ForumMedyczne.edu.pl

Wyróżnić można 5 stopni refluksu pęcherzowo - moczowodowego:
a) stopień I - cofający się mocz dochodzi tylko do moczowodu.
b) stopień II – cofający się mocz dociera do moczowodu, miedniczki oraz kielichów nerkowych, ale nie powoduje ich poszerzenia się.
c) stopień III - cofający się mocz dociera do moczowodu, miedniczki oraz kielichów nerkowych i powoduje ich poszerzenie się.
d) stopień IV – cofający się mocz powoduje poszerzenie moczowodu a także zanik sklepień kielichów.
e) stopień V – cofający się mocz powoduje silne powiększenie moczowodu a także jego poskręcanie, następuje całkowity zanik brodawek nerkowych w kielichach nerkowych.

Odpływ pęcherzowo-moczowodowy (reflux) jest patologicznym zjawiskiem polegającym na cofaniu się moczu z pęcherza do górnych dróg moczowych. Refluks pierwotny (70% odpływów) jest przejawem nieprawidłowej czynności połączenia moczowodowo-pęcherzowego. Jego główną przyczyną jest skrócenie wewnątrzpęcherzowego podśluzówkowego odcinka moczowodu. Do odpływu wtórnego (30% odpływów) dojść może w wyniku organicznej lub czynnościowej przeszkody podpęcherzowej (zastawka cewki, zwężenie cewki, stulejka, dyssynergia wypieraczowo-zwieraczowa), w przebiegu zaburzeń unerwienia pęcherza, wreszcie w rezultacie jatrogennego uszkodzenia połączenia moczowodowo-pęcherzowego. Odpływ występuje u 1-2 dzieci na 1000, pięć razy częściej u dziewcząt niż u chłopców. Jego obecność wykrywa się u 30-70% dzieci zgłaszających się do lekarza z powodu zakażenia układu moczowego – u około 1/3 z tych dzieci stwierdza się obecność blizn pozapalnych w miąższu nerek już podczas pierwszego badania prowadzącego do ustalenia rozpoznania. Do uszkodzenia nerek w wyniku odpływu dochodzi na skutek: 1. wzrostu ciśnienia w drogach moczowych (działanie tzw. „młota wodnego” i powstanie blizn miąższowych w 50% nerek), 2. zakażenia z zapaleniem odmiedniczkowym nerek (tworzenie blizn w ok. 70% przypadków). Wiadomo przy tym, że odpływ sprzyja zakażeniu dróg moczowych, zaś z kolei zakażenie jest czynnikiem podtrzymującym odpływ. W przypadkach nierozpoznanego i/lub nie leczonego odpływu dojść może do rozwoju tzw. nefropatii refluksowej (blizny miąższu nerki, stopniowa utrata czynności nerki, nadciśnienie). Najważniejszym, podstawowym objawem sugerującym obecność odpływu pęcherzowo-moczowodowego jest zakażenie dróg moczowych, zazwyczaj o charakterze nawrotowym. Dopóki nie dołączy się zakażenie, sam refluks, jako taki, jest zazwyczaj bezobjawowy, co czyni go tym bardziej niebezpiecznym. Niekiedy towarzyszą mu pobolewania i bóle brzucha, gorszy rozwój fizyczny dziecka. W diagnostyce odpływu badaniem o zasadniczym znaczeniu jest uretrocystografia mikcyjna. Pozwala ona wykryć refluks, ocenić jego nasilenie (w skali V-stopniowej) oraz monitorować przebieg i skuteczność leczenia. Badanie to bezwzględnie należy wykonać przy stwierdzeniu nawrotowego zakażenia dróg moczowych u dziecka. Inne badania obrazowe to USG oraz urografia (ocena morfologiczno-czynnościowa górnych dróg moczowych i nerek). Odpływ pęcherzowo-moczowodowy (zwany z łaciny refluksem) jest cofaniem się moczu z pęcherza moczowego do moczowodu i nerki. Jest to zjawisko nieprawidłowe, gdyż normalnie u człowieka istnieje w końcowym odcinku moczowodu tzw. Mechanizm zastawkowy (antyrefluksowy) uniemożliwiający cofanie się wydalonego z nerek moczu. Uszkodzenie mechanizmu zastawkowego może wystąpić na skutek istnienia wady wrodzonej lub w wyniku procesu zapalnego w pęcherzu moczowym. Proces zapalny wprowadzony do pęcherza moczowego z zewnątrz