Słownik medyczny

Tłumaczenie na język polski, oraz interpretacja wyniku.
admin. med.

Ptoza – opadnięcie powiek

Post autor: admin. med. »

Ptoza (łac. ptosis) – opadnięcie powieki, objaw porażenia mięśni powieki oka. Schorzenie to jest wadą rozwojową spotykaną najczęściej u dzieci, występującą często rodzinnie. Objawia się jedno lub obustronnym opadnięciem powiek i częściowym przysłonięciem gałki ocznej. Istnieje również rzadziej spotykana nabyta forma choroby. Ptoza jest także jednym z objawów zespołu Hornera i miastenii (łac. myasthenia gravis).

Wada ta może być całkowicie lub częściowo skorygowana chirurgicznie poprzez wzmocnienie mięśni, bądź przy pomocy specjalnych okularów z przesłoną na zdrowe oko, która zmusza chore oko do większej pracy i wzmocnienia mięśni.

Pseudoptoza (łac. pseudoptosis) – schorzenie przypominające ptozę jednak o etiologii innej niż porażenie mięśnia unoszącego powiekę górną.

Pseudoptoza statyczna –​ spowodowana obniżeniem kostnego przyczepu więzadła bocznego powiek do dołu (np. przy złamaniu jarzmowo-oczodołowym) z następowym zwężeniem szpary powiekowej i pogłębieniem fałdu powiekowego[1].
Myasthenia.jpg
Myasthenia.jpg (5.81 KiB) Przejrzano 3772 razy
Opadnięcie lewej powieki u osoby z miastenią. Prawa powieka wykazuje kompensacyjną retrakcję
admin. med.

Symmastia

Post autor: admin. med. »

Symmastia jest warunek określony jako przecięcia tkanki piersi obu piersi całej przedniej linii środkowej do mostka . To może być chirurgicznie poprawione przez chirurga plastycznego poprzez symmastia rewizji. [1]

Symmastia może być zarówno wrodzone wady lub jatrogenne. [2] Wrodzona symmastia jest rzadkim schorzeniem z kilku opublikowanych przypadków. Jatrogenną symmastia może wystąpić po powiększania piersi, tworząc to, co jest również potocznie nazywany "uniboob" lub "breadloafing" w wyniku uwalniania skóry i tkanki mięśniowej wokół mostka z powodu zbyt rozwarstwienia. [3]
Załączniki
symmastia-1.jpg
symmastia-1.jpg (21.85 KiB) Przejrzano 3773 razy
Symmastia.png
Symmastia.png (137.74 KiB) Przejrzano 3773 razy
admin. med.

Słownik terminów łacińskich

Post autor: admin. med. »

