Jakie zmiany nastapiły w leczeniu zaburzeń rytmu serca

Różne informacje,czasem dziwne a czasem bardzo interesujące, o badaniach medycznych
admin. med.

Jakie zmiany nastapiły w leczeniu zaburzeń rytmu serca

Post autor: admin. med. »

Zaburzenia rytmu serca - postępy 2015/2016
prof. dr hab. n. med. Maria Trusz-Gluza, Katowice

Uwaga: Przegląd publikacji obejmuje okres od 1.02.2015 r. do 15.04.2016 r.

Jak cytować: Trusz-Gluza M.: Zaburzenia rytmu serca – postępy 2015/2016. Med. Prakt., 2016; 7-8: 28–35

Skróty: AF (atrial fibrillation) – migotanie przedsionków, ASA – kwas acetylosalicylowy, ESC (European Society of Cardiology) – Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne, ICD (implantable cardioverter-defibrillator) – wszczepialny kardiowerter-defibrylator, NOAC (non-VKA oral anticoagulant) – antykoagulanty niebędące antagonistami witaminy K, RCT – (randomized controlled trial) – badanie z randomizacją, RF (radiofrequency) – częstotliwość radiowa, SCD (sudden cardiac death) – nagła śmierć sercowa, S-ICD – podskórny kardiowerter-defibrylator, VKA (vitamin K antagonist) – antagonista witaminy K, VT (ventricular tachycardia) – częstoskurcz komorowy
Migotanie przedsionków

Wśród publikacji dotyczących zaburzeń rytmu jak zawsze najwięcej uwagi poświęcono migotaniu przedsionków (AF). W 2015 roku tej tematyki dotyczyło aż 5406 publikacji.
Eliminacja czynników ryzyka i zmiany stylu życia

Autorzy z Australii opublikowali wyniki kolejnych badań dotyczących wpływu intensywnych zmian stylu życia na efekty leczenia chorych z AF. W badaniu LEGACY u 355 chorych z BMI ≥27 kg/m2 wdrożono interwencje mające na celu redukcję masy ciała.1 Wśród chorych, u których stwierdzono zmniejszenie masy ciała o ≥10%, uzyskano zmniejszenie „ładunku” AF, ocenianego w 7-dniowej rejestracji EKG metodą Holtera, większe niż u pozostałych chorych. U chorych z taką redukcją masy ciała prawdopodobieństwo eliminacji AF było 6 razy większe niż u chorych, u których stwierdzono zmniejszenie masy ciała o 3–9% i <3%. W innym badaniu – CARDIO-FIT ta sama grupa badaczy analizowała wpływ aktywności fizycznej na skuteczność leczenia AF.2 U 308 chorych z AF wstępnie oceniano sprawność fizyczną, a następnie wdrażano regularne treningi, podczas których stopniowo zwiększano obciążenie wysiłkiem fizycznym – od 20 do 200 minut tygodniowo. Stwierdzono, że gorsza sprawność fizyczna jest predyktorem nawrotu AF. Natomiast poprawa tej sprawności zwiększa korzyści wynikające z redukcji masy ciała. Kolejne badania potwierdzają ważną rolę redukcji czynników ryzyka sercowo-naczyniowego u chorych z AF, u których podjęto walkę o utrzymanie rytmu zatokowego. Tymczasem Calvo i wsp.3 na podstawie analizy danych pochodzących z populacji osób bez choroby sercowo-naczyniowej wykazali, że u chorych aktywnych ruchowo ≤2000 godzin rocznie ryzyko wystąpienia AF jest istotnie mniejsze niż u osób prowadzących siedzący tryb życia (OR 0,38 [95% CI: 0,12–0,98]). Natomiast u osób o aktywności fizycznej przekraczającej 2000 godzin rocznie stwierdzono większe ryzyko AF (OR 3,88 [1,55–9,73]). Dla zmniejszenia ryzyka AF korzystna jest umiarkowana, a nie nadmierna aktywność fizyczna.
Zapobieganie powikłaniom zakrzepowo-zatorowym

W większości wytycznych poświęconych AF do oceny ryzyka zakrzepowo-zatorowego u tych chorych zaleca się skalę CHA2DS2-VASc. Eksperci jednomyślnie zalecają profilaktyczne leczenie przeciwkrzepliwe u chorych z wynikiem w tej skali ≥2 pkt. Natomiast duże kontrowersje wzbudza podejmowanie decyzji o leczeniu przeciwkrzepliwym u chorych z wynikiem 1 pkt. Na przykład w wytycznych towarzystw amerykańskich opublikowanych w 2014 roku dopuszcza się w tej grupie chorych stosowanie antykoagulantów lub kwasu acetylosalicylowego (ASA), bądź niestosowanie profilaktyki przeciwzakrzepowej. W 2015 roku opublikowano aż 3 analizy oparte na danych pochodzących z dużych rejestrów krajowych obejmujących populację chorych, u których wynik w skali CHA2DS2-VASc wynosił 1 pkt.4-6 Uzyskane wyniki nie są spójne: w badaniach prowadzonych na Tajwanie i w Danii roczne ryzyko udaru mózgu przekraczało 2%, a w badaniu prowadzonym w Szwecji było mniejsze i wynosiło około 0,5%. W dodatkowej analizie danych z populacji tajwańskiej stwierdzono, że istnieją znaczne różnice zależne od rodzaju stwierdzonego czynnika ryzyka, a także od wieku chorego. Na przykład ryzyko to było najmniejsze u mężczyzn z wynikiem 1 pkt, ale tych w wieku <50 lat. Wydaje się, że słuszniejsze jest zalecenie, by u chorych z punktacją w skali CHA2DS2-VASc równą 1 rozważyć wskazania do antykoagulacji, jednak ze szczególnym uwzględnieniem ryzyka krwawienia.
Stosowanie VKA a dieta

Pignatelli i wsp.7 zbadali wpływ diety śródziemnomorskiej na jakość antykoagulacji antagonistami witaminy K (VKA) mierzoną odsetkiem czasu, w którym INR mieści się w przedziale terapeutycznym (TTR). Do prospektywnego badania obserwacyjnego włączono 553 chorych z niezastawkowym AF. Analizowano 38 730 oznaczeń INR. Dieta śródziemnomorska, a także jej poszczególne składowe nie zmieniały istotnie TTR. Dietę tę można zatem polecać chorym leczonym przeciwkrzepliwie z użyciem VKA. Ta sama grupa badaczy przeprowadziła też przegląd systematyczny na ten temat, obejmujący 2 badania z randomizacją (RCT) i 6 badań obserwacyjnych.8 Spożycie witaminy K w diecie wynosiło 76–217 µg/d. Stwierdzono, że spożycie witaminy K >150 µg/d wpływało na niestabilność koagulacji. Autorzy tego przeglądu nie zalecają, aby przy rozpoczynaniu leczenia z użyciem VKA zmodyfikować dietę chorego. Ważniejsze jest utrzymanie stabilnej diety.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post