Lipohipertrofia związana z podawaniem insuliny

Różne informacje,czasem dziwne a czasem bardzo interesujące, o badaniach medycznych
Asystentka

Lipohipertrofia związana z podawaniem insuliny

Post autor: Asystentka »

Lipohipertrofia związana z podawaniem insuliny - czy to tylko problem estetyczny
lek. Anna Firek
NZOZ Szpital Miejski w Rabce-Zdroju
Oprac. na podst.: Famulla S., Hövelmann U., Fischer A. i wsp.: Insulin injection into lipohypertrophic tissue: blunted and more variable insulin absorption and action and impaired postprandial glucose control. Diabetes Care 2016; 39: 1486–1492/ DOI:10.2337/dc16-0610

Na podstawie wieloletnich obserwacji stwierdzono, że z ognisk LHT wchłanianie insuliny jest upośledzone. Często po zmianie miejsca podawania insuliny na prawidłową tkankę podskórną obserwuje się gwałtowne zmniejszenie stężenia glukozy i konieczność redukcji dawki insuliny.

Przerosty tkanki podskórnej związane z niewłaściwym podawaniem insuliny są często obserwowane u pacjentów chorych na cukrzycę. Niekiedy problem ten jest dostrzegany tylko przez lekarza, chorzy bowiem go nie dostrzegają, tak twierdzi część z nich. Wynika to z faktu, że chory – podając sobie insulinę stale w jedno miejsce – z czasem przestaje odczuwać ból związany z wkłuciem, a ewentualne przerosty często łatwiej zamaskować, gdy są zlokalizowane w jednym miejscu, może to również wynikać z przyzwyczajenia i wygody. Pacjenci często nie są świadomi, że efekt hipoglikemizujący insuliny zależy od właściwie dobranej dawki insuliny oraz właściwie wykonanej iniekcji, tzn. podania insuliny w taki sposób i w takie miejsce w tkance podskórnej, aby jej działanie było skuteczne. Kwestia samej techniki iniekcji niejednokrotnie jest istotniejsza. Dlatego tak ważny jest właściwy dobór długości igły i wybór odpowiedniego miejsca, w które wykonuje się iniekcję.
Czym są przerosty tkanki podskórnej związane z podawaniem insuliny (LHT)?

Są to nagromadzenia tkanki włóknistej oraz miejsca, w których doszło do zaniku naczyń włosowatych w tkance podskórnej. Dotyczą według różnych danych od 28 do 64% pacjentów chorych na cukrzycę zarówno typu 1, jak i typu 2 (choć częściej obserwowane są w typie 1 cukrzycy). Nie wiadomo dokładnie, jaka jest ich etiologia, ale bierze się pod uwagę czas leczenia insuliną, zbyt rzadką wymianę igieł w penach oraz wykonywanie iniekcji cały czas w jedno miejsce.

Na podstawie wieloletnich obserwacji stwierdzono, że z ognisk LHT wchłanianie insuliny jest upośledzone. Często po zmianie miejsca podawania insuliny na prawidłową tkankę podskórną obserwuje się gwałtowne zmniejszenie stężenia glukozy i konieczność redukcji dawki insuliny.

Nie przeprowadzono dotychczas badań, które w jednoznaczny sposób wykazały wpływ ognisk lipohipertrofii na farmakokinetykę i farmakodynamikę podanej tam insuliny. Grupa badaczy niemieckich przeprowadziła randomizowane, otwarte badanie na grupie 13 pacjentów chorych na cukrzycę typu 1. Do badania zakwalifikowano osoby w wieku od 18 do 64 lat, przynajmniej z 3-letnim wywiadem cukrzycy typu 1, ze stężeniem HBA1C ≤10%, z BMI 18,5–30 kg/m2 i potwierdzonymi za pomocą obiektywnych badań ogniskami lipohipertrofii. Pacjenci w czasie badania otrzymywali iniekcje insuliny lispro w dawce 0,15 j./kg mc. zarówno w prawidłową tkankę podskórną, jak i w ognisko przerostu. Badano profil farmakokinetyczny i farmakodynamiczny insuliny za pomocą klamry euglikemicznej i po podaniu standaryzowanego posiłku.
Wyniki badania:

– przez pierwsze 30 minut po podaniu insuliny wchłanianie zarówno z prawidłowej tkanki podskórnej (NAT), jaki i z LHT było podobne, potem stężenie insuliny we krwi było większe w przypadku podania insuliny w NAT
– właściwości farmakokinetyczne i farmakodynamiczne insuliny mierzone w 4. godzinie po podaniu były o około 25% wyższe w przypadku iniekcji w NAT
– całkowita biodostępność mierzona w 5. godzinie po podaniu była o 78–80% mniejsza w przypadku podania insuliny w LHT w porównaniu z NAT
– hipoglikemia poposiłkowa występowała częściej w przypadku iniekcji w NAT, a hiperglikemia w przypadku iniekcji w LHT
– w przypadku iniekcji w LHT obserwowano większą zmienność w farmakokinetyce i farmakodynamice insuliny, co skutkowało częstszym występowaniem poposiłkowych hiperglikemii
– u 2 osób w badanej grupie po podaniu insuliny w LHT nie obserwowano zwiększenia stężenia insuliny we krwi, natomiast po podaniu insuliny w NAT efekt hipoglikemizujący był podobny jak u innych pacjentów.

Ponieważ wchłanianie insuliny jest osobniczo zmienne, trudno przewidzieć, że takie efekty wystąpią u wszystkich pacjentów. Niemniej dane te wskazują na konieczność edukacji pacjentów w zakresie właściwej techniki podawania insuliny.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post