Zespół przewlekłego zmęczenia – wirus HMRV oczyszczony z zarzutów

Różne informacje,czasem dziwne a czasem bardzo interesujące, o badaniach medycznych
Asystentka

Zespół przewlekłego zmęczenia – wirus HMRV oczyszczony z zarzutów

Post autor: Asystentka »

Zespół przewlekłego zmęczenia – wirus HMRV oczyszczony z zarzutów
Ostatnio, szczególnie w krajach wysoko uprzemysłowionych coraz częściej słyszy się o załamaniach psychicznych. Opisywanych jest coraz więcej zaburzeń neurologiczno-psychiatrycznych. Ciekawą jednostką chorobową jest Zespół Przewlekłego Zmęczenia (Chronic Fatigue Syndrome – CFS), opisany po raz pierwszy w Anglii w roku 1956, natomiast w 1988 uznany przez CDC (Center for Disease Control) jako niezależną jednostkę chorobową.

Diagnoza Zespół Przewlekłego Zmęczenia nie może być postawiona od razu, ponieważ, symptomy CFS występują również przy wielu innych schorzeniach, jak np. nad- i niedoczynność tarczycy, AIDS, przewlekłe zapalenia wątroby, anemia, borelioza, fibromialgia, sarkoidoza, choroba Parkinsona, choroba Cushinga, cukrzyca, depresja, zaburzenia lękowe, hiperkalcemia; w niedoborach żywieniowych i witaminowych – jak przy anemii złośliwej z niedoboru witaminy B12. Dlatego też wszystkie inne możliwe choroby muszą zostać najpierw wykluczone.

Zdiagnozowanie Zespołu Przewlekłego Zmęczenia nie jest prostą sprawą, jak dotąd nie ma oficjalnego badania, tudzież parametru, który jednoznacznie wskazywałby na tę chorobę. Dlatego też tak entuzjastycznie potraktowano doniesienia z 2009 roku, ze wspólnej pracy naukowców z Whittemore Peterson Institute, National Cancer Institute i Cleveland Clinic, którzy wnioskowali, że retrowirus XMRV (ang. xenotropic murine leukemia virus-related virus) jest czynnikiem odpowiedzialnym za występowanie Zespołu Przewlekłego Zmęczenia. Od początku teoria ta była kwestionowana (przez m.in. zły dobór grup badanych i kontrolnych) i ostatecznie została całkowicie odwołana na łamach „Science” w grudniu 2011 roku, gdyż sami autorzy badań przyznali się do kontaminacji wyników prób PCR.

Przynajmniej cztery z ośmiu kryteriów Fukudy powinno wystąpić w ciągu 6 miesięcy, aby móc zdiagnozować Zespół Przewlekłego Zmęczenia. Te kryteria to: zaburzenia pamięci krótkiej i koncentracji, prowadzące do pogorszenia funkcjonowania w życiu społecznym i zawodowym; bóle gardła; tkliwość szyjnych i pachowych węzłów chłonnych; bóle mięśni; bóle i opuchnięcia stawów; bóle głowy; „niezdolność do odpoczynku” (brak regeneracji po odpoczynku nocnym); zmęczenie fizyczne utrzymujące się dłużej niż 24 godziny po wysiłku.

Opracowano również skalę, oceniającą stopień zaawansowania Zespołu Przewlekłego Zmęczenia. I tak 100 punktów w skali Bell’a oznacza brak objawów, 90 – świadczy o lekkim zmęczeniu po obciążeniu, 80 – gdy zmęczenie występuje już w spoczynku, pogarszające się przy aktywności, 70 – to dodatkowe ograniczenie codziennych czynności, poziom aktywności wynosi ok. 90% normy, 60 – poziom aktywności 70-90% normy, zmęczenie w spoczynku lekkie do średniego, 50 – poziom aktywności 70% normy, niezdolność do wykonywania uciążliwych czynności, lekkie czynności mogą być wykonywane przez 4-5 godzin z przerwami, 40 – poziom aktywności 50-70%, zdolność do lekkich prac przez 3-4 godziny, z potrzebą przerw, 30 – w spoczynku zmęczenie średnie do ciężkiego, poziom aktywności 50%, zdolność do pracy 2-3 godziny/dzień, 20 – poziom aktywności 30-50%, przy czym większość dnia pacjent spędza w łóżku, 10 – pacjent nie opuszcza domu, ma obniżoną koncentrację, 0 – pacjent cały czas spędza w łóżku, nie jest w stanie sam o siebie zadbać.

Jednakowoż można stwierdzić, że wiele chorób infekcyjnych może prowadzić do rozwoju Zespołu Przewlekłego Zmęczenia. U przynajmniej 5% chorych, badanych przez grupę Norwegów, CFS rozwinął się po giardiozie jelitowej. Wykazano też współwystępowanie z infekcjami chlamydiami, mykoplazmami i wirusem Ebsteina-Barr.

Niestety Zespół Przewlekłego Zmęczenia to złożona jednostka chorobowa, trudna do rozpoznania, najbardziej narażeni wydają się być ludzie w wieku 20-40 lat, pracujący ponad 12 godzin na dobę, CFS występuje u kobiet 3 razy częściej niż u mężczyzn. Nie ma jednolitej terapii CFS, jedynie zaleca się psychoterapię, fizjoterapię, terapię bólu, ewentualnie eradykację patogenów, w zależności od stanu chorego. Dodatkowa trudność związana z CFS wynika z faktu, że nie znamy dokładnie fizycznych, biologicznych i psychicznych czynników wywołujących tę, mogącą prowadzić do całkowitej niepełnosprawności, chorobę, dlatego tym bardziej zaciekawieni czekamy na kolejne doniesienia naukowców.

Autor: Magdalena Chorążka
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post