w pierwszym rzędzie atakuje jego błonę śluzową. W wyniku procesu zapalnego ulega uszkodzeniu mechanizm zastawkowy utworzony m. in. ze śluzówki pęcherza. W tej sytuacji zakażony mocz bez problemu przedostaje się do moczowodu a następnie nerki powodując w niej zapalenie odmiedniczkowe. Na szczęście refluks spowodowany jedynie procesem zapalnym uszkadza przejściowo mechanizm zastawkowy i po prawidłowym, długotrwałym leczeniu ustępuje. Wiele z dzieci, u których refluks wykryto wcześnie, wykazuje obecność wady wrodzonej w miejscu połączenia moczowodu z pęcherzem moczowym, takiej jak zupełny brak mechanizmu zastawkowego lub uchyłki okołomoczowodowe, które pracę tego mechanizmu wręcz uniemożliwiają. W tych przypadkach każda ilość nagromadzonego w pęcherzu moczu swobodnie przemieszcza się między pęcherzem a nerką i to zarówno w w dół jak i w górę. Wyróżnia się pięć stopni refluksu w zależności od stopnia zaawansowania zmian w moczowodach i nerkach. Dzieci z refluksem są zwykle ospałe, blade, z podkrążonymi oczami. Cechuje je brak apetytu, niedowaga i niedobór wzrostu. Skarżą się na konieczność częstego oddawania moczu, bóle podbrzusza (nad spojeniem łonowym) oraz bóle w czasie oddawania moczu odczuwane w cewce moczowej i okolicy lędźwiowej (plecy). Popuszczają mocz w dzień i moczą się nocy. Należy podkreślić że żaden z tych objawów nie jest charakterystyczny tylko dla refluksu. Refluks występuje wielokrotnie częściej u dziewczynek niż chłopców. Tłumaczy się to krótką cewką moczową u dziewczynek, która stanowi słabą barierę przed wstępującym zakażeniem z zewnątrz. Niekiedy zwężenie ujścia cewki moczowej powodując utrudnienie w opróżnieniu pęcherza u dziewczynek sprzyja zakażeniu i wystąpieniu refluksu. Nie leczony, bądź nieprawidłowo leczony refluks, przechodzi w proces przewlekły który trwale uszkadza mechanizm zastawkowy. Prowadzi to do mechanicznego niszczenia miąższu nerki aż do jego całkowitego zaniku. Szczególnie dotyczy to małych dzieci, u których miąższ nerkowy jest kruchy. Tak więc konsekwencją nieleczonego refluksu jest przewlekłe zapalenie nerki oraz stopniowy zanik i włóknienie miąższu (marskość). Obustronny zaawansowany refluks może prowadzić do niewydolności nerek i nadciśnienia tętniczego. U niektórych z tych chorych zachodzi konieczność użycia sztucznej nerki, a nawet przeszczepienia nerki. Regułą winno być, by po dwu udokumentowanych zakażeniach w drogach moczowych u dziewcząt i jednym u chłopców wykonać pełną diagnostykę dróg moczowych. Winna ona obejmować: a. badanie ogólne moczu, b. badania moczu na posiew i antybiotykooporność, c. ultrasonografię jamy brzusznej (USG), d. cystouretrografię mikcyjną (CUM). a. Badanie ogólne moczu to pobranie pełnej porcji moczu z nocy (po umyciu ujścia cewki moczowej rumiankiem) do wygotowanego naczynia szklanego (nie po syropie!). b. Badanie moczu na posiew to pobranie paru mililitrów moczu z tzw. strumienia środkowego, po uprzednim umyciu ujścia cewki, do specjalnego naczynia wysterylizowanego w laboratorium. Badanie to jest niezmiernie czułe stąd wykonanie pobrania moczu winno być precyzyjne, gdyż w przeciwnym wypadku badanie trzeba powtarzać. c. Ultrasonografia jamy brzusznej jest nieszkodliwym badaniem które daje zasadniczy wgląd w aktualny stan narządów w niej się znajdujących w tym nerek oraz pęcherza moczowego. Nieprawidłowości stwierdzone w tym badaniu w drogach moczowych wymagają wykonania urografii dożylnej, która daje więcej danych o czynności nerek. d. Cystouretrografia mikcyjna jest badaniem rentgenowskim dolnych dróg moczowych. Polega