AMLATOR - Lek jest wskazany w leczeniu nadciśnienia, zapobie

Leki, wskazania, działanie, skutki uboczne, interakcje leków.Leki zalecane do leczenia.Środki spożywcze bezglutenowe
admin. med.

AMLATOR - Lek jest wskazany w leczeniu nadciśnienia, zapobie

Post autor: admin. med. »

AMLATOR - Lek jest wskazany w leczeniu nadciśnienia, zapobieganie zdarzeniom sercowo-naczyniowym
Amlator
Gedeon Richter

Amlator , tabl. powl. (10/5), 30 szt.
Amlator , tabl. powl. (10/10), 30 szt.
Amlator , tabl. powl. (20/5), 30 szt.
Amlator , tabl. powl. (20/10), 30 szt.

Opis
Wskazania
Leczenie zastępcze u pacjentów dorosłych, których stan jest odpowiednio kontrolowany przy pomocy stosowanych jednocześnie amlodypiny i atorwastatyny w tych samych dawkach, jak w preparacie złożonym. Lek jest wskazany w leczeniu nadciśnienia tętniczego u pacjentów dorosłych z przewlekłą stabilną chorobą niedokrwienną serca (lub bez niej) oraz jedną z niżej wymienionych współistniejących chorób: pierwotna hipercholesterolemia, w tym heterozygotyczna hipercholesterolemia rodzinna lub złożona (mieszana) hipercholesterolemia (odpowiadająca hiperlipidemii typu IIa i IIb wg klasyfikacji Fredrickson'a); homozygotyczna hipercholesterolemia rodzinna; zapobieganie zdarzeniom sercowo-naczyniowym u pacjentów dorosłych, u których ryzyko wystąpienia pierwszego zdarzenia jest oceniane jako duże, wraz z działaniami mającymi na celu redukcją innych czynników ryzyka.
Skład
1 tabl. powl. zawiera 10 lub 20 mg atorwastatyny (w połączeniu z lizyną) oraz 5 lub 10 mg amlodypiny (w postaci bezylanu).
Działanie
Połączenie leku hipolipemizującego (atorwastatyny) z antagonistą wapnia (amlodypiną). Atorwastatyna jest selektywnym, kompetycyjnym inhibitorem reduktazy HMG-CoA - enzymu odpowiedzialnego za przekształcenie 3-hydroksy-3-metyloglutarylo-koenzymu A do mewalonianu, prekursora steroli, w tym cholesterolu. Zmniejsza stężenie cholesterolu i lipoprotein we krwi przez hamowanie aktywności reduktazy HMG-CoA, co w efekcie zmniejsza syntezę cholesterolu w wątrobie i prowadzi do zwiększenia liczby receptorów LDL na powierzchni błony komórkowej hepatocytów, nasilając w ten sposób wychwyt i katabolizm LDL. Zmniejsza wytwarzanie LDL i liczbę cząsteczek LDL, wywołuje nasilone i utrzymujące się zwiększenie aktywności receptora LDL oraz korzystnie zmienia jakość krążących cząsteczek LDL. Zmniejsza stężenie cholesterolu-LDL u pacjentów z homozygotyczną rodzinną hipercholesterolemią, którzy zazwyczaj nie reagowali na leczenie zmniejszające stężenie lipidów we krwi. Atorwastatyna zmniejsza stężenie cholesterolu całkowitego (30-46%), cholesterolu-LDL (41-61%), apolipoproteiny B (34-50%) i triglicerydów (14-33%) oraz zwiększa stężenie cholesterolu-HDL i apolipoproteiny A1. Udowodniono, że obniżenie stężenia cholesterolu całkowitego, cholesterolu-LDL i apolipoproteiny B zmniejsza ryzyko incydentów sercowo-naczyniowych i śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych. Po podaniu doustnym atorwastatyna wchłania się szybko, osiągając Cmax w czasie1-2 h. Całkowita biodostępność wynosi około 12%, a ogólnoustrojowa aktywność hamująca reduktazę HMG-CoA wynosi około 30%. W 98% wiąże się z białkami osocza. Jest metabolizowana w wątrobie przez cytochrom CYP3A4 do pochodnych orto- i parahydroksylowych