Kwas walproinowy w leczeniu różnych postaci padaczki.

Leki, wskazania, działanie, skutki uboczne, interakcje leków.Leki zalecane do leczenia.Środki spożywcze bezglutenowe
admin. med.

Kwas walproinowy w leczeniu różnych postaci padaczki.

Post autor: admin. med. »

Działanie

Lek o działaniu przeciwdrgawkowym. Mechanizm działania kwasu walproinowego jest złożony i nie został całkowicie poznany. Kwas walproinowy wybiórczo zwiększa stężenie GABA w synapsach w OUN oraz zmniejsza zużycie GABA przez komórki glejowe i zakończenia nerwowe poprzez hamowanie aminotransferazy GABA i dehydrogenazy semialdehydowej. Lek wpływa także na neuroprzekaźniki pobudzające oraz może działać bezpośrednio na kanały sodowe i potasowe w błonach komórkowych neuronów. Modyfikuje przekaźnictwo sodowe, opóźnia reaktywację kanałów sodowych, blokuje wyładowania i zmniejsza pobudliwość błony neuronu. Działanie psychotropowe przejawia się poprawą koordynacji wzrokowo-ruchowej i zdolności koncentracji. Po podaniu p.o. szybko i prawie całkowicie wchłania się z przewodu pokarmowego; dostępność biologiczna wynosi prawie 100%. Wchłanianie zależy od jednocześnie spożywanego posiłku; pokarm może zwiększać szybkość, lecz nie stopień wchłaniania. tmax zależy również od postaci leku, w przypadku roztworu wynosi 0,5–2 h; tabletek – 1–4 h; tabletek dojelitowych – 2–8 h; kapsułek – 2–3 h; wartości tmax leku w postaciach o przedłużonym uwalnianiu są większe. Lek jest w 90–95% wiązany z białkami osocza, głównie z albuminami. Odsetek leku związanego z białkami osocza zmniejsza się u chorych w podeszłym wieku, w przypadku niewydolności nerek i/lub wątroby. t1/2 u dorosłych wynosi 10–17 h, u dzieci jest znacznie krótszy i wynosi 6–10 h, natomiast u noworodków, niemowląt i dzieci do 18. mż. – 10–67 h; najdłuższy t1/2 występuje zaraz po urodzeniu; w przypadku równoległego stosowania leków indukujących enzymy wątrobowe – 4–9 h. Metabolizowany jest w wątrobie na drodze oksydacji i sprzęgania z kwasem glukuronowym. Wydalanie metabolitów odbywa się głównie przez nerki, 30–50% dawki wydala się w postaci sprzężonej. Stężenie terapeutyczne wynosi 50–100 μg/ml (340–700 μmol/l). Ponieważ kwas walproinowy nie indukuje enzymów układu cytochromu P-450, nie przyspiesza swojego metabolizmu ani metabolizmu innych leków. Lek przenika przez barierę krew–mózg (stężenie w płynie mózgowo-rdzeniowym jest podobne do stężenia wolnej frakcji leku we krwi), łożysko i do pokarmu kobiecego.
Wskazania