Słownik terminów łacińskich

A
adenocarcinoma in polipo cervicale - rak gruczołowy w polipie kanału szyjki
adenofibroma - gruczolakowłókniak
adenosins sclerosans - gruczolistość włókniejąca
ad explorationem - do diagnostyki
agranulocytoza - leukopenia
anaplazja - atypia - zespół cech morfologicznych charakterystycznych dla struktury tkankowej nowotworów złośliwych
B
biopsio endometrii - biopsja endometrium
bifocale - dwuogniskowy
C
carcinoma - rak
carcinoma papilare - rak brodawczakowaty
carcinoma medullare - rak rdzeniasty
carcinoma mucinosum - rak śluzowy
carcimatosis in lumore vasorum - przerzuty raka do naczyń limfatycznych
cellulae - komórka, -i
cellulae neoplasmaticae - komórki nowotworowe
cellulae suspectae probabiliter carcimatosae - komórki podejrzane, prawdopodobnie rakowe
cephalgia - ból głowy
clinical trials - badania kliniczne
cystis - torbiel
cystis ovari - torbiel jajnika
cystis cum metaplasia - torbiel z metaplazją apokrynowa
cystis folliculares - torbiel pęcherzkowata
D
diagnosis ex iuvantibus - diagnoza na podstawie wyników leczenia
diagnosis probabilis - przypuszczalne rozpoznanie
dextrae - prawa
ductectasiae - poszerzenia przewodów
dysplazja - stan przejściowy między rozrosem (hyperplazją) a nowotworem
dysplazja benigma - zwyrodnienia włóknisto torbielowate
E
erosio - nadżerka
emboliae carcimatosae vasorum - zatory komórek nowotworowych w naczyniach (krwionośnych)
endometriosis - endometrioza
erosio - nadżerka
error,-oris iatreus - błąd w sztuce lekarskiej
F
fibroadenoma - włokniakogruczolak
fibrosclerosis - stwardnienie włókniste
focalis - ogniskowa
foci carcimatosi - ogniska nowotworu
fragmenta telae fibrosae adiposae - fragmenty tkanki tłuszczowej
G
gradus - stopień
gruczoły apokrynowe - większe od zwykłych gruczołów potpwych w okolicach pachowych sutkowych i genitalnych
H
hyperplasia - rozrost
hyperplasia endometrii - rozrost endometrium
hyperplasia ductalis - rozrost wewnątrzprzewodowy (rozrost nabłonka przewodów)
hysteroscopia - histeroskopia
I
in anamnesi - w wywiadzie
infiltrans - naciekający
infiltris carcimatosae mamilae - naciekający rak piersi
inflammatio - zapalenie
intracanalicurale fibroadenoma - wewnątrzwielopostaciowy gruczolakowłókniak
in situ - w trakcie
in tractu - w trakcie
L
laesio fibrosa cistica mammae - rozrost włóknisto torbielowaty piersi (mastopatia)
leiomyomata - mięśniak
lipomatosis - tłuszczakowatość
lobulare - zrazikowy
lymhadentis chronica - uogólnione powiększenie (przewlekłe zapalenie) węzłów chłonnych
M
magni gradus - dużego stopnia
male diferentiatum - mało (źle) zróżnicowana
mamila sine leasinibus - pierś bez uszkodzeń
mastopatia apocrinalis - metaplazja łagodna
mastopatia fibrosa - dysplazja włóknista
metaplazja - zmiana pierwotnego typu
metastases absunt lymphadentis - przerzuty raka nieobecne w węzłach chłonnych
metastases ad cerebri - przerzuty do mózgu
metastases ad cervicem - przerzuty do szyjki macicy
metastases ad hepar - przerzuty do wątroby
meta(stases) ad ossium- przerzuty (raka) do kości
metastases ad pulmones - przerzuty do płuc
metastases carcimatosae - przerzuty raka
metastases invasdio vasorum - począttek przerzutów (inwazji) raka w naczyniach tętniczych
metastases carcimatosae lymhodisi - przerzuty raka w naczyniach limfatycznych
metastases carcimatosae in limpho modo - obecność ognisk przerzutowych w węzłach
microcalcifitaciones - mikrozwapnienia
morbus - choroba
morbus concomitans - choroba współistniejąca
multifocale - wieloogniskowy
myoma(ta) uteri - mięśniak(i) macicy
N
necroticans - martwica
non magni gradus - niedużego stopnia
O
ovarium - jajnik
P
panalgesia,-ae - bolesność ogólna
papilomatis intraductalis - brodawczak śródprzewodowy
polypus - polip
probabiliter (prob.) - prawdopodobnie
prognosis incerta - niepewne rokowanie
propter (ppt.) - z powodu
protrahens,-ntis - przedłużający
pyrexia,-ae - gorączka
R
recidivans,-ntis - nawracający
resectio - pobranie, usunięcie (resekcja)
S
sanguis - krew
sanguinans,-ntis - krwawiący
sinistrae - lewa
statim - natychmiast
status,-us subfebrilis - stan podgorączkowy
statustus normalis - stan normalny
suspectae (susp.) - podejrzenie
T
tremor,-oris - drżenie
tela - tkanka
tela adiposa - tkanka tłuszczowa
tubulare - cewkowaty
tumor - guz
U
uterus - macica
admin. med.

