Cierpiący z powodu przedłużonej reakcji żałoby

Choroby obwodowego układu nerwowego i ośrodkowego układu nerwowego, Depresje i nerwice.
Asystentka

Cierpiący z powodu przedłużonej reakcji żałoby

Post autor: Asystentka »

Leczenie osób cierpiących z powodu przedłużonej reakcji żałoby
mówienie artykułu*: Treating prolonged grief disorder: a randomized clinical trial
R.A. Bryant, L. Kenny, A. Joscelyne i wsp.
JAMA Psychiatry, 2014; 71: 1332–1339

* Kryteria wyboru badań, opis procesu kwalifikacji oraz słownik podstawowych pojęć używanych w opisie badań klinicznych znajdują się na stronie internetowej Medycyny Praktycznej w zakładce Artykuły.

Jak cytować: R.A. Bryant, L. Kenny, A. Joscelynei wsp.: Leczenie osób cierpiących z powodu przedłużonej reakcji żałoby. Med. Prakt. Psychiatria, 2016; 2: 30–31

Opracowali: mgr Karolina Moćko, dr n. med. Rafał Jaeschke

Skróty: CBT (cognitive-behavioral therapy) – terapia poznawczo-behawioralna, PGD (prolonged grief disorder) – przedłużona reakcja żałoby

Wprowadzenie
Przedłużona reakcja żałoby dotyka około 10% osób, które straciły kogoś bliskiego. Wykazano skuteczność CBT w leczeniu pacjentów cierpiących z powodu tego problemu. Dotychczas jednak nie zweryfikowano efektywności CBT stosowanej łącznie z terapią ekspozycyjną w przypadku tych pacjentów.

Pytanie kliniczne
Czy CBT stosowana łącznie z terapią ekspozycyjną (w porównaniu z samą CBT) jest skuteczna w leczeniu osób z PGD?

Metodyka
Badanie z randomizacją

Lokalizacja
Ośrodek w Walii

Badani
Kryteria kwalifikacji: Do badania włączono osoby w wieku 17–70 lat, które przeżyły śmierć rodziców (29%), partnera (30%), dziecka (31%) lub innej bliskiej osoby (10%) w ciągu ostatnich 12 miesięcy, spełniające kryteria rozpoznania PGD. Przyczyny śmierci obejmowały: nagłą chorobę (20%), chorobę przewlekłą (54%), wypadek (15%) lub samobójstwo (11%)

Kryteria wykluczające: m.in. dodatni wywiad w kierunku psychozy, uzależnienie od substancji psychoaktywnych, zaburzenie osobowości typu borderline, istotne ryzyko samobójcze
Wyjściowo badane grupy nie różniły się znamiennie pod względem cech demograficznych i klinicznych (tab.).

Tabela. Wyjściowa charakterystyka badanej populacjia
wiek 53 lata
kobiety 86%
czas od śmierci bliskiej osoby 4 lata
depresja 63%
zaburzenie stresowe pourazowe 58%
zaburzenia lękowe 24%
aktualne przyjmowanie leków przeciwdepresyjnych 23%
a wybrane cechy, przybliżone wartości średnie dla obu grup

Interwencja
Chorych przydzielano losowo do dwóch grup, w których prowadzono odpowiednio:
– CBT łącznie z terapią ekspozycyjną,
– CBT bez dodatkowych interwencji.

U wszystkich chorych prowadzono CBT w formie 10 cotygodniowych 2-godzinnych sesji grupowych. Oprócz tego poddawano ich czterem cotygodniowym godzinnym sesjom indywidualnym, które obejmowały odpowiednio: terapię ekspozycyjną skoncentrowaną na wspomnieniach o śmierci bliskiej osoby (grupa CBT oraz terapii ekspozycyjnej) albo poradnictwo i wsparcie (grupa CBT bez dodatkowych interwencji).

Punkty końcowe lub oceniane zmienne
– Główny: nasilenie reakcji żałoby
– dodatkowe: 1) nasilenie objawów depresji, 2) negatywne przekonania pourazowe, 3) zdolność do wykonywania codziennych czynności życiowych
Definicje i metody pomiaru:
– Nasilenie reakcji żałoby oceniano za pomocą inwentarza powikłanej żałoby (Inventory of Complicated Grief – ICG); w ramach wywiadu przeprowadzano ocenę lęku separacyjnego (kryterium A), trudności w zaakceptowaniu śmierci, odrętwienia emocjonalnego, goryczy, ponownego włączenia w życie społeczne, poczucia bezcelowości i bezsensowności (kryterium B). Przedłużającą się reakcję żałoby rozpoznawano, jeżeli po co najmniej sześciu miesiącach od śmierci bliskiego stwierdzono spełnienie kryterium A i B (w ciągu 6 mies.) oraz towarzyszące temu upośledzenie funkcjonowania.
– Nasilenie objawów depresji i lęku oceniano przy użyciu międzynarodowego badania neuropsychiatrycznego MINI (Mini-International Neuropsychiatric Interview) i inwentarza depresji Becka (Beck Depression Inventory – BDI).
– Negatywne przekonania pourazowe (obejmujące przekonania o sobie i o świecie oraz samoobwinianie) oceniano za pomocą Posttraumatic Cognitions Inventory (PTCI).

Wyniki
Do badania zakwalifikowano 80 chorych: u 41 stosowano CBT łącznie z terapią ekspozycyjną, a u 39 – CBT bez dodatkowych interwencji. Okres obserwacji wynosił sześć miesięcy i ukończyło go 70% osób. Po sześciu miesiącach leczenia w grupie CBT i terapii ekspozycyjnej, w porównaniu z grupą poddaną tylko CBT, stwierdzono:
– mniejsze nasilenie objawów PGD (p = 0,003),
– mniejsze nasilenie objawów depresji (p = 0,005),
– mniejsze nasilenie pourazowych negatywnych przekonań o sobie (p = 0,009),
– mniejsze nasilenie pourazowych negatywnych przekonań o świecie (p = 0,003),
– mniejsze nasilenie pourazowych negatywnych przekonań dotyczących samoobwiniania (p = 0,005),
– mniejsze upośledzenie funkcjonowania (p = 0,003).

Wnioski

Zastosowanie CBT łącznie z terapią ekspozycyjną może być ważnym elementem służącym optymalnemu zmniejszeniu nasilenia PGD.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post