ona na wprowadzeniu (w znieczuleniu miejscowym żelem lignokainowym) jałowego cewnika przez cewkę moczową do pęcherza i powolnym podaniu przez niego środka cieniującego (tzw kontrastu). Zdjęcia wykonuje się gdy dziecko odczuwa parcie na mocz, w czasie oddawania moczu i po jego zakończeniu. W tym badaniu można wykryć refluks względnie podejrzenie zweżenia ujścia cewki moczowej u dziewcząt, a także wiele innych zmian w drogach moczowych. Wymagają one konsultacji urologa dziecięcego. Kolejne kroki diagnostyczne to: - kalibracja cewki moczowej (u dziewcząt), - cystoskopia. Kalibracja polega na wprowadzeniu w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym (tzw. narkoza) w ujście zewnętrzne cewki moczowej metalowych rurek (kalibratorów) i pomiarze szerokości ujścia wg uznanych norm. Stwierdzenie zwężenia wymaga przyjęcia dziecka do Kliniki, zastosowania narkozy, operacyjnego nacięcia ujścia cewki z zeszyciem brzegów rany i wprowadzeniem do pęcherza cewnika samoutrzymującego się (tzw Foley'a) na okres 7 dni. Cystoskopia jest konieczna szczególnie w refluksach, które mają być zakwalifikowane do operacji lub w przypadkach podejrzenia o przewlekły stan zapalny. W niektórych postaciach zapalenia błony śluzowej pęcherza (tzw. cystitis cystica) mimo stwierdzenia refluksu nie kwalifikuje się czasowo chorych do zabiegu. Cystoskopię w narkozie wykonuje się u wszystkich chłopców,a u dziewcząt jedynie do 4-5 r życia. Badanie to jest niebolesne stąd u starszych dziewcząt przeprowadza się je w znieczuleniu miejscowym. Dzieci zakwalifikowane do cystoskopii w narkozie winny być na czczo (nic do jedzenie i picia od północy poprzedzającej badanie) oraz nie wykazywać infekcji w drogach oddechowych (kaszel, katar, gorączka itp). Cystoskopia stanowi ostatni krok diagnostyczny przed podjęciem decyzji o sposobie leczenia. Objawy. Choroba u dziecka może zostać wykryta w różnym wieku i mieć łagodny lub burzliwy przebieg . Swoistą cechą choroby przewlekłej jest jej długotrwałość oraz niejednokrotnie zagrożenie życia dziecka . Niewątpliwie do chorób tych należą choroby układu moczowego , dla których charakterystyczne jest to , że często przebiegają w sposób skryty , niszcząc organizm dziecka oraz to , że są trudno wykrywalne , zwłaszcza u niemowląt i małych dzieci .Dzieje się tak dlatego , że objawy przebiegają często w innych układach . Nietypowe objawy to biegunki , wymioty , brak apetytu , bóle brzucha , zaparcia , wzrost temperatury ciała bez wyraźnej przyczyny , słaby przyrost wzrostu i masy ciała . Dzieci takie mają obniżoną odporność , często ulegają innym infekcjom , są apatyczne lub rozdrażnione i płaczliwe . Niektóre choroby układu moczowego dają objawy zlokalizowane w tym narządzie . Należą do nich : nieprawidłowości i dolegliwości przy oddawaniu moczu ( skąpomocz ,częstomocz , moczenie nocne , popuszczanie moczu w dzień ) , barwa i zapach moczu , obrzęki twarzy , bóle w okolicy nerek . Najczęściej występującymi u dzieci chorobami tego układu są : zakażenie układu moczowego , kłębuszkowe zapalenie nerek , zespół nerczycowy , kamica nerkowa . Opisy objawów tych chorób , choć rzadko , możemy spotkać w poradnikach dla rodziców . Oznakami refluxu i jego objawami mogą być: moczenie nocne wysokie cisnienie tętnicze niepokój oraz wymioty leukocyty w moczu Stopnie. Stopnie refluksu dróg moczowych I: mocz (koloru niebieskiego) cofa się częściowo do moczowodów II: mocz cofa się na calą dlugość moczowodu III – odpływy sięgające do miedniczki bez jej poszerzenia IV – odpływy z miernym poszerzeniem moczowodów i