Mioblasty w terapii pozawałowej niewydolności serca

Schorzenia i wady układ krążenia, układu sercowo-naczyniowego, nadciśnienie tętnicze, choroby tętnic i żył
Asystentka

Mioblasty w terapii pozawałowej niewydolności serca

Post autor: Asystentka »

Zawał serca często prowadzi do niewydolności krążenia wynikającej z trwałego uszkodzenia mięśnia sercowego. Uzupełnienie blizny właściwymi komórkami zdolnymi do jej zastąpienia i odtworzenia prawidłowej tkanki mięśniowej znacznie poprawiłoby wydolność serca, a tym samym stan kliniczny chorych.

Do uszkodzenia mięśnia sercowego u chorych z przebytym pełnościennym zawałem przyczyniają się ograniczenia w leczeniu trombolitycznym oraz opóźnione wykonanie zabiegów stentowania tętnic wieńcowych. W wyniku tego liczba pacjentów z przewlekłą dysfunkcją lewej komory wzrasta.

Celem naukowców z Duke University Medical Center, Durham, USA, była ocena bezpieczeństwa i skuteczności zabiegu implantacji mioblastów do mięśnia sercowego u pacjentów z pozawałową niewydolnością krążenia. Przeprowadzili oni randomizowane badanie MARVEL, kontrolowane placebo, polegające na podaniu za pomocą cewnika mioblastów do mięśnia sercowego chorym z niewydolnością krążenia w II, III i IV klasie, z frakcją wyrzutową poniżej 35%.

Pacjentów podzielono na trzy grupy: pierwszej podano 400 milionów komórek, drugiej 800 milionów; grupa kontrolna dostała placebo. Badanie miało na celu przede wszystkim określenie bezpieczeństwa terapii, a w drugiej kolejności jej skuteczności ocenianej w teście 6-minutowego spaceru.

Spośród 330 pacjentów wstępnie zakwalifikowanych do badania zrandomizowano 23 osoby. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, że w ciągu 6 miesięcy od zabiegu w grupie pacjentów, którym podano 400 mln komórek doszło do 8 zdarzeń niepożądanych, w grupie z dawką 800 mln mioblastów – 7 zdarzeń, podczas gdy w grupie placebo odnotowano 8 zdarzeń niepożądanych.

W żadnej z grup nie stwierdzono przypadków śmiertelnych. Jednak w grupach badanych częściej występowała tachykardia komorowa w porównaniu z grupą z placebo (odpowiednio w zależności od liczby podanych komórek: 3, 4 vs 1). Wśród pacjentów nieleczonych profilaktycznie amiodaronem ponad połowa wymagała zastosowania terapii ICD.

Ponieważ epizody tachykardii komorowej zaobserwowano już u pierwszych 9 pacjentów zakwalifikowanych do badania, kolejnym chorym zaczęto profilaktycznie podawać amiodaron w celu przeciwdziałania wystąpienia powyższych zaburzeń rytmu.Pacjenci przyjmowali amiodaron przez 2-3 tygodnie przed podaniem mioblastów, a następnie przez kolejne 5 tygodni. Po odstawieniu leku nie obserwowano epizodów tachykardii komorowej.

Należy jednak pamiętać, że profilaktyczne podawanie amiodaronu niesie ze sobą pewne ryzyko – może podnieść próg defibrylacji, utrudniając ewentualną skuteczność terapii ICD.

Ciekawe wnioski przyniosła ocena skuteczności podania mioblastów. Otóż w grupach, w których podano komórki zaobserwowano trend poprawy klinicznej. W następstwie terapii mioblastami doszło bowiem do poprawy wskaźników w teście 6-minutowego spaceru, świadcząc o poprawie wydolności krążenia. Należy też zaznaczyć, że u 3 pacjentów leczonych mioblastami zaobserwowano pogorszenie niewydolności krążenia.

Autorzy badania wykazali, że u pacjentów z niewydolnością krążenia i kardiomiopatią spowodowaną zawałem mięśnia sercowego implantacja mioblastów w ilości 400 i 800 milionów jest wykonalna, stosunkowo bezpieczna i może prowadzić do uzyskania istotnych korzyści klinicznych.

Oprac.: dr n. med. Maciej Chałubiński
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post