i różnych produktów beta-oksydacji. Około 70% aktywności hamującej reduktazę HMG-CoA we krwi przypisuje się aktywnym metabolitom. Wydalana jest z żółcią. T0,5 wynosi około 14 h. T0,5 działania hamującego reduktazę HMG-CoA wynosi 20-30 h, ze względu na wpływ aktywnych metabolitów. Amlodypina jest antagonistą wapnia z grupy pochodnych dihydropirydyny. Hamuje napływ jonów wapniowych przez błonę komórkową do komórek mięśni gładkich naczyń krwionośnych i komórek mięśnia sercowego. Działa przeciwnadciśnieniowo poprzez bezpośredni wpływ rozkurczający na mięśnie gładkie naczyń. W dusznicy bolesnej wykazuje dwukierunkowe działanie: rozszerza tętniczki obwodowe, co powoduje zmniejszenie oporu obwodowego i obciążenia następczego serca oraz rozszerza główne tętnice i tętniczki wieńcowe. Po podaniu doustnym amlodypina dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając Cmax w ciągu 6-12 h po podaniu. Biodostępność wynosi 64-80%. Pokarm nie wpływa na biodostępność amlodypiny. W 97,5%A wiąże się z białkami osocza. Amlodypina jest w dużym stopniu metabolizowana w wątrobie do nieaktywnych metabolitów. Jest wydalana z moczem w postaci metabolitów (60%) i postaci niezmienionej (10%). Nie jest usuwana z organizmu podczas dializy. T0,5 amlodypiny wynosi 35-50 h i umożliwia dawkowanie raz na dobę.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na atorwastatynę lub inne statyny, na amlodypinę lub inne pochodne dihydropirydyny lub na substancje pomocnicze preparatu. Ciężkie nadciśnienie tętnicze. Wstrząs (w tym kardiogenny). Zwężenie drogi odpływu lewej komory (np. ciężkie zwężenie zastawkowe aorty). Hemodynamicznie niestabilna niewydolność serca po zawale serca. Czynna choroba wątroby lub niewyjaśniona, trwale zwiększona aktywność aminotransferaz we krwi przekraczająca 3-krotnie górną granicę normy (GGN). Ciąża. Okres karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym, niestosujące skutecznych metod antykoncepcji.
Środki ostrożności
Preparat nie jest wskazany do stosowania u dzieci i młodzieży. Zachować ostrożność u pacjentów w podeszłym wieku. Zachować ostrożność u pacjentów z niewydolnością serca: u pacjentów z zaawansowaną niewydolnością serca (NYHA III i IV) stosujących amlodypinę zaobserwowano zwiększone ryzyko wystąpienia obrzęku płuc; u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych oraz śmierci. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. Przed rozpoczęciem leczenia należy przeprowadzić badania kontrolne czynności wątroby oraz monitorować czynność wątroby w trakcie terapii. Pacjenci, u których wystąpią objawy przedmiotowe lub podmiotowe uszkodzenia wątroby powinni być poddani badaniom czynności wątroby. W przypadku stwierdzenia zwiększenia aktywności aminotransferaz, pacjenta należy monitorować aż do ustąpienia zaburzeń. W przypadku utrzymującego się zwiększenia aktywności aminotransferaz, większego niż 3-krotna wartość GGN, zaleca się zmniejszenie dawki leku lub jego odstawienie. Należy zachować ostrożność podczas podawania leku pacjentom spożywającym znaczne ilości alkoholu i (lub) z chorobami wątroby w wywiadzie. Nie ustalono dotychczas zaleceń dotyczących dawkowania amlodypiny u osób z zaburzeniami czynności wątroby - leczenie należy rozpocząć od najmniejszej dawki, stopniowo