Rak endometrium

Choroby nowotworowe, ich rozpoznawanie oraz leczenie.
admin. med.

Rak endometrium

Post autor: admin. med. »

Rak endometrium. Wytyczne European Society for Medical Oncology dotyczące rozpoznawania, leczenia i obserwacji po leczeniu
Pełna treść artykułu jest dostępna w publikacji: Medycyna Praktyczna Ginekologia i Położnictwo 2011/6
KOMENTARZ
prof. dr hab. n. med. Krzysztof Urbański
Klinika Ginekologii Onkologicznej, Centrum Onkologii - Instytut im. M. Skłodowskiej-Curie, Oddział w Krakowie

Kolejnym z cyklicznie publikowanych i cennym zaleceniem European Society for Medical Oncology (ESMO) z 2010 roku są wytyczne postępowania w przypadku chorych na raka trzonu macicy. Mimo ogólnej nazwy nowotwory te stanowią heterogeniczną grupę, na którą składa się około 10 postaci histopatologicznych różniących się przebiegiem klinicznym i rokowaniem. Typowy gruczołowy rak trzonu macicy jest najczęstszym nowotworem narządów płciowych kobiecych, ale też najlepiej wyleczalnym. Na świecie i w Polsce notuje się stały wzrost liczby zachorowań, co może się łączyć z wydłużaniem życia kobiet. Podstawową metodę leczenia w przypadku tych nowotworów stanowi zabieg chirurgiczny polegający na wycięciu macicy z przydatkami (oraz pobranie popłuczyn z jamy otrzewnowej). Kontrowersje budzi nadal usuwanie węzłów chłonnych miednicznych, a tym bardziej okołoaortalnych, zwłaszcza w przypadkach niezaawansowanych, tj. w I i II stopniu według klasyfikacji International Federation of Gynecology and Obstetrics (FIGO), związanych ze stosunkowo niewielkim odsetkiem przerzutów powstających w układzie chłonnym. Należy również mieć na uwadze fakt, że często chorują kobiety obciążone już innymi chorobami: otyłością, nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą, co zwiększa ryzyko powikłań pooperacyjnych.

Kolejnym dyskusyjnym zagadnieniem jest ustalenie wskazań do uzupełniającego leczenia z wykorzystaniem napromieniania, zarówno z zewnątrz, jak i dopochwowo (brachyterapia), ich wyłączności lub kojarzenia ze sobą i z chemioterapią. Radioterapia zapewne zmniejsza odsetek wznów czy przerzutów w pochwie, ale nie wpływa na poprawę całkowitego odsetka przeżyć. Coraz większą rolę odgrywa uzupełniająca chemioterapia, zwłaszcza u chorych w bardziej zaawansowanym stadium lub z wieloma niekorzystnymi czynnikami prognostycznymi. Podstawowym sposobem leczenia pozostaje stosowanie schematów z cisplatyną i doksorubicyną lub mniej toksyczną epirubicyną, a obecnie coraz częściej z paklitakselem i karboplatyną. Wskazania do uzupełniającego leczenia pooperacyjnego i wykorzystywane w tym celu metody w znacznej mierze zależą od indywidualnej oceny zespołu leczącego, a ich wybór wynika z posiadanego doświadczenia. Przykładowo, autorzy zalecają jedynie obserwację u chorych na raki G1-2 ograniczone do dna macicy w przypadku, gdy stwierdzono komórki raka w popłuczynach z jamy otrzewnej. Postępowanie to wydaje się nie w pełni uzasadnione i ryzykowne.

Na koniec chcę podkreślić dobrą inicjatywę redakcji - umieszczenie przed tekstem informacji o jakości danych i sile ich zaleceń według klasyfikacji American Society of Clinical Oncology (ASCO ) oraz słowniczka skrótów ułatwiającego lekturę artykułu.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post