Cytomegalowirusowe zapalenie przełyku

Leczeniem chorób ucha, nosa, krtani, gardła, narządów głowy i szyi.
admin. med.

Cytomegalowirusowe zapalenie przełyku

Post autor: admin. med. »

dr n. med. Anna Mokrowiecka
Cytomegalowirusowe zapalenie przełyku
Wirus cytomegalii (Fot. CDC Dr Craig Lyerla)


Co to jest cytomegalowirusowe zapalenie przełyku i jakie są przyczyny?

Jest to zapalenie przełyku spowodowane wirusami cytomegalii (cytomegalovirus – CMV). Zakażenie CMV najczęściej wikła przebieg AIDS, powodując nasilone owrzodzenia przełyku, które mogą być liczne i głębokie. W cytoplazmie zarażonych komórek widoczne są charakterystyczne wtręty. U pacjentów po przeszczepieniach infekcja CMV ujawnia się zwykle w ciągu 2–6 miesięcy po przeszczepieniu, gdy maleje liczba białych ciałek – neutrofili, a upośledzenie funkcji limfocytów T jest największe.
Jak często występuje cytomegalowirusowe zapalenie przełyku?

Przeciwciała przeciw wirusowi cytomegalii (CMV) wykrywa się u ponad połowy dorosłej populacji. Wirusa wykrywa się w fazie latencji w wielu tkankach, w tym w leukocytach. Cytomegalowirusowe zapalenie przełyku u osób ze zdrowym układem odpornościowym należy do rzadkości. U chorych z upośledzoną odpornością dochodzi natomiast zarówno do zakażenia pierwotnego, jak i reaktywacji utajonej infekcji.

Wraz z postępem w leczeniu profilaktycznym chorych na AIDS oraz chorych po przeszczepieniach zmniejsza się częstość występowania zakażeń oportunistycznych, m.in. zakażeń przełyku, jednak problem ten jest cały czas istotny, zwiększa się bowiem liczba pacjentów poddawanych immunosupresji z powodu różnych chorób.
Jak się objawia cytomegalowirusowe zapalenie przełyku?

W zapaleniu przełyku spowodowanym CMV występuje dysfagia (trudności w połykaniu) lub odynofagia (ból przy przełykaniu); może dojść również do zajęcia innych narządów.

Objawy ze strony przełyku są zwykle jedną z manifestacji uogólnionego zakażenia CMV. Występują głównie: gorączka, zmniejszenie masy ciała, ból w nadbrzuszu i klatce piersiowej, nudności i wymioty, niekiedy trudności w przełykaniu.
Co robić w przypadku wystąpienia objawów?

Konieczne jest zgłoszenie się do lekarza, który zaplanuje dalszą diagnostykę, głównie badanie endoskopowe przełyku z pobraniem wycinków. Objawy zakażenia przełyku mogą być podobne do objawów choroby nowotworowej, dlatego ważna jest dokładna diagnostyka różnicowa.
W jaki sposób lekarz ustala rozpoznanie?

Podstawowym badaniem jest badanie endoskopowe – gastroskopia – z pobraniem wycinków. U chorych zakażonych CMV stwierdza się małe, podłużne lub olbrzymie owrzodzenia (do 3,5 cm średnicy) w dalszej części przełyku oraz zmiany polipowate. Wraz z rozwojem choroby dochodzi do powstania głębszych owrzodzeń i zwężeń. Badania wymazów szczoteczkowych i wycinków wykazują obecność wtrętów wirusów w komórkach nabłonka i śródbłonka.

Rozpoznanie ustala się na podstawie wyników badania wielu (do 10) wycinków błony śluzowej pobranych podczas gastroskopii z dna owrzodzenia i identyfikacji cytopatycznego efektu działania wirusa. W wątpliwych przypadkach przeprowadza się hodowlę wirusów z tkanki przełyku w kierunku CMV, choć czasem hodowla jest mniej skuteczną metodą diagnostyczną niż badanie histopatologiczne.
Jakie są sposoby leczenia?

Stosuje się głównie lek przeciwwirusowy – gancyklowir – podany drogą dożylną. Lek ten jest dobrze tolerowany; może powodować supresję szpiku, zwłaszcza gdy chory przyjmuje jednocześnie inne leki immunosupresyjne.

Analog pirofosforanu – foskarnet – również jest skuteczny w leczeniu infekcji CMV, jednak może uszkadzać nerki oraz powodować anemię i niewydolność krążenia.
Czy możliwe jest całkowite wyleczenie?

Tak, zwłaszcza u osób, u których osłabienie odporności było przemijające i wyleczono chorobę podstawową. U chorych z upośledzoną odpornością może dojść do znaczących powikłań: nasilonej martwicy błony śluzowej, krwawień, zwężenia przełyku, zapalenia płuc, przetok do tchawicy oraz uogólnienia zakażenia.
Co trzeba robić po zakończeniu leczenia?

Ważne jest stosowanie leczenia podtrzymującego, które należy kontynuować przez kilka następnych tygodni lub do zakończenia immunosupresji.
Co robić, aby uniknąć zachorowania?

Osoby o osłabionej odporności są szczególnie narażone na zachorowanie, dlatego podlegają specjalistycznym programom profilaktyki.

Zapobieganie infekcjom wirusowym jest jednym z ważniejszych zadań nowoczesnej transplantologii i polega na dokładnym badaniu dawców krwi i szpiku. U biorców narządów, zarówno CMV-seropozytywnych, jak i otrzymujących narząd od dawców seropozytywnych, wskazana jest intensywna profilaktyka przeciwwirusowa.
źródło: medycyna praktyczna
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post