Odpowiedź immunologiczna na szczepionki

Rozpoznawanie, profilaktyka i leczenie chorób wewnętrznych, choroby wieku starszego, choroby zakaźne, układu oddechowego, diabetologia, alergie.
Asystentka

Odpowiedź immunologiczna na szczepionki

Post autor: Asystentka »

Immunologia dla wakcynologów – cz. I. Odpowiedź immunologiczna na szczepionki
29.05.2017
dr n. med. Anna Szaflarska, dr n. med. Karolina Bukowska-Strakova
Zakład Immunologii Klinicznej, Katedra Immunologii Klinicznej i Transplantologii, Instytut Pediatrii Uniwersytetu Jagiellońskiego Colegium Medicum, Zakład Immunologii Klinicznej Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Krakowie

Skróty: TLR – receptor Toll-podobny

Zastosowanie szczepionek i wprowadzenie obowiązkowych szczepień ochronnych w ciągu ostatnich 200 lat pozwoliło opanować, a nawet zupełnie wyeliminować groźne choroby zakaźne. Przykładem jest opracowana przez Edwarda Jennera szczepionka przeciwko ospie prawdziwej, która przyczyniła się do eradykacji tej choroby. Szczepienia są jednym z najskuteczniejszych narzędzi w walce z chorobami zakaźnymi. W Stanach Zjednoczonych i Europie Zachodniej częstość występowania chorób zakaźnych i związana z nimi śmiertelność zmniejszyły się o 95–99% w porównaniu z okresem przed wprowadzeniem obowiązkowych szczepień ochronnych. Dzięki ich zastosowaniu zapadalności na takie choroby, jak błonica, tężec, odra, świnka, różyczka i poliomyelitis zmniejszyła się o >90%.1,2

Bardzo często używa się zamiennie terminów: „szczepienie” i „immunizacja”. Należy jednak pamiętać, że pierwszy termin oznacza czynne zapobieganie, a drugi interwencję, która może być zarówno czynna, jak i bierna. Szczepienia mają za zadanie wywołać odpowiedź immunologiczną podobną do powstającej przy reinfekcji po przebyciu zakażenia naturalnym drobnoustrojem. Długoterminowa odporność poszczepienna jest więc związana z powstaniem antygenowo swoistych „efektorów” i/lub komórek pamięci. Do pierwszej grupy należą przeciwciała zdolne do wiązania toksyn lub drobnoustrojów oraz cytotoksyczne limfocyty T rozpoznające i niszczące patogen.
Szczepionki „żywe”

Szczepionki zawierające żywe drobnoustroje o zmniejszonej chorobotwórczości (atenuowane) charakteryzują się dużą skutecznością. Dzięki zdolności wirusa szczepionkowego do replikacji w komórkach gospodarza, efekt ich działania utrzymuje się długotrwale (tab. 1.). Jednak obok oczekiwanego efektu (czyli uzyskania pamięci immunologicznej) replikacja wirusa wiąże się także z ryzykiem wystąpienia objawów niepożądanych. Ryzyko zamiany wirusa atenuowanego w postać wywołującą chorobę w przypadku szczepionki doustnej przeciwko poliomyelitis (OPV) szacuje się na około 1 na milion podanych dawek.2,3
cd..mp.pl
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post