Insulina podawana donosowo powoduje poprawę u pacjentów z chorobą Alzheimera

Choroby obwodowego układu nerwowego i ośrodkowego układu nerwowego, Depresje i nerwice.
Asystentka

Insulina podawana donosowo powoduje poprawę u pacjentów z chorobą Alzheimera

Post autor: Asystentka »

Choroba Alzheimera (Alzheimer’s disease – AD) to dla lekarzy wyzwanie zarówno pod względem diagnozy, jak i terapii. Zaczyna się podstępnie i z biegiem czasu doprowadza do znacznego upośledzenia funkcji życiowych. Łagodne zaburzenia poznawcze (amnestic Mild Cognitive Impairment – aMCI) mogą poprzedzać w pełni rozwinięte otępienie. Spośród niektórych czynników ryzyka zachorowania na AD ostatnio często podkreśla się insulinooporność. Najnowsze wydanie magazynu Archives of Neurology (1) podaje, że donosowa aplikacja insuliny może oferować znaczne korzyści chorym na AD lub aMCI. Czteromiesięczna terapia spowodowała stabilizację lub poprawę pamięci, funkcji poznawczych oraz ogólnego poziomu funkcjonowania pacjentów. Autorzy sugerują, że ich badanie pilotażowe stanowi dobrą podstawę do długoterminowej oceny skuteczności insuliny.

Ten hormon wysp trzustkowych pełni ważną funkcję w centralnym układzie nerwowym (CUN). Receptory dla insuliny znajdują się głównie w takich obszarach mózgu jak hipokamp, czy kora czołowa. Receptory te zlokalizowane są na błonie synaptycznej, gdzie uczestniczą w procesie tworzenia nowych połączeń synaptycznych i ich remodelingu (2). Co istotne, w optymalnych stężeniach insulina napędza procesy pamięciowe zdrowego mózgu (3). Tymczasem w CUN osób cierpiących na chorobę Alzheimera stwierdza się niską aktywność insuliny lub wręcz insulinooporność (szczególnie w przypadku współwystępowania cukrzycy typu 2).

Powszechnie uważa się, że odkładanie złogów β-amyloidu (Aβ) jest kluczowym punktem w patogenezie choroby Alzheimera. Faktycznie, kumulacja oligomerów w rejonie synaps powoduje stres oksydacyjny i stopniową utratę kolców synaptycznych. Nagromadzenie β-amyloidu doprowadza również do redystrybucji receptorów insulinowych, których prawidłowa funkcja jest kluczowa dla pamięci i plastyczności CUN. Niektórzy naukowcy postulują, że insulina stanowi naturalną ochronę przed zniszczeniem synaps spowodowanym przez Aβ (4). Przywrócenie prawidłowego poziomu insuliny w CUN mogłoby zatem stanowić terapię dla pacjentów z AD.

Jak dotąd przypuszczenia naukowców sprawdzają się. Omawiana praca badawcza została zaprojektowana jako badanie randomizowane, z podwójnie ślepą próbą. Zakwalifikowano do niej osoby dorosłe, ze stwierdzonymi łagodnymi zaburzeniami poznawczymi oraz prawdopodobną chorobą Alzheimera ( w skali Mini-Mental wyniki powyżej 15), którzy byli poza tym zdrowi. W sumie stu czterech uczestników zostało przypisanych do grup otrzymujących placebo, 20 IU oraz 40 IU insuliny. Jako sposób podania substancji wybrano aplikację donosową z użyciem specjalnie zaprojektowanego dozownika. Zapewniło to najwyższe możliwe stężenie w CUN i jak najmniejsze efekty obwodowe insuliny. Poprzednie badania nie wykazały żadnych skutków ubocznych takiego podania insuliny, a tym bardziej hipoglikemii (5).

Jako narzędzia służące do oceny funkcji mózgowych wybrano 2 testy: „delayed story recall score” i „Dementia Severity Rating Scale” (DSRS). Wyniki w pierwszej skali uległy polepszeniu w grupie osób zażywających 20 jednostek insuliny, ale już nie u pacjentów przyjmujących 40 IU. Rezultaty DRDS poprawiły się natomiast przy obu dawkach hormonu. Badacze wyjaśniają, że podczas wcześniejszych badań zauważyli następującą zależność: korzystny wpływ insuliny na funkcjonowanie CUN obserwuje się jedynie w dawkach optymalnych. Przy wartościach zbyt niskich lub zbyt wysokich pozytywnego efektu nie stwierdza się. Prawdopodobnie dawka 40 j. insuliny przekroczyła optimum dla procesów pamięciowych, ale nie dla innych funkcji poznawczych i wykonywania codziennych czynności, wyrażonych bardziej w skali DRDS.

Dodatkowo naukowcy przebadali biomarkery charakterystyczne dla AD w płynie mózgowo-rdzeniowym i użyli skanu PET mózgowia w celu oceny metabolizmu glukozy. Wyniki były zgodne z wcześniejszymi badaniami. Zmiany w biomarkerach korelowały z polepszeniem funkcji poznawczych w grupie stosującej insulinę. Hipometabolizm CUN, charakterystyczny dla AD, zgodnie z przewidywaniami uległ redukcji u pacjentów poddanych terapii. Mimo, że powyższa praca opisuje dość krótki okres trwania terapii (co wynika głównie z ostrożności wywołanej brakiem wystarczających danych na temat bezpieczeństwa donosowego podawania insuliny), autorzy podkreślają jej znaczenie w dalszych badaniach nad korzyściami insuliny dla pacjentów z AD. Zatem droga wolna dla tych, którzy zdecydują się podjąć to wyzwanie.

Autor: Natalia Neumann
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post