Postępowanie u dziecka z gorączką

Choroby dziecięce, opieka nad dzieckiem oraz rozwój.
Asystentka

Postępowanie u dziecka z gorączką

Post autor: Asystentka »

Postępowanie u dziecka z gorączką. Gorączka u dzieci – przyczyny, badanie i ocena pacjenta, wskazania do konsultacji
Skróty: NICE - National Institute for Health and Care Excellence, ZUM - zakażenie układu moczowego

U prawie każdego dziecka w pewnym momencie jego życia wystąpi gorączka. Co piąte z tych dzieci trafi do lekarza z powodu gorączki w ciągu pierwszych sześciu miesięcy życia, a niemal co drugie do 18. miesiąca życia.
Większość chorób związanych z występowaniem gorączki ma charakter samoograniczający się, a dzieci wracają do zdrowia bez leczenia przyczynowego. Niemniej jednak zarówno lekarze, jak i rodzice obawiają się, że gorączka może być również objawem poważnej, potencjalnie zagrażającej życiu choroby, jeśli nie jest odpowiednio diagnozowana i leczona.
Chociaż zgony w okresie dzieciństwa są rzadkie, zakażenia pozostają ich najczęstszą przyczyną u dzieci od 1. do 4. roku życia, ustępując jedynie wadom wrodzonym u niemowląt do końca 1. roku życia.
Wyzwanie stanowi zatem odróżnienie zdecydowanej mniejszości dzieci, u których występuje poważna choroba, od większości, u których tej choroby nie ma. Należy zidentyfikować pacjentów, u których opóźnienie diagnostyki i leczenia może wpływać na rokowanie, unikając zarazem nadmiernej diagnostyki i niepotrzebnego leczenia u dzieci z samograniczającymi się chorobami.1 Wytyczne National Institute for Health and Care Excellence (NICE) stanowią oparte na wiarygodnych danych źródło wytycznych dotyczących oceny dzieci <5. roku życia.
Ocena i badanie

Podobnie jak w przypadku wszystkich innych rozpoznań najważniejsze jest staranne zebranie wywiadu. Powinien on obejmować:
• czas, jaki upłynął od początku objawów
• czas trwania gorączki
• ewentualnie tor gorączki.
Ważne jest, aby ustalić, czy zmierzono temperaturę, a jeżeli tak, to w jaki sposób. Chociaż wiele rodzin używa termometrów, nie należy lekceważyć subiektywnego wrażenia rodziców, że dziecko jest „rozpalone”, nawet gdy nie przeprowadzono formalnego pomiaru temperatury. Należy odnotować wysokość temperatury i zawsze zapytać o stosowany termometr, ponieważ urządzenia odczytujące temperaturę z czoła mogą nie być dokładne.
Należy zapytać o inne objawy występujące u dziecka. Ważne jest, aby dowiedzieć się, czy dziecko jest wciąż karmione piersią lub czy przyjmuje płyny w wystarczającej ilości. Każde dziecko z podwyższoną temperaturą ciała może być drażliwe, ale utrzymująca się drażliwość lub nieukojony płacz dziecka albo jego nasilona ospałość, senność lub trudność w wybudzeniu powinny wzbudzić czujność. Należy ustalić, czy rodzic zauważył jakiekolwiek zmiany skórne lub wysypkę. Należy dowiedzieć się, jakie środki rodzice mogli już podjąć w celu zwalczania gorączki, a w szczególności, czy i o której godzinie podano leki przeciwgorączkowe. Należy zapytać, jakie leki podawano, w jakiej dawce i jak często. Należy dopytać o kontakty z chorymi na choroby zakaźne oraz o podróże zagraniczne.
W przypadku dzieci z przewlekłymi zaburzeniami, zwłaszcza dzieci z niepełnosprawnością intelektualną lub złożonymi zaburzeniami zdrowotnymi, szczególnie ważne jest uzyskanie od ich opiekuna informacji, w jaki sposób aktualny stan dziecka różni się od jego normalnego codziennego zachowania.
Istotne jest również ustalenie, dlaczego rodzic lub opiekun zgłosił się z dzieckiem akurat w tym momencie. Wielu rodziców obawia się, że gorączka sama w sobie może spowodować powikłania u dziecka i mogą wpadać w panikę, kiedy nie są w stanie „zbić temperatury”. Mogą być zaniepokojeni wysokością temperatury, co do pewnego stopnia może być uzasadnione w przypadku niemowląt poniżej 6. miesiąca życia, ponieważ wtedy wyższa gorączka jest z większym prawdopodobieństwem spowodowana przez poważną chorobę, ale w starszych grupach wiekowych wysokość temperatury ciała nie pozwala na odróżnienie chorób łagodnych od poważniejszych. Mogą też obawiać się wystąpienia drgawek gorączkowych, szczególnie jeśli występowały w wywiadzie u dziecka lub w jego rodzinie.
Ważne jest, aby zbierając wywiad, stworzyć sobie całościowy obraz dziecka na podstawie jego ogólnego stanu i zachowania się. Naturalnie, jeśli stwierdzi się jakiekolwiek objawy zagrażające życiu, takie jak niedrożność dróg oddechowych, zaburzenia oddychania lub krążenia albo istotne zaburzenia świadomości, trzeba podjąć odpowiednie czynności resuscytacyjne i podtrzymywać podstawowe funkcje życiowe dziecka do czasu przybycia zespołu ratownictwa medycznego. Jeżeli objawy zagrażające życiu nie występują, następnym krokiem powinien być pomiar temperatury. U noworodków poniżej 4. tygodnia życia temperaturę należy mierzyć pod pachą termometrem elektronicznym. U niemowląt i dzieci można alternatywnie dokonać pomiaru pod pachą termometrem chemicznym lub wykorzystać termometr elektroniczny mierzący temperaturę błony bębenkowej.
Należy zmierzyć i odnotować inne podstawowe parametry życiowe, takie jak: częstotliwość rytmu serca, częstotliwość oddechów oraz czas powrotu włośniczkowego. W wytycznych zaleca się takie postępowanie od 2007 roku, ale w badaniu ankietowym przeprowadzonym w 2012 roku w praktykach lekarzy rodzinnych (które jednak nie dotyczyło wyłącznie dzieci z gorączką) wykazano, że jedynie mniejszość praktyk lekarza rodzinnego odnotowywała taką informację w dokumentacji medycznej.3 Powyższe parametry nie tylko mają znaczenie zasadnicze dla początkowej oceny dzieci gorączkujących, ale ich odnotowanie może być również pomocne w razie ponownego zgłoszenia się dziecka do placówki podstawowej opieki zdrowotnej lub ośrodka specjalistycznego.
Dziecko należy ocenić pod kątem ognisk zakażenia oraz stanu nawodnienia. Należy także ocenić postawę, napięcie mięśniowe, ciemiączka (jeśli są niezarośnięte), obecność wysypki, sztywności karku i poziom świadomości.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post