P.o. Napady padaczkowe pierwotnie uogólnione: typowe i nietypowe napady nieświadomości (petit mal), napady miokloniczne, atoniczne, toniczne, kloniczne, toniczno-kloniczne (grand mal), mieszane postaci napadów toniczno-klonicznych i napadów nieświadomości. Inne rodzaje padaczek, niereagujące odpowiednio na inne leki przeciwpadaczkowe, takie jak: napady padaczkowe częściowe, zarówno proste (ogniskowe), jak i złożone (psychomotoryczne), napady wtórnie uogólnione, zwłaszcza napady akinetyczne i atoniczne, napady w zespołach specyficznych (Lennoxa i Gastauta, Westa).. Lek jest także stosowany w padaczce odruchowej wzrokowej. Leczenie epizodów maniakalnych w chorobie afektywnej dwubiegunowej u pacjentów, u których leczenie litem jest przeciwwskazane lub źle tolerowane; kontynuację leczenia walproinianem można rozważać u pacjentów, u których uzyskano odpowiedź kliniczną na wcześniejsze leczenie walproinianem ostrej fazy manii. Kwas walproinowy stosuje się także w profilaktyce zaburzeń afektywnych dwubiegunowych w przypadku nieskuteczności preparatów litu i karbamazepiny.W przypadku napadów pierwotnie uogólnionych lek często można stosować w monoterapii; w napadach częściowych, wtórnie uogólnionych oraz w postaciach mieszanych częściej konieczne jest leczenie skojarzone. W postaci do stosowania parenteralnego. Stany padaczkowe, w których pochodne benzodiazepiny podawane i.v. są nieskuteczne, napady gromadne, leczenie uogólnionych lub częściowych napadów drgawkowych, kiedy leczenie p.o. jest okresowo niemożliwe, ze względu na stan świadomości lub niemożność połykania, zwłaszcza jeżeli chory był uprzednio skutecznie leczony p.o. kwasem walproinowym. Profilaktycznie w związku z zabiegami neurochirurgicznymi głowy, gdy istnieje możliwość wystąpienia napadu padaczkowego. Kwas walproinowy jest również stosowany w zapobieganiu napadom migreny (wskazanie niezarejestrowane w Polsce).
Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na kwas walproinowy lub którykolwiek składnik preparatu, ostre i przewlekłe zapalenie wątroby, przebyte ciężkie zapalenie wątroby, zwłaszcza polekowe lub wywiad rodzinny świadczący o ciężkim zapaleniu wątroby, porfiria, równoległe stosowanie meflochiny. W rzadkich przypadkach rozpoczęcie stosowania leku przeciwdrgawkowego może powodować zwiększenie częstości napadów padaczkowych lub wystąpienie nowego typu napadów; w przypadku kwasu walproinowego, dotyczy to głównie zmiany jednocześnie stosowanego innego leku przeciwdrgawkowego, interakcji farmakokinetycznej lub przedawkowania. W rzadkich przypadkach stosowania kwasu walproinowego wystąpić może ciężkie uszkodzenie wątroby, prowadzące niekiedy do zgonu; należy zachować szczególną ostrożność u niemowląt i dzieci do 3. rż. z ciężką padaczką, a szczególnie z padaczką i uszkodzeniem mózgu, z opóźnionym rozwojem psychomotorycznym i/lub metaboliczną lub genetyczną chorobą zwyrodnieniową, gdyż są one najbardziej narażone na ryzyko wystąpienia zaburzeń czynności wątroby. W większości przypadków zaburzenia czynności wątroby obserwowano podczas pierwszych 6 mies. leczenia, najczęściej między 2.–12. tyg., zwłaszcza podczas stosowania kilku leków przeciwdrgawkowych. Należy zwracać szczególną uwagę na kliniczne objawy uszkodzenia wątroby (niespecyficzne objawy ogólne: utrata apetytu, osłabienie, senność, nudności, wymioty, ból brzucha; nawrót napadów padaczkowych pomimo właściwie prowadzonego leczenia – objawy te mogą wystąpić przed żółtaczką), a w trakcie pierwszych 6 mies. leczenia należy okresowo monitorować jej czynność (zwłaszcza czas protrombinowy); badania czynności wątroby należy także przeprowadzić przed rozpoczęciem leczenia. objawy kliniczne (Powinno się poinformować pacjenta o konieczności niezwłocznego skonsultowania się z lekarzem, w razie wystąpienia objawów uszkodzenia wątroby. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowego czasu protrombinowego, zwłaszcza jeśli wyniki innych testów (znaczące zmniejszenie stężenia fibrynogenu i czynników krzepnięcia, zwiększenie stężenia bilirubiny i aktywności aminotransferaz) są nieprawidłowe, powinno się przerwać podawanie kwasu walproinowego oraz salicylanów, gdy są stosowane jednocześnie. Należy zachować ostrożność w przypadkach uszkodzenia szpiku kostnego oraz u chorych z zaburzeniami układu krzepnięcia. Przed rozpoczęciem leczenia, przed zabiegiem operacyjnym i w przypadku samoistnych krwiaków lub krwawień zaleca się oznaczenie całkowitej liczby krwinek i płytek krwi, czasu krwawienia i parametrów krzepnięcia. U dzieci do 3. rż. zaleca się stosowanie kwasu walproinowego w monoterapii poprzedzonej oceną stosunku korzyści z jego podawania do ryzyka uszkodzenia wątroby lub zapalenia trzustki związanego z leczeniem. Ze względu na ryzyko toksycznego działania na wątrobę, należy unikać jednoczesnego stosowania salicylanów u dzieci do 3. rż. Należy zachować ostrożność u chorych z niewydolnością nerek i hipoproteinemią, ponieważ może dojść do zwiększenia stężenia frakcji wolnej kwasu walproinowego w surowicy i konieczności zmniejszenia dawki leku. Ze względu na ryzyko wystąpienia w rzadkich przypadkach zapalenia trzustki, w przypadku ostrych bólów brzucha oraz przed zabiegiem chirurgicznym zaleca się oznaczenie aktywności enzymów trzustkowych; w bardzo rzadkich przypadkach zapalenie trzustki może być ciężkie i może prowadzić do zgonu; najbardziej narażone na to ryzyko są małe dzieci, szczególnie z ciężką padaczką, uszkodzeniami neurologicznymi i stosujące inne leki przeciwpadaczkowe; w razie wystąpienia zapalenia trzustki leczeni należy przerwać. Niewydolność wątroby współistniejąca z zapaleniem trzustki zwiększa ryzyko zgonu. Nie zaleca się stosowania leku u chorych z niedoborem enzymów w cyklu przemian mocznika, gdyż u tych osób opisywano rzadkie przypadki zwiększonego stężenia amoniaku we krwi i wystąpienia śpiączki. U dzieci z wywiadem świadczącym o niewyjaśnionych objawach ze strony przewodu pokarmowego (brak apetytu, wymioty), o epizodach śpiączki, opóźnieniu rozwoju umysłowego lub o przypadkach występowania w rodzinie śmierci noworodków lub dzieci, należy przed rozpoczęciem leczenia wykonać badania metaboliczne, zwłaszcza stężenie amoniaku we krwi na czczo i po posiłku. U chorych z uogólnionym toczniem rumieniowatym należy rozważyć korzyści z zastosowania leku w stosunku do potencjalnego ryzyka jego szkodliwego działania. U osób stosujących leki przeciwpadaczkowe w różnych wskazaniach odnotowano przypadki myśli i zachowań samobójczych; dostępne dane nie wykluczają, że zwiększone ryzyko takich myśli i zachowań może występować także podczas leczenia kwasem walproinowym; należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują oznaki myśli i zachowań samobójczych i w razie konieczności rozważyć odpowiednie leczenie. Przed rozpoczęciem leczenia należy poinformować pacjenta o ryzyku zwiększenia masy ciała związanego z leczeniem i podjąć odpowiednie czynności w celu jego zminimalizowania. Kwas walproinowy, w zależności od stężenia w osoczu, wypiera hormony tarczycy z połączeń z białkami osocza i przyspiesza metabolizm tych hormonów, co w przypadku testu na czynność tarczycy może niesłusznie sugerować występowanie niedoczynności tarczycy. Nie należy nagle odstawiać leku. Ze względu na zawartość różnych substancji pomocniczych w poszczególnych postaciach leku, niektórych preparatów nie powinno się stosować w określonych zaburzeniach, np. postaci leku zawierającej sacharozę nie powinny przyjmować osoby z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy i galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy.
Interakcje