Angiologia

Post autor: admin. med. »

Angiologia (z grec. ἀγγεῖον "angeion" – "naczynie") – nauka o układzie naczyniowym i limfatycznym oraz ich chorobach. Jest podspecjalnością interny oraz chirurgii.

Angiologia zajmuje się powstawaniem, epidemiologią i diagnozą, konserwatywną i interwencyjną terapią, rehabilitacją i zapobieganiem chorobom tętnic, żył i naczyń limfatycznych. Została ona utworzona w Niemczech przez profesora Maxa Ratschowa (1904–1963), który od 1954 aż do śmierci był dyrektorem kliniki w Darmstadt i założył tam pierwszą na świecie klinikę angiologii. Angiologia jest najmłodszą gałęzią medycyny wewnętrznej.

Zakres
Dokładne oddzielenie tej dziedziny od innych kierunków nauki lub ich poddziedzin nie jest możliwe i nie stanowi celu. Choroby naczyń wieńcowych są jednakże domeną kardiologów. Chorobami naczyniowymi związanymi z centralnym systemem nerwowym zajmują się neurolodzy i neurochirurdzy. Przy chorobach systemu żylnego takich, jak żylaki lub zespół posttrombotyczny i choroby naczyń limfatycznych istnieją wspólne aspekty z innymi dziedzinami np. z dermatologią. Chirurgia wieńcowa jest obszarem chirurgii i nie należy do angiologii. Przy wielu angiologicznych obrazach chorób istnieje ścisła współpraca z innymi obszarami specjalistycznymi medycyny.

Obrazy chorób
Na podstawie odpowiednich obrazów chorób można wyodrębnić dwie grupy: choroby tętnic i choroby żył, gdzie tętnice i tętniczki, jak także naczynia włosowate stanowią spoiwa łączące części odprowadzające systemu krążenia, żyły i naczynia limfatyczne (lub system limfatyczny).

Choroby tętnic
W 90-95% przyczyną chorób tętnic jest miażdżyca z rozwiniętymi zwężeniami lub zamknięciami. Z uwagi na częstotliwość występowania oraz relewancję należy szczególnie wspomnieć następujące zaburzenia:

zaburzenia ukrwienia kończyn tętnic miednicy i nóg
zwężenie tętnicy szyjnej (Arteria carotis communis)
zwężenie tętnic nerek oraz tętnic trzewi

Tętnice obręczy kończyny piersiowej i ramion są raczej rzadko dotknięte miażdżycą. Poza zwężeniami naczyń, wskutek miażdżycy poprzez osłabienie struktury ścian naczyń może dojść także do poszerzenia naczyń, co od pewnego ich rozmiaru jest określane mianem tętniaka. Z powodu zagrożenia naderwania ścian naczyń (rozerwania) lub odkładania zakrzepniętej krwi w tętniaku i następnie uwolnienia jej (zator) znaczenie mają przede wszystkim poszerzenie:

tętnicy piersi i brzucha (aorta),
tętnic miednicy
tętnice zagłębień podkolanowych

W porównaniu do miażdżycy tętnic do rzadkich przyczyn chorób tętnic należą także:
zatory
zranienia naczyń
skutki napromieniowania i zapalenie naczyń

Szczególną formą zapalenia naczyń jest Thrombangiitis obliterans, która w swoim przebiegu często przeistacza się w miażdżycę.

Funkcjonalne zaburzenia dopływu krwi nie są skutkiem uszkodzenia naczyń (także zwężenia lub zamknięcia), ale wynikiem niewłaściwego sterowania systemem naczyń. Typowe obrazy chorób to:
Zespół Raynauda
Akrocyjanoza
Bolesny rumień kończyn ((łac.) erythromelalgia)

Symptomy Raynauda mogą także wystąpić przy systemowych chorobach, w sensie towarzyszącego zapalenia naczyń, jak np. toczeń rumieniowaty ((łac.) Lupus Erythematosus) lub miażdżyca. Przyjmowanie leków zawierających ergotaminę, które stosowane są w niektórych formach migreny, mogą przede wszystkim w wypadku przedawkowania doprowadzić do wyraźnego skurczu naczyń tętniczych, co może skutkować nieodwracalnymi szkodami. Stopa cukrzycowa jest częściowo skutkiem zaburzonego dopływu krwi. Przede wszystkim chorobę tą wywołują uszkodzenia nerwów i szkieletu stopy.
źródło: wikipedia
admin. med.

