Błędy w leczeniu jaskry

Choroby, schorzenia i leczenie oczu.
Asystentka

Błędy w leczeniu jaskry

Post autor: Asystentka »

Najczęstsze błędy w leczeniu jaskry

dr n. med. Joanna Konopińska
prof. dr hab. n. med. Zofia Mariak
Klinika Okulistyki Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku
Leczenie jaskry jest jednym z najtrudniejszych wyzwań w praktyce okulistycznej. W artykule na podstawie przeglądu piśmiennictwa omówiono najczęstsze problemy i błędy związane z terapią tej choroby.

Wprowadzenie

Istnieje wiele metod leczenia jaskry. Oprócz standardowej terapii farmakologicznej dysponujemy szerokimi możliwościami leczenia laserowego i coraz nowocześniejszymi, a zarazem coraz mniej inwazyjnymi metodami chirurgicznymi. Mimo to jaskra wciąż jest pierwszą, drugą lub trzecią (w zależności od regionu geograficznego) przyczyną ślepoty na świecie.1 Według World Health Organization (WHO) 8 mln ludzi na świecie straciło wzrok z powodu tej choroby.2 Prawie 800 000 Polaków choruje na jaskrę, a tylko 65 000 z nich (8%!) zdaje sobie z tego sprawę. Warto się zastanowić, dlaczego tak się dzieje. Jednym z powodów jest fakt, że choroba często przebiega bezobjawowo i na ogół ujawnia się dopiero wtedy, gdy dojdzie do znacznego uszkodzenia wzroku. Ubytki postępują powoli i nieodwracalnie, czego skutkiem jest pogłębiające się zawężanie pola widzenia, początkowo niezauważalne, z czasem doprowadzające do całkowitej ślepoty. Inną przyczyną jest niesatysfakcjonująca terapia, ponieważ schematy lecznicze sprzed kilkunastu, a często nawet kilku lat stają się nieaktualne. Około 40% pacjentów leczonych jest nadmiernie lub niepotrzebnie, a kolejne 40% – niedostatecznie. Ci chorzy tracą przeważnie wzrok.3,4
Bazując na przeglądzie literatury, wyselekcjonowałyśmy i pogrupowałyśmy najczęstsze problemy, z jakimi spotykają się lekarze i pacjenci podczas zmagań z tą chorobą.
Przedwczesne włączanie leczenia

Według obecnych założeń sam poziom ciśnienia ocznego nie może jednoznacznie decydować ani o rozpoznaniu jaskry, ani tym bardziej o rozpoczęciu jej leczenia.5 Badanie tonometryczne powinno być uzupełnione badaniami obrazowymi, przy czym pierwsza perymetria ma charakter wstępny, ponieważ zaznajamia pacjenta z techniką badania. Dopiero drugie, a nawet trzecie badanie z powtarzalnymi ubytkami w polu widzenia daje pewność co do prawidłowej diagnozy. Podobnie jest w przypadku badań OCT, GDX czy HRT, których czułość i specyficzność mają szeroki rozrzut.6,7 Źródłem błędnych wyników mogą być zmiany degeneracyjne, atrofia okołotarczowa, niedoświetlenie obrazu, męty w ciele szklistym.8 Jeśli sumaryczny wynik wszystkich badań nie daje pewności co do istnienia choroby, należy je powtarzać co 3-4 miesiące. Stabilność uzyskiwanych parametrów nie potwierdza jeszcze choroby, natomiast ich pogarszanie się wskazuje na jej istnienie, wymagające podjęcia leczenia. Przez pierwsze 2 lata obserwacji badanie perymetryczne powinno być powtórzone sześciokrotnie, co pozwoli na wyznaczenie tempa progresji choroby.9 Po tym okresie powinno się je wykonywać przynajmniej raz w roku, gdyż jego wynik jest ważny nie tylko dla rozpoznania jaskry i określenia stopnia jej zaawansowania, lecz także dla kontroli postępu choroby lub jej powstrzymania w wyniku zastosowanej terapii. Najbardziej korzystne dla pacjenta jest wykonywanie kontrolnych badań pola widzenia na tym samym aparacie oraz w tych samych warunkach. Uzyskane wyniki, zachowane w pamięci perymetru, mogą być porównywane na wspólnym wydruku i uwiarygadniają procedurę monitorowania progresji. Podsumowując: nie należy zbyt pochopnie naznaczać pacjenta piętnem przewlekłej, groźnej i nieuleczalnej choroby.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post