Choroby stawu kolanowego,badanie,operacja,leczenie

Rozpoznanie, leczenie, zabiegi-operacje chirurgiczne, transplantologia, korekcji nosa i piersi, liposukcja i lifting. leczenie żylaków nóg
admin. med.

Choroby stawu kolanowego,badanie,operacja,leczenie

Post autor: admin. med. »

Staw kolanowy

Staw kolanowy – Kiedy należy myśleć o konieczności kontaktu z ortopedą?
Schematyczy obraz elementów tworzących staw kolanowy

Schematyczny obraz elementów tworzących staw kolanowy
Staw kolanowy - Objawy

utrzymujący się i niepodatny na leczenie farmakologiczne i fizykalne stan zapalny stawu kolanowego
uczucie niestabilności stawu kolanowego
powtarzające się uczucie przeskakiwania w stawie kolanowym
utrzymujące się dolegliwości bólowe nasilające przy określonym ruchu
nagle występujące ograniczenie zakresu ruchu stawu (zablokowanie)
uczucie „przeskakiwania” w stawie

Wskazania do artroskopii stawu kolanowego

Wskazaniem do artroskopii są objawy przedstawione powyżej utrzymujące się pomimo leczenia nieoperacyjnego.
Diagnostyka przedoperacyjna stawu kolanowego

Diagnostyka przedoperacyjna obejmuje dokładny wywiad odnośnie okoliczności doznanego urazu i innych powodów dolegliwości, dotychczasowy przebieg choroby oraz badanie ortopedyczne. Uzupełnieniem badania lekarskiego jest zdjęcie rentgenowskie stawu kolanowego a w wybranych przypadkach badanie ultrasonograficzne stawu, tomografia komputerowa lub tomografia rezonansu magnetycznego. Badanie lekarskie uzupełniane jest o podstawowe badania laboratoryjne i EKG. W przygotowaniu do operacji może zachodzić konieczność wykonania konsultacji lekarzy innych specjalności.
Przygotowanie do operacji stawu kolanowego

przez 6 godzin poprzedzających operacje nie wolno jeść i pić,
przyjęcie stale stosowanych leków należy ustalić indywidualnie z lekarzem,
zalecany prysznic i ew. ogolenie okolicy operowanej,
w wybranych przypadkach należy zaopatrzyć się w kule łokciowe lub stabilizator stawu,
większe operacje artroskopowe wymagają stosowania profilaktyki przeciwzakrzepowej w postaci iniekcji heparyny niskocząsteczkowej.

Znieczulenie

Celem znieczulenia jest zapewnienie choremu bezbolesnego, pozbawionego stresu a co najważniejsze bezpiecznego przebycia czasu operacji. Przygotowaniem do znieczulenia jest badanie i rozmowa z lekarzem anestezjologiem poszerzona o wypełnienie ankiety dotyczącej stanu zdrowia. W tym czasie lekarz anestezjolog poznaje oczekiwania pacjenta odnośnie znieczulenia. Jest to też okazja dla chorego do zadania pytań odnośnie premedykacji czyli przygotowania do operacji samego znieczulenia i okresu pooperacyjnego.

Rodzaj znieczulenia wybierany jest w zależności od stanu zdrowia chorego, zakresu planowanej operacji i czasu jej trwania oraz indywidualnych oczekiwań chorego. Staw kolanowy operuje się w znieczuleniu miejscowym, przewodowym lub ogólnym. Znieczulenie miejscowe polega na podaniu leku znieczulającego w okolicę wprowadzenia artroskopu i narzędzi artroskopowych oraz do jamy stawu. Znieczulenie przewodowe to podanie leków znieczulających w okolice korzeni nerwowych lub w przestrzeń podpajęczą kręgosłupa. Znieczulenie ogólne polega na uśpieniu chorego na czas wykonywania operacji artroskopowej. Stosuje się też łączenie wielu metod znieczulenia.
Czas operacji

Czas operacji artroskopowej stawu kolanowego zależy od rodzaju schorzenia i zakresu operacji, waha się od 30 minut do 1,5 godziny.
Czas pobytu w szpitalu

Pobyt pooperacyjny w szpitalu zależy od rodzaju wykonanej operacji. Po mniejszych operacjach takich jak np. usunięciu ciała wolnego, usunięciu uszkodzonej części łąkotki i podobnych, chory może obciążać operowaną kończynę od chwili zakończenia operacji i opuścić szpital po ustąpieniu znieczulenia. W przypadku gdy operacja dotyczy tkanek dobrze ukrwionych operowany staw wymaga od kilkugodzinnej do kilkudniowej obserwacji. Podczas ustalania rodzaju i zakresu operacji artroskopowej omawia się przewidywany czas pooperacyjnej obserwacji szpitalnej. Szwy usuwa się po 10 – 14 dniach.
Leczenie poszpitalne

