Epitoram.Lek przeciwpadaczkowy. Jest również skuteczny w pro

Leki, wskazania, działanie, skutki uboczne, interakcje leków.Leki zalecane do leczenia.Środki spożywcze bezglutenowe
admin. med.

Epitoram.Lek przeciwpadaczkowy. Jest również skuteczny w pro

Post autor: admin. med. »

Epitoram.Lek przeciwpadaczkowy. Jest również skuteczny w profilaktyce migreny
Wskazania
Monoterapia częściowych napadów padaczkowych, z wtórnym uogólnieniem lub bez oraz pierwotnie uogólnionych napadów kloniczno-tonicznych u osób dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku powyżej 6 lat. Terapia uzupełniająca u dzieci (w wieku 2 lat i powyżej), młodzieży i osób dorosłych z częściowymi napadami padaczkowymi z wtórnym uogólnieniem lub bez albo z pierwotnie uogólnionymi napadami padaczkowymi toniczno-klonicznymi oraz w leczeniu napadów padaczkowych związanych z zespołem Lennoxa-Gastauta. Topiramat jest wskazany w zapobieganiu migrenie u dorosłych po dokładnym rozważeniu innych alternatywnych metod leczenia. Topiramat nie jest zalecany w leczeniu ostrego bólu głowy.
Skład
1 tabl. powl. zawiera 25 mg, 50 mg, 100 mg lub 200 mg topiramatu.
Działanie
Lek przeciwpadaczkowy. Jest również skuteczny w profilaktyce migreny. Trzy właściwości farmakologiczne topiramatu mogą przyczyniać się do działania przeciwpadaczkowego. Topiramat zmniejsza częstotliwość powstawania potencjałów czynnościowych w neuronach poddawanych długotrwałej depolaryzacji, prawdopodobnie przez blokowanie zależnych od napięcia kanałów sodowych. Nasila działanie GABA na receptory GABAA. Wykazuje działanie antagonistyczne w zakresie pobudzenia receptora glutaminianowego, należącego do podtypu kwas kainowy/AMPA, bez widocznego wpływu na receptor podtypu NMDA. Ponadto topiramat hamuje niektóre izoenzymy anhydrazy węglanowej (działanie to nie jest jednak uznawane za główną składową przeciwpadaczkową aktywności topiramatu). Po podaniu doustnym topiramat szybko i niezależnie od obecności pokarmu wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając maksymalne stężenie we krwi po około 2-3 h. Stopień wiązania z białkami osocza wynosi 13-17%. Jest w około 20% metabolizowany w wątrobie. Jednoczesne podanie leków przeciwpadaczkowych indukujących enzymy wątrobowe może zwiększyć metabolizm topiramatu do 50%. Topiramat i jego metabolity są wydalane głównie z moczem. T0,5 wynosi około 21 h. Klirens topiramatu jest zmniejszony u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. U dzieci poniżej 12 lat klirens topiramatu jest większy a T0,5 krótszy.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość składniki preparatu. Zapobieganie migrenie u kobiet w ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym, które nie stosują skutecznych metod antykoncepcji.
