Choroba Meniere'a wodniak endolimfatyczny

Leczeniem chorób ucha, nosa, krtani, gardła, narządów głowy i szyi.
Asystentka

Choroba Meniere'a wodniak endolimfatyczny

Post autor: Asystentka »

Choroba Meniere'a (wodniak endolimfatyczny)

Choroba Meniere'a jest chorobą ucha wewnętrznego, objawiającą się cieżkimi atakami wirowych zawrotów głowy, postępującym niedosłuchem odbiorczym, szumem usznym i uczuciem pełności w uchu. Po wielu latach trwania choroby, stwierdza się głeboki niedosłuch odbiorczy w chorym uchu. Pomimo, że choroba Meniere'a nie stanowi zagrożenia dla życia, to jednak jej nieprzewidywalny charakter, a zwłaszcza nawracające silne ataki wirowych zawrotów głowy z nudnościami i wymiotami, powodują znaczne ograniczenia w życiu społecznym, rodzinnym i zawodowym pacjenta. Naturalny przebieg choroby obejmuje okresy zaostrzeń z częstymi atakami zawrotów i szybko postępujacym niedosłuchem i okresy naturalnych remisji, które mogą utzrymywać się nawet dwa lata.

Choroba zwykle rozpoczyna się zajęciem jednego ucha, ale w ok. 45 % przypadków, po wieloletnim przebiegu choroby, stwierdza się objawy także w drugim uchu. Czas pojawienia się objawów w drugim uchu jest nieprzewidywalny, od kilku miesięcy do kilkundziesięciu lat. Wiedza na temat możliwości rozwoju choroby w drugim uchu ma znaczenie w procesie podejmowania decyzji o sposobie leczenia. Choroba Meniere'a rozpoczyna się w różnym wieku, ale najczęściej jej początek przypada na wiek 30-50 lat. W równym stopniu dotyczy kobiet i mężczyzn.

Istotą choroby Meniere'a jest nadmierne gromadzenie się płynu w błędniku błotniastym, co w języku medycznym nazywa się wodniakiem endolimfatycznym. Wodniak endolimfatyczny może rozwinąć się na skutek:

czynników genetycznych (wewnątrzpochodna choroba Meniere'a)
późnych następstw czynników infekcyjnych, metabolicznych, urazowych,
polekowych, alergicznych, reumatoidalnych, naczyniowych, w przebiegu
niektórych chorób kości skroniowej (otoskleroza) i innych
(zewnątrzpochodna choroba Meniere'a)


Diagnostyka

Proces diagnostyczny pacjentów z chorobą Meniere'a obejmuje:

badania narządu słuchu (audiometria tonalna, audiometria słowna,
audiometria impedencyjna, audiometria odpowiedzi wywołanych z pnia
mózgu, próby nadprogowe)
badania układu równowagi (kliniczne badanie otoneurologiczne,
videonystagmografia, badanie dynamicznej ostrości widzenia, badanie
miogennych przedsionkowych potencjałów wywołanych, komputerowa
posturografia dynamiczna)
badania obrazowe (tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny)
badania konsultacyjne (neurologiczne, okulistyczne)


Leczenie

W leczeniu choroby Meniere'a stosuje się leczenie zachowawcze, dobębenkowe leczenie kortykosterydami lub gentamycyną i leczenie operacyjne.

Z uwagi na istotę choroby (wodniak endolimfatyczny) leczenie farmakologiczne obejmuje stosowanie leków "drenujących" naczynia ucha wewnętrznego oraz leki odwadniające. Zaleca się także unikanie nadmiernej podaży soli i płynów oraz kawy, alkoholu, tytoniu i stresu.

Leczenie dobębenkowe (transtympanalne) polega na wstrzyknięciu leku bezpośrednio do jamy bębenkowej, stąd drogą dyfuzji przenika on do wnętrza błędnika. Zabieg wykonuje się w warunkach ambulatoryjnych, w miejscowym znieczuleniu, przy pomocy bardzo cienkiej igły. W chorobie Maniere'a zastosowanie znajdują kortykosterydy
i gentamycyna:

transtympanalne leczenie kortykosterydami stosuje się we wczesnych
stadiach choroby, w okresie jej zaostrzenia, dla "wyciszenia" objawów,
poprawy słuchu, zmniejszenia nasilenia szumu usznego i uczucia
pełności; transtympanalne leczenie kortykosterydami jest metodą
bezpieczną dla słuchu, ale jej skuteczność nie przekracza 50 %,
z uwagi na praktycznie brak powikłań, można ją stosować na każdym
etapie choroby, także po przeprowadzonym leczeniu operacyjnym
transtympanalne leczenie gentamycyną stosuje się w przypadkach
zaostrzenia choroby u pacjentów, których słuch jest już socjalnie
niewydolny (głeboki niedosłuch); założeniem leczenia
transtympanalnego gentamycyną jest zniszczenie błednika;
metoda ta skutecznie uwalnia chorych od ataków zawrotów,
ale ryzyko daleszego pogorszenia słuchu wynosi ok. 30 %,
należy też pamiętać, że po przeprowadzonym leczeniu część
chorych zgłasza długo utrzymujące się zaburzenia równowagi
(nawet do 3 miesięcy).


Najskuteczniejszą metodą uwalniania chorych od ataków zawrotu głowy, jest leczenie operacyjne. Spośród różnych metod operacyjnych, stosowanych w leczeniu choroby Meniere'a, najskuteczniejszą jest operacja przecięcia nerwu przedsionkowego, która polega na przecięciu "kabla" prowadzącego informację o zawrotach głowy z błędnika do mózgu. Operacja ta w Klinice Otolaryngologii WUM wykonywana jest rutynowo od 2004 roku.

Operacja przecięcia nerwu przedsionkowego jest jedynym zabiegiem operacyjnym, który przy 100 % skuteczności likwidowania ataków zawrotów głowy, pozwala na zachowanie słuchu Przecięcie nerwu przedsionkowego jest leczeniem objawowym, co oznacza, że nawet po odcięciu nerwu przedsionkowego, choroba w błędniku toczy się nadal. Liczne prace naukowe oraz doświadczenia własne wskazują jednak, że pogorszenie słuchu u osób, które poddały się leczeniu operacyjnemu postępuje wolniej, niż u osób leczonych nieoperacyjnie.
dr med. Katarzyna Pierchała
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post