Atrezja

Post autor: admin. med. »

Atrezja (łac. atresia, z gr. ατρετος = bez otworu) – inaczej zarośnięcie, termin medyczny oznaczający wrodzony brak światła narządu rurowatego (np. odbytu, przełyku, pochwy) lub wtórny brak światła, który może być spowodowany przebytym procesem zapalnym.

Przykłady atrezji:

atrezja dróg żółciowych (ang. biliary atresia)
atrezja pochwy (ang. vaginal atresia)
atrezja przełyku (ang. esophageal atresia (EA)
atrezja nozdrzy tylnych (ang. choanal atresia)
atrezja jelita cienkiego (ang. intestinal atresia)
atrezja dwunastnicy (ang. duodenal atresia)
atrezja odbytu (ang. anal atresia, anorectal atresia)
admin. med.

Ezofagoskopia przeznosowa (TNE)

Post autor: admin. med. »

Ezofagoskopia przeznosowa (TNE) jest metodą badania łatwą do przeprowadzenia w warunkach ambulatoryjnych, niewymagającą sedacji, lecz jedynie miejscowego znieczulenia błony śluzowej nosa. W prezentowanym przypadku badanie wykazało grzybicze zapalenie przełyku. Najczęstszą infekcyjną przyczyną zapalenia przełyku jest zakażenie grzybami z rodzaju Candida. Leczenie kandydozy obejmuje podawanie leków przeciwgrzybiczych, takich jak flukonazol czy nystatyna.
admin. med.

Tomosynteza

Post autor: admin. med. »

Mammografia 3D w walce z rakiem piersi
stanowi nowe, skuteczne narzędzie w wykrywaniu nowotworów piersi. Technika ta, pozwala na wykrycie bardziej inwazyjnych zmian w piersiach, czego nie jest w stanie dokonać tradycyjna mammografia 2D. Im szybsza diagnoza, tym większe szanse na przeżycie pacjentki.
admin. med.

Mutyzm – określany jako niemota dotyczy dziecka, które nie m

Post autor: admin. med. »

Mutyzm – określany jako niemota dotyczy dziecka, które nie mówi, chociaż nie ma zaburzeń mowy ani uszkodzonych narządów mowy, nie jest afatyczne ani opóźnione umysłowo. Po raz pierwszy użył tego określenia M. Tramer (1934) w odniesieniu do dzieci, które mówiły tylko do niektórych osób ze swego najbliższego otoczenia, najczęściej do matki. Zaburzenie to występuje najczęściej około 5- 6 roku życia, kiedy dziecko rozpoczyna naukę w szkole.

Dzieci takie można podzielić na dwie grupy. Do pierwszej zaliczymy takie dzieci, które nie mówią ze względu na swoje otoczenie, do drugiej – dzieci, u których mówienie budzi taki lęk, że wolą w ogóle nie mówić. Rodzice i nauczyciele tłumaczą to milczenie nieśmiałością i niedostosowaniem społecznym, przy czym często dowiadujemy się, że rodzice tych dzieci również są nieśmiali i mają trudności w kontaktach słownych z otoczeniem.

Dzieci z trudnościami artykulacji czy innymi defektami mowy unikają wypo¬wiadania się w obawie przed ośmieszeniem. Niektóre używają zastępczo gestów lub mimiki. Taka postać mutyzmu wiąże się zwykle z jakimiś trudnościami z wcze¬śniejszego okresu życia dziecka.

