Nadmierna potliwość gruczołów potowych

Rozpoznawanie, profilaktyka i leczenie chorób wewnętrznych, choroby wieku starszego, choroby zakaźne, układu oddechowego, diabetologia, alergie.
admin. med.

Nadmierna potliwość gruczołów potowych

Post autor: admin. med. »

Nadmierna potliwość gruczołów potowych polega na nadmiernej aktywności gruczołów potowych (erekrynowych) pach, co jest spowodowane ich nadmierną impulsacją nerwową, nasilaną przez bodźce mentalne i emocjonalne. W efekcie tego pobudzenia produkowana jest nadmierna ilość potu, która zmierzona wagowo wynosi ponad 125 mg potu wydzielonego w ciągu 5 minut. W badaniu histopatologicznym nadczynne gruczoły nie wykazują żadnych nieprawidłowości. Początek choroby przypada najczęściej na okres dojrzewania. Oprócz okolicy pachowej choroba może zajmować dłonie i stopy, a dwie postacie choroby - pachowa (axillaris) i dłoni i stóp (palmoplantaris) mogą występować równocześnie u jednego pacjenta. Ze względu na nieprzyjemne, zarówno dla pacjenta jak i dla otoczenia, objawy choroby u wielu pacjentów dochodzi do znacznego osłabienia aktywności zawodowej i społecznej.

Nadmierna potliwość gruczołów potowych polega na nadmiernej aktywności gruczołów potowych (erekrynowych) pach, co jest spowodowane ich nadmierną impulsacją nerwową, nasilaną przez bodźce mentalne i emocjonalne. W efekcie tego pobudzenia produkowana jest nadmierna ilość potu, która zmierzona wagowo wynosi ponad 125 mg potu wydzielonego w ciągu 5 minut. W badaniu histopatologicznym nadczynne gruczoły nie wykazują żadnych nieprawidłowości. Początek choroby przypada najczęściej na okres dojrzewania. Oprócz okolicy pachowej choroba może zajmować dłonie i stopy, a dwie postacie choroby - pachowa (axillaris) i dłoni i stóp (palmoplantaris) mogą występować równocześnie u jednego pacjenta. Ze względu na nieprzyjemne, zarówno dla pacjenta jak i dla otoczenia, objawy choroby u wielu pacjentów dochodzi do znacznego osłabienia aktywności zawodowej i społecznej.

Obecnie dostępne są różne metody leczenia nadmiernej potliwości.

Miejscowo stosowane są preparaty takie jak formaldehyd, siarczan glinu, sole glinowo-cyrkonowe, ale najskuteczniejszy wydaje się być buforowany 20% sześciowodny chlorek glinu w odwodnionym etanolu, zastosowany w okluzji na noc. Komercyjne antyprespiranty są zazwyczaj nieskuteczne. Jontoforeza wodna, również z dodatkiem antycholinergików jest stanowi jedną z opcji leczenia, ale trudną do zastosowania w okolicy pachowej. Niektórzy autorzy sugerują dobre wyniki psychoterapii. Środki farmaceutyczne stosowane ogólnie, a więc: antycholinergiki (glikopirolan, bornapryna HCl), blokery kanałów wapniowych, analgetyki (propoksyfen), leki obniżające ciśnienie (klonidyna) lub środki sedacyjne mogą hamować wydzielanie potu, ale dopiero w dawkach, które wywołują działania uboczne.

Od 1996 r zastosowanie iniekcji toksyny botulinowej A w leczeniu nadpotliwości zyskuje coraz szesze zastosowanie. Toksynę botulinową A (BotoxR), w dawce od 50 do 70 UI na jeden dół pachowy, wstrzykuje się podskórnie w 15 - 20 miejsc oddzielonych od siebie o 1-2 cm. Pierwszy efekt tego zabiegu widoczny jest po tygodniu, a pełna supresja gruczołów potowych następuje po miesiącu. Największą wadą tej metody jest stosunkowo krótki czas działania, który wynosi od 4 do 9 miesięcy i zwykle po takim okresie konieczne jest powtórzenie zabiegu.

Ze względu na możliwe ryzyko leczenia chirurgicznego, przed jego zastosowaniem zaleca się podjęcie próby leczenia innymi metodami. Istnieje wiele sposobów leczenia operacyjnego nadmiernej potliwości. Do połowy lat 60-tych stosowano sympatektomię, zwykle II lub III górnego zwoju piersiowego, potem udoskonalono tą metodę wprowadzając endoskopową sympatektomię transtorakalną. Metody te okazały się bardziej skuteczne dla nadmiernej potliwości dłoni, niż w przypadku nadmiernej potliwości pach. Obecnie rozpoznanie nadmiernej potliwości pach jest wskazaniem do zabiegu ogranicznego do dołu pachowego. Opisywano wiele typów i modyfikacji tego postępowania. W pierwszej połowie lat 60 Hurley i Shelley opisali pierwszą operacje usunięcia gruczołów potowych przeprowadzoną w oparciu o ich mapowanie w próbie jodynowo- skrobiowej Minora. Centralna część wykrytego ogniska gruczołów była wycinana poprzecznym wycięciem wrzecionowatym o wymiarach 5 x 2 cm, skóra otaczająca podminowana, a gruczoły potowe wycinane od spodu. Wycina się w ten sposób większe, widoczne gołym okiem gruczoły apokrynowe, ale jednoczesnie, przemieszane z nimi mniejsze - ekrynowe. Podobny zabieg ale z wycięciem zygzakowatym w kształcie litery M lub W opisywano w operacji Eldh-Fogdestam. Technika Skoog - Thyresson zakładała szerokie szerokie wycięcie gruczołów w całym dole pachowym po nacięciu i uniesieniu czterech płatów skóry. Szerokie wycięcie skóry w dole pachowym z zamknięciem rany przy użyciu plastyki "Z" zalecane jest w metodzie Bretteville-Jensena. W najcięższych przypadkach niektórzy autorzy polecają całkowite usunięcie skóry okolicy pachowej i pkrycie ubytku przeszczepem skóry. Wszystkie metody chirurgiczne polegające na wycięciu i podminowaniu skóry mogą przyczyniac się do powikłań takich jak: krwiaki, infekcje, rozejście się brzegów rany, martwica skóry, nieestetyczne blizny.

