Stenoza kanału kręgosłupa

Rozpoznanie, leczenie, zabiegi-operacje chirurgiczne, transplantologia, korekcji nosa i piersi, liposukcja i lifting. leczenie żylaków nóg
Asystentka

Stenoza kanału kręgosłupa

Post autor: Asystentka »

Stenoza kręgosłupa to zwężenia kanału kręgowego, które jest zwykle spowodowane przemieszczeniem elementów kostnych lub miękkich do światła kanału, choć zwykle obydwa elementy biorą jednocześnie udział. Chociaż stenoza kręgosłupa może wynikać z wrodzonej wady, najczęściej spotykana postać u osób starszych wynika z choroby zwyrodnieniowej. Proces zwyrodnieniowy może zaczynać się nawet w trzeciej dekadzie życia, jednakże, w takim wieku, zmiany rzadko powodują objawy kliniczne. Postępujące zwyrodnienie dysku sprawia, że współtowarzyszące zmiany występują w stawach międzykręgowych. Coraz luźniejsze więzadła, wraz ze zmniejszoną wysokością dysku, pozwalają na nadmierną ruchomość odcinków kręgowych. W związku z tym zwyrodnienie staje się samostwarzającym się i postępującym procesem, prowadzącym do coraz większej stenozy oraz niestabilności. Pomimo faktu, że stenoza kręgosłupa może występować w dowolnym wieku, zazwyczaj staje się klinicznie zauważalna podczas lub po szóstej dekadzie życia. Objawy neurologiczne, jakie są związane z tym schorzeniem, wynikają z ucisku na tkankę nerwową. Typowy pacjent narzeka na, powoli narastający, ból w krzyżu, pośladkach, udach lub podudziach, w zależności od lokalizacji stenozy w kanale kręgowym. Częściej występują objawy obustronne, niż jednostronne. W klasycznym przypadku, obraz kliniczny cechuje klaudykacja neurogeniczna (chromanie przestankowe). Wraz z postępem choroby coraz mniej ulgi przynosi pozycja siedząca lub leżąca. W ostrych przypadkach mogą występować zaburzenia pęcherza i/lub jelit, z utratą kontroli zwieraczy włącznie. Podstawą ustalenia wskazań do leczenia chirurgicznego powinna być, poza rutynowym badaniem rtg, tomografia komputerowa (CT), a jeszcze lepiej rezonans magnetyczny (MRI). Leczenie chirurgiczne u pacjentów z zaawansowaną spondylozą jest wskazane wtedy, gdy ból staje się nieznośny lub leczenie zachowawcze nie powiedzie się. Leczenie chirurgiczne w takich przypadkach nie jest bezwzględnie konieczne, chyba, że występują cechy dysfunkcji pęcherza moczowego. Leczenie chirurgiczne polega na odbarczeniu kręgosłupa, w celu usunięcia elementów uciskających na worek oponowy, korzenie nerwowe i naczynia krwionośne. Rutynowo nie zaleca się stabilizacji kręgosłupa, jednak, przy szerokim odbarczeniu mogącym spowodować wtórną niestabilność, wykonanie stabilizacji staje się koniecznością. Niepowodzenie w leczeniu chirurgicznym stenozy kręgosłupa powoduje najczęściej brak wystarczającego odbarczenia i pominięcie stabilizacji, w przypadkach występowania niestabilności. Najistotniejszym problemem chirurgicznym, związanym z szerokim odbarczeniem kanału kręgowego, jest brak zrostu kostnego, przesunięcie przeszczepów kostnych oraz, związana z nim, niestabilność w miejscu zabiegu. Wprowadzenie stabilizacji transpedicularnej, stanowiło ważny krok ku udoskonaleniu stabilizacji kręgosłupa. Kolejny krok to wprowadzenie do chirurgii kręgosłupa międzytrzonowych protez dyskowych, w tym stabilizatorów typu "cage". Wobec często spotykanych w praktyce chirurgicznej problemów wynikających z niestabilności, przyjęto nowe metody chirurgiczne.
źródło: ortopedia.edu.pl
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post