ForumMedyczne.edu.pl

Czy w wodobrzuszu opornym dopuszczalny jest stały drenaż jamy otrzewnej?
Jedną z opcji leczenia wodobrzusza opornego jest stały drenaż płynu puchlinowego do układu naczyniowego (np. shunt Le Veena), jednak ta metoda leczenia jest z powodu powikłań mało popularna. Należy za wszelką cenę unikać stałego drenażu zewnętrznego płynu puchlinowego, gdyż taki drenaż prowadzi do dużej utraty białka, zaburzeń elektrolitowych i przenikania bakterii do jamy otrzewnej.

Czy w leczeniu wodobrzusza należy połączyć leczenie diuretykami z paracentezą czy też poczekać na efekt farmakoterapii, a następnie w razie jej nieskuteczności wykonać upust płynu puchlinowego?
Zdecydowane pierwszeństwo w leczeniu wodobrzusza mają leki moczopędne, które są skuteczne u 80–90% chorych. Niektórzy chorzy z napiętym wodobrzuszem i zaburzeniami wentylacji płuc wymagają jednorazowej paracentezy przed leczeniem farmakologicznym.
Powtarzane paracentezy w odstępach 10–17 dni są formą leczenia zarezerwowaną dla wodobrzusza opornego, które definiuje się jako zmniejszenie masy ciała <200 g dziennie w ciągu 4 dni terapii prowadzonej z użyciem maksymalnych dawek eków (tj. 400 mg/d spironolaktonu i 160 mg/d furosemidu) lub szybkie pojawianie się wodobrzusza po wykonaniu terapeutycznej paracentezy (mimo stosowania diuretyków). Poza tym paracentezy są formą leczenia stosowaną u chorych, którzy nie tolerują dużych dawek leków moczopędnych. Łączenie paracentez z diuretykami jest uzasadnione, gdy diuretyki pozwalają na wydłużenie odstępu między kolejnymi paracentezami, co ma miejsce w przypadku suboptymalnego efektu nerkowego diuretyków (natriureza <80 mmol/d).
Prof. dr hab. Med. Marek Hartleb
Katedra i Klinika Gastroenterologii i Hepatologii Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach
źródło: mp.pl