Diagnoza SM (Stwardnienia Rozsianego)

Choroby obwodowego układu nerwowego i ośrodkowego układu nerwowego, Depresje i nerwice.
dimedicus

Diagnoza SM (Stwardnienia Rozsianego)

Post autor: dimedicus »

DIAGNOZA STWARDNIENIA ROZSIANEGO

W przeciwieństwie do innych chorób, SM nie można stwierdzić na podstawie jednego badania, które da jednoznaczną odpowiedź. Żadne z badań osobno nie daje jednoznacznej diagnozy SM. Oznacza to, że lekarz musi zdiagnozować SM, na podstawie objawów zaobserwowanych u pacjenta, i poprzez wykluczenie innych możliwości. Taki rodzaj postępowania nazywa się ‘diagnozą kliniczną’.

Nowe kryteria diagnozowania stwardnienia rozsianego New MS Diagnostic Criteria
Międzynarodowa Rada Medyczno-Naukowa (International Medical and Scientific Board) Międzynarodowej Federacji Towarzystw Stwardnienia Rozsianego (MSIF) opracowała nowe kryteria diagnozowania SM umożliwiające lekarzom odróżnienie SM od innych chorób dających podobne objawy. Nowe kryteria umożliwiają wykorzystanie wyników rezonansu magnetycznego (MRI – magnetic resonans imaging), dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie SM, kiedy wystąpił tylko jeden z symptomów. Wprowadzenie tychże kryteriów umożliwi zdiagnozowanie występowania SM, podejrzenia o występowanie lub wykluczenie SM.

Diagnoza kliniczna
Wczesne stadium SM może dawać szereg niewyraźnych objawów, które pojawiają się sporadycznie w długim okresie i z łatwością mogą zostać przypisane dużej liczbie innych chorób. Niewidoczne bądź subiektywne symptomy są trudne do objaśnienia czy zakomunikowania lekarzom i innym pracownikom służby zdrowia, i często niestety osoby ze wczesnym stadium SM są traktowane nieprzychylnie.
Nawet w przypadku, gdy osoba wykazuje „klasyczne” objawy SM, muszą one być zgodne z ustalonymi kryteriami zanim lekarz lub neurolog definitywnie może ostatecznie zdiagnozować SM. Kryteriami tymi są:
„Kiedy zaatakowane są dwa różne obszary systemu nerwowego i objawy były odczuwalne przynajmniej dwukrotnie w odstępie miesiąca oraz osoba mieści się w normalnym przedziale wiekowym, w którym występuje SM”. Chociaż możliwe jest wydanie „ostatecznej” diagnozy o występowaniu SM przy pierwszej wizycie u neurologa, prawdopodobne jest również, iż diagnoza nie będzie pewna oraz osoba będzie wysłana na dalsze badania.

Badania diagnostyczne
Poniżej przedstawiamy kilka najczęściej stosowanych badań diagnostycznych, opisujemy sposób ich wykonywania i zakres informacji uzyskiwanych w wyniku ich przeprowadzenia. Lekarz lub neurolog może zalecić, abyś poddał się wszystkim tym badaniom, zanim będzie on w stanie wydać prawidłową diagnozę kliniczną.

Historia chorób
Lekarz powinien przeprowadzić z Tobą szczegółowy wywiad obejmujący dotychczasowe oznaki i symptomy oraz obecny stan Twojego zdrowia.
Kiedy rodzaje objawów, których doświadczałeś nawet przez dłuższy okres czasu, zostaną zbadane, ich charakter może sugerować występowanie stwardnienie rozsiane. Jednakże w celu potwierdzenia diagnozy potrzebne będzie pełne badanie przedmiotowe oraz testy i badania medyczne.

Badanie neurologiczne
Badanie neurologiczne kontroluje prawidłowość funkcjonowania układu nerwowego. Neurolog sprawdza, czy występują jakiekolwiek odstępstwa od prawidłowej pracy połączeń nerwowych przesyłających sygnały z mózgu do pozostałych organów i części ciała. Sprawdzi występowanie zmian w ruchu gałek ocznych, koordynacji ruchowej, sile mięśni, utrzymaniu równowagi ciała, funkcjonowaniu narządów zmysłu, mowie i odruchach.
Badanie to może również odkryć symptomy wskazujące na SM, jakkolwiek nie może być stosowane w celu ustalenia przyczyny występujących problemów. Należy wyeliminować inne choroby dające objawy podobne do symptomów SM.

Badanie wzrokowych, słuchowych oraz symatosensorycznych potencjałów wywołanych
Pomimo dosyć skomplikowanej nazwy, cel powyższych badań jest raczej prosty. Są one przeprowadzane w celu zmierzenia prędkości, z jaką sygnały z mózgu przesyłane są za pomocą nerwów.
Prędkość przesyłania sygnałów poprzez układ nerwowy jest mierzona poprzez umieszczenie na głowie małych elektrod, które monitorują fale mózgowe powstające w odpowiedzi na bodźce wzrokowe i słuchowe lub sensoryczne. Najbardziej przydatnym ze wszystkich trzech typów badań jest analiza krzywej wzrokowych potencjałów korowych (VEP), choć obecnie przy coraz częstszym stosowaniu rezonansu magnetycznego, VEP jest wykonywany rzadziej. Powyższe badania nie są inwazyjne ani bolesne, a zatem nie wymagają również pobytu w szpitalu.
Czas, jakiego potrzebują nerwy dla przekazania sygnałów z mózgu jest wskaźnikiem stanu układu nerwowego i jest stosowany do rozpoznania, czy doszło do demielinacji (rozpadu otoczki mielinowej).

