ForumMedyczne.edu.pl

Zasadniczo inną sytuacją są krwawienia z pękniętego tętniaka mózgu, zwane krwotokami podpajęczynówkowymi, które bezpośredniego zagrażają życiu chorego. Zachorowanie to obarczone jest dużą śmiertelnością, wielu chorych pozostaje z niedowładami, zaburzeniami mowy, uszkodzeniami psychologicznymi. Celem działania neurochirurgicznego w wypadku krwotoku podpajęczynówkowego jest przede wszystkim zaopatrzenie tętniaka czyli zabezpieczenie chorego przed ponownym jego pęknięciem - co jest bardzo prawdopodobną sytuacją w kilku pierwszych tygodniach po krwotoku.

Zabezpieczenie tętniaka (czy to przez klipsowanie, czy to przez embolizację) nie jest jeszcze zakończeniem choroby. Sam krwotok ma uszkadzające znaczenie dla mózgu. Po dwóch, trzech dniach od momentu krwotoku może dojść do rozwinięcia się różnych powikłań.

Najgorszym i najbardziej niebezpiecznym jest tzw. skurcz naczyniowy. Jest to reakcja naczyń mózgowych na produkty rozpadu wynaczynionej krwi. Taka rozpadająca się krew działa wyjątkowo toksycznie i może doprowadzić do obkurczania się naczyń mózgowych. Efektem tego może być niedokrwienie mózgu o różnym nasileniu (do martwicy dużych obszarów mózgu włącznie). Pojawienie się skurczu naczyniowego jest wyjątkowo groźnym powikłaniem, a możliwości działania medycznego - ograniczone.

Innym klasycznym powikłaniem po krwotoku z tętniaka jest pojawienie się wodogłowia czyli gromadzenie się dużej ilości płynu mózgowo-rdzeniowego w komorach mózgu. Z tym problemem neurochirurgia radzi sobie znacznie lepiej. Czasami wystarczy kilka nakłuć lędźwiowych z ewakuacją nadmiaru płynu, czasami założenie stałego układu drenującego (zastawka).