ją zwiększając i kontrolując stan pacjenta. U pacjentów bez choroby wieńcowej w wywiadzie, którzy w ostatnim czasie przebyli udar mózgowy lub przejściowy atak niedokrwienny, stwierdzono częstsze występowanie udarów krwotocznych w grupie pacjentów leczonych atorwastatyną w dawce 80 mg w porównaniu z grupą otrzymującą placebo. Zwiększone ryzyko zaobserwowano głównie u pacjentów z przebytym wcześniej udarem krwotocznym lub zatokowym mózgu - u tych pacjentów przed rozpoczęciem leczenia atorwastatyną w dawce 80 mg należy wnikliwie rozważyć potencjalne ryzyko wystąpienia udaru krwotocznego mózgu. Ze względu na powodowaną przez statyny hiperglikemię, pacjentów z wysokim ryzykiem wystąpienia cukrzycy (ze stężeniem glukozy na czczo od 5,6 do 6,9 mmol/l, BMI >30 kg/m2, ze zwiększonym stężeniem triglicerydów, z nadciśnieniem tętniczym) należy poddać kontroli klinicznej i biochemicznej zgodnie z wytycznymi krajowymi. Należy zachować ostrożność stosując preparat u pacjentów z czynnikami predysponującymi do wystąpienia rabdomiolizy: z zaburzeniami czynności nerek, z niedoczynnością tarczycy, z chorobami mięśni lub dziedzicznymi chorobami mięśni w wywiadzie rodzinnym, z uszkodzeniem mięśni związanym z wcześniejszym przyjmowaniem statyn lub fibratów, z chorobami wątroby w wywiadzie i (lub) u pacjentów spożywających duże ilości alkoholu, u pacjentów w podeszłym wieku (> 70 lat) oraz w sytuacjach, gdy stężenie leku we krwi może być zwiększone (np. interakcje; pacjenci z polimorfizmem w genie kodującym OATP1B1 - u tych pacjentów ekspozycja na atorwastatynę może być zwiększona 2,4-krotnie). Ryzyko wystąpienia rabdomiolizy rośnie podczas jednoczesnego stosowania leków zwiększających stężenie atorwastatyny we krwi lub innych leków powodujących miopatię - w miarę możliwości należy rozważyć zastosowanie alternatywnych leków. W grupach pacjentów ze zwiększonym ryzykiem rabdomiolizy należy oznaczyć aktywność kinazy kreatynowej (CK) przed rozpoczęciem leczenia - jeżeli aktywność CK przekracza 5-krotność GGN, nie należy rozpoczynać leczenia. W tych grupach pacjentów przed rozpoczęciem leczenia należy rozważyć spodziewane korzyści z leczenia i związane z tym ryzyko, zaleca się także kontrolowanie objawów klinicznych. Podawanie leku musi być przerwane, jeśli nastąpi znaczne zwiększenie aktywności CK (>10 razy GGN), w przypadku wystąpienia lub podejrzenia rabdomiolizy oraz w przypadku wystąpienia objawów ze strony mięśni (bólu mięśni, kurczu lub osłabienia mięśni zwłaszcza, jeśli towarzyszy temu ogólne złe samopoczucie lub gorączka), któremu towarzyszy zwiększenie aktywności CK >5 razy GGN (jeśli objawy ze strony mięśni są znacznie nasilone i na co dzień wywołują dyskomfort u pacjenta, to wówczas nawet gdy aktywność CK pozostaje <5 razy GGN, należy rozważyć przerwanie leczenia). Jeśli objawy kliniczne ustąpią, a aktywność CK powróci do normy, można rozważyć ponowne włączenie atorwastatyny lub innej statyny w najmniejszej dawce i przy ścisłej kontroli klinicznej. Terapię statynami należy przerwać, jeśli u pacjenta istnieje podejrzenie śródmiąższowej choroby płuc.
Ciąża i laktacja
Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane w ciąży oraz w okresie karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji w trakcie stosowania leku.
