ForumMedyczne.edu.pl

Niedoczynność tarczycy – czy osoby w starszym wieku chorują inaczej?
16.05.2016

W aktualnych wytycznych American Thyroid Association dotyczących leczenia niedoczynności tarczycy omówiono zasady jej rozpoznawania i postępowania w różnych grupach chorych, w tym również u osób starszych.

Jeśli u osoby w podeszłym wieku występują zaparcia, suchość skóry lub brak energii, zwykle przypisuje się je procesowi starzenia. Typowe objawy niedoczynności tarczycy stają się z wiekiem mniej wyraźne. Szczególną uwagę należy zatem zwrócić na postępujące zaburzenia czynności poznawczych i pamięci, obniżenie nastroju, niedokrwistość i niewydolność serca, zwłaszcza jeśli rozwijają się one u osoby, której stan był dotychczas stabilny. Niedobór hormonów tarczycy należy wykluczyć również u osób w podeszłym wieku z hiponatremią lub ze zwiększonym stężeniem kinazy kreatynowej w surowicy.

W razie stwierdzenia u osoby w podeszłym wieku zwiększonego stężenia TSH w surowicy należy wykluczyć stan rekonwalescencji po ciężkiej chorobie, gdyż wówczas taki wzrost (zwykle <20 mIU/l) może być fizjologiczny i wymaga dalszej obserwacji, a nie natychmiastowego leczenia.

Rozpoznanie jawnej niedoczynności tarczycy (czyli sytuacji, w której stężenie TSH jest zwiększone, a FT4 poniżej normy) jest wskazaniem do leczenia substytucyjnego L-tyroksyną (L-T4), natomiast w niedoczynności subklinicznej (w której stężenie TSH jest zwiększone, a FT4 w granicach normy) postępowanie zależy od oczekiwanych korzyści i nie zawsze jest konieczne.

Podstawową zasadą, którą należy się kierować, stosując leczenie L-T4 u chorych w podeszłym wieku, jest ostrożność – im chory jest starszy i bardziej obciążony chorobami współistniejącymi, szczególnie w zakresie układu sercowo-naczyniowego, tym początkowa dawka powinna być mniejsza a jej zwiększanie, do uzyskania optymalnego wyrównania czynności tarczycy, powinno być prowadzone stopniowo i bez pośpiechu. Leczenie można rozpocząć od dawki 25 µg/d albo jeszcze mniejszej – 12,5 µg/d w przypadku chorych >80. rż. lub w sytuacji współistnienia ciężkiej choroby niedokrwiennej serca.

W wytycznych amerykańskich po raz pierwszy pojawia się informacja, by u chorych >70.–80. rż. stosujących leczenie substytucyjne L-T4 jako docelowe stężenie TSH przyjmować 4–6 mIU/l, a więc za prawidłowe leczenie uznaje się utrzymywanie stężenia TSH w surowicy w pobliżu i nieznacznie powyżej górnej granicy normy laboratoryjnej. Zalecenie to uwzględnia fizjologiczne zmiany stężenia TSH u osób w starszym wieku bez chorób tarczycy.

Więcej informacji na temat rozpoznawania i leczenia niedoczynności tarczycy u osób w podeszłym wieku i w innych grupach chorych znajdziesz w rozdziale: Niedoczynność tarczycy.
źródło:mp.pl