Rekonstrukcja piersi po usunięciu

Rozpoznanie, leczenie, zabiegi-operacje chirurgiczne, transplantologia, korekcji nosa i piersi, liposukcja i lifting. leczenie żylaków nóg
admin. med.

Rekonstrukcja piersi po usunięciu

Post autor: admin. med. »

Rak piersi jest najczęstszym nowotworem wśród populacji żeńskiej dotykającym coraz to większą liczbę kobiet. Utrata piersi jest dla kobiety niezwykle traumatycznym doświadczeniem, biorąc pod uwaga zarówno fizyczne okaleczenie jak i znaczne obciążenie psychicznie. Obecnie rekonstrukcja piersi staje się zabiegiem coraz powszechniej wykonywanym i jest wpisana w algorytm standardowego, kompleksowego leczenia pacjentek z rakiem sutka. Znacząco dodatni wpływ operacji odtwórczych na jakość życia kobiet po mastektomii jest obecnie powszechnie uznawany. Istnieją liczne techniki operacji odtwórczych piersi, z czego można wyodrębnić dwie główne grupy: z użyciem endoprotez oraz za pomocą tkanek własnych. Zabiegi rekonstrukcji można wykonać jako operacje jednoczasowe, czyli łącznie z zabiegiem mastektomii oraz odroczone, które są przeprowadzane kilka miesięcy po zabiegu amputacji piersi. Wybór odpowiedniej metody rekonstrukcji powinien być uzależniony od lokalizacji guza, stopnia zaawansowania i możliwości jego resekcji, ewentualnej potrzeby radioterapii adjuwantowej, stanu zdrowia pacjentki, dostępności i stanu tkanek do ewentualnych przeszczepów autogennych, pożądanej docelowej wielkości i kształtu rekonstruowanej piersi oraz preferencji i motywacji pacjentki.
WSTĘP
Rak piersi jest najczęstszym nowotworem złośliwym dotykającym kobiety, stanowiąc 22,9 proc. wszystkich nowotworów złośliwych (wyłączając nowotwory skóry) w populacji żeńskiej na świecie. W 2009 roku w Polsce zarejestrowano 15 752 zachorowań wśród kobiet, co stanowiło 22,77 proc. nowotworów wśród płci żeńskiej.
Utrata piersi bądź znaczna jej deformacja wskutek choroby nowotworowej jest dla kobiety niezwykle traumatycznym doświadczeniem, biorąc pod uwagę zarówno fizyczne okaleczenie jak i znaczne obciążenie psychicznie . U takich kobiet często stwierdza się tzw. half woman complex trafnie określający głęboki psychiczny uraz jaki pozostawia po sobie zabieg resekcyjny piersi . Liczne badania wykazały znaczący pozytywny wpływ operacji odtwórczych na powrót do równowagi psychofizycznej kobiet po mastektomii . Dzięki wieloletniemu postępowi chirurgii rekonstrukcyjnej i mikrochirurgii obecnie rekonstrukcja piersi jest powszechnym, rutynowym etapem nowoczesnego kompleksowego leczenia tej choroby nowotworowej oferując pacjentkom szeroki wachlarz możliwości substytutu amputowanej piersi.
W Stanach Zjednoczonych w 2010 r. odnotowano 93 083 operacji rekonstrukcji piersi. Zabieg ten staje się coraz bardziej popularny wykazując 8-proc. wzrost względem 2009 roku, natomiast względem roku 2000, kiedy to odnotowano 78 832 operacji rekonstrukcji piersi wynosi on aż 18 proc. Niektóre zagraniczne ośrodki podają, że 45 proc. kobiet, którym zaproponowano zabieg rekonstrukcji, poddaje się tej operacji . Ze względu na brak rejestru nie znamy dokładnej liczby operacji odtwórczych piersi wykonywanych rocznie w Polsce. Na podstawie danych Centrum Onkologii w Warszawie z 2000 r. można jedynie przypuszczać, że w tamtym okresie wykonywano ok. 100-150 operacji odtwórczych piersi, a więc poddało się im około 1–1,5 proc. kobiet, u których rozpoznano w tym czasie nowotwór . Trudno oszacować ilość operacji na dzień dzisiejszy, jednak uwzględniając rosnącą popularność tego zabiegu wśród pacjentek po mastektomii na przestrzeni ostatnich lat, liczba ta jest zapewne znacznie wyższa.