Efekty uboczne
Działania niepożądane obserwowane podczas stosowania atorwastatyny lub amlodypiny podawanych oddzielnie, mogą być potencjalnymi działaniami niepożądanymi preparatu złożonego. Atorwastatyna - często: zapalenie błony śluzowej nosa i gardła, reakcje nadwrażliwości, hiperglikemia, ból głowy, ból gardła i krtani, krwawienia z nosa, biegunka, zaparcia, wzdęcia, nudności, niestrawność, ból mięśni, stawów, kończyn, skurcze mięśni, obrzęk stawów, ból pleców, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, zwiększenie stężenia kinazy kreatynowej we krwi; niezbyt często: hipoglikemia, jadłowstręt, zwiększenie masy ciała, bezsenność, koszmary senne, zawroty głowy, parestezje, niedoczulica, zaburzenia smaku, amnezja, niewyraźne widzenie, szumy uszne, wymioty, ból w nadbrzuszu i podbrzuszu, odbijanie się, zapalenie trzustki, zapalenie wątroby, pokrzywka, łysienie, wysypka skórna, świąd, ból szyi, zmęczenie mięśni, złe samopoczucie, osłabienie, ból w klatce piersiowej, obrzęki obwodowe, zmęczenie, gorączka, leukocyturia; rzadko: trombocytopenia, neuropatia obwodowa, zaburzenia widzenia, cholestaza, obrzęk naczynioruchowy, wysypka pęcherzowa (w tym rumień wielopostaciowy), zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, miopatia, zapalenie mięśni, rabdomioliza, zaburzenia ścięgien, czasami powikłane zerwaniem ścięgna; bardzo rzadko: anafilaksja, utrata słuchu, niewydolność wątroby, ginekomastia. U pacjentów otrzymujących atorwastatynę obserwowano zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy krwi. Zmiany te były przeważnie łagodne, przemijające i niewymagające przerwania leczenia. Istotne klinicznie zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy krwi (ponad 3-krotnie powyżej wartości prawidłowych) występowało u 0,8% pacjentów otrzymujących atorwastatynę. Zwiększenie to było zależne od dawki leku i odwracalne u wszystkich pacjentów. Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów reduktazy HMG-CoA, obserwowano zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatynowej (CPK) (przewyższające 3-krotnie górną granicę wartości uznanych za prawidłowe) u 2,5% pacjentów przyjmujących atorwastatynę. Ponad 10-krotne zwiększenie aktywności CPK wystąpiło u 0,4% pacjentów otrzymujących atorwastatynę. Amlodypina - często: senność, ból i zawroty głowy, nagłe zaczerwienienie twarzy, ból brzucha, nudności, obrzęk kostek, obrzęki, zmęczenie; niezbyt często: bezsenność, zmiany nastroju (w tym lęk), depresja, omdlenia, drżenie, zaburzenia smaku, niedoczulica, parestezje, zaburzenia widzenia ( w tym podwójne widzenie), szumy uszne, kołatanie serca, niedociśnienie, duszność, nieżyt nosa, wymioty, niestrawność, zmiana rytmu wypróżnień (w tym biegunka, zaparcie), suchość w ustach, łysienie, plamica, zmiana koloru skóry, wzmożona potliwość, świąd, wysypka, osutka, ból stawów, mięśni, skurcze mięsni, ból pleców, zaburzenia mikcji, moczenie nocne, częstomocz, zaburzenia erekcji, ginekomastia, ból w klatce piersiowej, osłabienie, ból, złe samopoczucie, zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała; rzadko: dezorientacja; bardzo rzadko: trombocytopenia, leukopenia, reakcje nadwrażliwości, hiperglikemia, wzmożone napięcie mięśni, neuropatia obwodowa, zawał serca, zaburzenia rytmu serca (w tym bradykardia, częstoskurcz komorowy, migotanie przedsionków), zapalenie naczyń, kaszel, zapalenie trzustki, nieżyt żołądka, przerost dziąseł, zapalenie wątroby, żółtaczka, obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, pokrzywka, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, obrzęk Quinckego, nadwrażliwość na światło, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (głównie odpowiadające cholestazie). Działania niepożądane charakterystyczne dla leków z tej grupy: zaburzenia seksualne, depresja, pojedyncze przypadki śródmiąższowej choroby płuc (szczególnie w trakcie długotrwałego leczenia), cukrzyca: częstość zależy od występowania lub braku czynników ryzyka (stężenie glukozy we krwi na czczo ≥5,6 mmol/l, BMI > 30 kg/m2, zwiększone stężenie trójglicerydów, nadciśnienie w wywiadzie).