Środki ostrożności
Ostrożnie stosować u pacjentów z niewydolnością nerek lub wątroby (zmniejszony klirens topiramatu), u pacjentów ze skłonnością do kamicy nerkowej (kamica w wywiadzie, hiperkalciuria) oraz pacjentów przyjmujących leki predysponujące do kamicy nerkowej. Nawodnienie podczas stosowania topiramatu może zmniejszyć ryzyko wystąpienia kamicy nerkowej. Topiramat może zmniejszać wydzielanie potu, co należy wziąć pod uwagę podczas wzmożonej aktywności fizycznej i przebywania w wysokiej temperaturze, ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych związanych z przegrzaniem. Ze względu na ryzyko wystąpienia depresji oraz myśli i zachowań samobójczych, pacjenci przyjmujący topiramat powinni znajdować się pod stałą kontrolą lekarską. W przypadku wystąpienia zaburzeń widzenia oraz podwyższonego ciśnienia wewnątrzgałkowego należy przerwać leczenie topiramatem i zalecić konsultację okulistyczną. Podczas leczenia topiramatem zaleca się oznaczanie stężenia wodorowęglanów we krwi, zwłaszcza u pacjentów ze zwiększoną skłonnością do kwasicy metabolicznej (pacjenci z chorobą nerek, ciężkimi zaburzeniami oddechowymi, stanem padaczkowym, biegunką, po zabiegach chirurgicznych, w trakcie diety ketogennej oraz przyjmujący leki hamujące anhydrazę węglanową). W przypadku rozwoju i utrzymywania się kwasicy metabolicznej, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub odstawienie topiramatu. Pacjenci leczeni topiramatem powinni być regularnie ważeni i monitorowani w kierunku zmniejszenia masy ciała, jeśli podczas leczenia nastąpi istotne klinicznie zmniejszenie masy ciała należy rozważyć zwiększenie ilości spożywanego pokarmu lub stosowanie diety uzupełniającej. Ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności, preparat nie jest zalecany w leczeniu lub zapobieganiu atakom migreny u dzieci.
Ciąża i laktacja
W badaniach przeprowadzonych na zwierzętach topiramat przenikał przez barierę łożyska i działał teratogennie. Przyjmowanie kilku leków przeciwpadaczkowych jednocześnie może być związane z większym ryzykiem wad wrodzonych, niż monoterapia. W leczeniu padaczki preparat powinien być zalecony do stosowania w czasie ciąży po przekazaniu pacjentce pełnej informacji o znanym ryzyku wystąpienia niekontrolowanych napadów padaczkowych oraz potencjalnym zagrożeniu dla płodu wynikającym ze stosowania leku. Stosowanie topiramatu w profilaktyce migreny jest przeciwwskazane w ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym, które nie stosują skutecznych metod antykoncepcji. Topiramat jest wydzielany do mleka kobiecego - należy podjąć decyzję, czy zaniechać karmienia piersią, czy przerwać terapię topiramatem.
Efekty uboczne
Bardzo często: zmniejszenie masy ciała, parestezje, senność, zawroty głowy, nudności, biegunka, zapalenie nosogardła, zmęczenie, depresja. Często: zwiększenie masy ciała, niedokrwistość, zaburzenia uwagi lub pamięci, zaburzenia kognitywne, upośledzenie umysłowe, zaburzenia funkcji psychomotorycznych, drgawki, zaburzenia koordynacji ruchowej, drżenie, letarg, niedoczulica, oczopląs, zaburzenia smaku, zaburzenia równowagi, upośledzenie wymowy, drżenie zamiarowe, uspokojenie, zaburzenia widzenia (m.in. nieostre widzenie, podwójne widzenie), szumy uszne, ból ucha, duszność, krwawienie z nosa, przekrwienie błon śluzowych nosa, wodnisty wyciek z nosa, wymioty, zaparcia, bolesność w nadbrzuszu, niestrawność, ból brzucha, suchość błony śluzowej jamy ustnej, parestezje w okolicy ust, zapalenie błony śluzowej żołądka, kamica nerkowa, częstomocz, dyzuria, łysienie, wysypka, świąd, artalgia, kurcze mięśni, bóle mięśni, drżenia mięśni, osłabienie siły mięśniowej, ból struktur mięśniowo-szkieletowych klatki piersiowej, jadłowstręt, zmniejszenie apetytu, gorączka, drażliwość, zaburzenia chodu, apatia, reakcje nadwrażliwości, spowolnienie procesów myślowych, bezsenność, zaburzenia mowy, lęk, splątanie, dezorientacja, agresja, podniecenie, chwiejny nastrój, gniew. Niezbyt często: obecne kryształki w moczu, nieprawidłowy test ułożenia stóp jedna za drugą (tandem), zmniejszona liczba białych