Większość kobiet poddających się zabiegowi rekonstrukcji to kobiety relatywnie młode - około 66 proc. pacjentek to kobiety przed 55 rokiem życia . Na operacje odtwórcze decydują się również częściej panie lepiej wykształcone, o wyższym statusie społeczno-ekonomicznym, aktywne zawodowo oraz zamieszkujące obszary wielkomiejskie
Jest wiele możliwości zabiegów odtwórczych piersi. Można je podzielić na dwie główne grupy: z użyciem endoprotezy oraz za pomocą przeszczepów z tkanek własnych. Istnieje również możliwość połączenia obu tych metod.
REKONSTRUKCJA Z UŻYCIEM ENDOPROTEZY
Operacja z użyciem endoprotezy jest najbardziej popularnym sposobem rekonstrukcji piersi w Stanach Zjednoczonych, stanowiąc 74 872 zabiegów, czyli około 80 proc. wszystkich operacji odtwórczych piersi w 2010 r. Rekonstrukcja tą metodą może być operacją jednoczasową zwaną również natychmiastową (immediate breast reconstruction), wykonywaną równocześnie z zabiegiem mastektomii oraz tzw. odroczoną (delayed breast reconstruction), wykonywaną kilka miesięcy po pierwotnej operacji. W 2010 r. najczęściej wykonywanym zabiegiem rekonstrukcji była operacja dwuetapowa z użyciem ekspandera oraz następowym umieszczeniem właściwego implantu. Technika ta była wykorzystana w 62 081 operacjach . W przypadku takiej operacji w miejsce po mastektomii pod mięsień piersiowy większy i zębaty przedni umieszcza się tzw. ekspander (rozprężacz tkankowy). W ciągu następnych miesięcy systematycznie dopełniany jest on roztworem soli fizjologicznej (zazwyczaj 30-120ml podczas jednej sesji) poprzez umieszczony pod skórą port, aż do odpowiedniego przygotowania i rozciągnięcia skóry oraz uzyskania pożądanej objętości i miejsca dla właściwego implantu. Jest to zazwyczaj objętość 25–30 proc. większa niż implant, który ma się ostatecznie w tej przestrzeni znaleźć . Po okresie co najmniej miesiąca od ostatniego dopełniania ekspandera, jest on wymieniany na stałą protezę. Istnieje również możliwość zastosowania tzw. ekspanderoprotezy Beckera, która jest połączeniem protezy silikonowej i ekspandera. Po uzyskaniu zadowalającego efektu i usunięciu portu nie wymaga ona wymiany na endoprotezę.
Rekonstrukcja jednoetapowa bez użycia ekspandera, jedynie za pomocą implantu, jest również możliwa, jednak tylko dla niewielkiej grupy pacjentek- ze stosunkowo małymi, nieopadającymi piersiami i odpowiednią ilością skóry. Efekt końcowy w porównaniu z operacja dwuetapowa nie jest aż tak satysfakcjonujący i w wielu przypadkach potrzebne są dodatkowe rewizje. Sprawia to, że ta metoda jest obecnie rzadko stosowana .
Same implanty piersi można podzielić na te wypełnione żelem silikonowym i solą fizjologiczną. Zewnętrzna powierzchnia może być szorstka (teksturowana) bądź gładka, natomiast uwzględniając kształt wyróżnia się implanty o kształcie anatomicznym odpowiadające kształtowi kropli oraz okrągłe. Większość chirurgów plastyków jest zdania, iż implanty silikonowe są bardziej miękkie i naturalne w dotyku i maja tendencje do lepszego zachowania pierwotnego kształtu niż te wypełnione roztworem soli fizjologicznej. Przeprowadzono również szereg badan wykluczających związek tych implantów z nowotworzeniem, chorobami immunologicznymi i neurologicznymi bądź też innymi chorobami układowymi, co swego czasu było przedmiotem licznych kontrowersji .