Mutyzm jest definiowany jako brak lub ograniczenie mówienia przy zachowaniu rozumienia mowy oraz możliwości porozumiewania pisemnego. Obserwuje się różny stopień przejawów mutyzmu; dziecko może nie mówić w ogóle lub rozmawia tylko z pewnymi ludźmi i w pewnych sytuacjach, w innych natomiast nie rozmawia. Ostatnie przejawy określa się jako swoistą niechęć do mówienia.

Niektórzy autorzy rozróżniają funkcjonalne (psychogenne) i organiczne przyczyny opóźnienia rozwoju mowy. Trzeba też liczyć się z możliwością, że warunki organiczne mogą wywoływać wtórne efekty psychologiczne, które potęgują mutyzm dziecka. Poza tym, na brak mowy może się składać kilka przyczyn, z których za najbardziej istotne uważamy przyczyny natury psychologicznej.

W praktyce klinicznej wyodrębnia się dwa rodzaje mutyzmu ze względu na etiologię:
1) mutyzm funkcjonalny (psychogenny)
2) mutyzm organiczny

Podział ten nie jest rozłączny. Często mutyzm tworzą zarówno czynniki organiczne jak i psychogenne. Na przykład, nawet nieznaczne dysfunkcje organiczne mogą dawać głęboki stopień zaburzenia, gdy występują z nimi niekorzystne czynniki zewnętrzne.

1. Mutyzm funkcjonalny rozpoznajemy, gdy wykluczona jest dysfunkcja mózgowa, nie ma zaburzeń w budowie i funkcjonowaniu narządów mowy, a obecne są zewnętrzne czynniki patogenne (np. nieprawidłowa struktura rodziny, błędy wychowawcze, silne przeżycia psychiczne, długotrwałe sytuacje stresowe). Dziecko z mutyzmem funkcjonalnym przejawia uogólnioną i trwałą niechęć do mówienia; nie mówi lub mówi mało.

Wymienia się dwa rodzaje mutyzmu funkcjonalnego:
a) mutyzm selektywny
b) mutyzm całkowity

Mutyzm selektywny

W pewnych sytuacjach i z pewnymi osobami dziecko rozmawia, z innymi – nie. Na przykład dziecko nie mówi na lekcjach w klasie, ale rozmawia z niektórymi nauczycielami i niektórymi rówieśnikami poza lekcjami. Może rozmawiać w domu, ale tylko z ojcem lub tylko z matką lub tylko z rodzeństwem. Czasami, w obecności obcych osób, przestaje rozmawiać nawet z członkami rodziny. Może pojawić się mutyzm sytuacyjny. Pojawia się u dzieci normalnie mówiących, w sytuacjach nowych czy trudnych. Na przykład okresowy mutyzm mogą przejawiać dzieci w pierwszych dniach lub tygodniach pobytu w przedszkolu lub w szkole. Gdy sytuacja pobytu w przedszkolu lub w szkole przestaje być dla nich sytuacją nową, zaczynają normalnie rozmawiać.

W mutyzmie zachowane jest rozumienie. Dziecko może też udzielać pisemnych odpowiedzi albo wykorzystywać komunikację niewerbalną (np. gest potakiwania lub zaprzeczania, gestykulacja, wyraz twarzy, oczu). Dziecko z mutyzmem selektywnym często zachowuje dystans w stosunku do otoczenia, reagując ucieczką lub wybuchami płaczu na próby nawiązania z nim kontaktu. Negatywne nastawienie dziecka do kontaktu z innymi ludźmi często jest wzmacniane przez niechętne nastawienie środowiska. Dziecko jest oceniane w szkole jako mające trudności w uczeniu się. Nieprawidłowy stosunek otoczenia do trudności dziecka może prowadzić do wtórnych zaburzeń emocjonalnych np. negatywizmu emocjonalnego, zachowań agresywnych lub wycofujących się itp.

