Jaką stosować terapię miejscową w chorobach skóry

Choroby skóry, włosów, paznokci, nowotwory (czerniak złośliwy, rumień guzowaty)
Chorób, przenoszone drogą płciową,HIV
admin. med.

Jaką stosować terapię miejscową w chorobach skóry

Post autor: admin. med. »

Nowoczesne terapie miejscowe w najczęstszych chorobach skóry
Wyprysk rąk jest najczęściej występującą jednostką chorobową w praktyce klinicznej w zakresie dermatologii. W większości przypadków ma on charakter niealergiczny, mówimy wówczas o wyprysku kontaktowym niealregicznym lub z podrażnienia. U części chorych związek z występowaniem zmian skórnych a ekspozycją na alergen jest wyraźny – wówczas mówimy o alergicznym wyprysku kontaktowym. W tych przypadkach wskazane jest wykonanie testów płatkowych (naskórkowych), jednak zawsze po ustąpieniu zmian chorobowych. W leczeniu wyprysku stosowane są miejscowe preparaty kortykosteroidowe, preparaty łączone (steryd + antybiotyk + lek przeciwgrzybiczy – krem, maść, aerozol) posiadające w swoim składzie:

hydrokortyzon, natamycynę, neomycynę; triamcinolon i tetracyklinę lub deksametazon i neomycynę. W przypadkach opornych na leczenie stosuje się miejscową fotochemoterapię lub retinoidy systemowe. Leczeniem uzupełniającym zawsze są emolienty.

Łojotokowe zapalenie skóry bardzo często obserwuje się u osób dorosłych. Zazwyczaj zmiany zajmują owłosioną skórę głowy, twarz, przednią powierzchnię klatki piersiowej. Zmianom skórnym może towarzyszyć umiarkowany świąd. W leczeniu podstawą jest prawidłowa pielęgnacja skóry. W pierwszym etapie leczenia można zastosować słabe preparaty kortykosteroidowe w kremie lub maści. W przypadku nadkażeń bakteryjnych lub grzybiczych polecane są preparaty złożone posiadające w składzie hydrokortyzon, natamycynę i neomycynę. Czesto dobre efekty kliniczne uzyskujemy stosując metronidazol. Leczenie podtrzymujące należy kontynuować stosując preparaty przeciwgrzybicze z grupy azoli (np. bifonazol, mikonazol, ketokonazol), ciklopiroks czy terbinafinę.

Trądzik różowaty częściej dotyczy kobiet, zazwyczaj rozwija się po 40 r.ż. W terapii miejscowej stosuje się zazwyczaj metronidazol w kremie, żelu lub emulsji oraz kwas azelainowy. W terapii ogólnej można stosować itrakonazol, limecyklinę, tetracyklinę lub niskie dawki izotretinoiny.

Trądzik młodzieńczy (pospolity) zazwyczaj rozwija sie pomiędzy 14-19 r.ż., aczkolwiek w obecnych czasach coraz częsciej chorobę te obserwujemy u osób starszych, powyżej 30 r.ż. W terapii miejscowej stosuje się nadtlenek benzoilu w skojarzeniu z miejscowymi antybiotykami (np. klindamycyna, erytromycyna). Antybiotyków nigdy nie należy stosować w monoterapii. W obecnych czasach zastosowanie mają preparaty łączone: nadtlenek benzoilu z klindamycyną, adapalen z nadtlenkiem benzoilu, erytromycyna z izotretinoiną.

W pielęgnacji skóry trądzikowej należy stosować nawilżające emulsje do mycia.

W leczeniu ogólnym trądziku młodzieńczego zastosowanie ma limecyklina, tetracyklina oraz izotretinoina.

Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest najpowszechniejszą chorobą skóry, której rozpoznanie wciąż opiera się jedynie na obrazie klinicznym. Celem pierwszorzędowym leczenia AZS jest

odbudowa bariery naskórkowej, wzmocnienie jej funkcji obronnej, prewencja stanu zapalnego oraz redukcja świądu. Celem drugorzędowym jest redukcja stanu zapalnego.