Idea podskórnego zniszczenia gruczołów potowych bez szerokiego przecinania i podpreparowywania skóry została po raz pierwszy wykorzystana w operacjach przeprowadzanych za pomocą podskórnych noży tkankowych (subcutaneous tissue shavers) lub łyżek. Po wprowadzeniu tumescentnego znieczulenia nasiękowego dużymi ilościami roztworu oraz kaniul do liposukcji te zabiegi stały się znacznie łatwiejsze do przeprowadzenia i mniej traumatyzujące dla pacjenta. Obecnie operacja ta - podskórne łyżeczkowanie dołu pachowego z zastosowaniem urządzeń do liposukcji, w znieczuleniu tumescentnym zdobywa wzrastającą popularność. Uznawana jest ona za metodą prostą, niemalże pozbawioną komplikacji i zapewniającą długotrwały efekt.

Na podstawie obserwacji wydzialania gruczołów potowych, prowadzonej w ciągu kilkunastu minut przed zabegiem, obrysowywany jet obszar nadpotliwości. Wszystkie zabiegi prowadzi się w tumescencyjnym znieczuleniu nasiękowym (100-250 ml roztworu wg formuły Kleina) pod skórę dołu pachowego, za pomocą rotacyjnej pompy infuzyjnej oraz igły rdzeniowej. Następnie poprzez 3 nacięcia skóry o długości ok. 3-4 mm wprowadzane są kaniule do liposukcji o średnicy 3-4 mm z jednym lub dwoma otworami umieszczonymi bocznie. Zabieg obu dołów pachowych trwa od 30 do 45 minut. Po usunięciu kaniul pole operacyjne jast zabezpieczane maścią antybiotykową, pokrywane opatrunkami o dużym stopniu absorpcji, a całość uciśnięta za pomocą elastycznego przylepca. Pacjenci zostają pouczeni o zakazie odwodzenia ramienia. Następnego dnia stosowane sa podobne opatrunki, pózniej- jedynie opatrunki osłaniające miejsca nacięć.

Pacjenci dobrze tolerują zabieg, w okresie pooperacyjnym pacjenci odczuwają jedynie niewielkie dolegliwości. Po 7 dniach rany są całkowicie zagojone, a powrót do pełnej sprawności nastepuje po 2 - 7 dniach. Do razdkich powikłań należą: krwiaki, przejściowe stwardnienia skóry i tykanki podskórnej, częściowa nekroza skóry.

Wielu lekarzy i pacjentów jest nieświadomych istnienia skutecznych metod leczenia nadpotliwości pach, oferowanych przez współczesną dermatochirurgię. Zabieg liposukcji dołu pachowego przeprowadzany w tumescencyjnym znieczuleniu nasiękowym wydaje się być prostą i skuteczną metoda terapii. Powikłania są ocenianie jako rzadkie i niegroźne, a metoda jest dobrze tolerowana przez pacjentów. Pozostałe po zabiegu blizny są niewielkie i praktycznie niewidoczne w tej lokalizacji, a ryzyko bliznowacenia zaburzającego funkcje ruchowe jest minimalne. Infekcje są rzadkie, rany goją się szybko. Zastosowanie tumenescencyjnego znieczulenia nasiękowego znacznie zmniejsza ryzyko wystąpienia krwiaka i pozwala niemal całkowicie uniknąć dolegliwości bólowych w okresie pooperacyjnym. Według niektórych autorów trwałość efektu leczniczego wynosi przynajmniej 24 miesiące, to jest znacznie dłużej niż po zastosowaniu iniekcji botuliny A. Pogląd o dużej skuteczności opisywanej metody podcza jednego zabiegu uwalniającej pacjenta od dolegliwości na całe życie, zdobywa coraz większe poparcie.

Pomimo opisywanych komplikacji, metoda podskórnej sukcji wydaje się być znacznie bardziej oszczędzająca i związana z mniejszą ilością powikłań w porównaniu z tradycyjnymi technikami operacyjnymi polegającymi na wycięciu skóry i podminowywaniu okolicznych tkanek.

Piśmiennictwo,źródło:/chirurgiaplastyczna.info/
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post