Ostre wirusowe zapalenie wątroby typu B (WZW B)

Choroby układu pokarmowego; przełyku, żołądka, jelit, wątroby, trzustka, dróg żółciowych, odbytu)
admin. med.

Ostre wirusowe zapalenie wątroby typu B (WZW B)

Post autor: admin. med. »

Wirusowe zapalenie wątroby typu B (WZW B) wywołane jest DNA wirusem z rodziny Hepadnaviridae (HBV, hepatitis viralis B). Możliwość zakażenia tym wirusem jest duża. Szacuje się, że na świecie co trzeci człowiek uległ w swoim życiu zakażeniu. Wyróżnia się trzy drogi: krwiopochodną (krew, przedmioty zanieczyszczone krwią), płciową i okołoporodową (od zakażonej matki).

Wirus ma unikalną budowę. Na jego powierzchni znajduje się antygen HBsAg, zaś w rdzeniu antygen HBcAg. Antygen HBeAg i DNA HBV oznaczają intensywność replikacji wirusa i dużą zakaźności. W odpowiedzi na te antygeny organizm produkuje przeciwciała w klasie IgM i IgG : anty-HBs i anty-HBe. Okres wylęgania, czyli czas od momentu zakażenia do pojawienia się pierwszych symptomów choroby wynosi 28-160 dni.

Obecność czynników ryzyka zakażenia HBV obserwuje się w 70% przypadków i należą do nich: bliski kontakt z osobą chorą (np. partner seksualny, wspólne mieszkanie), leczenie preparatami krwi czy hemodializa (zaniedbania w placówkach służby zdrowia), uzależnienie od dożylnie przyjmowanych narkotyków, homoseksualizm u mężczyzn, wielu partnerów seksualnych, narażenie zawodowe (pracownicy służby zdrowia), więźniowie.

W początkowym okresie zakażenie może wystąpić męczliwość, ból mięśni i stawów, bóle w nadbrzuszu, nudności i wymioty, spadek łaknienia, świąd skóry, rzadko gorączka, wysypka, biegunka, ciemniejsze zabarwienie moczu czy odbarwiony stolec. U 25% chorych występuje żółtaczka. U noworodków i małych dzieci zakażenie przebiega w większości przypadków bezobjawowo.

Powikłania zakażenie HBV mogą występować pod postacią piorunującego zapalenia wątroby, guzkowego zapalenia tętnic, kłębuszkowego zapalenia nerek, zespołu nerczycowego, zapalenia mięśnia sercowego, zespołu Guillana-Barrego czy zespołu chorobowego, w którym dominują objawy bólu i uczucia sztywności mięśni szyi, obręczy barkowej lub biodrowej.

Diagnostyka zakażenia HBV
W badaniach stwierdza się wzrost poziomu aminotransferaz (ASPAT, szczególnie ALAT) w surowicy, wzrost stężenia bilirubiny, zaburzenia w funkcjonowaniu układu krzepnięcia krwi, a w postaci cholestatycznej wzrost fosfatazy zasadowej (ALP) oraz gamma-glutamylotranspeptydazy (GGTP). W badaniach serologicznych oznacza się zarówno antygen wirusa, jak i obecność swoistych przeciwciał. Ich poziom odzwierciedla czas od zakażenia i fazę choroby. W okresie inkubacji stwierdza się obecność HBsAg (2-4 tydzień), a w ostrej chorobie HBsAg, anty-HBc klasy IgM. Natomiast w okresie wczesnej rekonwalescencji występuje wyłącznie anty-HBc IgM, a w późnej anty-HBs i anty-HBc klasy IgG. Anty-HBc IgG pozostają do końca życia i są często jedynym dowodem przebytego zakażenia.

Dowodem zdrowienia jest zanik HBsAg i HBeAg, a pojawienie się przeciwciał IgG anty-HBe i anty-HBc.

Po około 6 miesiącach chory powinien zgłosić się na badania kontrolne w celu wykluczenia zapalenia przewlekłego wątroby.

Leczenie zakażenia HBV
Leczenie zakażenia HBV polega na zwalczaniu objawów, utrzymaniu prawidłowego stanu nawodnienia i odżywienia (dieta wątrobowa przez pół roku), unikaniu leków metabolizowanych w wątrobie.

Pełne szczepienie skutecznie zapobiega zakażeniu wirusem HBV. Natomiast u osób narażonych na zakażenie podaje się swoistą immunoglobulinę anty-HBs.

Chory powinien zostać poinformowany o zagrożeniu, jakie stwarza osobom w jego otoczeniu. Niebezpieczne są przedmioty tj. maszynka do golenia, szczoteczka do zębów, które mogą być skażone krwią. Ważna jest również wstrzemięźliwość seksualna do czasu wyeliminowania zakażenia lub zakończenia szczepienia ochronnego przez partnera. Powrót do normalnego trybu życia szacuje się na okres około pół roku, jeśli przebieg choroby był bez powikłań.

Szczególnym przypadkiem jest ciąża. Nie obserwuje się, aby wirus wywierał działanie teratogenne (powodował wady w rozwoju płodu). Ryzyko zakażenia noworodka od matki HBeAg+ wynosi około 90%, zaś od matki HBeAg-, HBsAg+ około 10%. Po porodzie podaje się noworodkowi immunoglobuliny anty-HBsAg, która zmniejsza to ryzyko. Jednak istnieje ryzyko przejścia ostrego zakażenia w proces przewlekły zarówno u noworodków, dzieci czy osób starszych. Im wcześniejszy wiek zakażenia, tym prawdopodobieństwo przejścia w przewlekłe zakażenie jest większe.

Śmiertelność wynosi poniżej 1%. Dodatkowe zakażenie wirusem HDV przewlekłego nosicielstwa pogarsza rokowanie.
Dorota Kozera
Bibliografia:
- A. Szczeklik: Choroby wewnętrzne, Tom 1.
- Z. Dziubek: Choroby zakaźne i pasożytnicze.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post