Pacjent przewlekle cewnikowany – jak rozpoznać i leczyć zaka

Choroby układu moczowo-płciowego, zaburzenia i potrzeby seksualne.
Asystentka

Pacjent przewlekle cewnikowany – jak rozpoznać i leczyć zaka

Post autor: Asystentka »

Pacjent przewlekle cewnikowany – jak rozpoznać i leczyć zakażenie układu moczowego?
Przewlekłe cewnikowanie pęcherza moczowego to procedura wykonywana często u chorych w wieku podeszłym. Sytuacja taka niesie ze sobą znaczne zwiększenie ryzyka zakażenia układu moczowego (ZUM), jednak rozpoznawanie zakażenia u chorych przewlekle cewnikowanych napotyka wiele trudności, ponieważ stosowanie u nich typowych kryteriów, jak bakteriomocz czy leukocyturia, nie pozwala na jednoznaczne rozpoznanie. W omawianej pracy poglądowej dr Lindsay E. Nicolle, która ukazała się kilka miesięcy temu na łamach Clinics in Geriatric Medicine, zebrano aktualne i oparte na wiarygodnych danych informacje na temat ważnego problemu klinicznego, jakim jest rozpoznawanie i leczenie zakażeń układu moczowego w wieku podeszłym, w tym również u chorych cewnikowanych przewlekle.
Epidemiologia i patogeneza

U chorych w podeszłym wieku z przewlekle założonym cewnikiem do pęcherza moczowego zawsze stwierdza się patologicznie zwiększoną liczbę bakterii w moczu. Bakteriomocz ten jest jednak najczęściej bezobjawowy (tzw. kolonizacja – kom. D.K.). Ocenia się, że objawowe zakażenie układu moczowego występuje w omawianej populacji z częstością 3,2–3,5 przypadku na 1000 dni z założonym cewnikiem. Oznacza to, że wśród 100 osób przewlekle cewnikowanych w ciągu 10 dni objawowe zakażenie układu moczowego wystąpi co najmniej u 3 osób. Najczęstszym mechanizmem patologicznym torującym drogę zakażeniu jest powstawanie tzw. biofilmu bakteryjnego, który zaczyna tworzyć się na powierzchni zewnętrznej i wewnętrznej cewnika bezpośrednio po jego założeniu. Biofilm składa się głównie z polisacharydów zewnątrzkomórkowych wytwarzanych przez bakterie. Zawiera on również inne składniki, jak endogenne białko Tamma i Horsfalla, a także sole wapnia i magnezu. Bakterie wzrastają w obrębie biofilmu w postaci mikrokolonii, ale dyfuzja antybiotyków i immunoglobulin do biofilmu jest znacznie ograniczona. Utrudniona jest również migracja neutrofilów. Ponadto niektóre bakterie wytwarzają ureazę, co powoduje alkalizację środowiska i wytrącanie się soli magnezu i wapnia, a to z kolei powoduje powstawanie tzw. zmineralizowanego biofilmu, który może prowadzić do niedrożności cewnika. Czynniki zwiększające ryzyko wystąpienia zakażenia objawowego u chorych przewlekle cewnikowanych nie są dobrze znane. Niemniej jednak znanym czynnikiem ryzyka jest uraz błony śluzowej dróg moczowych i niedrożność cewnika.
cd..mp.pl
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post