ForumMedyczne.edu.pl

Napad częstoskurczu charakteryzuje się nagłym przyspieszeniem akcji serca 160-220 uderzeń na minutę. Wywołuje to u chorego uczucie duszności, bardzo szybkiego bicia serca, ból zamostkowy, a nawet utratę przytomności. Spowodowany jest przejęciem nadawania rytmu mięśniu sercowemu (pracującego z większą częstotliwością wzbudzenia) przez ośrodek pozazatokowy serca.

W zależności od lokalizacji ośrodka pozazatokowego wyróżnia się:

Częstoskurcz napadowy komorowy
Przyczyny częstoskurczu napadowego komorowego
Częstoskurcze napadowe mogą być powodowane czynnikami sercowymi i pozasercowymi. Napadowe częstoskurcze komorowe najczęściej inicjowane są przez organiczne uszkodzenie mięśnia sercowego. Najczęściej występuje jako objaw zapalenia mięśnia sercowego, choroby wieńcowej i kardiomiopatii. Podczas częstoskurczu napadowego charakterystycznym zjawiskiem jest wielomocz, następujący po około 15 minutach ataku i kończy się po jego przejściu. Jednak jeśli w czasie ataku wystąpi wstrząs lub niewydolność serca, to pojawia się skąpomocz, który dopiero po ustaniu częstoskurczu przechodzi w wielomocz.

Leczenie częstoskurczu napadowego komorowego
Leczenie opiera się na zastosowaniu elektroterapii (kardiowersję elektryczną) lub farmakoterapii (leki antyarytmiczne).

Częstoskurcz napadowy nadkomorowy
Częstoskurcz napadowy nadkomorowy (Tachycardia paroxysmalis supraventricularis) może być przedsionkowy lub węzłowy. Pojawia się na skutek palenia tytoniu, stosowania różnych używek (kawa, alkohol), jak i w przebiegu chorób serca, nerwicy wegetatywnej lub zaburzeń ze strony układu pokarmowego czy nadczynności tarczycy. Występuje również u chorych z zespołem Wolffa-Parkinsona-Whitea.

Podczas częstoskurczu chory odczuwa przyspieszone bicie serca, duszność lub ból nad mostkiem. Rzadziej niż w częstoskurczu komorowym dochodzi do wstrząsu lub niewydolności serca. Mogą pojawić się osłabienia lub omdlenia na skutek spadku ciśnienia tętniczego krwi Chory jest wtedy blady, spocony i zimny. Podczas napadu tętno chorego jest słabo wyczuwalne.

Rokowanie w częstoskurczu nadkomorowym jest najczęściej dobre. Trwa on od kilku do kilkudziesięciu godzin a nawet w wyjątkowych sytuacjach utrzymuje się kilka dni i ustępuje samoistnie. Najbardziej dokuczliwe są częste nawroty ataków, które raczej nie prowadzą do wstrząsu czy niewydolności serca.

Leczenie częstoskurczu nadkomorowego Zapobieganie nawrotom częstoskurczu nadkomorowego polega na unikaniu czynników patogennych (np. zaprzestaniu palenia tytoniu) oraz profilaktycznym poddaniu chorego farmakoterapii.

Leczenie częstoskurczu nadkomorowego przebiega wielokierunkowo i opiera się na podaniu leków: blokujących receptory beta-adrenergiczne, naparstnicy, pochodnych rauwolfii, chinidyny. Może być prowadzone również metodą masażu zatoki szyjnej, zabiegu Valsalvy, ucisku gałek ocznych lub podaniu pilokarpiny.
Żaneta Malec
źródło: interna.com.pl