Kobieta która słyszy głosy. Psychoza w przebiegu niedoczynności tarczycy

Choroby obwodowego układu nerwowego i ośrodkowego układu nerwowego, Depresje i nerwice.
admin. med.

Kobieta która słyszy głosy. Psychoza w przebiegu niedoczynności tarczycy

Post autor: admin. med. »

50-letnia kobieta, która słyszy głosy. Psychoza w przebiegu niedoczynności tarczycy
T. Maududi, S.K. Mall, G.D. Mall
Psychiatric Annals, 2009; 39: 936-940

Opublikowano w Medycyna Praktyczna Psychiatria 2011/04

Pełna treść artykułu jest dostępna w publikacji: Medycyna Praktyczna Psychiatria 2011/4
Komentarz
dr med. Jolanta Rajewska
Klinika Psychiatrii Dorosłych II Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu

Niedoczynność tarczycy ze względu na to, że może przebiegać bezobjawowo lub być maskowana zaburzeniami psychicznymi nadal bywa przyczyną błędów diagnostycznych. Najczęstszymi przyczynami wystąpienia tej choroby, oprócz uwarunkowań genetycznych, są stany zapalne tarczycy, zbyt radykalna resekcja wola, leki (sole litu, tyreostatyki, amiodaron), niedobór jodu, a także dysfunkcje przysadki mózgowej (niedoczynność, poporodowa martwica przysadki - zespół Sheehana). Niedoczynność tarczycy może powstać w każdym okresie życia, najczęściej rozwija się u osób w wieku 30-50 lat, częściej u kobiet niż u mężczyzn (stosunek 5:1). Dostępnych jest coraz więcej doniesień o występowaniu subklinicznych postaci niedoczynności tarczycy, nie tylko u osób w podeszłym wieku, lecz również u młodszych w okresie menopauzy i andropauzy. Stopień zmian klinicznych zależy przede wszystkim od wieku, w którym pojawił się niedobór hormonu i od czasu jego trwania. Niemal połowa chorych skarży się na złe samopoczucie, osłabienie, męczliwość, trudności w skupieniu uwagi, zaburzenia pamięci, poczucie niewydolności intelektualnej oraz różnorodne dolegliwości somatyczne. Dlatego niedoczynność tarczycy niejednokrotnie jest mylnie rozpoznawana jako depresja. Ponadto wśród chorych z zaburzeniami somatycznymi opornymi na leczenie występuje subkliniczna niedoczynność tarczycy, która również może być czynnikiem ryzyka szybkiej zmiany faz (rapid cycling) w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego.


Nie obserwuje się korelacji między stopniem zaburzeń czynności tarczycy a występującymi objawami psychicznymi i somatycznymi. Po wielu latach trwania choroby nie występują już typowe ciastowate obrzęki ciała (w związku z zanikiem tkanki podskórnej), co często powoduje omyłki diagnostyczne. Choroba może się rozwijać powoli, z objawami przypominającymi schizofrenię prostą (męczliwość, apatia, wycofanie społeczne). W rzadkich przypadkach w obrazie klinicznym dominują zaburzenia psychiczne (urojenia, omamy, dziwaczność zachowania, lęk z drażliwością, agresywność). Często bywają one powodem błędnego rozpoznania schizofrenii paranoidalnej i hospitalizacji psychiatrycznej osoby w ciężkim stanie somatycznym. Sporadycznie opisywano również w literaturze zespoły psychotyczne w przebiegu przypominające schizofrenię katatoniczną, a także halucynozę organiczną, z burzliwym przebiegiem, maskującym kliniczne objawy niedoczynności tarczycy.

Autorzy artykułu "50-letnia kobieta, która słyszy głosy" w sposób przejrzysty przedstawiają nie tylko przypadek psychozy w przebiegu niedoczynności tarczycy ze szczegółowym opisem choroby i leczenia, lecz również w omówieniu prezentują przegląd piśmiennictwa dotyczący tej tematyki - od rysu historycznego po ostatnie doniesienia. Dlatego uważam, że przedstawione informacje mogą być przydatne w praktyce lekarzy różnych specjalności. Istotne jest zwiększenie czujności wobec możliwości wystąpienia niedoczynności tarczycy u pacjentów, u których po raz pierwszy wystąpiły zaburzenia psychiczne. Ponieważ w badaniu klinicznym zwykle nie stwierdza się charakterystycznych zmian, konieczne jest oznaczanie poziomu hormonu tyreotropowego jako czułego, przesiewowego wskaźnika niedoczynności tarczycy. Zaburzenia psychiczne w przebiegu niedoczynności tarczycy powinny być klasyfikowane zgodnie z International Classification of Diseases 10th Revision w dziale F06.0-F06.9 (organiczne zaburzenia nastroju, lękowe, urojeniowe, katatoniczne, halucynoza organiczna i inne). Leczenie osób z tymi zaburzeniami powinno być skojarzone, tzn. terapia hormonalna i leki działające objawowo - w przypadku zaburzeń depresyjnych leki z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny, mirtazapina, wenlafaksyna, a przy objawach psychotycznych atypowe leki przeciwpsychotyczne. Po ustąpieniu zaburzeń psychicznych długoterminowo podaje się tylko hormony tarczycy. Brak prawidłowego leczenia hormonalnego może być przyczyną długotrwale utrzymujących się zaburzeń psychotycznych i rozwoju zespołu otępiennego.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post