układów kielichowo – miedniczkowych V – odpływy ze znacznym poszerzeniem moczowodów i układów kielichowo – miedniczkowych Postępowanie lecznicze , może być uzależnione od przyczyny , operacyjne lub zachowawcze . Leczenie zachowawcze lekarze podejmują w przypadku zakażenia dróg moczowych przy współistnieniu odpływu I i II stopnia , a niekiedy i III stopnia .Dotyczy to zwłaszcza niemowląt i dzieci młodszych , u których dojrzewanie anatomiczno – czynnościowe pęcherza trwa do 3 – 6 , a nawet do 12 roku życia . Dzieci te otrzymują leki przeciw bakteryjne i pozostają pod stałą kontrolą lekarza , z obowiązkiem wykonywania okresowych badań moczu oraz kontrolnych badań radiologicznych .Kontrolna cystografia mikcyjna pozwala na prześledzenie dynamizmu choroby , tendencji do cofania się zmian lub do ich nasilania się . Leczenie. Leczenie antybiotykami Leczenie antybiotykami może być prowadzone przez wiele lat, do czasu cofnięcia się refluksu dróg moczowych. Jednakże ten sposób leczenia może być niewygodny, gdyż wymaga od dziecka stałego przyjmowania leków a od rodziców stałego pilnowania dziecka, czy przyjęło leki. Również długoterminowe przyjmowanie antybiotyków może uodpornić dany szczep bakterii na ten typ antybiotyku, w związku z czym dziecko ponownie może zapaść na zakażenie dróg moczowych, nawet w czasi eprawidłowego brania leków. Tak więc nawet prawidłowe branie antybiotyku nie eliminuje do końca możliwości wystąpienia uszkodzeń nerek, a także potencjalnego stresu dla dziecka i jego rodziców. Leczenie operacyjne Dziecko zakwalifikowane do operacji zostaje przyjęte do Kliniki w ustalonym terminie. Przed operacją ma wykonane badania krwi, a jego stan zdrowia pod względem wskazań do narkozy ocenia anestezjolog. Operację przeprowadza się z poprzecznego cięcia skóry długości ca 8-10 cm tuż nad spojeniem łonowym. Zasadą operacji jest wytworzenie mechanizmu zapobiegającego refluksowi (tzw. przeszczepienie moczowodu). Leczenie pooperacyjne Po operacji refluksu jednostronnego (rzadko wykonywane są jednoczasowo przeszczepienia obu moczowodów) z ciała dziecka wyprowadzone są dwa dreny. Jeden wychodzący przez ranę, który tkwi w operowanym moczowodzie, oraz drugi cewnik wychodzący przez cewkę moczową. Dreny te wyjmuje się na 7 i 9 dzień po operacji, a dziecko zwykle opuszcza Klinikę dzień później. W przebiegu pooperacyjnym konieczne jest podawanie dziecku dużej ilości płynów do picia. Potrzebne jest to w celu wypłukania tworzących się po operacji skrzepów w pęcherzu moczowym. Tu rodzice mogą wykazać się inicjatywą poprzez dostarczanie dziecku różnorodnych płynów (głównie kompotów i soków). Napoje gazowane są po operacji niewskazane. Wybór sposobu leczenia odpływu zależy od jego nasilenia i przebiegu klinicznego. W refluksie mniej nasilonym (stopień I, II, niekiedy III) stosuje się leczenie zachowawcze, bazując na zjawisku samoistnego ustępowania odpływu wraz z dojrzewaniem struktur odpowiedzialnych za prawidłową czynność połączenia moczowodowo-pęcherzowego. Leczenie to polega na zapobieganiu nawrotom infekcji układu moczowego poprzez stałe podawanie leków odkażających drogi moczowe z okresową kontrolą badania ogólnego i bakteriologicznego moczu. Kontrolną uretrocystografię mikcyjną wykonuje się po upływie 1 – 1,5 roku – ocenia się wówczas rezultaty leczenia. Leczenie zabiegowe, stosowane w odpływie bardziej nasilonym, przebiegającym niekorzystnie, polega bądź na klasycznym zabiegu operacyjnym (umieszczeniu dystalnego odcinka moczowodu w wytworzonym, odpowiednio długim, tunelu podśluzówkowym w pęcherzu), bądź