Generalną zasadą jest maksymalne skrócenie tego okresu leczenia pooperacyjnego.
Bezpośrednio po operacji ogranicza się używanie kończyny. Obciążanie operowanej kończyny lub zakaz jej odciążenia poprzez stosowanie kul łokciowych uzależniony jest od rodzaju operacji. Zakres ćwiczeń ustala się indywidualnie w zależności od stwierdzonej podczas artroskopii choroby lub uszkodzenia tkanek oraz w zależności od rodzaju wykonanej operacji. Niektóre rodzaje operacji wymagają zastosowania unieruchomienia gipsowego lub ortezy wspomagającej staw kolanowy oraz profilaktyki przeciwzakrzepowej w postaci podawania heparyny niskocząsteczkowej.
Rehabilitacja

Operacja artroskopowa znacznie skraca czas rehabilitacji. Rany pooperacyjne są małe, goją się szybko i nie utrudniają wykonywania ćwiczeń. Po operacjach artroskopowych stawu kolanowego ustala się indywidualny program rehabilitacji. Program ten zależy od przyczyny dolegliwości oraz zastosowanego leczenia operacyjnego. Program obejmuje stosowanie unieruchomienia ortezy (jest to aparat wspomagający staw z jednoczesną możliwością wykonywania ćwiczeń w ustalonym zakresie)) z jednoczesnym wykonywaniem ćwiczeń. Ćwiczenia są stopniowo rozszerzane w kolejnych tygodniach po operacji. Indywidualny program określa sposób wykonywania ćwiczeń oraz dopuszczalny zakres ruchu. Program wyznacza również cele jakie mają być osiągnięte w kolejnych tygodniach po operacji. Ćwiczenia obejmują także pozostałe kończyny co przyspiesza powrót jej sprawności. Większość ćwiczeń można wykonać w warunkach domowych, w określonych przypadkach wymagana jest pomoc fizykoterapeuty. Ćwiczenia kończyny dolnej wspomagają także krążenie i mają również działanie zapobiegające powikłaniom naczyniowym.
Rodzaje operacji artroskopowych stawu kolanowego

artroskopia diagnostyczna stawu
usunięcie lub naprawa uszkodzenia łąkotek stawu kolanowego
usunięcie ciał wolnych śródstawowych
rekonstrukcja więzadeł krzyżowych
naprawa ubytków chrząstki stawowej
inne operacje artroskopowe

Artroskopia diagnostyczna stawu

Przeprowadzenie pełnego badania klinicznego i zastosowanie dostępnych technik obrazowania (rtg, usg, tomografia komputerowa, tomografia rezonansu magnetycznego, scyntygrafia, inne ) oraz badań laboratoryjnych, pozwala w znakomitej większości schorzeń kolana postawić właściwe rozpoznanie. Jeśli pomimo pełnej diagnostyki pozostają objawy, których etiologii nie daje się ustalić należy wykonać artroskopię diagnostyczną. Artroskopia diagnostyczna jest zabiegiem inwazyjnym pozwala jednak na ocenę błony maziowej, powierzchni stawowych, łąkotek i więzadeł, umożliwia również jednoczasowe podjęcie leczenia. Podczas artroskopii diagnostycznej istnieje również możliwość pobrania wycinka tkanek (biopsji) do badania histopatologicznego (mikroskopowego).
Naprawa lub usunięcie uszkodzenia łąkotek stawu kolanowego

Uszkodzenie łąkotek jest jednym z częściej występujących urazów stawu kolanowego. Uszkodzenie może powstać podczas dużego urazu sportowego, zdarzają się też uszkodzenia łąkotek podczas banalnego przysiadu. Urazowi łąkotek może towarzyszyć uszkodzenie innych struktur stawowych. Lokalizacja jak i zakres uszkodzenia mogą być bardzo różnorodne. Uszkodzeniu łąkotki może towarzyszyć zablokowanie stawu, czucie przeskakiwania lub też schorzenie może przebiegać bezobjawowo. Operacja uszkodzenia łąkotki polega, w zdecydowanej większości, na usunięciu jej części uszkodzonej. W wybranych przypadkach zwłaszcza w uszkodzeniach okolicy przyczepu łąkotki (tzw. część czerwona, nazwa od istniejącego ukrwienia) dokonuje się zeszycia łąkotki. Artroskopowa operacja łąkotek kolana pozwala na szybki powrót do aktywności.
Usunięcie ciał wolnych śródstawowych

