ForumMedyczne.edu.pl

Odmienności kliniczne łuszczycy u dzieci
Lek. Julita Świątecka-Czaj1
Dr hab. med. Aneta Szczerkowska-Dobosz2
Lek. Dorota Purzycka-Bohdan2
1Oddział Dermatologii, Copernicus Podmiot Leczniczy Sp. z o.o. w Gdańsku
2Katedra i Klinika Dermatologii, Wenerologii i Alergologii, Gdański Uniwersytet Medyczny


Łuszczyca jest częstą, przewlekłą, zapalną chorobą skóry o nawrotowym przebiegu.[1-3] Etiologia łuszczycy jest złożona i obejmuje współdziałanie czynników genetycznych i środowiskowych. Kluczową rolę w patogenezie choroby odgrywa aktywacja układu immunologicznego, która prowadzi do nadmiernej proliferacji i nieprawidłowego różnicowania się keratynocytów.

Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na łuszczycę w populacji pediatrycznej, która mimo zazwyczaj typowego obrazu klinicznego może stanowić wyzwanie diagnostyczne.

Według danych literaturowych łuszczyca dotyczy od 2,0[1] do 4,8 proc.[4] światowej populacji. Istnieją także doniesienia o wyższym wskaźniku zachorowalności sięgającym nawet 8,5 proc. w niektórych krajach Europy Północnej.[5]

Choroba u dzieci manifestuje się takim samym wykwitem pierwotnym – rumieniową grudką pokrytą srebrzysto-białą łuską. Klasyfikacja kliniczna łuszczycy dzieci i dorosłych jest podobna, choroba u dzieci ma jednak pewne cechy odróżniające ją od łuszczycy dorosłych. Zalicza się do nich:

obraz kliniczny,
umiejscowienie wykwitów łuszczycowych,
specyficzne czynniki prowokujące,
przebieg choroby,
postępowanie terapeutyczne.[1]

Epidemiologia i etiopatogeneza

Zapadalność na łuszczycę wśród dzieci w wieku 0-18 lat szacuje się na 40,8/100 000 osób, zaś chorobowość oszacowano na 1 proc.[2,5] Niektóre obserwacje wskazują na tendencję wzrostową zachorowań zarówno wśród dzieci, jak i dorosłych, która może być związana ze zwiększeniem roli czynników ryzyka takich jak otyłość, stres czy też większą świadomością choroby wśród społeczeństwa.[5]

W zależności od wieku, w którym choroba się rozpoczyna, wyróżnia się dwa typy łuszczycy:

typ I – o wczesnym początku, ujawniający się ≤ 40. r.ż.,
typ II – o późnym początku ujawniający się > 40. r.ż. zazwyczaj rozpoczynający w piątej lub szóstej dekadzie życia.