Lipohipertrofia związana z podawaniem insuliny - czy to tylko problem estetyczny
lek. Anna Firek
NZOZ Szpital Miejski w Rabce-Zdroju
Oprac. na podst.: Famulla S., Hövelmann U., Fischer A. i wsp.: Insulin injection into lipohypertrophic tissue: blunted and more variable insulin absorption and action and impaired postprandial glucose control. Diabetes Care 2016; 39: 1486–1492/ DOI:10.2337/dc16-0610
Na podstawie wieloletnich obserwacji stwierdzono, że z ognisk LHT wchłanianie insuliny jest upośledzone. Często po zmianie miejsca podawania insuliny na prawidłową tkankę podskórną obserwuje się gwałtowne zmniejszenie stężenia glukozy i konieczność redukcji dawki insuliny.
Przerosty tkanki podskórnej związane z niewłaściwym podawaniem insuliny są często obserwowane u pacjentów chorych na cukrzycę. Niekiedy problem ten jest dostrzegany tylko przez lekarza, chorzy bowiem go nie dostrzegają, tak twierdzi część z nich. Wynika to z faktu, że chory – podając sobie insulinę stale w jedno miejsce – z czasem przestaje odczuwać ból związany z wkłuciem, a ewentualne przerosty często łatwiej zamaskować, gdy są zlokalizowane w jednym miejscu, może to również wynikać z przyzwyczajenia i wygody. Pacjenci często nie są świadomi, że efekt hipoglikemizujący insuliny zależy od właściwie dobranej dawki insuliny oraz właściwie wykonanej iniekcji, tzn. podania insuliny w taki sposób i w takie miejsce w tkance podskórnej, aby jej działanie było skuteczne. Kwestia samej techniki iniekcji niejednokrotnie jest istotniejsza. Dlatego tak ważny jest właściwy dobór długości igły i wybór odpowiedniego miejsca, w które wykonuje się iniekcję.
Czym są przerosty tkanki podskórnej związane z podawaniem insuliny (LHT)?
Są to nagromadzenia tkanki włóknistej oraz miejsca, w których doszło do zaniku naczyń włosowatych w tkance podskórnej. Dotyczą według różnych danych od 28 do 64% pacjentów chorych na cukrzycę zarówno typu 1, jak i typu 2 (choć częściej obserwowane są w typie 1 cukrzycy). Nie wiadomo dokładnie, jaka jest ich etiologia, ale bierze się pod uwagę czas leczenia insuliną, zbyt rzadką wymianę igieł w penach oraz wykonywanie iniekcji cały czas w jedno miejsce.
Na podstawie wieloletnich obserwacji stwierdzono, że z ognisk LHT wchłanianie insuliny jest upośledzone. Często po zmianie miejsca podawania insuliny na prawidłową tkankę podskórną obserwuje się gwałtowne zmniejszenie stężenia glukozy i konieczność redukcji dawki insuliny.
Nie przeprowadzono dotychczas badań, które w jednoznaczny sposób wykazały wpływ ognisk lipohipertrofii na farmakokinetykę i farmakodynamikę podanej tam insuliny. Grupa badaczy niemieckich przeprowadziła randomizowane, otwarte badanie na grupie 13 pacjentów chorych na cukrzycę typu 1. Do badania zakwalifikowano osoby w wieku od 18 do 64 lat, przynajmniej z 3-letnim wywiadem cukrzycy typu 1, ze stężeniem HBA1C ≤10%, z BMI 18,5–30 kg/m2 i potwierdzonymi za pomocą obiektywnych badań ogniskami lipohipertrofii. Pacjenci w czasie badania otrzymywali iniekcje insuliny lispro w dawce 0,15 j./kg mc. zarówno w prawidłową tkankę podskórną, jak i w ognisko przerostu. Badano profil farmakokinetyczny i farmakodynamiczny insuliny za pomocą klamry euglikemicznej i po podaniu standaryzowanego posiłku.
Wyniki badania:
– przez pierwsze 30 minut po podaniu insuliny wchłanianie zarówno z prawidłowej tkanki podskórnej (NAT), jaki i z LHT było podobne, potem stężenie insuliny we krwi było większe w przypadku podania insuliny w NAT
– właściwości farmakokinetyczne i farmakodynamiczne insuliny mierzone w 4. godzinie po podaniu były o około 25% wyższe w przypadku iniekcji w NAT
– całkowita biodostępność mierzona w 5. godzinie po podaniu była o 78–80% mniejsza w przypadku podania insuliny w LHT w porównaniu z NAT
– hipoglikemia poposiłkowa występowała częściej w przypadku iniekcji w NAT, a hiperglikemia w przypadku iniekcji w LHT
– w przypadku iniekcji w LHT obserwowano większą zmienność w farmakokinetyce i farmakodynamice insuliny, co skutkowało częstszym występowaniem poposiłkowych hiperglikemii
– u 2 osób w badanej grupie po podaniu insuliny w LHT nie obserwowano zwiększenia stężenia insuliny we krwi, natomiast po podaniu insuliny w NAT efekt hipoglikemizujący był podobny jak u innych pacjentów.
Ponieważ wchłanianie insuliny jest osobniczo zmienne, trudno przewidzieć, że takie efekty wystąpią u wszystkich pacjentów. Niemniej dane te wskazują na konieczność edukacji pacjentów w zakresie właściwej techniki podawania insuliny.
Lipohipertrofia związana z podawaniem insuliny
-
- Podobne tematy
- Odpowiedzi
- Odsłony
- Ostatni post
-
-
badanie insuliny
autor: nitka87 » 9 maja 2022, o 14:36 » w Internista. Lekarz chorób wewnętrznych. Schorzenia inne - 5 Odpowiedzi
- 2153 Odsłony
-
Ostatni post autor: Amelia54
27 wrz 2022, o 16:43
-
-
-
Przedawkowanie insuliny w celach samobójczych
autor: Asystentka » 18 mar 2017, o 14:18 » w Co ciekawego w świecie służby zdrowia - 0 Odpowiedzi
- 1671 Odsłony
-
Ostatni post autor: Asystentka
18 mar 2017, o 14:18
-
-
-
Pozew przeciwko producentom insuliny
autor: Asystentka » 28 lut 2017, o 20:02 » w Co ciekawego w świecie służby zdrowia - 0 Odpowiedzi
- 1128 Odsłony
-
Ostatni post autor: Asystentka
28 lut 2017, o 20:02
-
-
-
Czy możliwa jest normoglikemia bez insuliny?
autor: admin. med. » 2 lip 2016, o 15:01 » w Internista. Lekarz chorób wewnętrznych. Schorzenia inne - 0 Odpowiedzi
- 1360 Odsłony
-
Ostatni post autor: admin. med.
2 lip 2016, o 15:01
-
-
-
Długodziałającego analogu insuliny detemir dla dziecka
autor: Asystentka » 27 lis 2016, o 18:51 » w Pediatria, Neonatologia - 0 Odpowiedzi
- 1109 Odsłony
-
Ostatni post autor: Asystentka
27 lis 2016, o 18:51
-