Przewlekłe odrzucanie nerki przeszczepionej

Choroby układu moczowo-płciowego, zaburzenia i potrzeby seksualne.
Asystentka

Przewlekłe odrzucanie nerki przeszczepionej

Post autor: Asystentka »

Obecnie przeszczepienie narządu i dializoterapia są jedynymi skutecznymi metodami leczenia nerkozastępczego. Ze względu na lepszą jakość i wydłużenie długości życia pacjentów przeszczepionych, transplantacja jest preferowaną metodą leczenia schyłkowej niewydolności nerek. W proces odrzucania po przeszczepieniu narządu zaangażowanych jest wiele mediatorów. Proces odpowiedzi zapalnej po przeszczepieniu narządu jest wtórny do niedokrwienia i reperfuzji. Cytokiny, a także rodniki tlenowe uwalniane podczas reperfuzji mogą zwiększać ekspresję cząstek adhezyjnych ICAM-1 na powierzchni śródbłonka. Cytokiny stymulują także leukocyty, co prowadzi do wzrostu ekspresji integryn (LFA-1, VLA-4) na ich powierzchni. Cząstki LFA-1 i VLA-4 reagują z adehzynami ICAM-1 i VCAM-1, obecnymi na komórkach śródbłonka. Aktywowane dzięki adhezji leukocyty, uwalniają enzymy proteolityczne i reaktywne formy tlenu, które uszkadzają śródbłonek.

W ostatnich latach częstość epizodów ostrego odrzucania u pacjentów po transplantacji nerki systematycznie spada, ale przewlekłe odrzucanie nerki przeszczepionej nadal jest główną przyczyną utraty jej funkcji. Długoterminowe zmiany zachodzące w przeszczepionej nerce zależą od wielu czynników. Wśród nich wymienia się zgodność w zakresie HLA, wiek i płeć dawcy, PRA, DGF, zastosowane leczenie immunosupresyjne, występowanie ostrego odrzucania, zakażenia, czynniki behawioralne, w tym otyłość biorcy. Uważa się, że funkcja przeszczepionej nerki w pierwszych miesiącach po transplantacji jest predyktorem jej funkcji długoterminowej.

Odrzucanie przewlekłe obserwowane jest zwykle po kilku lub kilkunastu miesiącach od transplantacji i prowadzi do długotrwałego uszkodzenia przeszczepionego narządu poprzez aktywowane limfocyty T oraz przeciwciała, które powodują stopniowe uszkodzenie śródbłonka. W 1991 roku w Banff (Kanada) grupa naukowców ustaliła kryteria dla oceny bioptatów nerki przeszczepionej, co pozwoliło na standaryzację rozpoznań odrzucania. Przez następne lata, podczas kolejnych spotkań, dopracowywano kryteria, biorąc pod uwagę najnowsze odkrycia w dziedzinie immunologii oraz transplantologii klinicznej. W ocenie mikroskopowej bioptatu bierze się obecnie pod uwagę śródmiąższ (i), kłębuszki (g), cewki (t) i naczynia (v). Rozpatruje się też zachodzące w nich zmiany o charakterze przewlekłym, to jest – włóknienie śródmiąższu (ci), glomerulopatię (cg), atrofię cewkową (ct), włóknienie naczyń (cv) i rozplem mezangium (mm). Ponadto analizuje się hialinizację naczyń tętniczych (ah). Każda z tych struktur otrzymuje punktację od 0 do 3. Cyfra 0 oznacza całkowity brak nacieku leukocytarnego, natomiast cyfra 3 oznacza nasilony proces zapalny w przypadku zmian o charakterze ostrym. Dla procesów o charakterze przewlekłym punktacja odnosi się do stopnia zaawansowania danej zmiany. W preparacie znakuje się też obecność złogów układu dopełniacza (C4d). Aktualnie klasyfikacja Banff jest standardem w ocenie bioptatów przeszczepionych nerek.

Autor: Dr n.med Karolina Kłoda
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post