Relatywnie nową propozycją w chirurgii rekonstrukcji piersi jest AlloDerm (LifeCell, Branchburg, NJ). Jest to bezkomórkowa macierz skórna zbudowana z kolagenowej substancji pozakomórkowej, nie wzbudzającej odpowiedzi antygenowej. Badania wykazały jego zaskakująco szybkie możliwości wbudowywania w otaczające tkanki i lepszą odporność na zakażenia . AlloDerm może być użyty do wytworzenia dolno-bocznej ściany dla umieszczenia implantu, eliminując tym samym potrzebę ingerencji w mięsień zębaty przedni bądź jego powięź w celu zwiększenia pojemności kieszeni dla implantu. Pozwala to również na wykorzystanie endoprotezy w przypadkach, gdy w dolnym polu istnieje ryzyko powstania przetoki ze względu na brak pokrycia mięśniem piersiowym większym. Uważa się, że AlloDerm daje tym samym lepszy efekt finalny, uwzględniając dodatkowo redukcję odsetka komplikacji takich jak marszczenie bądź późniejsze przemieszczenie implantu . Ostatnie prace wykazały również zmniejszenie odsetka jednej z najczęstszych komplikacji w przypadku implantów – wytworzenia się i stwardnienia torebki łącznotkankowej . Wiele prac w zarówno jedno jak i dwuetapowych operacjach opisuje jego zadowalający efekt końcowy Jest to perspektywiczna, chociaż ze względu na wysokie koszty zabiegu, nadal rzadko stosowana metoda.

REKONSTRUKCJA Z UŻYCIEM TKANEK WŁASNYCH
Rekonstrukcja za pomocą tkanek własnych polega na przeniesieniu płata skórno-mięśniowego z innego obszaru anatomicznego ciała. Może być on przeniesiony na szypule naczyniowej- wtedy jest to tzw. płat uszypułowany lub jako płat wolny, z całkowicie odciętym systemem ukrwienia, który jest później mikrochirurgicznie zespalany z naczyniami w miejscu docelowym. Rekonstrukcja tą metodą w porównaniu z zastosowaniem endoprotez jest trudniejsza technicznie, ale uzyskany efekt końcowy jest bardziej satysfakcjonujący dzięki uzyskaniu bardziej naturalnego kształtu rekonstruowanej piersi i pewnego stopnia ptozy, czyli opadania . Operacja za pomocą tkanek autogennych jest szczególnie wskazana u pacjentek, u których rozprężanie jest niemożliwe ze względu na duży obszar tkanek usuniętych podczas zabiegu mastektomii i tym samym niewystarczające zasoby skórne do wytworzenia odpowiedniej wielkości koperty tkankowej. Jest to również metoda preferowana u pacjentek z dużymi bliznami po mastektomii oraz z odczynami popromiennymi, gdy na skutek radioterapii skóra nie jest wystarczająco elastyczna. Operacja tego typu może być zarówno jednoczasowa, jak i odroczona. Obszarem anatomicznym najczęściej wykorzystywanym do pobierania tkanek jest brzuch. Mięsień prosty brzucha wykorzystywany w tej technice jest dobrze unaczyniony i pokryty zazwyczaj wystarczająco dużą warstwą tkanki tłuszczowej, która jest charakterystycznie gromadzona w tej okolicy u kobiet, a dzięki której można uzyskać odpowiednią wielkość i kształt rekonstruowanej piersi. Dodatkowo przy takiej operacji wykonywana jest abdominoplastyka, którą niektóre pacjentki mogą uznać za dodatkowy atut . Obszar podbrzusza daje możliwość różnorodnych płatów. Wyróżnia się m.in. uszypułowany bądź wolny płat skórno-mięśniowy zawierający mięsień prosty brzucha (transverse rectus abdominis myocutaneous- TRAM) oraz płat perforatorowy (płat DIEP -deep interior epigastric artery, płat SIEA – superficial interior epigastric artery). Często używanym płatem jest również płat pobrany z pleców z mięśnia najszerszego grzbietu LD - latissimus dorsi. Innymi płatami, choć znacznie rzadziej wykonywanymi są m.in: płaty pośladkowe górne i dolne (płat SGAP- superior gluteal artery perforator, płat IGAP- inferior gluteal artery perforator), płat boczny poprzeczny uda, płat przednio-boczny uda, płat Rubensa .