krwinek, bradykardia, bradykardia zatokowa, kołatania, leukopenia, trombocytopenia, powiększenie węzłów chłonnych, eozynofilia, zmniejszony poziom świadomości, drgawki typu grand mal, uszkodzenie pola widzenia, zespół napadów częściowych, zaburzenia mowy, nadreaktywność psychomotoryczna, omdlenie, zaburzenie czucia, nadmierna produkcja śliny, nadmierna senność, afazja, hipokinezja, dyskinezja, posturalne zawroty głowy, zaburzenia snu, uczucie pieczenia, utrata czucia, węch opaczny, zespół móżdżkowy, dysestezja, upośledzenie smaku, stupor, niezdarność, aura migrenowa, brak smaku, dysgrafia, dysfazja, neuropatia obwodowa, stany przedomdleniowe, dystonia, mrowienie, zmniejszona ostrość widzenia, mroczki, krótkowzroczność, nieprawidłowe odczucia w oku, suchość oka, światłowstręt, kurcz powiek, wzmożone łzawienie, błyski, rozszerzenie źrenic, starczowzroczność, głuchota, głuchota jednostronna, głuchota neurosensoryczna, poczucie dyskomfortu w uchu, uszkodzenie słuchu, duszność wysiłkowa, nadmierne wydzielanie z zatok przynosowych, dysfonia, zapalenie trzustki, wzdęcie, choroba refluksowa, ból w dolnej części brzucha, niedoczulica okolicy ust, krwawienie z dziąseł, wzdęcia, dyskomfort w nadbrzuszu, tkliwość w obrębie brzucha, nadmierne wydzielanie śliny, ból w jamie ustnej, nieprzyjemny zapach z ust, ból języka, kamica nerkowa, nietrzymanie moczu, krwiomocz, nagłe uczucie parcia na pęcherz, kolka nerkowa, ból nerki, brak potu, niedoczulica twarzy, pokrzywka, rumień, świąd uogólniony, wysypka plamkowa, przebarwienie skóry, alergiczne zapalenie skóry, obrzęk twarzy, obrzęk stawów, sztywność mięśniowo-szkieletowa, ból w boku, zmęczenie mięśni, kwasica metaboliczna, hipokaliemia, zwiększony apetyt, polidypsja, niedociśnienie, hipotonia ortostatyczna, zaczerwienienie, uderzenia gorąca, hipertermia, nadmierne pragnienie, objawy grypopodobne, spowolnienie, peryferyjne uczucie chłodu, uczucie upojenia, uczucie niepokoju, trudności w uczeniu się, zaburzenia erekcji, dysfunkcja seksualna, myśli samobójcze, próby samobójcze, omamy, zaburzenia psychotyczne, omamy słuchowe, omamy wzrokowe, apatia, brak spontanicznej mowy, zaburzenia snu, chwiejność afektu, obniżenie libido, niepokój ruchowy, płacz, zacinanie się w mowie, euforyczny nastrój, paranoja, perseweracja, lęk napadowy, płaczliwość, trudności z czytaniem, bezsenność początkowa, płaski afekt, nieprawidłowe myślenie, utarta libido, obojętność, bezsenność środkowa, rozproszenie, wczesne budzenie się rano, ataki lęku, podwyższony nastrój. Rzadko: zmniejszenie stężenia wodorowęglanu sodu we krwi, neutropenia, apraksja, zaburzenia rytmu okołodobowego, hiperestezja, osłabienie węchu, drżenie samoistne, akinezja, brak reakcji na bodźce, ślepota jednostronna, ślepota przemijająca, jaskra, zaburzenia akomodacji, uszkodzenie postrzegania głębi obrazu, mroczki iskrzące, obrzęk powiek, ślepota zmierzchowa, niedowidzenie, kamienie moczowodowe, nerkowa kwasica cewkowa, zespół Stevensa - Johnsona, rumień wielopostaciowy, patologiczny odór skórny, obrzęk wokół oczu, lokalna pokrzywka, uczucie dyskomfortu w kończynach, kwasica hiperchloremiczna, zespół Reynauda, obrzęk twarzy, kalcynoza, mania, anorgazmia, zaburzenia lękowe, zaburzenia w pobudzeniu seksualnym, poczucie braku nadziei/rozpaczy, zaburzenia orgazmu, hipomania, obniżenie doznań z osiągnięcia orgazmu. Częstość nieznana: jaskra z zamkniętym kątem, zwyrodnienie plamki żółtej, zaburzenia ruchu gałek ocznych, toksyczna nekroliza naskórka, obrzęk alergiczny, obrzęk spojówek. Działania niepożądane zgłaszane częściej u dzieci (>2-krotnie) niż u osób dorosłych: zmniejszony lub zwiększony apetyt, kwasica hiperchloremiczna, hipokaliemia, zaburzenia zachowania, napady agresji, apatia, problemy z zaśnięciem, myśli samobójcze, zaburzenia koncentracji, letarg, zaburzenia rytmu okołodobowego, sen niskiej jakości, nasilone łzawienie, bradykardia zatokowa, nieprawidłowe odczucia i zaburzenia chodu. Działania niepożądane, które odnotowano tylko u dzieci: eozynofilia, nadreaktywność psychoruchową, zawroty głowy, wymioty, hipertermia, gorączka i problemy w uczeniu się.
