Bezobjawowe zwężenie zastawki oartalnej a leczenie operacyjne

Schorzenia i wady układ krążenia, układu sercowo-naczyniowego, nadciśnienie tętnicze, choroby tętnic i żył
Asystentka

Bezobjawowe zwężenie zastawki oartalnej a leczenie operacyjne

Post autor: Asystentka »

Czy bezobjawowych pacjentów z ciężkim zwężeniem zastawki aortalnej należy leczyć operacyjnie?

Podsumowanie aktualnego stanu wiedzy przedstawione podczas European Society of Cardiology, Rzym 2016 (ESC 2016).

Zwężenie zastawki aortalnej jest obecnie najczęstszą wadą zastawkową wymagającą leczenia szpitalnego. W związku z szeroką dostępnością badań echokardiograficznych wada ta jest często diagnozowana już w fazie bezobjawowej. Obecnie jedyną skuteczną opcją terapeutyczną jest leczenie zabiegowe, którego zastosowanie wymaga właściwej kwalifikacji pacjentów. Wytyczne European Society of Cardiology w klasie I zalecają wymianę zastawki aortalnej u bezobjawowych chorych z ciężkim zwężeniem zastawki i towarzyszącą niewydolnością skurczową lewej komory oraz u pacjentów z nieprawidłowym wynikiem badania wysiłkowego. U bezobjawowych pacjentów ryzyko szacowane jest na mniej niż 1 epizod nagłego zgonu na 100 pacjentów/rok, leczenie operacyjne w innych sytuacjach powinno być zalecane z rozwagą.

Istotną kwestią pozostaje więc identyfikacja pacjentów, u których istnieje duże ryzyko gwałtownego wystąpienia objawów. Należy również pamiętać, że w codziennej praktyce pacjenci zgłaszają objawy w sposób subiektywny, często lekceważąc odczuwane dolegliwości. Do tej pory ukazało się wiele badań prospektywnych oceniających czynniki pozwalające na oszacowanie ryzyka zgonu u bezobjawowych pacjentów, z których największą wartość wykazała maksymalna prędkość przepływu przez zastawkę oraz powierzchnia ujścia aortalnego.

Użytecznym narzędziem do stratyfikacji pacjentów tej grupy jest również wystąpienie objawów klinicznych, brak prawidłowej reakcji presyjnej lub wystąpienie zmian w zapisie EKG (obniżenie odcinka ST, arytmie komorowe) podczas badania wysiłkowego. Parametry te okazały się dobrymi predyktorami wystąpienia niepożądanych zdarzeń u pacjentów z bezobjawowym zwężeniem zastawki aortalnej. Badanie wysiłkowe może być również łączone z badaniem echokardiograficznym. W analizie bezobjawowych pacjentów z ciężkim zwężeniem zastawki aortalnej wykazano, że powysiłkowy wzrost średniego gradientu ciśnień przez zastawkę aortalną o więcej niż 18–20 mm Hg jest niezależnym od innych parametrów testu wysiłkowego predyktorem wystąpienia niekorzystnych zdarzeń.

Innymi nowymi wskaźnikami pomocnymi w stratyfikacji ryzyka u pacjentów z ciężkim zwężeniem zastawki aortalnej może być stężenie peptydu natriuretycznego typu B (BNP), spoczynkowa częstotliwość rytmu serca, zmiana morfologii lewej komory, wynik sercowo-płucnego testu wysiłkowego czy obecność włóknienia w obrębie mięśniówki serca. Ich użyteczność w porównaniu ze standardowymi metodami oceny ryzyka nie jest jednak dobrze udokumentowana i wymaga dalszych badań.

Opracował lek. Kamil Jonas na podstawie: Iung B.: Prezentacja „ Should we intervene in asymptomatic patients?”. European Society of Cardiology, Rzym 2016
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post