ForumMedyczne.edu.pl

Choroby odzwierzęce - inaczej zoonozy, to takie choroby zakaźne i pasożytnicze, którymi człowiek może się zarazić od chorych zwierząt, które same niekoniecznie chorują, ale są nosicielami wirusów bakterii, grzybów czy pasożytów.

Pasożyty - nie tylko niepokoją ptaki, ale również mogą być nosicielami wielu chorób. Na gołębiach żerują takie pasożyty, jak kleszcze, ptaszyńce odżywiające się krwią swoich właścicieli, świerzbowce odżywiające się naskórkiem, pasożytujące w piórach i brodawkach skórnych. Również pluskwiaki i pchły wypijające krew są groźne, szczególnie dla piskląt, które na skutek utraty krwi mogą zapadać na anemię.

Kleszcze, pluskwy i pchły mogą także atakować człowieka i inne zwierzęta, mogą także przenosić zarazki cholery. Z pasożytów skórnych świerzbowce wywołują stany zapalne skóry.

OTO NIEKTÓRE Z GROŹNYCH CHORÓB, KTÓRYCH ŹRÓDŁEM MOGĄ BYĆ GOŁĘBIE:

Aspergiloza, inaczej pleśniawka - jest chorobą grzybiczą, atakującą drogi oddechowe i przewód pokarmowy ptaków. Aspergillus to grzyby występujące na całym świecie, szczególnie jesienią i zimą na półkuli północnej. Niektóre z nich mogą wywoływać zakażenia u ludzi i zwierząt. Przyjmują one różne postacie, począwszy od typowych chorób alergicznych, a skończywszy na zakażeniach ogólnych będących zagrożeniem dla życia. Przebieg choroby jest uzależniony od różnych czynników, ale jednym z najważniejszych jest osobniczy stan układu odpornościowego. Grzyb rozwijając się, tworzy szarozielony, pleśniowaty nalot na wilgotnym, gnijącym drewnie lub na wilgotnej ściółce w gniazdach, skąd łatwo przedostaje się do przewodu pokarmowego i oddechowego ptaka, powodując stany zapalne. Choroba nadaje się do leczenia tylko w początkowym stadium, ale zwykle dostrzega się ją dopiero wtedy, gdy na skuteczne leczenie jest już za późno. Rozróżniamy kilka rodzajów aspergilozy:

Alergiczna aspergiloza oskrzelowo-płucna - jest to swoista choroba, w której powstaje uczulenie na zarodniki grzyba Aspergillus. Dotyczy to prawie wszystkich chorych na astmę; do 20% może chorować kilka razy w życiu. ABPA występuje u pacjentów ze zwłókniałymi torbielami, gdy osiągają oni wiek młodzieńczy i dojrzałość. Objawy subiektywne choroby są podobne do symptomów astmy: stany złego samopoczucia, kaszel oraz świszczący oddech. Niekiedy pacjenci odkrztuszają brązowo zabarwione czopy śluzu. Diagnoza może być przeprowadzona za pomocą promieni X oraz przez badanie plwociny, skóry, a także krwi. Podczas długotrwałego przebiegu ABPA może dojść do całkowitego zniszczenia płuc (zwłóknienia), jeżeli choroba nie jest leczona.

Grzybniak kropidlakowy - jest to zupełnie odmienna choroba, również wywołana przez grzyby rodzaju Aspergillus. Rosną one w jamach płuc, które pierwotnie powstają w wyniku uszkodzenia po przebyciu takich chorób, jak gruźlica lub sarkoidoza. Każda choroba, która prowadzi do tworzenia się jam płucnych, sprzyja powstawaniu grzybniaka kropidlakowego. Zarodniki penetrują wówczas jamę płucną oraz kiełkują, a następnie tworzą zbitą biomasę grzybni. W konsekwencji grzyb wydziela toksyny oraz substancje powodujące alergię, które są przyczyną stanów złego samopoczucia. Osoby dotknięte chorobą mogą wykazywać takie objawy (szczególnie wczesne), jak utrata wagi ciała, chroniczny kaszel. Natomiast objawy skrajnego wyczerpania występują później. Krwioplucie (haemoptysis) może występować u 50-80% osób dotkniętych chorobą.

Aspergiloza inwazyjna - wiele osób z uszkodzonym lub upośledzonym układem odpornościowym umiera z powodu aspergilozy inwazyjnej. Ich szansa na przeżycie zależy od wczesnego rozpoznania zakażenia. Niestety, brak jest dotychczas dobrych metod diagnostycznych. Często leczenie powinno się rozpocząć, gdy istnieje tylko podejrzenie choroby. Objawy aspergilozy inwazyjnej są następujące: gorączka, kaszel, bóle w klatce piersiowej lub złe samopoczucie, a także duszności. Czasami grzyb może przedostać się z płuc poprzez układ krwionośny do innych narządów, np. mózgu, oka, serca, nerki i skóry. Są to bardzo groźne przypadki, które powodują zwiększoną umieralność.

