Złamanie chrzęstne stawu skokowego

Rozpoznanie, leczenie, zabiegi-operacje chirurgiczne, transplantologia, korekcji nosa i piersi, liposukcja i lifting. leczenie żylaków nóg
admin. med.

Złamanie chrzęstne stawu skokowego

Post autor: admin. med. »

Uszkodzenia chrzęstne są częstą przyczyną przewlekłych bólów stopy. Najczęściej uszkodzenia te są spowodowane poważnym urazem, ale w niewielkiej części przypadków ich pojawienie się nie ma jasnej etiologii.

W większości można je zobrazować na kości skokowej, gdzie lokalizują się zarówno po stronie bocznej, jak i przyśrodkowej. Pierwsze z nich to około 30% wszystkich uszkodzeń chrzęstnych. Ich pojawienie się jest zawsze związane z urazem w mechanizmie inwersyjnym (typowe skręcenie kostki). Są one raczej powierzchowne, złuszczające, czego konsekwencją jest łatwiejsze przemieszczanie się odłamu (ciało wolne). Drugi typ, umiejscowiony po stronie przyśrodkowej, stanowi grupę częściej spotykaną (około 70%). W tym przypadku tylko część uszkodzeń może być wyjaśniona urazem (około 50-70%). Pozostałe nie są wynikiem makrotraumy, a co za tym idzie ich etiologia jest nieznana. Uszkodzenia po stronie przyśrodkowej kości skokowej są głębokie. Czasem w okolicy uszkodzenia może pojawić się cysta.

Ze względu na zróżnicowanie uszkodzeń, jakie ustalono w wyniku obserwacji klinicznej i obrazowej, podjęto próby klasyfikacji patologii. Aktualnie najczęściej stosowaną a przy tym dość rozbudowaną jest klasyfikacja Bristol. Oprócz rozróżnienia odmiennych typów złamań odnosi się ona również do stopnia uszkodzenia. Zatem jej stopnie są jednocześnie kryterium prognostycznym.

Klasyfikacja złamań – Bristol
Faza 1 – uszkodzenie czysto chrzęstne
Faza 2a – uszkodzenie podchrzęstne z obrzękiem kostnym (wg klasyfikacji – objaw leczenia)
Faza 2b – uszkodzenie podchrzęstne bez obrzęku (gorszy potencjał leczniczy)
Faza 3 – oddzielenie fragmentu chrzęstnego, bez przemieszczenia
Faza 4 – oddzielenie fragmentu chrzęstnego z przemieszczeniem
Faza 5 – cysta

Należy pamiętać jednak, że przytoczony podział jest tylko jednym z wielu. Nadal nie ma zgodności co do prognozowania leczenia w zależności od stopnia uszkodzenia. Nie wiadomo, czy rzeczywiście obrzęk jest objawem leczenia, czy też je utrudnia. Zatem interpretacja obrazu powinna być ostrożna.

Objawy złamań chrzęstnych mogą być bardzo zróżnicowane. Można do nich zaliczyć:
- ból rozlany, punktowy;
- utykanie (oszczędzanie przed bólem);
- tkliwość okolicy uszkodzenia;
- obrzęk (zapalenie maziówki);
- niestabilność – zarówno w wyniku uszkodzenia (ubytku) warstwy chrzęstnej, jak i uszkodzenia urazowego więzadeł (dodatnie testy niestabilności);
- blokowanie stawu – jeśli pojawi się chrzęstne ciało wolne;
- uciekanie – przy pojawieniu się bólu może dojść do odruchowej inhibicji działania mięśni (niestabilność pozorna);

- konflikt przedni stawu skokowego – ze względu na przerost maziówki.

Ze względu na współtowarzyszące patologie (niestabilność, zerwania więzadeł, konflikt, ciało wolne, zapalenie pochewek ścięgnistych mięśni) trudno jest w fazie ostrej stwierdzić uszkodzenie chrzęstne. Każdy jednak przewlekający się uraz, oporny na leczenie powinno się po okresie 3 miesięcy traktować jako uszkodzenie chrzęstne. Ze względu na brak testów klinicznych wykrywających tę patologię, kluczowa staje się diagnostyka obrazowa. Wskazanym jest wykonanie rezonansu magnetycznego, ze względu na możliwość wykrycia obrzęku kostnego. RTG może wykryć jedynie 50% przypadków (tych, w których dochodzi do uszkodzeń warstwy podchrzęstnej).

Leczenie zachowawcze ma swoje ograniczenia w przypadku uszkodzeń chrzęstnych. Wynika to prawdopodobnie z faktu, że są one słabo poznane na poziomie patofizjologii. Niemniej część pacjentów reaguje dobrze na mobilizacje, odciążenie, zaopatrzenie ortopedyczne i fizykoterapię. Nie wiemy jednak, jak poszczególne grupy (według klasyfikacji) zareagują na leczenie.

Niemniej, jeśli w ciągu 3 miesięcy od urazu nie uda się uzyskać zadowalających efektów leczenia zachowawczego, warto zdecydować się na artroskopię. Skuteczność zabiegów czyszczenia miejsca uszkodzenia sięga 80%, dlatego aby uniknąć powikłań odległych lepiej zdecydować się na tę formę interwencji. W zależności od ubytku chrząstki po zabiegu może wystąpić potrzeba dłuższego odciążenia danej części powierzchni stawowej (kule). Może to trwać 4-8 tygodni. W większości jednak przypadków chirurg zezwala na wcześniejsze progresywne obciążanie w granicach bólu.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post