Interakcje
Topiramat włączony do terapii jednocześnie z innymi lekami przeciwpadaczkowymi (fenytoina, karbamazepina, kwas walproinowy, fenobarbital, prymidon, lamotrygina) nie wpływa na stężenia tych leków we krwi w stanie stacjonarnym, chociaż u niektórych pacjentów leczenie topiramatem i fenytoiną może powodować zwiększenie stężenia fenytoiny we krwi (w tym wypadku konieczne jest monitorowanie stężenia fenytoiny we krwi). Dodanie topiramatu do leczenia lamotryginą nie wpływa na stężenia lamotryginy w stanie stacjonarnym we krwi. Odstawienie lamotryginy nie wpływa na stężenie topiramatu. Topiramat jest inhibitorem CYP 2C19 i może wpływać na metabolizm innych leków metabolizowanych przez ten enzym (np. diazepam, imipramina, moklobemid, proguanil, omeprazol). Fenytoina i karbamazepina zmniejszają stężenie topiramatu we krwi, dołączenie, a także odstawienie fenytoiny lub karbamazepiny u pacjentów leczonych topiramatem, może powodować konieczność dostosowywania dawki topiramatu. Dołączenie lub odstawienie kwasu walproinowego nie powoduje klinicznie istotnych zmian stężenia topiramatu we krwi i w związku z tym nie jest konieczne dostosowanie dawki topiramatu. U pacjentów leczonych digoksyną i topiramatem zaleca się monitorowanie stężenia digoksyny we krwi, gdyż topiramat może zmniejszać AUC digoksyny o 12%. Nie należy stosować topiramatu jednocześnie z lekami wpływającymi hamująco na o.u.n. lub alkoholem. Podczas jednoczesnego stosowania z preparatami dziurawca obserwowano zmniejszoną skuteczność topiramatu. U pacjentek stosujących jednocześnie z topiramatem doustne preparaty antykoncepcyjne zawierające estrogeny, należy liczyć się ze zmniejszoną skutecznością działania antykoncepcyjnego oraz z częstszym występowaniem krwawień międzymiesiączkowych. Podczas jednoczesnego stosowania topiramatu z litem, należy kontrolować stężenie litu we krwi. Po dodaniu topiramatu do leczenia rysperydonem znaczne częściej zgłaszano działania niepożądane niż przed włączeniem topiramatu (senność, zaburzenia czucia i nudności). Hydrochlorotiazyd zwiększał maksymalne stężenie topiramatu we krwi o 27%, natomiast AUC o 29% - konieczne może być dostosowanie dawki topiramatu. Topiramat zmniejsza stężenie potasu we krwi, działanie to jest większe po jednoczesnym zastosowaniu topiramatu i hydrochlorotiazydu. Średnie maksymalne stężenie oraz średnie wartości AUC metforminy zwiększyły się odpowiednio o 18% i 25%, podczas gdy klirens leku zmniejszył się o 20%, gdy metformina była podawana jednocześnie z topiramatem. Gdy topiramat był podawany jednocześnie z metforminą, jego klirens był zmniejszony. Należy zwrócić szczególną uwagę na właściwe monitorowanie parametrów przebiegu cukrzycy, u pacjentów leczonych metforminą, gdy topiramat jest dodawany lub wycofywany z terapii. W badaniu interakcji topiramatu i pioglitazonu zaobserwowano zmniejszenie o 15% AUC dla pioglitazonu i brak zmian wartości stężenia maksymalnego. Jeżeli topiramat jest dołączany do leczenia pioglitazonem lub gliburydem albo pioglitazon lub gliburyd jest dodawany do leczenia