Najczęściej stosowanym płatem skórno-mięśniowym jest płat TRAM. Jest to też ogółem najczęstszy sposób rekonstrukcji piersi za pomocą tkanek własnych. W 2010 r. wykonano 6 758 tego typu operacji . Operacja ta polega na przeniesieniu w podskórnym tunelu kompleksu tkanek podbrzusza wraz z mięśniem prostym brzucha, zaopatrywanym przez naczynia nabrzuszne górne. W celu wyeliminowania komplikacji takich jak martwica tkanki tłuszczowej lub częściowa utrata płata u pacjentów predysponowanych do tego typu powikłań wykonuje się podwiązanie głębokiej i dolnej tętnicy nabrzusznej po tej samej stronie na około tydzień bądź dwa przed planowaną operacją docelową. Poprawia to perfuzję płata oraz pozwala na uwidocznienie strefy dystalnej martwicy.
Często stosowanym płatem uszypułowanym jest również płat LD. Wyspa skórna wraz z mięśniem najszerszym grzbietu jest przesuwana tunelem podskórnym z grzbietu na klatkę piersiową. Źródłem unaczynienia tego płata są naczynia piersiowo-grzbietowe. Zwykle ilość tkanki w przypadku tej metody jest jednak uboższa w porównaniu z płatem TRAM i może nie być wystarczająca do pełnego odtworzenia wyniosłości piersi. Dlatego też jest ona preferowana u kobiet z małymi piersiami lub jest stosowana w połączeniu z ekspanderem bądź implantem. Jest to najczęstszy typ metody łączącej oba rodzaje rekonstrukcji piersi .
Do zrekonstruowania piersi mogą być także użyte różne płaty wolne do których należą m.in. wolny płat TRAM tzw. DIEA, płat DIEP, SGAP, SIEA . W tym przypadku pobierana jest znacznie mniejsza część mięśnia, co tym samym zmniejsza ryzyko ewentualnych komplikacji w miejscu dawczym. Podkreśla się również jego pewniejsze ukrwienie i dobrą perfuzję również w obwodowej części płata pozwalające na pobranie jego dużej objętości oraz łatwiejsze formowanie z niego wyniosłości piersi. Wadą natomiast jest bardzo długi okres zabiegu wymagającego znacznej precyzji mikrochirurgicznej operatora oraz potencjalne ryzyko niedrożności mikrozespoleń naczyniowych.
W technice wolnego płata TRAM wykorzystuje się tę samą wyspę skórną z podbrzusza, która jest stosowana w przypadku płata uszypułowanego. Płat wolny jest jednak zaopatrywany przez naczynia nadbrzuszne dolne, które w porównaniu z naczyniami nadbrzusznymi górnymi używanymi przy płacie uszypułowanym TRAM zaopatrują większy obszar. Umożliwia to pobranie większej ilości tkanek bez obawy o martwicę i tym samym może być bezpieczniejszą metodą w przypadku palaczy, cukrzyków bądź otyłych kobiet . Naczynia pobranego płata są zespalane zazwyczaj z naczyniami piersiowo-grzbietowymi, zazwyczaj wykorzystywane podczas rekonstrukcji jednoczasowych lub piersiowymi wewnętrznymi, które są częściej używane w przypadku operacji odroczonych .
