Czynności ratunkowe w zaburzeniach rytmu serca

Różne informacje,czasem dziwne a czasem bardzo interesujące, o badaniach medycznych
Asystentka

Czynności ratunkowe w zaburzeniach rytmu serca

Post autor: Asystentka »

Medyczne czynności ratunkowe w zaburzeniach rytmu serca
rat. med. Adam Stępka
Wojewódzka Stacja Ratownictwa Medycznego w Łodzi

Początek 2016 roku przyniósł poważne zmiany dotyczące kompetencji zawodowych ratowników medycznych. Dotychczasową listę medycznych czynności ratunkowych podejmowanych przez ratowników bez nadzoru lekarza poszerzono o kardiowersję elektryczną i czasową oraz przezskórną stymulację elektryczną serca. Powiększyła się również liczba leków przeznaczonych do samodzielnego stosowania. Dzięki tym zmianom ratownicy medyczni udzielający świadczeń zdrowotnych w ramach podstawowego zespołu ratownictwa medycznego uzyskali możliwość postępowania w zaburzeniach rytmu serca i przewodzenia zgodnie z zaleceniami międzynarodowych towarzystw naukowych. Warto jednak zauważyć, że skomplikowane medyczne czynności ratunkowe w tachyarytmiach wymagają szczegółowego ich omówienia.

Zgodnie z przyjętą definicją tachyarytmia obejmuje szybkie rytmy, których częstość >100/min. W klasycznym podziale tachyarytmii wyróżnia się częstoskurcze nadkomorowe (ang. supraventricular tachycardia – SVT) oraz częstoskurcze komorowe (ang. ventricular tachycardia – VT). Ponadto istnieje grupa tachyarytmii, w których przy wykorzystaniu dodatkowej drogi przewodzenia aktywacja częstoskurczu następuje wzdłuż pętli przedsionków i komór. Grupa tych zaburzeń rytmu wykracza więc poza klasyczny podział: nadkomorowe – komorowe1. Stąd też nowszy, bardziej praktyczny podział tachyarytmii opiera się na morfologii zespołów QRS. Zgodnie z nim wyróżnia się:

Częstoskurcze z wąskimi zespołami QRS (ang. narrow complex tachykardia – NCT)
Częstoskurcze z szerokimi zespołami QRS (ang. wide complex tachycardia – WCT).

Pacjent niestabilny hemodynamicznie

Wraz ze zwiększeniem częstotliwości rytmu serca skraca się okres rozkurczu, czyli faza napełniania komór. Prowadzi to do zmniejszenia objętości wyrzutowej i może się stać przyczyną wystąpienia objawów niestabilności hemodynamicznej (objawów zespołu małego rzutu), takich jak:

wstrząs
ból w klatce piersiowej o charakterze stenokardialnym
omdlenia
cechy zastoju w krążeniu płucnym.

U chorych ze współistniejącą przewlekłą niewydolnością serca, ostrym zespołem wieńcowym, kardiomiopatiami lub innymi chorobami upośledzającymi czynność skurczową mięśnia sercowego powyższe objawy mogą wystąpić nawet w przypadku wolniejszych zaburzeń rytmu serca, w których rytm komór nie przekracza 150/min.

W tachyarytmii, której towarzyszy niestabilność hemodynamiczna, konieczne jest przeprowadzenie pilnej kardiowersji elektrycznej (KE)2,3. Jest to zsynchronizowane z załamkiem R wyładowanie prądu elektrycznego, którego zadanie polega na jednoczesnej depolaryzacji krytycznej masy mięśnia sercowego. Przerywa to krążące fale pobudzeń nawrotnych – jedną z najczęstszych przyczyn tachyarytmii – i umożliwia narzucenie rytmu przez fizjologiczny rozrusznik. W celu przeprowadzenia KE należy:

1. Rozpocząć monitorowanie minimum 3-odprowadzeniowego zapisu EKG, NiBP oraz SpO2.

2. Umieścić elektrody wielofunkcyjne na odsłoniętej klatce piersiowej pacjenta, standardowo w położeniu przednio-koniuszkowym. W przypadku niestabilnego hemodynamicznie migotania przedsionków (ang. atrial fibrillation – AF) lepsze efekty uzyskuje się, umieszczając elektrody w pozycji przednio-tylnej4,5.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post