Skuteczność wczesnych interwencji w zapobieganiu rozwojowi d

Choroby obwodowego układu nerwowego i ośrodkowego układu nerwowego, Depresje i nerwice.
Asystentka

Skuteczność wczesnych interwencji w zapobieganiu rozwojowi d

Post autor: Asystentka »

Skuteczność wczesnych interwencji w zapobieganiu rozwojowi dyssocjalnego zaburzenia osobowości u dzieci i młodzieży

Omówienie artykułu*: Early prevention of antisocial personality: long-term follow-up of two randomized controlled trials comparing indicated and selective approaches
S. Scott, J. Briskman, T.G. O’Connor
American Journal of Psychiatry, 2014; 171: 649–657

Opracowali: mgr Karolina Moćko, dr n. med. Rafał Jaeschke

Jak cytować: Scott S., Briskman J., O’Connor T.G.: Skuteczność wczesnych interwencji w zapobieganiu rozwojowi dyssocjalnego zaburzenia osobowości u dzieci i młodzieży. Med. Prakt. Psychiatria, 2016; 4: 39–40

Skróty: RCT (randomized controlled trial) – badanie z randomizacją

* Kryteria wyboru badań, opis procesu kwalifikacji oraz słownik podstawowych pojęć używanych w opisie badań klinicznych znajdują się na stronie internetowej Medycyny Praktycznej w zakładce Artykuły ( mp.pl).
Wprowadzenie

Dyssocjalne zaburzenie osobowości stanowi poważny problem zdrowia psychicznego. Dotychczas jednak nie opracowano skutecznych metod leczenia osób z tym zaburzeniem ani zapobiegania rozwojowi antyspołecznych cech osobowości.
Autorzy niniejszego badania podjęli próbę oceny skuteczności wczesnych interwencji skierowanych do rodziców dzieci i młodzieży zagrożonych rozwinięciem się dyssocjalnego zaburzenia osobowości.
Pytanie kliniczne

Czy zastosowanie wczesnych interwencji skierowanych do rodziców może zapobiegać rozwojowi dyssocjalnego zaburzenia osobowości u ich dzieci?
Metodyka

Przedłużona obserwacja dzieci uczestniczących w dwóch RCT obejmująca okres 5,6–10,5 roku (śr. 13,2 roku; w pierwszym RCT) oraz 4,2–7,7 roku (śr. 5,8 roku; w drugim RCT), począwszy od zakończenia każdego z tych badań.
Badani

W pierwszym RCT uczestniczyło 120 dzieci w wieku 3–7 lat skierowanych przez lekarzy rodzinnych do poradni zdrowia psychicznego z powodu zachowań antyspołecznych. W chwili ponownej oceny dzieci miały 10–17 lat.
W drugim RCT uczestniczyło 109 dzieci w wieku 4–6 lat obciążonych dużym ryzykiem rozwoju dyssocjalnego zaburzenia osobowości (≥5 pkt w kwestionariuszu mocnych stron i trudności [Strengths and Difficulties Questionnaire – SDQ] lub ≥10 objawów zaburzeń opozycyjno-buntowniczych spełniających kryteria Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders IV Edition). W chwili ponownej oceny dzieci były w wieku 9–13 lat.
Wyjściowo badane grupy nie różniły się znamiennie pod względem cech demograficznych i klinicznych (tab.).
Tabela. Wyjściowa charakterystyka badanej populacji*
Cecha Populacja dzieci wykazujących zachowania antyspołeczne, skierowanych do poradni zdrowia psychicznego Populacja dzieci obciążonych dużym ryzykiem rozwoju dyssocjalnego zaburzenia osobowości
wiek 6 lat 5 lat
chłopcy 75% 70%
tylko jeden rodzic w gospodarstwie domowym 50% 53%
* wybrane cechy, przybliżone wartości średnie dla obu grup
Interwencja

W pierwszym RCT dzieci i ich rodziców przydzielano losowo do trzech grup, w których prowadzono odpowiednio:

grupowe szkolenie rodziców 6–8 dzieci trwające 13–16 tygodni, obejmujące m.in. trening wyznaczania granic oraz naukę postępowania w sytuacjach, gdy dziecko zachowuje się niewłaściwie;
standardową opiekę (zindywidualizowane leczenie w dziecięcej poradni zdrowia psychicznego; zazwyczaj wizyty rodziców i dzieci odbywały się razem lub osobno; rodzice uczestniczyli w psychoterapii wspierającej, a dzieci otrzymały pomoc w zrozumieniu, dlaczego mogą czuć się rozzłoszczone lub sfrustrowane oraz przedstawiono im odpowiednie strategie radzenia sobie z takimi emocjami).

W analizie uwzględniono również dane uzyskane od osób oczekujących na rozpoczęcie terapii.
W drugim RCT dzieci i ich rodziców przydzielano losowo do dwóch grup, w których stosowano odpowiednio:

grupowe szkolenie rodziców (jak w pierwszym badaniu) i sesje dotyczące prawidłowych metod czytania z dzieckiem,
poradnictwo telefoniczne (w ramach którego udzielano informacji, gdzie szukać dalszej pomocy).

Punkty końcowe lub oceniane zmienne

Główny: częstość podejmowania zachowań antyspołecznych oraz stopień nasilenia dyssocjalnych cech osobowości
dodatkowe: 1) częstość podejmowania zachowań opozycyjno-buntowniczych, 2) umiejętność czytania, 3) jakość relacji rodziców z dzieckiem

Wyniki

Po średnio 13,2 roku obserwacji w populacji dzieci wykazujących zachowania antyspołeczne stwierdzono:

mniejsze ryzyko zaburzeń opozycyjno-buntowniczych (iloraz szans: 0,20 [95% przedział ufności: 0,06–0,69]),
poprawę w zakresie występowania antyspołecznych cech charakteru (wielkość efektu -4,41 [od -1,12 do -8,64]),
poprawę w zakresie umiejętności czytania (wielkość efektu 9,18 [0,58–18]),
poprawę w zakresie wyrażania emocji przez rodziców (cieplejsze relacje; wielkość efektu 0,86 [0,20–1,41]), a także ściślejszy nadzór rodziców nad dziećmi (wielkość efektu -0,43 [od -0,11 do -0,75]); nie stwierdzono znamiennej różnicy pod względem jakości interakcji rodzic-dziecko ocenianej za pomocą bezpośredniej obserwacji.

Po średnio 5,8 roku obserwacji w populacji dzieci obciążonych dużym ryzykiem rozwoju antyspołecznych zaburzeń osobowości nie stwierdzono poprawy w zakresie wymienionych punktów końcowych.

Wnioski
Zastosowanie wczesnych interwencji w populacji dzieci wykazujących zachowania antyspołeczne może zapobiec rozwojowi dyssocjalnego zaburzenia osobowości w wieku młodzieńczym i poprawić wyniki w nauce. W populacji dzieci obciążonych dużym ryzykiem rozwoju antyspołecznych zaburzeń osobowości zastosowanie wczesnych interwencji okazało się nieskuteczne.
źródło: /www.mp.pl/psychiatria/
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post