Ornitoza - jest to bardzo groźna choroba wirusowa, wyjątkowo łatwo ogarniająca całe stada ptaków. Zakażenie następuje przez bezpośredni kontakt z chorym ptakiem, przez zakażoną wodę, zetknięcie z odchodami chorego gołębia, a także przez wdychanie pyłów z zakażonych odchodów. Nosicielami choroby mogą być także roztocza i wszoły odżywiające się krwią ptaków. Trzeba pamiętać, że ornitoza jest bardzo groźna również dla ludzi.

Warto nadmienić, że ornitoza jest chorobą zwalczaną urzędowo.

Salmonelloza - czyli paratyfus - wywołany jest przez bakterie z grupy Salmonelli, znajdujące się przede wszystkim w zakażonych odchodach chorych ptaków. Na chorowanie najbardziej narażone są młode ptaki, starsze zaś wykazują dużą odporność. Objawy choroby, występujące już po paru dniach od zakażenia, to: wzmożone pragnienie przy braku apetytu, osowiałość, stroszenie piór i opuszczanie skrzydeł, drgawki, niedowład nóg i ostra biegunka. Młode ptaki po kilku dniach padają.

Świerzbowce - atakują gołębie w różny sposób: młode osobniki lokują się w tkance podskórnej, zatruwając go równocześnie produktami własnej przemiany materii; dorosłe świerzbowce żyją między piórami, powodując świąd i łamliwość piór ptaka.

Wszoły, czyli pierzojady - występują wśród gołębi w dwu postaciach: jedna, zwana smukłą wszą gołębią, lokuje się zwykle na lotkach, szyi, piersiach, czasem na głowie, niszcząc głównie pióra skrzydłowe, co nawet może uniemożliwić ptakowi latanie; drugi rodzaj pierzojada - Hohorstiella gigantea lata (nie mająca nazwy polskiej) umiejscawia się na skórze piersi oraz przedniej części tułowia i poza niszczeniem piór odżywia się również krwią gołębi, co dodatkowo może być przyczyną przeniesienia choroby zakaźnej.

Robaczyce - to choroby wywołane przez pasożytujące w przewodzie pokarmowym ptaka nicienie, glisty i tasiemce powodują wycieńczenie ptaka, zatruwanego dodatkowo toksycznymi wydalinami pasożytów, co prowadzi do śmierci gołębia, a ponadto do zakażenia innych ptaków pasożytami, które chory osobnik wydala w ogromnych ilościach wraz z moczokałem. Powodem choroby zawsze jest zanieczyszczona kałem chorego zwierzęcia karma i woda pitna. Po blisko 19 dniach od połknięcia przez ptaka jaja robaka - na przykład włośnicy - w przewodzie pokarmowym pojawiają się już dorosłe pasożyty, które po następnych 7 dniach produkują jaja, wydalane z moczokałem.

Robaczyce przewodu pokarmowego gołębi stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia innych zwierząt i człowieka.

Szczególnie narażone są małe dzieci, których układ odpornościowy nie jest jeszcze w pełni rozwinięty i nie radzi sobie z inwazją, zwłaszcza, że dzieci nie potrafią dostatecznie dbać o higienę.

Szacuje się, że każdego roku tysiące dzieci ulega zarażeniu endoparazytami, a kilka procent ma poważne kłopoty ze wzrokiem (do utraty włącznie) w następstwie migracji stadiów larwalnych.

Kokcydioza, czyli krwawa biegunka - wywoływana jest przez pierwotniaka z grupy Coccidium pfeiferi. Zakażenie następuje albo przez bezpośredni kontakt, albo też pośrednio przez przebywanie na terenie skażonym odchodami chorych gołębi. Choroba ujawnia się w ciągu 3-7 dni od momentu zakażenia. Objawy to: brak apetytu i pragnienia, apatia, biegunka, wychudzenie, drgawki. Kończy się zazwyczaj śmiercią ptaka lub innego zarażonego zwierzęcia.