na przezcewkowym wstrzyknięciu w ścianę pęcherza, pod ujście moczowodu, substancji mającej stworzyć podparcie odcinka podśluzówkowego i „uszczelnienie” ujścia. Ta druga metoda, zyskała dużą popularność dzięki swej małej inwazyjności. Metody. Profilaktyka antybiotykami Profilaktyka zakażeń układu moczowego stosowana jest, aby uniknąć uszkodzenia nerek. Terapia ta stosowana jest do czasu, gdy reflux ustapi samoistnie, co często trwa kilk alat. Terapia ta stosowana jest u pacjentów z niskimi stopniami refluxu. W profilaktyce antybiotykowej stosuje się trimethoprim z sulfamethoxazolem, sam trimethoprim oraz nitrofurantoinę. Terapia antybiotykowa jest często postrzegana bardzo pozytywnie przez samych pacjentów oraz ich rodziców. Dodatkowo zauważono, iż nie ma różnicy w funkcjonowaniu nerk pomiędzy pacjentami stosującymi profilaktykę antybiotykową a tymi, których poddano operacji. Są jednak pewne przeciwwskazania do stosowania terapii antybiotykowej w długim okresie czasu. Sa to: niepokój, wymioty i rumień skórny. Rzadko może dojść do uodpornienia pacjenta na dany antybiotyk. W wyniku prowadzonych badan potwierdzono, iż 30% do 40% pacjentów z refluxem może częściej zapadać na infekcje układu moczowego po 5 latach stosowania kuracji antybiotykowej. Przed rozpoczęciem kuracji antybiotykowej niezbędne jest zbadanie funkcji pęcherza moczowego. Jest to konieczne ponieważ jedna z przyczyn refluxu jest właśnie dysfunkcja pęcherza, a więc wpierw należy skorygować jego działanie aby rozpocząć skuteczna terapię antybiotykową. Ważne jest tez nauczenie pacjenta technik opróżniania pęcherza moczowego. Otwarta operacja Otwarta operacja wymaga zaangażowania re-implantacji moczowodu, aby zwiększyć jego długość na połączeniu moczowodów. Kliniczny wynik operacji zależy od procedury operacji oraz stopnia refluxu, ale rezultaty są zazwyczaj zaskakujące, nawet w dość ciężkich przypadkach. Tak więc zabiegi chirurgiczne pozostają nadal jedna z najczęstszych metod leczenia refluxu w ciężkich jego przypadkach. W przypadku wykonania pojedynczej operacji stopień wyzdrowienia z reguły wynosi 95% do 99% dla refluxu o stopniach I do IV a dla pacjentów z refluxem o stopniu V – około 80%. Prawdopodobnymi komplikacjami pooperacyjnymi mogą być: krwawienie pooperacyjne, dysfunkcja pęcherza moczowego, problemy z opróżnianiem pęcherza i nawracający reflux. Problemy z opróżnianiem pęcherza moczowego dotyczą zazwyczaj około 2% pacjentów i wymagają ponownej operacji. Zabiegi chirurgiczne mogą być przeprowadzane w sposób wewnętrzny lub zewnętrzny. Większość chirurgów optuje za technika, z którą sa najbardziej zaznajomieni. Mimo to sposób zewnętrzny zdobywa coraz więcej zwolenników. Polega to na tym, ze cewnik nie musi być pozostawiany w świetle pęcherza moczowego i skurcze pooperacyjne sa mniejsze niż w przypadku operacji wewnętrznych. Na dodatek czas trwania pobytu szpitalnego jest zredukowany do około 2 dni, w porównaniu do 3-10 dni w przypadku drugiej metody. W porównaniu z innymi metodami leczenia refluxu operacja chirurgiczna jest najbardziej inwazyjna metodą. Jest to również najbardziej traumatyczne przezycie dla pacjenta i pacjent przezywa dośc duze dolegliwości bólowe. Dodatkowo koszt przeprowadzenia takiej operacji jest dośc duzy, w związku z koniecznościa hospitalizacji. Techniki laparoskopowe sa obecnie rozwijane, jednak i to oferuje już znaczne zmniejszenie dyskomfortu pooperacyjnego oraz skrócenie czasu powrotu do zdrowia. Leczenie endoskopowe Po raz pierwszy leczenie endoskopowe refluxu zostało przeprowadzone w 1981 