ForumMedyczne.edu.pl

Co zawiera i jak działa Hygroton?
Substancją czynną preparatu jest chlortalidon. Jest to substancja o działaniu moczopędnym, powodująca zwiększenie objętości wydalanego moczu. Chlortalidon, podobnie jak leki moczopędne z grupy tiazydów, powoduje zahamowanie zwrotnego transportu jonów sodu w kanalikach nerkowych, co skutkuje nasileniem wydalania sodu z moczem i zwiększeniem objętości wydalanej wody. Zwiększonemu wydalaniu sodu towarzyszy zwiększone wydalanie chloru, magnezu i potasu. Zmniejsza się natomiast wydalanie wapnia. Działanie chlortalidonu prowadzi prawdopodobnie także do rozszerzenia naczyń krwionośnych i zmniejszenia oporu naczyniowego. Lek stosowany jest w leczeniu nadciśnienia tętniczego i obrzęków. Lek stosowany także w moczówce prostej, gdzie obserwuje się paradoksalny efekt zmniejszenia wielomoczu.
Działanie moczopędne pojawia się po około 2–3 godzinach i może utrzymywać się przez 2–3 doby od przyjęcia leku. Pełne działanie przeciwnadciśnieniowe chlortalidonu występuje po 2–4 tygodniach jego stosowania.
↑ do góry
Kiedy stosować Hygroton?
Preparat jest wskazany w leczeniu:
· nadciśnienia tętniczego (w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi)
· łagodnej lub umiarkowanej, przewlekłej, stabilnej niewydolności serca (II lub III stopień wg NYHA)
· obrzęków swoistego pochodzenia (w przebiegu zespołu nerczycowego, w niewydolności krążenia, w przypadku wodobrzusza spowodowanego marskością wątroby u chorych stabilnych i pod ścisłą kontrolą lekarską)
· nerkowej moczówki prostej.

Kiedy nie stosować tego preparatu?
Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu lub na inne sulfonamidy. Nie możesz także stosować preparatu jeżeli występuje u Ciebie:
· ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min), bezmocz
· ciężkie zaburzenia czynności wątroby
· oporna na leczenie hipokaliemia (zmniejszenie stężenia potasu we krwi) lub stany prowadzące do nasilenia utraty potasu, hiperkalcemia (zwiększenie stężenia wapnia we krwi), hiponatremia (zmniejszenie stężenia sodu we krwi)
· objawowa hiperurykemia (zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi) tj. dna moczanowa lub obecność złogów kwasu moczowego
· nieleczona choroba Adisona
a także,
· stosowanie preparatu jest przeciwwskazane w leczeniu nadciśnienia tętniczego u kobiet w ciąży
· jeżeli równolegle stosowane są preparaty litu.
Nie należy stosować preparatu w okresie ciąży ani w okresie karmienia piersią.

