ForumMedyczne.edu.pl

Niepokojące objawy u 33-letniego mężczyzny. Czy konieczna jest konsultacja psychiatryczna?
Pytanie

Czy podejrzewać chorobę psychiczną u 33-letniego mężczyzny, który zgłasza następujące objawy: poczucie odizolowania się od otoczenia, "inności", niedostosowania społecznego, częste epizody zanurzania się we własnych przemyśleniach, w których np. wyobraża sobie, że komuś coś tłumaczy (ale stanom tym towarzyszy świadomość, że są to wyobrażenia; nie ma omamów, natomiast zanurzony w tych myślach chce w nich trwać), powoduje to problemy w pracy, ponieważ nie jest pewny, co robił w trakcie tych "rozmyślań", ma trudności z koncentracją, poczucie "chaosu w głowie". Poza tym u pacjenta występuje poczucie beznadziejności, gorszej sprawności umysłowej, upośledzenia umysłowego, z okresami znacznie obniżonego nastroju. Początek tych objawów nie był związany z żadnymi traumatycznymi przeżyciami.
Gdzie pokierować takiego pacjenta? Czy wskazana jest konsultacja psychologiczna, czy raczej wymaga pomocy psychiatrycznej?
Odpowiedział

lek. Paweł Brudkiewicz
Specjalista psychiatra, psychoterapeuta
Centrum Dobrej Terapii, Kraków
centrumdobrejterapii.pl

Na wstępie warto zauważyć, że nie mamy uprawnień ani merytorycznej możliwości diagnozowania osób i stawiania rozpoznań bez osobistego badania pacjenta. Stąd dalsze rozważania będą miały charakter teoretyczny.
Warunkiem rozpoznania zaburzenia psychicznego jest spełnienie odpowiednich kryteriów diagnostycznych, gdzie oprócz ilościowego i jakościowego opisania objawów, muszą one wywoływać u danej osoby osobiste cierpienie/dyskomfort psychiczny i zaburzać jej funkcjonowanie. Z kolei warunkiem przeprowadzenia badania psychiatrycznego jest zgoda danej osoby (za wyjątkiem przewidzianych w prawie i ściśle określonych sytuacji, w których takie badanie może być przeprowadzone bez zgody).

Można się domyślać, że opisywane w pytaniu postawy i objawy budzą niepokój osoby zadającej pytanie. Warto się w takiej sytuacji dowiedzieć czy są też niepokojące dla osoby, która takie objawy ujawnia. W tym celu można rozważyć rozmowę z tą osobą, która byłaby oparta o postawy empatyczne, wspierające i wynikające z troski oraz zaciekawienia, bez dążenia do stawiania pochopnych wniosków i ocen. Można się również z tą osobą podzielić niepokojem o nią, o jej stan zdrowia. W trakcie takiej rozmowy warto też podkreślić, że w przypadku problemów i zaburzeń psychiatrycznych zwykle istnieje realna możliwość pomocy. A to, czy ta pomoc jest potrzebna - można określić wraz z pacjentem po badaniu przeprowadzonym przez lekarza psychiatrę lub psychologa klinicznego. Warto w tym momencie skorzystać z przemawiających do wyobraźni analogii z zakresu medycyny somatycznej – do lekarza zgłaszamy się nie tylko by rozpoznał chorobę, czasami naszym celem jest profilaktyka lub wykluczenie choroby. Warto też udzielić podstawowej psychoedukacji, a mianowicie, że współczesne metody leczenia psychiatrycznego/psychologicznego zwykle cechują się dużym bezpieczeństwem i efektywnością.
źródło:mp.pl

Jeśli pacjent zgłasza że czuje dyskomfort i obniżenie nastroju i tak dostanie skierowanie do psychologa albo polecenie zgłoszenia się do psychiatry. Fakt, że zazwyczaj takie stany nie wymagają farmakologicznego leczenia psychiatrycznego, a raczej terapii... Ale skierowanie zawsze można dostać.