Ewolucyjnie kolejną metodą są tzw. płaty perforatorowe. W przypadku wolnego płata DIEP z wyspą tkankową są zabierane tylko perforatory odchodzące od naczyń nadbrzusznych dolnych, natomiast sam płat nie zawiera mięśnia. Dużą zaletą tej metody jest znikome ryzyko wystąpienia przepukliny czy wybrzuszeń, które są częstym powikłaniem w przypadku płatów ingerujących w obszar powięziowo-mięśniowy. Płat DIEP jest szczególnie przydatny do jednoczasowej obustronnej rekonstrukcji piersi . Wykazano również przewagę płata DIEP nad tradycyjnym uszypułowanym płatem TRAM w zakresie zmniejszenia liczby powikłań takich jak zakażenia, martwica tkanki tłuszczowej i krwiaki pooperacyjne .
Płat SIEA jest płatem perforatorowym opartym na unaczynieniu z tętnicy nadbrzusznej powierzchniowej dolnej odchodzącej od tętnicy udowej wspólnej, która zaopatruje skórę i tkankę tłuszczową podbrzusza. Główną zaletą tej metody jest także brak ingerencji w obrębie mięśnia i jego powięzi, niestety naczynie to występuje jedynie u 50 proc. populacji .
U około 20 proc. chorych kwalifikowanych do rekonstrukcji piersi, tkanki podbrzusza nie są adekwatnym miejscem do pobrania płata [16]. W tego typu sytuacjach dogodnym miejscem pobrania jest okolica pośladkowa. Wolny płat pośladkowy SGAP pozwala uzyskać odpowiednią objętość tkanek wraz z stosunkowo długą szypułą naczyniową. Z uwagi na warunki anatomiczne i przebieg szypuły naczyniowej pobranie płata pośladkowego jest technicznie trudniejsze niż płata naczyń nabrzusznych dolnych .

MOMENT WYKONANIA ZABIEGU REKONSTRUKCJI
Wybór pomiędzy wykonaniem rekonstrukcji jednoczasowej bądź odroczonej nie jest łatwy. Operacje jednoczasowe cechuje bardziej naturalny efekt kosmetyczny oraz lepszy wpływ na stan psychiczny, oszczędzając pacjentce dodatkowego stresu związanego z akceptacją kalectwa fizycznego po amputacji piersi oraz z powtórnymi operacjami . Badania wykazują jednak, że adjuwantowa radioterapia może ujemnie wpływać na estetyczny efekt końcowy oraz zwiększać ryzyko komplikacji po takich zabiegach, sięgające z związku z napromienianiem w niektórych ośrodkach 37-40 proc. w przypadku zastosowania implantów oraz nawet 48 proc. w przypadku rekonstrukcji autologicznych . Radioterapia powoduje takie powikłania jak nasilenie stwardnienia torebki łącznotkankowej wokół wszczepów silikonowych, zakażenie, jak również zwłóknienie i zmniejszenie objętości płatów z tkanek autogennych oraz martwicę tkanki tłuszczowej . Natychmiastowa rekonstrukcja piersi może również zaburzać równomierną dystrybucję pola napromieniowania . Często jednak podczas zabiegu amputacji piersi trudno jest określić stopień zaawansowania nowotworu i podjąć decyzję o potrzebie dodatkowego napromieniania. Jednym z głównych czynników decydujących o pooperacyjnej radioterapii jest obecność przerzutów w pachowych węzłach chłonnych. W związku z tym proponuje się, by w przypadkach planowanej natychmiastowej rekonstrukcji wykonywać w pierwszym etapie biopsję węzłów wartowniczych, a dopiero później mastektomię i operację odtwórczą piersi . Dlatego też rekonstrukcje jednoczasowe powinny być zarezerwowane dla ściśle określonej grupy pacjentek, we wczesnym okresie rozwoju choroby, z bardzo wnikliwie przeprowadzoną diagnostyką przedoperacyjną i oczywiście silną motywacją. W przypadku chorych na raka piersi, u których planowana jest radioterapia, optymalnym podejściem wydaje się natomiast odroczona rekonstrukcja z użyciem tkanek własnych. Swego rodzaju kompromisem w tej sprawie jest tzw. natychmiastowa-odroczona operacja (delayed-immediate operation). W tym przypadku przeprowadza się mastektomię z zaoszczędzeniem skóry (skin-sparing mastectomy) oraz umieszcza się ekspander jako rusztowanie dla zachowania odpowiedniego kształtu kieszeni piersiowej. W momencie, gdy decyzja o kwalifikacji pacjenta do radioterapii jest negatywna pacjentka w przeciągu dwóch tygodni przechodzi zabieg ostatecznej rekonstrukcji piersi. Natomiast w przypadku wskazań do napromieniania ekspander jest opróżniany w celu stworzenia odpowiednich warunków dla naświetlania. Po około 2 tygodniach od skończenia terapii adjuwantowej ekspander jest z powrotom napełniany, a po kolejnych 3 miesiącach wykonuje się transfer płata autogennego („skin preserving” delayed reconstruction with flap transfer).