Kiedy zachować szczególną ostrożność stosując Hygroton?
Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.
Należy zachować ostrożność u chorych z zaburzeniami czynności wątroby lub postępującymi chorobami wątroby, ponieważ, nawet małe zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej związane ze stosowaniem leków moczopędnych mogą przyspieszać wystąpienie śpiączki wątrobowej, zwłaszcza u chorych z marskością wątroby.
Należy także zachować ostrożność u chorych z ciężkimi chorobami nerek. Tiazydowe leki moczopędne mogą przyspieszać wystąpienie azotemii (stan będący skutkiem zaburzeń czynności nerek, w którym występuje zwiększone stężenie we krwi związków zawierających azot).
Preparat, podobnie jak inne leki moczopędne, może zaburzać równowagę wodno-elektrolitową i powodować niedobory sodu, potasu, magnezu i chloru. W okresie leczenia należy regularnie kontrolować stężenie elektrolitów, szczególnie u chorych w podeszłym wieku, z marskością wątroby i związanym z nią wodobrzuszem, z obrzękami w przebiegu zespołu nerczycowego. U chorych z obrzękami w przebiegu zespołu nerczycowego preparat może być stosowany tylko pod ścisłym nadzorem lekarza i tylko u chorych z prawidłowym stężeniem potasu we krwi i bez objawów odwodnienia.
Stosowanie preparatu jest związane z ryzykiem wystąpienia hipokaliemii (zmniejszenia stężenia potasu we krwi). Szczególnie narażone są osoby, u których występuje marskość wątroby, wodobrzusze i obrzęki, osoby w podeszłym wieku, niedożywione, stosujące równolegle wiele leków, z chorobą niedokrwienną serca oraz z niewydolnością serca. Hipokaliemia może być przyczyną poważnych zaburzeń rytmu serca oraz może zwiększać ryzyko toksycznego działania na serce glikozydów naparstnicy. Ryzyko hipokaliemii rośnie wraz z wielkością stosowanej dawki preparatu. Przez rozpoczęciem długotrwałego leczenia oraz w jego trakcie lekarz zaleci regularną kontrolę stężenia potasu we krwi (na początku leczenia, po 3–4 tygodniach leczenia a następnie co 4–6 miesięcy). Jeżeli w okresie leczenia wystąpią dodatkowe czynniki, które mogą zwiększyć ryzyko hipokaliemii (np. biegunka, wymioty, zaburzenia czynności nerek) należy zapytać lekarza o potrzebę dodatkowych badań stężenia potasu. W razie wystąpienia niedoborów potasu lekarz może zalecić stosowanie preparatów uzupełniających stężenie potasu, leków moczopędnych oszczędzających potas. W razie wystąpienia klinicznych objawów hipokaliemii (osłabienie siły mięśniowej, zmiany w zapisie EKG) lekarz może zalecić zaprzestanie stosowania preparatu.
Należy unikać stosowania leków uzupełniających potas lub leków moczopędnych oszczędzających potas u chorych przyjmujących leki z grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE).
Preparat może powodować hiponatremię (zmniejszenie stężenia sodu we krwi) z towarzyszącymi objawami neurologicznymi takimi jak: nudności, osłabienie, postępująca dezorientacja, apatia. Nie należy stosować preparatu u osób stosujących ścisłą dietę z ograniczonym spożyciem soli.
Preparat zmniejsza wydalanie wapnia w moczu i może powodować nieznaczne zwiększenie stężenia wapnia we krwi (hiperkalcemię). Hiperkalcemia jest zwykle przemijająca, ale u osób z zaburzeniami czynności przytarczyc może utrzymywać się i powodować osłabienie, zmęczenie, jadłowstręt.
Preparat może powodować zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi jednakże rzadko obserwowano wystąpienie napadów dny moczanowej.
W okresie stosowania preparatu chorzy na cukrzycę powinni zachować ostrożność i monitorować stężenie glukozy. Preparat może zmniejszyć skuteczność doustnych leków przeciwcukrzycowych oraz insuliny i może być konieczne dostosowanie ich dawkowania przez lekarza. Cukrzyca występuje bardzo rzadko w czasie leczenia. Może wystąpić glukozuria (wydalanie glukozy z moczem).
W okresie długotrwałego stosowania preparat może powodować zwiększenie stężenia cholesterolu i innych lipidów we krwi.
Równoległe stosowanie preparatu z inhibitorami konwertazy angiotensyny (ACE) powoduje ryzyko nagłego obniżenia ciśnienia tętniczego. W związku z tym lekarz może zalecić:
· zmniejszenie dawek lub zaprzestanie stosowania leku moczopędnego na 2–3 dni przed rozpoczęciem stosowania inhibitorów ACE, a następnie, jeżeli to konieczne, powrót do przyjmowania leku moczopędnego
i/lub
· rozpoczęcie leczenia inhibitorami ACE od małych dawek, a następnie stopniowe ich zwiększanie.
Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?
Preparat może, zwłaszcza na początku leczenia, upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń i maszyn.