topiramatem, należy zachować szczególną ostrożność, podczas rutynowego monitorowania pacjentów, w celu zapewnienia odpowiedniej kontroli cukrzycy. Podczas podawania topiramatu stwierdzono zmniejszenie wartości AUC gliburydu o 25%, układowa ekspozycja na aktywne metabolity gliburydu także uległa zmniejszeniu. Jednoczesne stosowanie topiramatu z kwasem walproinowym wiązało się ze zwiększeniem stężenia amoniaku we krwi z towarzyszącą encefalopatią lub bez u pacjentów, którzy tolerowali monoterapię każdym z tych leków. Topiramat nie zmieniał w istotny sposób stężenia we krwi amitryptyliny, haloperidolu i propranololu, chociaż zwiększał ekspozycję na metabolity tych leków. Podczas stosowania z diltiazemem wartość AUC zmniejszyła się o 25% dla diltiazemu i o 18% dla deacetylodiltiazemu, AUC dla topiramatu zwiększyło się o 20%. Podczas podawania topiramatu stwierdzono zwiększenie wartości AUC flunaryzyny o 16%. Nie stwierdzono interakcji farmakokinetycznych pomiędzy topiramatem i sumatryptanem, pizotyfenem, wenlafaksyną lub dihydroergotaminą. Należy unikać jednoczesnego stosowania topiramatu i leków predysponujących do kamicy nerkowej (acetazolamid, sole wapnia, triamteren, witamina C, sakwinawir).
Dawkowanie
Doustnie. Dawkę początkową i szybkość jej zwiększania należy dostosować indywidualnie u każdego pacjenta. Leczenie należy rozpocząć od małej dawki i następnie stopniowo ją zwiększać do dawki skutecznej. Nie ma konieczności kontrolowania stężeń topiramatu we krwi w celu uzyskania optymalnego wyniku leczenia preparatem. Podczas odstawiania równocześnie stosowanych leków przeciwpadaczkowych, w celu zmiany leczenia na monoterapię topiramatem, należy uwzględnić, jaki może mieć to wpływ na skuteczność kontroli napadów. Zaleca się stopniowe odstawianie innych leków poprzez zmniejszenie wielkości ich dawek o 1/3 co drugi tydzień, chyba że względy bezpieczeństwa powodują konieczność natychmiastowego zakończenia stosowanych jednocześnie innych leków przeciwpadaczkowych. Po odstawieniu leków indukujących enzymy wątrobowe stężenie topiramatu zwiększy się i może być konieczne zmniejszenie dawki topiramatu, w zależności od odpowiedzi klinicznej pacjenta. W rzadkich przypadkach dodanie topiramatu do leczenia fenytoiną może wymagać dostosowania dawki fenytoiny w celu osiągnięcia optymalnego wyniku leczenia. Dodanie lub zaprzestanie podawania fenytoiny lub karbamazepiny z topiramatem stosowanym jako lek uzupełniający może powodować konieczność dostosowania dawki topiramatu. Monoterapia padaczki. Dorośli: początkowo 25 mg, wieczorem, przez jeden tydzień. Następnie dawkę zwiększać w odstępach 1- lub 2-tygodniowych o 25-50 mg na dobę i podawać w 2 dawkach. W przypadku, gdy pacjent nie toleruje powyższego schematu zwiększania dawki, dawkę można zwiększać o mniejszą wartość lub w dłuższych odstępach. Zalecana początkowa dawka docelowa w monoterapii wynosi 100-200 mg na dobę w 2 dawkach, a maksymalna zalecana dawka dobowa - 500 mg w 2 dawkach. Niektórzy pacjenci do uzyskania efektu terapeutycznego wymagali dawki 1000 mg na dobę. Dzieci (powyżej 6 lat) i młodzież: początkowo 0,5-1 mg/kg mc., na noc, przez jeden tydzień. Następnie dawkę zwiększać w odstępach 1- lub 2-tygodniowych o 0,5-1 mg/kg mc. na dobę i podawać w 2 dawkach. Jeśli dziecko nie toleruje powyższego schematu zwiększania dawki, dawkę można zwiększać o mniejszą wartość lub w dłuższych odstępach. Zalecana początkowa dawka docelowa w monoterapii u dzieci wynosi 100 mg na dobę w zależności od odpowiedzi klinicznej (tj. ok. 2 mg/kg mc. na dobę u dzieci w wieku 6-16 lat). Leczenie uzupełniające padaczki. Dorośli: początkowo 25-50 mg, na noc, przez jeden tydzień. Następnie dawkę zwiększać w odstępach 1- lub 2-tygodniowych o 25-50 mg na dobę i podawać w 2 dawkach, u niektórych pacjentów można uzyskać skuteczność terapeutyczną przy stosowaniu preparatu raz na dobę. Zazwyczaj stosowana dawka dobowa wynosi 200-400 mg w 2 dawkach. Dzieci (powyżej 2 lat) i młodzież: początkowo 25 mg (lub mniej - w zakresie 1-3 mg/kg mc. na dobę) na noc, przez jeden tydzień. Następnie dawkę zwiększać w odstępach 1- lub 2-tygodniowych o 1-3 mg/kg mc. na dobę i podawać w 2 dawkach. Zalecana całkowita dawka topiramatu u dzieci wynosi 5-9 mg/kg mc. na dobę w 2 dawkach. Przebadano dawki do 30 mg/kg mc. na dobę i dawki te były dobrze tolerowane. Migrena. Dorośli: początkowo 25 g, na noc, przez jeden tydzień. Następnie dawkę zwiększać o 25 mg na dobę, co tydzień. W przypadku, gdy pacjent nie toleruje powyższego schematu zwiększania dawki, dawkę można zwiększać w dłuższych odstępach. Zalecana całkowita dawka dobowa topiramatu w profilaktyce migreny wynosi 100 mg na dobę w 2 dawkach. U niektórych pacjentów 50 mg na dobę jest dawką skuteczną. Preparat stosowano także w dawce 200 mg na dobę.
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek czas potrzebny do uzyskania stężenia w stanie stacjonarnym po każdej zmianie dawki może być dłuższy. W przypadku pacjentów poddawanych hemodializie, należy podać dodatkową dawkę topiramatu równą około połowie dawki dobowej w dniu wykonywania zabiegu hemodializy. Dodatkową dawkę należy podać w 2 dawkach na początku i po zakończeniu hemodializy. Dawka uzupełniająca może być różna w zależności od rodzaju dializy oraz użytego sprzętu.
Preparat można przyjmować niezależnie od posiłków. Tabletek nie należy dzielić.
Uwagi
Lek należy odstawiać stopniowo, aby zmniejszyć możliwość zwiększenia częstości napadów padaczkowych. W badaniach klinicznych dawki zmniejszano w 1-tygodniowych odstępach o 50-100 mg u pacjentów dorosłych z padaczką i o 25-50 mg u dorosłych przyjmujących topiramat w dawkach do 100 mg na dobę w profilaktyce migreny. W badaniach klinicznych u dzieci topiramat odstawiano stopniowo przez 2-8 tyg. W sytuacjach, w których zachodzi konieczność szybkiego odstawienia topiramatu, zaleca się obserwację pacjentów. Lek może powodować zaburzenia widzenia lub niewyraźne widzenie, senność, zawroty głowy oraz inne zaburzenia o.u.n., które mogą upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługę urządzeń mechanicznych.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post