MASTEKTOMIA OSZCZĘDZAJĄCA SKÓRĘ
Na początku lat 90-tych zaczęto promować technikę mastektomii oszczędzającej skórę (skin-sparing mastectomy- SSM), która pozwala na znacząco lepsze wyniki końcowe poprzez m.in. lepszą symetrię piersi oraz zachowanie własnych powłok i nienaruszonego fałdu podpiersiowego . Co najważniejsze wykazano, że odsetek wznowy choroby nowotworowej nie jest w tym przypadku większy niż po klasycznej mastektomii [30,14,31]. Zastosowanie tej techniki wymaga wykonania natychmiastowej rekonstrukcji – wypełnienia pozostawionej koperty tkankami autogennymi lub implantem silikonowym. Większość autorów uważa, że wyniki rekonstrukcji tkankami autogennymi po SSM są lepsze niż w przypadku endoprotez, szczególnie wtedy, kiedy niezbędne okazuje się napromienianie . Ta metoda może być stosowana w rakach inwazyjnych do 5 cm, rakach wieloośrodkowych, rozległych rakach przedinwazyjnych i mastektomiach profilaktycznych. Za podstawowe przeciwwskazania uważa sie raka zapalnego i naciekającego skórę .

REKONSTRUKCJA KOMPLEKSU OTOCZKOWO-BRODAWKOWEGO
Rekonstrukcja brodawki i jej otoczki jest finalnym etapem operacji odtwórczej i jest przeprowadzana min. 3-4 miesiące od rekonstrukcji piersi w celu optymalnego określenia docelowego położenia po całkowitym wygojeniu i ukształtowaniu się odtworzonej piersi . Samą brodawkę rekonstruuje się za pomocą wolnego przeszczepu skóry pobranego z innego obszaru ciała bądź wykonując miejscową plastykę płatową. Jeżeli brodawka drugiej zdrowej piersi jest dostatecznie duża jedną z najlepszych metod jest stożkowate wycięcie jej części i użycie do odtworzenia na piersi rekonstruowanej. Innymi miejscami, z których można pobrać materiał na przeszczep są: płatek ucha, wargi sromowe, udo, pośladki, pachwina i powieka górna . Metoda plastyki płatowej polega na wycięciu lokalnego płata ze skóry piersi i następnie odpowiednim zwinięciu dookoła siebie i zeszyciu tak, by tworzył on uwypuklenie odpowiadające kształtowi brodawce. Jest raczej preferowana u pacjentek po rekonstrukcji piersi z tkanek własnych, natomiast może nie być preferowana u pacjentek z cienką skórą lub po radioterapii . Płaty te często obkurczają się z czasem, więc docelowo rekonstruowana brodawka jest o 50-75 proc. większa od brodawki na piersi zdrowej, tym bardziej, że redukcja ewentualnego nadmiaru jest o wiele prostszym zabiegiem niż dodatkowe operacje powiększające za małą brodawkę . Istnieją różne techniki plastyki płatowej m.in. plastyka ześlizgowa (skate flap) – używany głównie do rekonstrukcji dużych brodawek, plastyka płatem gwieździsty (star flap), plastyka C-V (cervical visor CV), plastyka kwadratów, plastyka płatów przeciwstawnych . Rekonstrukcję samej otoczki można osiągnąć poprzez pokrycie pełnym przeszczepem skóry okolicy wokół brodawki pobranym przykładowo z okolicy pachwinowej, wewnętrznej uda, czy też powieki górnej bądź też poprzez pigmentację tego obszaru za pomocą tatuażu. Czasami wykonuje się również zabiegi będące kombinacją tych dwóch sposobów.