Interakcje
Interakcje związane z amlodypiną. Silne lub umiarkowane inhibitory CYP3A4 (m.in.: inhibitory proteazy, azolowe leki przeciwgrzybicze, antybiotyki makrolidowe, werapamil lub diltiazem) mogą zwiększać ekspozycję na amlodypinę - w trakcie jednoczesnego stosowania wskazana jest kontrola kliniczna oraz odpowiednie dostosowanie dawki amlodypiny, zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku. Induktory CYP3A4 (m.in. ryfampicyna, ziele dziurawca) mogą zmniejszać stężenia amlodypiny we krwi - zachować ostrożność podczas terapii skojarzonej. W czasie leczenia amlodypiną nie należy spożywać soku grejpfrutowego/grejpfruta, ze względu na możliwość zwiększenia biodostępności amlodypiny i nasilenia działania hipotensyjnego. Należy unikać równoległego stosowania amlodypiny i dantrolenu, ze względu na ryzyko wystąpienia hiperkalemii. Amlodypina nasila działanie innych leków przeciwnadciśnieniowych. Amlodypina nie wpływa na właściwości farmakokinetyczne: atorwastatyny, digoksyny, warfaryny, cyklosporyny. Interakcje związane z atorwastatyną. Atorwastatyna jest metabolizowana przez CYP3A4 i jest substratem transportera białek np. transportera wychwytu wątrobowego OATP1B1. Jednoczesne stosowanie leków, które są inhibitorami CYP3A4 lub transporterami białek może zwiększać stężenia atorwastatyny we krwi, nasilając ryzyko miopatii. Należy unikać równoczesnego podawania atorwastatyny i silnych inhibitorów CYP3A4 (np. cyklosporyny, telitromycyny, klarytromycyny, delawirdyny, stiripentolu, ketokonazolu, worykonazolu, itrakonazolu, pozakonazolu i inhibitorów proteazy HIV, w tym rytonawiru, lopinawiru, atazanawiru, indynawiru, darunawiru. Jeśli nie można uniknąć podawania powyższych leków z atorwastatyną, należy rozważyć użycie mniejszej dawki początkowej i maksymalnej atorwastatyny oraz monitorować pacjenta. Także umiarkowane inhibitory CYP3A4 (np. erytromycyna, diltiazem, werapamil, amiodaron, flukonazol) mogą zwiększać stężenie atorwastatyny we krwi - w przypadku jednoczesnego stosowania z atorwastatyną należy rozważyć stosowanie mniejszej maksymalnej dawki atorwastatyny; zaleca się monitorować pacjenta po rozpoczęciu leczenia lub po zmianie dawki inhibitora. Jednoczesne stosowanie atorwastatyny i induktorów CYP3A (np. efawirenz, ryfampicyna, ziele dziurawca) może prowadzić w zmiennym stopniu do zmniejszenia stężenia atorwastatyny we krwi. Ze względu na podwójny mechanizm interakcji wykazywany przez ryfampicynę (indukcja cytochromu CYP3A i zahamowanie aktywności transportera OATP1B1 w hepatocytach) zaleca się podawanie atorwastatyny dokładnie w tym samym czasie co ryfampicyna, ponieważ opóźnione podawanie atorwastatyny po podaniu ryfampicyny wiązało się z istotnym zmniejszeniem stężenia atorwastatyny we krwi. Wpływ ryfampicyny na stężenie atorwastatyny w hepatocytach jest jednak nieznany i w przypadku, gdy jednoczesne stosowanie jest konieczne, należy uważnie kontrolować skuteczność działania tych leków. Inhibitory transportera białek (np. cyklosporyna) mogą zwiększać ekspozycję na atorwastatynę. Wpływ hamowania transporterów wychwytu wątroby na stężenie atorwastatyny w hepatocytach nie jest znany. W przypadku gdy nie można uniknąć jednoczesnego stosowania, zaleca się zmniejszenie dawki i właściwe monitorowanie pod względem skuteczności. Przy jednoczesnym stosowaniu pochodnych kwasu fibrynowego i atorwastatyny istnieje zwiększone ryzyko działań niepożądanych ze strony mięśni, w tym rabdomiolizy - w przypadku gdy jednoczesne stosowanie jest konieczne, należy stosować najniższe dawki atorwastatyny