ForumMedyczne.edu.pl

W amerykańskim populacyjnym badaniu kohortowym oceniono zapadalność na półpasiec na przestrzeni kilkudziesięciu lat z uwzględnieniem okresu po wprowadzeniu powszechnych szczepień przeciwko ospie wietrznej w 1996 roku. Dane z wielu krajów wskazują na zwiększanie się zapadalności na półpasiec, a według jednej z hipotez przyczyną tego zjawiska może być ograniczenie (w wyniku powszechnych szczepień dzieci przeciwko ospie wietrznej) krążenia dzikiego wirusa w populacji i brak wzmocnienia swoistej odporności przez okresowy kontakt z chorymi na ospę.

W badaniu wykorzystano dane z lat 1945–1960 i 1980–2007 dotyczące pierwszorazowych zachorowań na półpasiec u mieszkańców hrabstwa Olmsted w stanie Minnesota. Łącznie odnotowano 8017 zachorowań potwierdzonych na podstawie analizy dokumentacji medycznej. W tym czasie populacja hrabstwa zwiększyła się z około 44 000 osób w 1945 roku do około 140 000 w 2007 roku. Średni wiek chorych wyniósł 51,8 roku, a 58,7% pacjentów stanowiły kobiety. U około 6,6% chorych stwierdzono niedobór odporności. Zapadalność na półpasiec zwiększyła się z 0,76 (95% CI: 0,63–0,89) na 1000 osobolat w latach 1945–1949 do 3,15 (95% CI: 3,04–3,26) na 1000 osobolat w latach 2000–2007. Zwiększenie zapadalności zaobserwowano we wszystkich grupach wiekowych i u obu płci. Z każdym kolejnym rokiem zapadalność zwiększała się o 2,5% – wskaźnik współczynników zapadalności (IRR) wyniósł 1,025 (95% CI: 1,023–1,026). Takie tempo wzrostu odpowiadało 4,5-krotnemu zwiększeniu zapadalności na półpasiec między 1945 a 2007 rokiem (IRR: 4,51 [95% CI: 4,09–4,97]). Ryzyko zachorowania było większe u kobiet niż u mężczyzn (IRR: 1,21 [95% CI: 1,16–1,27]) i zwiększało się wraz z wiekiem. Nie stwierdzono, aby wprowadzenie powszechnych szczepień przeciwko ospie wietrznej wpłynęło na tempo zwiększania się zapadalności na półpasiec. W latach, kiedy szczepienie nie było dostępne, zapadalność zwiększała się rocznie o 2,6% (IRR: 1,026 [95% CI: 1,023–1,028]), a w okresie realizacji programu szczepień o 2,0% (IRR: 1,020 [95% CI: 1,014–1,027]) – różnica ta nie była statystycznie istotna. Stwierdzono jednak, że wprowadzenie szczepień przeciwko ospie wiązało się ze zmniejszeniem zapadalności na półpasiec u dzieci, które nie ukończyły 10. roku życia, z 0,83 (95% CI: 0,66–1,04) na 1000 osobolat w latach 1990–1994 do 0,35 (95% CI: 0,22–0,53) na 1000 osobolat w latach 2005–2007.

Autorzy badania wyciągnęli wniosek, że w ciągu 60 lat zapadalność na półpasiec zwiększyła się we wszystkich grupach wiekowych i u obu płci. Wprowadzenie powszechnych szczepień przeciwko ospie wietrznej nie miało związku ze zwiększaniem się zapadalności na tę chorobę.
źródło: mp.pl