Dawkowanie preparatu Hygroton
Preparat ma postać tabletek. Przeznaczony jest do stosowania doustnego. Preparat, jeżeli jest przyjmowany 1 raz na dobę, należy przyjmować rano, z posiłkiem. Nie przekraczaj zaleconych dawek ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu skonsultuj się z lekarzem. Lekarz indywidualnie ustali dawkowanie w zależności od stanu chorego i jego reakcji na leczenie. Zwykle stosuje się:
Dorośli:
Nadciśnienie tętnicze: początkowo 25 mg 1 raz na dobę, rano. Pełne działanie przeciwnadciśnieniowe występuje po 3–4 tygodniach leczenia. W razie potrzeby lekarz może zwiększyć dawkę do 50 mg na dobę lub dołączyć inne leki przeciwnadciśnieniowe.
Niewydolność serca: początkowo 25–50 mg na dobę. W ciężkich przypadkach lekarz zwiększy dawkę do 100–200 mg na dobę. Dawka podtrzymująca jest najmniejszą skuteczną dawką podawaną codziennie lub co 2. dzień. W przypadku niewystarczającej reakcji chorego lekarz może dołączyć do leczenia glikozydy nasercowe i/lub inhibitory ACE.
Obrzęki swoistego pochodzenia: lekarz indywidualnie ustali dawkę; dawka maksymalna 50 mg na dobę.
Nerkowa moczówka prosta: początkowo 100 mg 2 razy na dobę. Dawka podtrzymująca wynosi zwykle 50 mg na dobę.
Dzieci:
Lekarz indywidualnie ustali dawkowanie w zależności od wskazania i masy ciała dziecka.
U chorych w podeszłym wieku i u chorych z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek lekarz indywidualnie ustali dawkę. U osób w podeszłym wieku wydalanie leku przebiega wolniej i dlatego należy zachować ostrożność w tej grupie chorych.
Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane w przypadku ciężkich zaburzeń czynności nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min).

Czy można stosować Hygroton w okresie ciąży i karmienia piersią?
W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!
Nie należy stosować preparatu w okresie ciąży ani w okresie karmienia piersią.