Mutyzm całkowity jest określany jako „mutyzm histeryczny” i tym się różni od mutyzmu selektywnego, że dziecko nie mówi wcale, nie używa języka mówionego w żadnej sytuacji. Mogą pojawiać się natomiast nieartykułowane dźwięki, krzyk lub bezgłośny szept. Dziecko może odpowiadać niewerbalnie (np. kiwanie głową zamiast odpowiedzi „tak”). Mutyzm całkowity ma charakter psychogenny. Może być reakcją dziecka na sytuacje trudne lub zagrożenia. Nie zawsze można ustalić przyczynę zaburzeń zachowania dziecka. Czasami jest to związane z jakąś przykrą tajemnicą rodzinną, której członkowie rodziny nie chcą ujawniać.

W mutyzmie całkowitym mogą występować dodatkowe objawy, takie jak: dysfagia – trudności w przełykaniu, brak łaknienia, animia – zredukowana mimika twarzy. Przyczyną mutyzmu całkowitego są często konflikty rodzinne i wtedy mutyzm jest reakcją obronną dziecka. Mutyzm całkowity towarzyszy często psychozom dziecięcym i wymaga leczenia klinicznego, w które może zostać włączona terapia logopedyczna.

W mutyzmie całkowitym prowadzi się terapię psychodynamiczną (analizę zachowań i wytworów dziecka) i terapię objawową, składającą się z wielu etapów.

2. Mutyzm organiczny pod względem objawów jest podobny do mutyzmu funkcjonalnego. Przyczyną mutyzmu organicznego są organiczne uszkodzenia peryferycznych organów mowy lub uszkodzenia mózgu. Peryferyczne dysfunkcje narządów mowy czyli nieprawidłowości w budowie krtani, podniebieniu itp., wymagają leczenia laryngologicznego, inaczej terapia logopedyczna może okazać się mało skuteczna. Podstawowymi zaburzeniami mowy są trudności artykulacyjne i praca terapeutyczna powinna być ukierunkowana na ćwiczenia prawidłowej wymowy.

Terapia mutyzmu selektywnego

W terapii mutyzmu selektywnego u dzieci stosowane są dwa sposoby oddziaływań: pierwszy – nastawiony na eliminację objawów, drugi – na eliminację niekorzystnych czynników środowiskowych.. Sposoby te wzajemnie uzupełniają się. W terapii dziecka z mutyzmem konieczna jest współpraca otoczenia i udział rodziców lub nauczycieli w zajęciach. Działania terapeutyczne składają się z wielu etapów.

Etap 1. Terapeuta jest biernym obserwatorem kontaktu dziecka z osobą, z którą dziecko zwykle rozmawia ( najczęściej jest to matka ). Należy obserwować, kiedy od dziecka można uzyskać odpowiedź werbalną i jaka to jest odpowiedź. Wskazany jest dystans fizyczny; terapeuta powinien prowadzić obserwacje z pewnej odległości, nie należy zbliżać się do dziecka, ponieważ może zareagować lękiem i nie rozmawiać z matką.

Etap 2. Terapeuta zbliża się do dziecka. Może zacząć rozmawiać z matką, ale jeszcze nie zwraca się bezpośrednio do dziecka.

Etap 3. Terapeuta nawiązuje z dzieckiem kontakt niewerbalny (np. podaje mu zabawkę, pomaga układać klocki itp.) oraz mówi do niego nie wymagając od dziecka żadnych odpowiedzi. Matka nadal pełni wiodącą rolę w rozmowie. Etap 4. Terapeuta prosi dziecko o niewerbalną odpowiedź (np. „podaj mi”, „połóż na stole” itp.) Matka nadal jest blisko dziecka, rozmawia z nim, chociaż terapeuta coraz częściej zaczyna j ą zastępować.

Etap 5. Terapeuta zwraca się do dziecka z pytaniem wymagającym wykonania gestu potakującego lub zaprzeczającego, bądź odpowiedzi „tak”/”nie” (np. „byłeś dzisiaj w szkole?”, „byłeś na spacerze?”) Matka jest jeszcze blisko dziecka ale już z nim nie rozmawia.