Trichomonaza, czyli rzęstkowica - wywoływana jest przez rzęsistek gołębi. Chorują na nią przeważnie ptaki młode, zarażając się od rodziców. Starsze gołębie mogą zarazić się także zakażoną rzęsistkiem wodą. Choroba często występuje w postaci dużych strupów na skórze, atakuje też błonę śluzową przedniej części przewodu pokarmowego i inne wewnętrzne organy ptaka, na przykład wątrobę, trzustkę czy płuca, powodując powstawanie tam ropni. Chory ptak ma pogrubioną szyję, obwisłe skrzydła, biegunkę. Choroba jest bardzo wyczerpująca, trwa zaledwie 1-4 dni i zwykle kończy się śmiercią ptaka w wyniku wycieńczenia organizmu.

Kleszcze (obrzeżek - kleszcz gołębi i ptaszeniec) żywiące się krwią, stanowią przy dużej liczebności poważne zagrożenie dla życia ptaków, szczególnie młodych, które bywają czasem tak wyczerpane i osłabione ubytkiem krwi, że nie mają siły do latania, a często nawet padają. Są też nosicielem groźnej także dla ludzi choroby - boreliozy.

Borelioza - jest chorobą wielonarządową i wieloetapową. Wywołują ją krętki (Borrelia burgdorferi) przenoszone przez wszystkie postacie kleszczy, stąd bywa również nazywana krętkowicą kleszczową. Roznosicielem bakterii są małe gryzonie, zwierzyna płowa, ale także ptaki - m.in. gołębie i jaskółki. Występuje często. Chorują na nią wszyscy, którzy mieli kontakt z krętkiem. Na szczęście nie wszystkie kleszcze są zakażone, choć na niektórych terenach jest ich 15-20%.Czasem choroba kończy się na objawach "niby grypy". Bywa jednak, że po okresie względnego zdrowia następuje nawrót choroby, który może zakończyć się nawet tragicznie. Choroba ta, zwana inaczej krętkowica kleszczową oraz także chorobą z Lyme, jest przewlekłą infekcją bakteryjną, w której przebiegu dochodzi do zajęcia przez proces chorobowy skóry i/lub wielu narządów i układów wewnętrznych. Czynnikiem etiologicznym jest krętek z rodziny Spirochetaceae. Wyróżnia się 4 subtypy krętków: Borrelia burgdorferi, Borrelia garini, Borrelia afzeli i Borrelia japonica. Do infekcji dochodzi w wyniku ukąszenia przez kleszcza z rodzaju Ixodes, zakażonego patogennymi krętkami. Krętki wnikają do przewodu pokarmowego kleszcza i uaktywniają się po wypełnieniu jelit krwią, w trakcie żerowania na skórze żywiciela. Wtedy zaczynają się rozmnażać, przedostają się do płynów ustrojowych i narządów, w tym do gruczołów ślinowych. Do zakażenia człowieka dochodzi w czasie przytwierdzenia do skóry i w trakcie ssania krwi przez wydalenie śliny lub wymiocin kleszcza. Na ogół sam moment przekłucia naskórka i wysysania krwi pozostaje nie zauważony, ponieważ wydzielina kleszcza działa znieczulająco. Dopiero po 2-3 dniach pojawia się charakterystyczne swędzenie i wypełniony krwią kleszcz powiększa się, przez co staje się lepiej widoczny. Prawdopodobieństwo przekazania zakażenia zależy od czasu, w jakim kleszcz jest przytwierdzony do skóry; w trzeciej dobie dochodzi ono do 100%. Borelioza jest najczęściej zespołem objawów obejmujących skórę oraz w wyniku szerzenia się infekcji - stawy, układ nerwowy i sercowo-naczyniowy. Krętki po wniknięciu przez skórę rozprzestrzeniają się w niej w ciągu kilku dni i przechodzą do krwiobiegu, ale mogą się także szerzyć drogami chłonnymi i wzdłuż nerwów obwodowych. Ze względu na okres, jaki upłynął od zakażenia, rozróżnia się 3 stadia w przebiegu boreliozy:

I stadium - infekcji wczesnej, rozwijające się od 60 do 90 dni po ukłuciu kleszcza, w postaci ograniczonych zmian skórnych typu rumienia przewlekłego wędrującego (ECM) oraz niekiedy lymphocytoma (LBC).
II stadium - uogólnienia infekcji, w okresie którego dochodzi do dalszego rozwoju zmian skórnych (LBC) oraz wystąpienia ostrych zmian zapalnych narządów z zajęciem stawów, serca, ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego.
III stadium - przewlekłej infekcji - rozpoczynające się powyżej l roku do kilku lat od zakażenia. W okresie tym występują zmiany skórne w postaci przewlekłego zanikowego zapalenia skóry dystalnych części kończyn (ACA) i destrukcyjne zmiany zapalne stawów, przewlekłe zapalenia mózgu i opon mózgowo-rdzeniowych.
źródło:ptaki - choroby