Długości snu pogarszanie funkcji poznawczych i otępienia

Choroby obwodowego układu nerwowego i ośrodkowego układu nerwowego, Depresje i nerwice.
Asystentka

Długości snu pogarszanie funkcji poznawczych i otępienia

Post autor: Asystentka »

Wpływ długości snu na pogarszanie się funkcji poznawczych i ryzyko wystąpienia otępienia
Artykuł ukazał się w biuletynie Geriatria 4/2016

Sleep duration, cognitive decline, and dementia risk in older women
Chen J.C., Espeland M.A., Brunner R.L. i wsp.
Alzheimer’s & Dementia 2016; 12 (1): 21–33

Od czasu pierwszego badania dotyczącego skutków deprywacji snu u ludzi, opublikowanego w 1896 roku, przeprowadzono wiele badań spójnie obrazujących związek zmniejszonej długości snu z pogorszeniem funkcji poznawczych. Ponadto niedobór snu jest coraz częściej uznawany za poważny problem zdrowia publicznego – na przykład w zakrojonym na szeroką skalę badaniu ankietowym przeprowadzonym w USA stwierdzono, że około 32% osób w wieku >60 lat zgłaszało czas trwania snu w dni robocze ≤6 godzin. Jakie mogą być neurobiologiczne skutki długoterminowej deprywacji snu w odniesieniu do ryzyka pogorszenia funkcji poznawczych w wieku podeszłym?

Aby podjąć próbę odpowiedzi na to pytanie, grupa amerykańskich badaczy przeprowadziła obserwacyjne badanie prospektywne obejmujące 7444 kobiety w wieku 65–80 lat, pozostające we własnym środowisku i niewykazujące zaburzeń poznawczych. Badanie to było częścią zakrojonego na szeroką skalę amerykańskiego badania WHIMS (Women’s Health Initiative Memory Study), prowadzonego w latach 1995–2008. Przypadki łagodnych zaburzeń poznawczych lub otępienia identyfikowano z użyciem walidowanych skal (skali 3MS [zmodyfikowanej skali MMSE] i walidowanych 4-fazowych protokołów badania WHIMS). W analizie statystycznej użyto modeli Coxa w celu skorygowania danych względem czynników socjodemograficznych, czynników związanych ze stylem życia i wskaźników klinicznych, takich jak rozpoznanie depresji czy choroby wieńcowej (i wielu innych cech klinicznych).

Badacze stwierdzili istotną statystycznie (p=0,03) zależność pomiędzy większym ryzykiem wystąpienia łagodnych zaburzeń poznawczych/ otępienia i długością snu – krzywa tej zależności miała kształt litery V: ryzyko było większe zarówno u kobiet śpiących krótko (≤6 godzin na noc), jak i u kobiet śpiących długo (≥8 godzin na noc) niż u kobiet z pośrednim czasem snu (około 7 godzin na noc). Skorygowane wieloczynnikowo ryzyko względne wystąpienia łagodnych zaburzeń poznawczych/ otępienia u kobiet śpiących krótko było zwiększone o 36% niezależnie od występowania u nich choroby wieńcowej, a u kobiet śpiących długo, ale niewykazujących choroby wieńcowej, ryzyko to było zwiększone o 35%. Podobną zależność – w kształcie litery V – stwierdzono dla pogarszania się funkcji poznawczych.

Wyniki powyższego badania są bardzo ważne, ponieważ pochodzą z największego jak dotychczas prospektywnego badania obserwacyjnego dotyczącego wpływu długości snu na pogarszanie się funkcji poznawczych i ryzyko wystąpienia łagodnych zaburzeń poznawczych/otępienia. Wyniki te nie tylko dokumentują ważną rolę nawykowej długości snu w warunkowaniu pogorszenia funkcji poznawczych, ale potwierdzają również słuszność hipotezy niekorzystnego wpływu przewlekłego niedoboru snu na patologiczne starzenie się mózgu.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post