ForumMedyczne.edu.pl

nowe dane
opracował: dr n. med. Michał Chojnicki
Katedra i Klinika Chorób Zakaźnych Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu

Ludzki wirus cytomegalii (Human cytomegalovirus – HCMV) jest najczęstszą znaną przyczyną wertykalnego zakażenia płodu. Stanowi najpowszechniejszą przyczynę wrodzonych zaburzeń słuchu. Do zakażenia dziecka w przeważającej większości dochodzi w trakcie pierwotnej infekcji ciężarnej. Szczególnie niebezpieczne dla płodu są infekcje w I trymestrze, ryzyko zachorowania dziecka na cytomegalię sięga wówczas 25%.

Pomimo powszechności występowania nadal brakuje bezinwazyjnych testów potwierdzających zakażenie in utero. Brak specyficznych objawów zakażenia u kobiet w ciąży uniemożliwia pewne rozpoznanie kliniczne pierwotnej infekcji. Jako złoty standard stosuje się badanie płynu owodniowego pobranego co najmniej w 20. tygodniu lub 6 tygodni po wystąpieniu objawów zakażenia.

W ciągu ostatnich miesięcy pojawiły się dwie prace analizujące możliwości diagnostyki prenatalnej.
Czy jest zasadne określanie wiremii HCMV we krwi kobiet w ciąży z podejrzeniem pierwotnej infekcji?

Badania analizujące zasadność oznaczania wiremii HCMV u ciężarnych, zamiast inwazyjnej, obarczonej możliwymi powikłaniami amniopunkcji, zaprezentował włoski zespół z Bolonii pod kierownictwem Giuliany Simonazzi. Jest to dotychczas największa prospektywna analiza zależności między wartością wiremii we krwi, płynie owodniowym oraz wystąpieniem objawowej wrodzonej cytomegalii.

Do badania zakwalifikowano kobiety, u których wykryto serologiczne markery wczesnego zakażenia HCMV. Diagnozę postawiono na podstawie obecności przeciwciał w klasie IgM, IgG, a także awidności IgG.

Poza rutynową w takich sytuacjach amniopunkcją oznaczano wiremię HCMV we krwi pacjentek. Ponadto odnotowano czas od prawdopodobnego zakażenia. Po porodzie w diagnostyce noworodków wykonywano oznaczenia HCMV DNA w moczu i ślinie.
Wyniki

Wśród 239 kobiet z rozpoznaną pierwotną infekcją w czasie ciąży były 32 ciężarne (13,4%) z obecną wiremią HCMV we krwi oraz 207 (86,6%) bez wiremii.

Wśród noworodków odnotowano obecność zakażenia u 23,4% dzieci, u 26,8% zaś z nich stwierdzono objawy wrodzonego zakażenia HCMV.

Autorzy odnotowali znaczące różnice w przeniesieniu zakażenia w zależności od obecności wiremii. Wśród kobiet z wykrywalnym DNA HCMV do zakażenia dziecka doszło w 43,8% przypadków.

To samo powikłanie wystąpiło tylko u 20,3% kobiet bez wykrywalnej wiremii, była to zależność istotna statystycznie (p=0,006). Iloraz szans (odds ratio – OR) określono na 3,06, czułość zaś, specyficzność oraz siłę predykcji dodatniej i ujemnej odpowiednio na 25%, 90,2%, 43,8% i 79,7%. Nie wykazano takiej zależności (p=0,165) między zakażeniem objawowym z obecnością wiremii.

W przypadku kobiet z dodatnią wiremią w płynie owodniowym do zakażenia płodu doszło we wszystkich przypadkach, ponadto rozpoznano zakażenie 8,5% noworodków, u których wcześniej nie wykryto wiremii w płynie owodniowym.