roku. Operacja ta polegała na wprowadzeniu makroskopowego agentado pęcherza moczowego i wydłużeniu sekcji śródściennej, aby pozowolic funcjonowac właściwie zastawkom. Metoda ta ma zalete nad dwiema pozostałymi metodami: profilaktyka antybiotykowa i operacja chirurgiczną. Podobnie jak w przypadku operacji, leczenie endoskopowe oferuje natychmiastowe wyleczenie z refluxu bez konieczności stosowania długoterminowego leczenia. Leczenie to unika wyzwalania w pacjencie traumy pooperacyjnej oraz zmniejsza koszty hospitalizacji. Procedura leczenia endoskopowego jest minimalnie inwazyjna, tak więc ryzyko powikłań jest minimalne a ryzyko bólu prawie żadne. Po raz pieerwszy leceznie endoskopowe zostało zastosowane w roku 1984. Wprowadzono wtedy cystokop , aby stworzyć wybrzuszenie mające zapobiec refluxowi. Substancja wstrzykiwana był politetrafluoroetylen. Pierwszy raport obejmował wyleczenie 78% osób poddanym endoskopowej metodzie leczenia po pierwszym zabiegu. Pierwszy środek uzywany do ostrzykiwań gwarantował wyleczenia w 40 do 90% po jednym zabiegu oraz 66 do 94% wyleczenia po wielokrotnych zabiegach. Nie prowadzono jednak badań czy substancja ta kumuluje się w organizmie, choć wiadomo, iż nie ulegała biodegradacji. Udowodniono jednak, iż wstrzyknięte kawałki substancji potrafia się przemieszczać. Tak więc przeprowadzono badania nad możliwościa ostrzykiwania silikonem. I tak – procent ozdrowien przy pojedynczych ostrzykiwaniach wynosił 82 do 91%. Silikon ma jednak pewne wady: niesie w sobie ryzyko granulacji, a tym samym również migracji wewnątrz ludzkiego ciała. Wykazał również, iż może indukować reakcje autoodporne, co oznacza, iż istnieje ryzyko zezłośliwienia. Przeprowadzono również badania z wołowym kolagenem. Wyleczenie – 63 do 82 % po pierwszym ostrzykiwaniu i 79 do 93% po wielu ostrzykiwaniach. Mimo, iż stopien wyzdrowień jest dość wysoki to jednak pacjenci leczeni kolagenem ponownie zapadali na reflux.. Prowadzono również badania nad wykorzystaniem do leczenia refluxu komórek tłuszczowych człowieka. Materiał ten wydawał się idealny ze względu na brak reacji immunologicznej ze strony organizmu ludzkiego. Badania taki przeprowadzono na zwierzetach, ale metoda ta nie została z różnych powodów wprowadzona. Leczenie endoskopowe - Deflux Endoskopowe leczenie jest znacznie prostsze niż operacja. Całe postępowanie, w tym znieczulenie, trwa 15-20 minut i nie wymaga długiego pobytu w szpitalu. Tę metodę leczenia zastosowano po raz pierwszy na początku lat osiemdziesiątych. Od tego czasu jest wykorzystywana w coraz szerszym zakresie. Najważniejszą zaletą w porównaniu z otwartą operacją jest mniejsza inwazyjność, co sprawia, że dziecko mniej cierpi i jego rekonwalescencja jest szybsza. W leczeniu wykorzystuje się cystoskop służący do bardzo precyzyjnego wstrzyknięcia substancji we właściwe miejsce. W Polsce stosowano do tej pory substancje oparte na silikonie lub teflonie. Obecnie coraz szerzej stosuje się preparat oparty na kwasie hialuronowym i dekstranomerze - Deflux. Dekstranomer i kwas hialuronowy to dwie substancje występujące naturalnie w organizmie. Ich zaletą jest to, że nie wywołują reakcji alergicznych, gdyż nie są traktowane przez organizm jako substancje obce. Preparaty oparte na silikonie i teflonie są materiałami nieorganicznymi, co oznacza, że nie rozkładają się w organizmie i pozostają w nim na stałe. Ponieważ jednak organizm traktuje je jako substancje obce, może reagować wytwarzając wokół nich tkankę. Wadą teflonu i silikonu jest także to, że jego cząsteczki mogą przemieszczać się