Ile powinna wynosić dawka analogu długo działającego w cukrz

Rozpoznawanie, profilaktyka i leczenie chorób wewnętrznych, choroby wieku starszego, choroby zakaźne, układu oddechowego, diabetologia, alergie.
admin. med.

Ile powinna wynosić dawka analogu długo działającego w cukrz

Post autor: admin. med. »

Ile powinna wynosić dawka analogu długo działającego
dr n. med. Barbara Katra
Klinika Chorób Metabolicznych Collegium Medicum UJ, Kraków

Dane z badań przeprowadzonych w grupie osób chorych na cukrzycę wskazują na konieczność stosowania dużych dawek długo działającego analogu insuliny.

Zazwyczaj dawka długo działającego analogu insuliny u chorych na cukrzycę to od kilkunastu do około 40 jednostek na dobę. Czasem zdarzają się pacjenci, którzy są leczeni dużą dawką insuliny, np. 60 jednostek na dobę, podawaną w jednym wstrzyknięciu.

Jaka dawka długo działającego analogi insuliny jest właściwa? Jakie są dane z publikacji?

Dawka stosowanej insuliny była głównym celem cytowanych badań, bez dokładnej analizy innych danych.
Cukrzyca typu 1

W badaniu Vague’a porównującym insulinę detemir z insuliną NPH w aspekcie kontroli glikemii oraz ryzyka hipoglikemii u chorych na cukrzycę typu 1 leczonych doposiłkowymi wstrzyknięciami insuliny aspart średnia dobowa dawka insuliny detemir wyniosła 27,4+/-12,5 jednostek, a dobowa dawka insuliny NPH 25,2+/-13,7 jednostek. BMI osób badanych w grupie insuliny detemir i insuliny NPH to odpowiednio 24,5+/-3,2 kg/m2 i 24,6+/-3,4 kg/m2.

W badaniu Ratnera oceniającym częstość hipoglikemii u chorych na cukrzycę typu 1 leczonych w modelu intensywnej insulinoterapii z zastosowaniem insuliny glargine w stosunku do terapii insuliną NPH, średnia dawka insuliny glargine wyniosła 23,8+/-3,1 jednostki na dobę, średnia dawka insuliny NPH wyniosła 31,3+/-9,8 jednostki w jednym lub dwóch wstrzyknięciach. BMI w grupie leczonej insuliną glargine wynosiło 25,63+/-4,01 kg/m2, a grupie leczonej insuliną NPH 25,93+/-4,55 kg/m2.

Jak wynika z powyższych badań, dawki insulin w leczeniu chorych na cukrzycę typu 1 odzwierciedlają te stosowane w codziennej praktyce lekarskiej.
Cukrzyca typu 2

W metaanalizie badań z 2010 roku, z zastosowaniem insuliny detemir i glargine w skojarzeniu z doustnymi lekami hipoglikemizującymi, dotyczącej wpływu dawki tych insulin na wartość hemoglobiny glikowanej (HbA1c) oraz masę ciała u chorych na cukrzycę typu 2, dawka insuliny glargine wyniosła od 23 do 68 jednostek na dobę, natomiast dawka insuliny detemir – od 37 do 71 jednostek. Wyjściowe BMI w analizowanych badaniach wyniosło dla chorych leczonych insuliną glargine od 24,8 do 34,6 kg/m2, natomiast leczonych insuliną detemir od 28,9 do 30,6 kg/m2.

W badaniu LANMET przeprowadzonym w grupie chorych na cukrzycę typu 2, oceniającym terapię metforminą i pochodną sulfonylomocznika w skojarzeniu z insuliną glargine w stosunku do połączenia metforminy z insuliną NPH, stosowane dawki insuliny glargine wyniosły średnio 68+/-5 jednostek na dobę, a dawki insuliny NPH 70+/-6 jednostek dziennie. Przeliczając na kilogram, dawka insuliny glargine wyniosła 0,69+/-0,05 jednostki na dzień, a insuliny NPH 0,66+/-0,04 jednostki na dzień.

BMI w grupie insuliny glargine wyniosło 31,3+/-0,7 kg/m2, a w grupie insuliny NPH 32+/-0,8 kg/m2. Zwiększenie masy ciała po 9 miesiącach terapii wyniosło odpowiednio 2,6+0,6 kg i 3,5+/-0,7 kg. Wyrównanie metaboliczne mierzone odsetkiem HbA1c w obu grupach nie różniło się statystycznie. Częstość epizodów hipoglikemii była statystycznie znamiennie mniejsza w pierwszych 3 miesiącach terapii u leczonych insuliną glargine, w kolejnych miesiącach badania znamiennych różnic nie wykazano.

W publikacji nie ma danych na temat techniki wstrzykiwania tak dużych dawek insuliny – nie wiadomo, czy była to jedna iniekcja, czy dawkę dzielono. Głównymi determinantami zapotrzebowania na insulinę po 9 miesiącach terapii była wyjściowa masa ciała, aktywność ALT i stężenie HbA1c. Aktywność ALT odzwierciedla stopień stłuszczenia wątroby i wątrobową oporność na insulinę.

Podobnie duże dobowe zapotrzebowanie na długo działające analogi insuliny detemir i glargine w skojarzeniu z doposiłkowymi wstrzyknięciami insuliny aspart u chorych na cukrzycę typu 2 wykazało badanie Raskina. Masa ciała badanych osób w grupie leczonej insuliną detemir wyniosła średnio 94,4 (18,1) kg, a w grupie leczonej insuliną glargine 97,8 (18,3) kg. Liczba jednostek insuliny na kg macy ciała w grupie insuliny detemir wyniosła 0,81+/-0,456 jednostek, a grupie glargine 0,75+/-0,324 jednostek (p=0,1).

Porównując dane dotyczące dawki długo działających analogów insuliny i insuliny NPH z codzienną praktyką (brak EBM na 20-letnie doświadczenia własne w diabetologii), należy zadać sobie pytanie – czy stosowane dotychczas dawki nie są za małe?


źródło: mp.pl
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post