Rezonans magnetyczny (MRI: Magnetic Resonance Imaging)
Rezonans magnetyczny jest stosunkowo nowym sposobem diagnozowania. W trakcie badania aparat MRI wykonuje bardzo szczegółowe zdjęcia warstw mózgu i rdzenia kręgowego, wskazując istniejące obszary uszkodzenia.
Podczas badania pacjent leży zupełnie nieruchomo, na stole, który jest wsuwany do tunelu będącego częścią aparatu, w której mieści się magnes. Osoba przeprowadzająca badanie znajduję się w osobnym pomieszczeniu, nadzorując sprzęt odbierający zdjęcia, jednak może obserwować badaną osobę, zazwyczaj przez duże okno.
Rezonans magnetyczny nie jest bolesny, jakkolwiek wiele osób uważa to badanie za raczej niezwykłe (np. klaustrofobiczne lub hałaśliwe). Odczuwany dyskomfort może zostać złagodzony środkami uspokajającymi. Niekiedy dożylnie wstrzykuje się pacjentom tzw. kontrast (zawierający gadolin) w celu ukazania się nowych ognisk zapalnych, co może w dużym stopniu ułatwić postawienie diagnozy.
Warto pamiętać, iż osoba wykonująca badanie zazwyczaj nie jest w stanie na bieżąco zinterpretować wykonanych zdjęć; muszą one zostać odesłane do wnikliwej analizy przez twojego lekarza.
Pomimo że rezonans magnetycznym jest jedynym badaniem, w którym widoczne są uszkodzenia spowodowane przez SM, nie może być ono uznane za badanie rozstrzygające. Aparat MRI może nie wykryć wszystkich uszkodzeń, zwłaszcza we wczesnym stadium choroby. Pewne inne choroby mogą powodować identyczne zmiany w układzie nerwowym.
Rezonans magnetyczny wyraźnie przedstawia rozmiar, liczbę oraz umiejscowienie uszkodzeń i wraz z danymi z historii choroby pacjenta oraz wynikami badania neurologicznego stanowi poważną przesłankę potwierdzającą rozpoznanie SM. Rezonans magnetyczny potwierdza występowanie nieprawidłowości u ponad 95% pacjentów, u których w trakcie badania klinicznych zdiagnozowano SM. Rezonans magnetyczny jest niezwykle użytecznym narzędziem klinicznym dla oceny skuteczności nowych metod terapii ze względu na możliwość śledzeniu zmian w przebiegu choroby.

Nakłucie lędźwiowe
Istnieje kilka rodzajów badań płynu mózgowo-rdzeniowego (płyn ten omywa mózg i rdzeń kręgowy), lecz zazwyczaj przy SM badane są formy utworzone przez proteiny.
Płyn mózgowo-rdzeniowy pobierany jest z rdzenia kręgowego za pomocą igły wkłuwanej w dolnym odcinku kręgosłupa. Stosuję się miejscowe znieczulenie ,więc badanie choć mało komfortowe, nie jest bolesne.
Po zakończeniu badania pacjent musi przez kilka godzin pozostać w pozycji leżącej, a efektem ubocznym mogą być bóle głowy wywołane odwodnieniem, które można ograniczyć przyjmując zaraz po zabiegu płyny, aby organizm mógł uzupełnić braki płynu mózgowo-rdzeniowego. Niektórzy pacjenci mogą wymagać hospitalizacji przez noc i krótki dalszy okres rekonwalescencji. Proteiny znajdujące się w płynie rdzeniowym u większości ludzi (90%) ze zdiagnozowanym SM tworzą pewien wzór, kiedy przepuszczany jest przez nie prąd elektryczny, dlatego też badanie to może potencjalnie potwierdzić diagnozę SM. Jednakże proteiny w płynie mózgowo-rdzeniowym u osób z wczesną fazą lub łagodnym przebiegiem SM nie zawsze układają się w takie same wzory, więc metoda ta nie może być w tym przypadku ostateczna. Nakłucie lędźwiowe zleca się w przypadku, gdy rezonans magnetyczny nie przyniósł rozstrzygnięcia.

Trudności w diagnozowaniu SM
Istnieje pewna grupa osób (około 10-15%), w przypadku których nawet po przeprowadzeniu wszystkich badań, nie można przedstawić ostatecznej diagnozy. Mimo to lekarze są w stanie wykluczyć inne przyczyny występowania objawów charakterystycznych dla SM, a nawet przy pomocy powtarzanych badań i obserwacji zmian stanu pacjenta są w stanie zdiagnozować większość przypadków występowania SM.

źródło: Międzynarodowa Federacja Towarzystw Stwardnienia Rozsianego (MSIF)
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post