Mechanizm powstawania ciał wolnych w kolanie może być różnorodny. Najczęstszą przyczyną jest uraz podczas, którego dochodzi do oddzielenia części kostno-chrzęstnej powierzchni stawowej. Chorobą o nieustalonej etiologii jest jałowa martwica kostno-chrzestna, której wynikiem jest oddzielenie części chrząstki stawowej często z fragmentem kostnym. Istnieje również choroba błony maziowej polegająca na metaplazji (przemianie) jej komórek w komórki chrzęstne. Powstają wówczas liczne ciała chrzęstne. Ciała wolne w kolanie są przyczyną bardzo różnorodnych objawów od banalnego uczucia przeskakiwania po blokowanie stawu. Zablokowanie może wystąpić w najmniej spodziewanym momencie. Artroskopowe usunięcie ciał wolnych jest zabiegiem małoinwazyjnym, pozwala na wczesne podjęcie funkcji stawu. Podczas artroskopii ocenia się miejsce, z którego ciało się oddzieliło i jeśli jest to miejsce ważne dla prawidłowego obciążania stawu kolanowego dokonuje się naprawy ubytku.
Rekonstrukcja więzadeł krzyżowych

Więzadła krzyżowe pełnią niezmiernie ważną rolę stabilizatora w prawidłowym funkcjonowaniu stawu kolanowego. Zerwanie jednego lub obu z tych więzadeł wystąpić może podczas dużych urazów sportowych i komunikacyjnych. Często uszkodzeniu więzadeł towarzyszą uszkodzenia innych struktur stawowych (łąkotek, powierzchni stawowych, więzadeł pobocznych i innych). Rekonstrukcja więzadła krzyżowego musi być poprzedzona bardzo dokładną diagnostyką stawu kolanowego z artroskopia diagnostyczna włącznie. Podczas artroskopii diagnostycznej dokonuje się oceny stawu ale jednocześnie naprawia się uszkodzenia np. łąkotek czy też usuwa blokujące staw kikuty uszkodzonego więzadła. Takie przygotowanie stawu znacznie skraca artroskopową operacje rekonstrukcyjną więzadła. Operacja artroskopowej rekonstrukcji więzadła krzyżowego polega na zastąpieniu zerwanego więzadła odpowiednio przygotowanym i zamocowanym przeszczepem. Jako materiał do przeszczepu używa się tkanek własnych chorego takich jak więzadło rzepki, ścięgna mięśni półścięgnistego, półbłoniastego i smukłego i innych. Stosuje się również materiał biologiczny pobrany ze zwłok oraz tworzywa sztuczne (protezy). Operacja po okresie rekonwalescencji przywraca funkcje stawu kolanowego, co pozwala nawet na uprawianie sportów wymagających sprawnego, stabilnego stawu. Pełna wytrzymałość przeszczepu następuje po około 1 roku od operacji.
Naprawa ubytków i chorób chrząstki stawowej

Ubytki i choroby chrząstki stawowej stawu kolanowego powstają często jako wynik przebytego urazu ale mogą też powstać w przebiegu chorób przewlekłych takich jak jałowa martwica kostno-chrzęstna czy początkowe stadium choroby zwyrodnieniowej stawu. Pozostawienie ubytku na powierzchni obciążanej chrząstki stawowej prowadzi nieuchronnie do powstania pełnego obrazu zwyrodnienia stawu. Wiąże się ono ze znacznym ograniczeniem zakresu ruchu, dolegliwościami bólowymi, ogólnym ograniczeniem aktywności. Jedynym leczeniem w zaawansowanej chorobie zwyrodnieniowej jest plastyka stawu polegająca na wszczepieniu endoprotezy. Odsunięcie takiej perspektywy daje artroskopowa operacja leczenia ubytków stawowych. Sposób naprawy ubytku chrząstki stawowej zależy od jego wielkości i lokalizacji. Powszechnie obecnie jest stosowany przeszczep niewielkich bloczków kostno chrzęstnych pobranych z miejsc nieobciążanych stawu i wszczepianych w miejsce ubytku, tzw. plastyka mozaikowa. Znacznie zaawansowane są także prace nad klonowaniem i wszczepianiem w miejsce ubytku wyhodowanych w warunkach laboratoryjnych komórek chrząstki stawowej.
Inne operacje artroskopowe

Artroskopia jako metoda małoinwazyjnego operowania stawu pozwala na wykonanie wielu różnorodnych operacji. Zastosowanie specjalistycznych narzędzi i aparatury (shaver, vapr) zwiększa możliwości chirurga. Przy pomocy techniki artroskopowej można leczyć złamanie śródstawowe a także schorzenia okresu wzrostu np.chondromalację rzepki.
źródło:leczenie stawu kolanowego
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post