wewnątrz organizmu. dekstranomerze i NASHA. Dekstranomer jest molekułą cukru o bardzo długim czasie rozkładu, co oznacza, że Deflux oddziaływuje długo, nawet do 7 lat. Zarówno dekstranomer jak i NASHA są podatnymi na rozkład biologiczny cząsteczkami cukru. Leczenie Defluxem jest łatwe do przeprowadzenia i trwa średnio około 15-20 minut, łącznie z czasem przeznaczonym na czynności anestezjologiczne. Samo podanie preparatu zajmuje około pięciu minut. Dziecko może opuścić szpital i wrócić do domu już po kilku godzinach. W leczeniu OPM Deflux zastępuje wadliwie funkcjonującą zastawkę pomiędzy pęcherzem a moczowodem. Osiąga się to poprzez wstrzyknięcie Defluxu do ściany pęcherza, w miejscu w którym do niego wchodzi moczowód, stosując technikę "dziurki od klucza" . Przy czym tworzy się małe wybrzuszenie, które w wyniku zwiększonego ciśnienia w pęcherzu działa jak zastawka pomiędzy pęcherzem a moczowodem. Zapobiega to przedostawaniu się moczu z powrotem do nerek. Wyniki przeprowadzonych badań świadczą o tym, że około 70% dzieci leczonych Defluxem nie wymaga dalszego leczenia OPM. W siedmiu przypadkach na dziesięć wystarcza jeden zabieg, w pozostałych trzech potrzebne jest dalsze leczenie. Wyniki leczenia można zweryfikować w badaniu rentgenowskim. Dwadzieścia procent dzieci, u których leczenie Defluxem nie jest w pełni skuteczne, musi nadal przyjmować profilaktycznie antybiotyki albo poddać się zabiegowi chirurgicznemu. Bezpieczeństwo i skuteczność Defluxu opisano w licznych publikacjach naukowych. Obecnie w Szwecji Defluxem leczono już ponad 800 dzieci. Preparat ten jest dopuszczony do stosowania w leczeniu OPM w Europie od 1998 r., a w USA od 2002 r. Co zawiera Deflux? Deflux jest żelem złożonym z dwojakiego rodzaju polisacharydów - dekstranomeru i kwasu hialuronowego. Dekstranomer jest już od dawna stosowany do leczenia ran. Co dotyczy zaś kwasu hialuronowego, jest to substancja występująca naturalnie w organizmie. Oba polisacharydy ulegają biodegradacji i są stopniowo zastępowane przez normalną tkankę, w związku z czym skutki leczenia są trwałe. Dekstranomer Dekstranomer jest pochodną dekstranu, polisacharydu zawierającego molekuły glukozy. Dekstran odkryto w latach 70. XIX wieku, jako produkt uboczny przetwarzania buraka cukrowego. Pierwsze medyczne zastosowanie dekstranu, które jest nadal najbardziej rozpowszechnione, to użycie go do zwiększania ilości plazmy w leczeniu wstrząsu lub zagrażającego wstrząsu spowodowanego krwotokiem, oparzeniem, interwencją chirurgiczną lub urazem. Już wkrótce stało się jasne, że możliwe są również inne zastosowania dekstranów o różnym ciężarze komórkowym i dekstranów zmodyfikowanych chemicznie. Dekstranomer jest stosowany od wielu lat do ułatwiania gojenia się ran; bezpieczeństwo i tolerowanie dekstranomeru przez organizm człowieka jest dobrze udokumentowane. Kwas hialuronowy (KH) Kwas hialuronowy jest molekułą cukru odkrytą już ponad 60 lat temu przez K. Meyera i J.W. Palmera. KH występuje w większości tkanek i cieczy ustrojowych, zarówno u zwierząt jak i ludzi. Cząsteczka ta jest identyczna we wszystkich organizmach. W organizmie człowieka nieco ponad 50% KH występuje w skórze, około 25% w kościach i stawach. W największym stężeniu KH występuje w pępowinie, mazi stawowej, cieczy szklistej oka oraz w pewnych odmianach chrząstki i skórze. Najmniej KH występuje we krwi. Najważniejszą cechą fizjologiczną KH jest zdolność do wiązania wody i nadawania tkankom określonych kształtów. Także KH służy do nawilżania ruchomych części ciała, takich jak stawy i mięśnie.