Czy mogę stosować równolegle inne preparaty?
Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.
Preparat zwiększa stężenie litu we krwi i ryzyko jego toksycznego działania. Nie zaleca się równoległego stosowania soli litu, a w razie konieczności takiego leczenia skojarzonego należy kontrolować stężenie litu we krwi; w razie potrzeby lekarz dostosuje dawkowanie litu. W przypadku wystąpienia wielomoczu pod wpływem litu leki moczopędne mogą działać antydiuretycznie.
Preparat może nasilać działanie stosowanych równolegle leków zwiotczających mięśnie.
Jeżeli preparat stosowany jest równolegle z lekami uspokajającymi, znieczulającymi lub lekami przeciwnadciśnieniowymi (guanetydyna, metylodopa, beta-blokery, antagoniści wapnia, inhibitory ACE, leki rozszerzające naczynia) może wystąpić nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego i ryzyko niedociśnienia tętniczego.
Równoległe stosowanie preparatu z inhibitorami konwertazy angiotensyny (ACE) powoduje ryzyko nagłego obniżenia ciśnienia tętniczego. W związku z tym lekarz może zalecić na 2-3 dni przed rozpoczęciem leczenia inhibitorami ACE odstawienie leków moczopędnych, a jeśli to niemożliwe, zmniejszenie dawek inhibitora ACE.
Równoległe stosowanie preparatu z mineralo- i glikokortykosteroidami, tetrakozaktydem (analog ACTH), amfoterycyną, karbenoksolonem lub beta2-mimetykami może zwiększać ryzyko hipokaliemii i nasilać ją (zmniejszenie stężenia potasu we krwi). Należy monitorować stężenie potasu we krwi.
Preparat może powodować hipokaliemię, która nasila toksyczność glikozydów nasercowych (ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca). U chorych stosujących glikozydy nasercowe należy zachować ostrożność i kontrolować stężenie potasu i magnezu oraz wykonywać badania EKG.
Należy unikać równoległego stosowania leków uzupełniających potas lub leków moczopędnych oszczędzających potas u chorych przyjmujących leki z grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE).
Preparat może zmniejszyć skuteczność doustnych leków przeciwcukrzycowych oraz insuliny i może być konieczne dostosowanie ich dawkowania przez lekarza.
Należy zachować ostrożność, jeżeli preparat jest stosowany równolegle z niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (np. indometacyna, kwas acetylosalicylowy, ibuprofen) lub salicylanami – leki te mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie preparatu oraz powodować zaburzenia czynności nerek i ryzyko niewydolności nerek. Należy kontrolować stan nawodnienia i czynność nerek.
Może wystąpić zwiększenie częstości występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol, zwiększenie ryzyka działań niepożądanych powodowanych przez amantadynę, nasilenie hiperglikemizującego działania diazoksydu, zmniejszenie wydalania leków cytotoksycznych (np. cyklofosfamid, metotreksat) i nasilenie ich toksycznego działania na szpik kostny.
Dostępność biologiczna preparatu może być zwiększona gdy równolegle stosowane są leki hamujące perystaltykę przewodu pokarmowego (np. atropina, biperyden).
Preparaty wiążące kwasy żółciowe takie jak cholestyramina i inne żywice mogą zmniejszać wchłanianie preparatu i osłabiać jego działanie.
Równoległe stosowanie witaminy D lub soli wapnia zwiększa ryzyko wystąpienia hiperkalcemii (zwiększonego stężenia wapnia we krwi). Hiperkalcemia jest zwykle przemijająca, ale u osób z zaburzeniami czynności przytarczyc może utrzymywać się i powodować osłabienie, zmęczenie, jadłowstręt.
Stosowana równolegle cyklosporyna może zwiększać ryzyko hiperurykemii (zwiększonego stężenia kwasu moczowego we krwi) oraz wystąpienia dny moczanowej.

Jakie działania niepożądane mogą wystąpić?
Jak każdy lek, również Hygroton, może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.
Bardzo często, zwłaszcza gdy stosowane są duże dawki preparatu możliwe: hipokaliemia (zmniejszenie stężenia potasu we krwi), hiperurykemia (zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi) oraz zwiększenie stężenia lipidów we krwi. Często: hiponatremia (zmniejszenie stężenia sodu we krwi), hipomagnezemia (zmniejszenie stężenia magnezu we krwi), hiperglikemia (zwiększenie stężenia glukozy we krwi), pokrzywka, wysypka, niedociśnienie tętnicze (w tym ortostatyczne), które może być nasilone przez spożywanie alkoholu lub przyjmowanie leków znieczulających, uspokajających, zawroty głowy, utrata apetytu, zaburzenia czynności przewodu pokarmowego, zaburzenia funkcji seksualnych. Rzadko: hiperkalcemia (zwiększenie stężenia wapnia we krwi), wydalanie glukozy z moczem, skaza moczanowa, zaburzenia metaboliczne u chorych na cukrzycę, nadwrażliwość na światło, wewnątrzwątrobowy zastój żółci, żółtaczka, nudności, wymioty, zaparcia, biegunka, ból żołądka, zaburzenia rytmu serca, zaburzenia widzenia, bóle głowy, uczucie mrowienia lub drętwienia (parestezje), zaburzenia hematologiczne (w tym zmniejszenie liczby krwinek białych [leukopenia], znaczne zmniejszenie liczby granulocytów [agranulocytoza], zmniejszenie liczby płytek krwi [małopłytkowość]). Bardzo rzadko: zapalenie trzustki, alkaloza metaboliczna, obrzęk płuc (zaburzenia oddychania), alergiczne śródmiąższowe zapalenie nerek, zapalenie naczyń.