ForumMedyczne.edu.pl

Sarkoidoza to przewlekła choroba wielonarządowa. Mimo wielu lat poświęconych na badania nie znamy przyczyn jej występowania. Sarkoidoza objawia się występowaniem w zainfekowanych tkankach i układach narządów specyficznych, małych guzków. Są one znane jako serowaciejące ziarnianiaki i mogą albo się wchłonąć, albo zwłóknieć.
Sarkoidoza dotyka najczęściej ludzi młodych i charakteryzuje się powiększeniem węzłów wnęk płuc, czyli miejsca gdzie oskrzela główne wchodzą do płuc, lecz także zmianami chorobowymi na skórze oraz w okolicy oczu.
Rozpoznanie diagnostyczne sarkoidozy ustala się badając komórki pobrane najczęściej z węzłów chłonnych. Lekarzowi w poprawnej interpretacji stanu zdrowia może pomóc też obraz kliniczny choroby oraz radiologiczne badanie płuc.
Sarkoidoza najczęściej objawia się w płucach. Dlatego też, gdy choroba zajmie inny narząd, np. skórę, prawidłowe rozpoznanie może być problematyczne. Sarkoidoza może wystąpić w takich odmianach jak: sarkoidoza płuc, sarkoidoza węzłów chłonnych, sarkoidoza skóry, sarkoidoza oczu, sarkoidoza górnych dróg oddechowych, sarkoidoza układu nerwowego, sarkoidoza nerek, sarkoidoza wątroby, sarkoidoza układu szkieletowo-mięśniowego, sarkoidoza ślinianek. U 95% chorych zmiany można wyczytać z obrazu badania radiologicznego. Na jego podstawie określa się rodzaj sarkoidozy i sposób jej leczenia.
• Typ 0 – prawidłowy obraz badania radiologicznego płuc, sarkoidoza pozapłucna.
• Typ I – Limfadenopatia obu wnęk płucnych.
• Typ II – typ pierwszy z zajęciem tkanki płucnej.
• Typ III – Zajęcie tkatnki płucnej bez limfadenopatii.
• Typ IV – płuca nieodwracalnie zwłókniałe, upośledzone czynnościowo.
Najbardziej skuteczna w rozpoznawaniu rodzaju sarkoidozy jest biopsja zajętej tkanki.
Pomocną przy prawidłowej diagnozie bronią jest też technika scyntygrafii płuc z galem 67 oraz badanie popłuczyn oskrzelikowo-pęcherzykowych. W przypadku wykrycia podwyższonego odsetka limfocytów, głównie limfocytów typu T, można przypuszczać zakażenie omawianą chorobą. Obserwuje się również przyspieszenie opadania czerwonych krwinek, limfocytopenię, eozynofilię, hiperglobulinemię.
Jak rozpoznać sarkoidozę?
Sarkoidoza, nazywana chorobą Besniera-Boecka-Schaumanna, jest chorobą układu odpornościowego objawiającą się powstawaniem małych guzków zapalnych zwanymi ziarniniakami.


Objawy;
Owe tkankowe zmiany chorobowe nie ulegają martwicy a każdy nasz organ może ulec infekcji. Objawy mogą pojawić się nagle, ale najczęściej narastają stopniowo dotykając węzły chłonne i płuca. Diagnostyka sarkoidozy jest utrudniona, ponieważ w obrazie badania radiologicznego może przypominać gruźlicę bądź chłoniaka. My też możemy sarkoidozę wziąć za coś innego – objawy przypominają te towarzyszące grypie – ciągłe zmęczenie, wyczerpanie, którego nie niweluje sen, poczucie braku energii, duszności nawet przy małym wysiłku, ataki kaszlu, gorączka, bóle, suchość oczu, problemy z widzeniem czy uszkodzenia skóry. Największą szansę zakażenia sarkoidozą mają młodzi dorośli (20-29 lat).
Sarkoidoza skórna prowadzi do zmian chorobowych o charakterze guzkowym, guzowatym i naciekowym, jednak z reguły nie występują owrzodzenia. Usunięcie się guzka prowadzi do powstania powierzchniowej blizny.
Sarkoidoza płuc powoduje zmniejszenie ich objętości i wydajności pracy. Sarkoidoza kostna może stanowić źródło torbielowatych rozszerzeń kości krótkich dłoni i stóp (zespół Jünglinga).

Leczenie jest żmudnym procesem , niejednokrotnie nieskutecznym, ponieważ dużo jeszcze nie wiemy na temat sarkoidozy. Można zażywać glikokortykosteroidy a inne leki są w trakcie badań klinicznych sprawdzających bezpieczeństwo stosowania i skuteczność w walce z chorobą.
Jeśli chodzi o sarkoidozę, chorobę skóry, skuteczną terapią okazało się stosowanie talidomidu. Może on więc być alternatywną drogą dla glikokortykosteroidów. Sarkoidoza jest chorobą, która może prowadzić do śmierci przez powikłania oddechowe – rokowania zależą jednak mocno od typu choroby i jej zaawansowania.