Samotni pacjenci z cukrzycą potrzebują społecznego wsparcia

Różne informacje,czasem dziwne a czasem bardzo interesujące, o badaniach medycznych
admin. med.

Samotni pacjenci z cukrzycą potrzebują społecznego wsparcia

Post autor: admin. med. »

Badania: samotni pacjenci z cukrzycą potrzebują społecznego wsparcia
Pacjenci z cukrzycą typu 2, którzy mieszkają ze współmałżonkiem, są o połowę mniej zagrożeni otyłością, w porównaniu z pacjentami żyjącymi samotnie - poinformowali naukowcy z Japonii na 52. kongresie Europejskiego Towarzystwa Badań nad Cukrzycą (EASD).

Nadwaga i otyłość należą do najważniejszych czynników ryzyka zachorowania na cukrzycę typu 2. Co więcej, u pacjentów z tym schorzeniem zbędne kilogramy zwiększają oporność tkanek na insulinę - hormon regulujący poziom glukozy we krwi, a przez to pogarszają kontrolę cukrzycy.

W dodatku, pacjenci z cukrzycą typu 2 i otyłością są bardziej narażeni na choroby układu krążenia.

Prezentując badanie swojego zespołu, dr Yoshinobu Kondo z uniwersytetu publicznego w Jokohamie (Yokohama City University) przypomniał, że u chorych na cukrzycę typu 2 utrzymywanie masy ciała na prawidłowym poziomie, czy wręcz zrzucenie zbędnych kilogramów, jest utrudnione. Wiąże się to zarówno ze skłonnością tych pacjentów do przejadania się i braku aktywności fizycznej, jak również z tym, że większość starszych doustnych terapii na cukrzycę typu 2 oraz insulina sprzyjają tyciu.

Zespół dr. Kondo przeprowadził badanie wśród 270 kobiet i mężczyzn z cukrzycą typu 2, w tym 180 mieszkających ze współmałżonkiem i 90 mieszkających samotnie. Dla każdego wyliczono wskaźnik masy ciała (BMI), który służy do oceny, czy dana osoba waży prawidłowo, ma niedowagę, czy waży zbyt dużo (ma nadwagę lub otyłość).

Przy użyciu metody impedancji bioelektrycznej (czyli badania składu ciała na podstawie oporu elektrycznego tkanek) obliczono zawartość tkanki tłuszczowej w organizmie.

Oceniano też występowanie tzw. zespołu metabolicznego, czyli nakładanie się kilku różnych zaburzeń metabolicznych, jak otyłość brzuszna, zaburzenia w poziomie lipidów we krwi (zbyt wysoki poziom trójglicerydów i zbyt niski poziom "dobrego" cholesterolu), nadciśnienie tętnicze, zaburzenia w metabolizmie glukozy.

Okazało się, że pacjenci mieszkający ze współmałżonkiem mieli niższy średni BMI w porównaniu z pacjentami samotnymi - odpowiednio 24,5 (czyli prawidłowy BMI) i 26,5 (oznaczający nadwagę). Stwierdzono u nich również lepsze wyrównanie poziomu glukozy we krwi (na podstawie stężenia tzw. hemoglobiny glikowanej HbA1c), mniejszą masę tkanki tłuszczowej - odpowiednio 18,9 kg i 23,5 kg, a także rzadsze występowanie zespołu metabolicznego - 54 proc. wobec 68 proc.

Po uwzględnieniu w analizie wieku, płci, czasu trwania cukrzycy, czynności komórek beta trzustki (produkujących insulinę), stosowania iniekcji z insuliną oraz aktywności fizycznej, naukowcy wyliczyli, że ryzyko zbyt dużej masy ciała (nadwagi czy otyłości) było o połowę mniejsze u pacjentów mieszkających ze współmałżonkiem. Nie stwierdzono różnic między płciami. Natomiast spadek ryzyka zespołu metabolicznego - o 58 proc. - dotyczył wyłącznie żonatych mężczyzn.

- Te wyniki sugerują, że samotnym pacjentom z cukrzycą typu 2 potrzebne jest wsparcie społeczne, aby byli w stanie kontrolować swoją masę ciała - podsumował dr Kondo.
źródło:biolog.pl
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post