W celu odbudowy bariery naskórkowej należy stosować nowoczesne emolienty, które

wykazują wielopłaszczyznowe działanie poprzez posiadanie w składzie substancji natłuszczających, nawilżających, odbudowujących ubytki lipidów warstwy rogowej oraz łagodzących świąd. Powinny one mieć neutralne pH, odpowiednią zawartość substancji lipidowych i substancji nawilżających i wiążących wodę oraz mocznik w stężeniu 5-10%.

Wykazano, że stosowanie emolientów ma zdolność protekcji rozwoju AZS,

redukcję zmian wypryskowych i z podrażnienia, oraz zwiększa skuteczność miejscowych kortykosteroidów i zmniejsza ich całkowite zużycie. Zastosowanie mocznika normalizuje barierę naskórkową i ekspresję peptydów przeciwbakteryjnych. Warunkiem uzyskania takiego efektu jest odpowiednie stosowanie emolientów, czyli aplikacja ich przynajmniej dwa razy dziennie.

Przy występowaniu zmian zapalnych należy stosować preparaty miejscowe glikokortykosteroidowe, a przy nadkażeniach bakteryjnych lub grzybiczych preparaty złożone – połączenie hydrokortyzonu, natamycyny i neomycyny lub miejscowe inhibitory kalcyneuryny: pimekrolimus, takrolimus. Takrolimus w maści występuje w stężeniu 0,03% (od 2 r.ż.) i 0,1% (od 16 r.ż.).Należy ją aplikować 2 razy dziennie. Wykazuje działanie przeciwzapalne,

przeciwświądowe i posiada zdolność odbudowy bariery naskórkowej (zmniejsza przeznaskórkową utratę wody, aktywność proteaz, zwiększa integralność naskórka a także normalizuje pH). Dodatkowo zwiększa ekspresję naturalnych białek przeciwbakteryjnych. W przypadku takrolimusu zalecana jest terapia proaktywna, tzn. stosowanie preparatu 2 razy dziennie do ustąpienia zmian chorobowych (przeciętnie 2 tygodnie), a następnie aplikacja maści 2 razy w tygodniu na okolice uprzednio zajęte wykwitami chorobowymi. Konieczna jest oczywiście terapia uzupełniająca emolientami. Takie stosowanie takrolimusu zmniejsza liczbę zaostrzeń w porównaniu do standardowej terapii do średnio 2 zaostrzeń na 12 miesięcy i wydłuża czas remisji.

W przypadkach AZS o opornym przebiegu wskazane jest leczenie systemowe z zastosowaniem fototerapii (PUVA, UVB, UVA-1) lub cyklosporyny A.

W ostatnich lat dokonał się ogromny postęp w terapii łuszczycy. Łuszczyca obecnie uznawana jest za chorobę ogólnoustrojową, która sprzyja rozwojowi chorób systemowych, takich jak: zespół metaboliczny, zawał serca i depresja. Mimo że choroba ta wciąż jest nieuleczalna to istnieje obecnie wiele metod leczenia pozwalających na kontrolowanie stanu klinicznego. Obecnie leczeniem pierwszego rzutu zmian o niewielkim nasileniu jest maść stanowiąca połączenie analogu witaminy D i betametazonu. W terapii ogólnej stosowane są: metotreksat, cyklosporyna A i acytretyna. U chorych mających najbardziej nasilone zmiany skórne, nieodpowiadające na terapie konwencjonalne możliwe jest zastosowanie leków biologicznych – inhibitorów TNF-alfa lub przeciwciał anty-IL12/IL23. Leczenie to jest finansowane przez NFZ w ramach programów lekowych. Wszystkich pacjentów z ciężkimi postaciami łuszczycy należy kierować do regionalnych Klinik Dermatologicznych.
prof. dr hab. n. med Joanna Narbutt - Katedra i Klinika Dermatologii i Wenerologii UM w Łodzi
źródło: medumedu.pl
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post