Etap 6. Tylko terapeuta rozmawia z dzieckiem. Matka staje się biernym obserwatorem siadając nieco dalej od dziecka. Zajęcia na tym etapie należy zacząć od zabaw nie wymagających wypowiedzi (może to być rysowanie). Podczas wykonywania rysunku terapeuta może zadawać dziecku pytania lub komentować czynności dziecka np. Jakim kolorem pomalujesz kota?”, „gdzie narysujesz dom?”. Dziecko może pokazywać albo odpowiadać werbalnie. Starsze dzieci mogą głośno czytać np. napisane przez siebie podpisy pod obrazkami.

Etap 7. Matka dziecka znajduje się dalej od dziecka. Terapeuta może stosować metody rozhamowujące mówienie (wyliczanki, piosenki, liczenie przedmiotów itp.). Może też np. omawiać z dzieckiem obrazek.

Etap 8. W pomieszczeniu zostaje tylko terapeuta i dziecko. Kontynuuje zajęcia typu: odpowiedzi na pytania, omawianie obrazków, komentarze do wykonywanych przez dziecko czynności ( np. „a co zrobisz teraz?”, „ile klocków weźmiesz?” itp.)

Etap 9. W pomieszczeniu znajduje się inna osoba (oprócz terapeuty i dziecka), z którą dziecko nie rozmawia. Może to być nauczyciel, wychowawca z przedszkola, rodzic. Terapeuta jest w roli matki, a więc osoby, z którą dziecko już rozmawia. Dalej stosowane są kolejno takie same etapy jak poprzednio.

Z mojej praktyki, dobre efekty terapii przynosi:
• Współpraca rodziców i nauczycieli z logopedą.
• Cierpliwość i życzliwość terapeuty.
• Nawiązanie kontaktu wzrokowego z dzieckiem.
• Niewerbalna aktywność dziecka.
• Ćwiczenia oddechowe, odprężające.
• Stopniowe ignorowanie komunikatów niewerbalnych dziecka.
• Nagradzanie komunikacji werbalnej.
• Cichy szept z terapeutą.

Wczesne poznanie specyfiki zaburzeń dziecka z mutyzmem i odpowiednia terapia mogą dawać dobre efekty.

Opracowała:
mgr Maria Karp
logopeda

Bibliografia:
Reuttowa N. „Z zagadnień dziecięcego mutyzmu”. Logopedia 1971 r., nr 10.
Styczek J. „Logopedia”, PWN Warszawa 1980 r.
Herzyk A. „Afazja i mutyzm dziecięcy” PFZM Lublin 1992 r.
Tłokiński W. „Mowa” PWN Warszawa 1986 r.
admin. med.

LINGULEKTOMIA

Post autor: admin. med. »

LINGULEKTOMIA
chirurgiczne wycięcie fragmentu języka lub fragmentu górnego płata płuca lewego.
Aleksandra2807
Użytkownicy
Posty: 7
Rejestracja: 24 kwie 2016, o 14:11

Re: Słownik medyczny

Post autor: Aleksandra2807 »

Witam,
jestem w 31 tygodniu ciazy,jest to moje drugie dziecko, niestety w tym tygodniu rozpoznano na usg atrezje przelyku. Wielowodzie i niewidoczny zoladek. Chcialabym zapytac czy sa jakiekolwiek szanse by okazalo sie to pomylka? dodam ze zoladka nie dostrzeglo juz 3 lekarzy. Czy te objawy moga byc zwiazane z czym innym? W ilu procentach jest pewne, ze moje dziecko czeka operacja?
To niestety nie wszystko, podczas badania odnaleziono rowniez poszerzona trzecia komore mozgowa i przetrwala gorna, lewa zyle glowna. Czy to wskazuje na mozliwosc zespolu wad wrodzonych? na ile jest mozliwe ze te dwie ostatnie anomalie nie maja polaczenia z atrezja? i czy przy atrezji jest mozliwosc porodu naturalnego?
W zupelnosci nie wiem czego moge sie spodziewac. Z gory dziekuje za odpowiedz. Pozdrawiam.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post