oraz kontrolować stan pacjenta. Przy jednoczesnym stosowaniu ezetymibu i atorwastatyny istnieje zwiększone ryzyko działań niepożądanych ze strony mięśni, w tym rabdomiolizy - w przypadku jednoczesnego stosowania pacjenci powinni być monitorowani. Stężenie atorwastatyny i jej aktywnych metabolitów we krwi było mniejsze (o ok. 25%) gdy kolestypol był podawany jednocześnie z atorwastatyną; jednakże wpływ na lipidy był większy, kiedy atorwastatyna i kolestypol podawane były w skojarzeniu, niż kiedy stosowano tylko jeden lek. Nie przeprowadzono badań interakcji między atorwastatyną i kwasem fusydowym; po wprowadzeniu leków do obrotu zgłaszano poważne problemy dotyczące mięśni, w tym rabdomiolizę podczas jednoczesnego ich stosowania - pacjentów należy ściśle monitorować i może być wskazane tymczasowe odstawienie atorwastatyny. Atorwastatyna może zwiększać stężenie digoksyny we krwi - należy monitorować pacjenta. Atorwastatyna zwiększa stężenie noretysteronu i etynyloestradiolu we krwi (składników doustnych leków antykoncepcyjnych), jednak brak jest specjalnych zaleceń dotyczących leczenia skojarzonego. U pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe pochodne kumaryny, czas protrombinowy należy ocenić zarówno przed rozpoczęciem stosowania atorwastatyny, jak i odpowiednio często w początkowym okresie jej podawania, aby upewnić się, że nie występują istotne zmiany w jego wartości. Po stwierdzeniu stabilności czasu protrombinowego można go oceniać z częstością, jaka jest zalecana w okresie stosowania pochodnych kumaryny. Powyższą procedurę należy powtórzyć w przypadku zmiany dawki statyny lub jej odstawienia. Nie jest zalecanie spożywanie dużych ilości soku grejpfrutowego w trakcie leczenia atorwastatyną. Brak specjalnych zaleceń dotyczących zmiany dawkowania w przypadku stosowania atorwastatyny z następującymi lekami: amlodypina, cymetydyna, leki zobojętniające (preparaty glinu i magnezu), efawirenz, nelfinawir, fenazon.
Dawkowanie
Doustnie. Preparat złożony nie jest przeznaczony do rozpoczynania leczenia. Dawkę preparatu złożonego należy ustalić poprzez stopniowe zwiększanie dawek pojedynczych składników. Na podstawie wyników doboru dawkowania, zalecana dawka preparatu złożonego to 1 tabl. na dobę. Maksymalna dawka wynosi 20 mg atorwastatyny + 10 mg amlodypiny na dobę. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u osób w podeszłym wieku, należy jednak ostrożnie zwiększać dawkę. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek modyfikacja dawkowania nie jest konieczna. Amlodypina nie jest eliminowana z ustroju podczas dializy. Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania amlodypiny u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby leczenie amlodypiną należy rozpoczynać z zastosowaniem dawek z dolnego zakresu schematu dawkowania. W celu wyznaczenia optymalnej dawki początkowej i podtrzymującej u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, należy dostosować dawki przy użyciu oddzielnych preparatów zawierających atorwastatynę i amlodypinę. Nie badano farmakokinetyki amlodypiny u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby leczenie amlodypiną należy rozpoczynać od najmniejszej dawki, a następnie dawkę należy powoli zwiększać.
Preparat można przyjmować o dowolnej porze dnia, niezależnie od posiłków.
Uwagi
Podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn należy brać pod uwagę możliwość wystąpienia zawrotów i bólu głowy, zmęczenia i nudności, szczególnie podczas rozpoczynania leczenia.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post