Ostatnio duże zainteresowanie wzbudza technika mastektomii oszczędzająca sutek (nipple-sparing mastectomy). Efekt końcowy jest najczęściej zadowalający, jednak asymetria między brodawkami obu piersi może być znaczna. Trudno jest bowiem przewidzieć prawdopodobny ostateczny kształt piersi po operacji rekonstrukcji w celu określenia odpowiedniego miejsca dla umieszczenia brodawki .

KOMPLIKACJE
Udowodniono negatywny wpływ radioterapii na częstość występowania komplikacji zarówno w przypadku metod z zastosowaniem implantów i przeszczepów z tkanek własnych. Wykazano również znaczny wzrost odsetka powikłań w przypadku osób palących, otyłych oraz cukrzyków .
Ogólny odsetek komplikacji w przypadku stosowania endoprotez waha się pomiędzy 18 a 51 proc. . Do wczesnych komplikacji, które występują u około 7-8 proc. pacjentów, zalicza się m.in.: krwiaki pooperacyjne, zbiorniki płynu surowiczego, zakażenie, martwicę płata skórnego i ekspozycję implantu, natomiast do komplikacji późnych m.in.: wytworzenie się i stwardnienie torebki łącznotkankowej, marszczenie, przedziurawienie protezy bądź jej przemieszczenie . Zakażenie jest ogólnie najczęstszym powikłaniem wczesnym wśród pacjentek rekonstruowanych za pomocą endoprotezy, stanowiąc 35 proc. powikłań. Jest również najczęstszą (40 proc.) przyczyną usunięcia implantu. Ogółem usunięcie implantu jest konieczne w około 4 proc. przypadków.
W przypadku przeszczepów autogennych odsetek wczesnych i późnych powikłań waha się natomiast od 32 do 43 proc.. Najbardziej niebezpiecznym powikłaniem w przypadku tej metody rekonstrukcji jest utrata płata, częściowa lub całkowita. Do najczęstszych powikłań w przypadku płata TRAM należą przepuklina brzuszna i uwypuklenie brzuszne, pozostałe to m.in. krwiaki pooperacyjne i zbiorniki płynu surowiczego, rozejście się rany oraz obniżenie siły tułowia.
Obumarcie brodawki występuje w przypadku 6 proc. pacjentów.

PODSUMOWANIE
Chirurgiczne leczenie odtwórcze jest integralną częścią nowoczesnego postępowania w raku piersi i jest elementem skojarzonego, zespołowego i kompleksowego jego leczenia. Każda chora powinna zostać poinformowana o możliwości leczenia odtwórczego. Obecnie chirurgia plastyczna i mikrochirurgia oferują szeroki wybór metod rekonstrukcji, każda z nich posiadająca swoje wady i zalety oraz odpowiednie wskazania i preferencje, przy których końcowy efekt kosmetyczny jest najkorzystniejszy. Wybór odpowiedniej metody powinien być uzależniony od lokalizacji guza piersi, zaawansowania i możliwości jego resekcji oraz ewentualnej radioterapii adjuwantowej. Powinno się również brać pod uwagę stan zdrowia pacjentki, dostępność i stan tkanek do ewentualnych przeszczepów z użyciem tkanek własnych, pożądaną docelową wielkość i kształt rekonstruowanej piersi, by uzyskać możliwie symetryczny efekt w stosunku do piersi zdrowej. Istotnym czynnikiem są także preferencje i motywacja pacjentki.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post