Równoległe stosowanie walproinianu sodu z meflochiną jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko wystąpienia napadów padaczkowych na skutek przyspieszenia metabolizmu kwasu walproinowego; meflochina może również obniżać próg drgawkowy. Walproinian nie wpływa na stężenie litu w surowicy. Kwas walproinowy hamuje metabolizm lamotryginy i wydłuża jej t1/2; takie działanie prowadzi do zwiększenia toksyczności lamotryginy i ryzyka wystąpienia ciężkiej wysypki; w przypadku równoległego stosowania zaleca się zmniejszenie dawki lamotryginy. Jednoczesne stosowanie z karbamazepiną niesie ze sobą ryzyko zwiększenia stężenia czynnego metabolitu karbamazepiny we krwi z objawami przedawkowania, jak również przyspieszenia metabolizmu kwasu walproinowego i zmniejszenie jego stężenia w surowicy krwi.Walproinian zwiększa stężenie fenobarbitalu w osoczu, co powoduje sedację, zwłaszcza u dzieci; konieczne jest monitorowanie pacjentów stosujących jednocześnie te leki przez pierwsze 15 dni leczenia; jeśli wystąpią objawy sedacji, należy natychmiast zmniejszyć dawkę fenobarbitalu, a w razie konieczności oznaczyć jego stężenie w surowicy; fenobarbital może zmniejszać stężenie kwasu walproinowego w surowicy. Walproinian zwiększa także stężenie prymidonu w surowicy oraz nasila jego działania niepożądane (sedacja); działanie to ma tendencję do zanikania w czasie długotrwałego stosowania obydwu leków jednocześnie; konieczna jest obserwacja objawów klinicznych i ewentualna korekta dawkowania prymidonu, zwłaszcza w początkowej fazie leczenia skojarzonego. Pochodne kwasu walproinowego zmieniają stężenie fenytoiny w surowicy krwi; fenytoina zostaje wyparta z połączeń z białkami, a jej metabolizm zostaje zwolniony – zwiększenie stężenia wolnej fenytoiny w surowicy; fenytoina może zmniejszać stężenie kwasu walproinowego we krwi. Lek może zwiększać stężenie zydowudyny w osoczu i tym samym może nasilać jej działania niepożądane. Lek może także zwiększać stężenie osoczowe nimodypiny. Ponadto kwas walproinowy może zwiększać działanie leków przeciwdepresyjnych, neuroleptyków, pochodnych benzodiazepin, inhibitorów MAO, alkoholu; nie zaleca się picia alkoholu podczas leczenia kwasem walproinowym. Równoległe stosowanie klonazepamu i kwasu walproinowego zwykle jest bezpieczne i skuteczne, ale może wywołać napad padaczkowytypu absence. Felbamat zwiększa stężenie wolnego kwasu walproinowego w surowicy o 18% w sposób zależny od dawki, natomiast kwas walproinowy może zwiększać stężenie felbamatu o ok. 50%. Stężenie kwasu walproinowego może zwiększyć się wskutek równoległego podawania cymetydyny, fluoksetyny i erytromycyny. Równoległe stosowanie kwasu walproinowego z lekami przeciwzakrzepowymi lub kwasem acetylosalicylowym może zwiększać skłonność do krwawień. Należy unikać jednoczesnego stosowania salicylanów u dzieci poniżej 3. rż. z powodu ryzyka toksycznego działania na wątrobę. Kwas acetylosalicylowy zmniejsza wiązanie kwasu walproinowego z białkami osocza, dlatego zaleca się regularne sprawdzanie parametrów krzepnięcia. Należy dokładnie monitorować czas protrombinowy w przypadku jednoczesnego stosowania walproinianu i leków przeciwzakrzepowych zależnych od wit. K. Karbapenemy mogą zmniejszać stężenie kwasu walproinowego w surowicy; nie zaleca się jednoczesnego stosowania tych leków. Kwas walproinowy wypiera diazepam z wiązania z białkami osocza i hamuje metabolizm diazepamu. Stężenie niezwiązanego diazepamu może się zwiększyć i klirens osocza oraz objętość dystrybucji frakcji wolnego diazepamu mogą ulec zmniejszeniu (odpowiednio o 25% i 20%), przy czym t1/2 pozostaje niezmieniony. Równoległe stosowanie kwasu walproinowego i lorazepamu zmniejsza o 40% klirens lorazepamu; konieczna może być redukcja dawki lorazepamu o ok. 50%. Kwas walproinowy zaburza metabolizm i wiązanie przez białka osocza kodeiny. W przypadkach równoległego podawania kwasu walproinowego, sertraliny i rysperydonu u chorych z zaburzeniami schizoafektywnymi obserwowano wystąpienie katatonii. Leki potencjalnie toksyczne dla wątroby, włącznie z alkoholem, mogą zwiększać hepatotoksyczność kwasu walproinowego. Ponieważ kwas walproinowy jest częściowo metabolizowany do związków ketonowych, u chorych na cukrzycę z podejrzeniem kwasicy ketonowej należy uwzględnić możliwość wystąpienia fałszywie dodatnich wyników testów na obecność związków ketonowych. Walproinian zwiększa stężenie etosuksymidu w osoczu, dlatego w przypadku skojarzonego stosowania tych leków, zaleca się kontrolowanie osoczowego stężenia etosuksymidu. Ryfampicyna może zmniejszać stężenie kwasu walproinowego we krwi i prowadzić do braku jego skuteczności, dlatego w przypadku jednoczesnego stosowania tych leków, konieczne może być dostosowanie dawki kwasu walproinowego. Obserwowano występowanie encefalopatii i/lub hiperamonemii podczas jednoczesnego stosowania walproinianu z topiramatem; pacjenci stosujący takie skojarzenie leków powinni być uważnie obserwowani pod kątem wystąpienia objawów encefalopatii spowodowanej hiperamonemią. W przeciwieństwie do innych leków przeciwdrgawkowych kwas walproinowy nie przyspiesza metabolizmu doustnych środków antykoncepcyjnych.
Działania niepożądane

Nudności, wymioty, bóle brzucha, zaparcia na przemian z biegunką, brak łaknienia, niekiedy wzrost łaknienia, zwiększenie masy ciała (należy uważnie obserwować pacjentki z zespołem policystycznych jajników, gdyż znajdują się w grupie ryzyka), najczęściej ustępujące po zmniejszeniu dawki leku lub samoistnie bez konieczności przerywania leczenia. Uczucie zmęczenia, obniżenie nastroju, senność, niezborność ruchów, zawroty i bóle głowy, zaburzenia równowagi i widzenia (podwójne widzenie), oczopląs, zaburzenia mowy o charakterze dyzartrii, parestezje, drżenia mięśniowe, osłabienie mięśniowe, stan splątania i drgawki (najczęściej u chorych przyjmujących kilka leków przeciwdrgawkowych, zwłaszcza fenobarbital lub po nagłym zwiększeniu dawkowania walproinianu sodu), stupor. Przejściowe wypadanie włosów, osutka, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa i Johnsona, martwica toksyczna rozpływna naskórka. Zaburzenia miesiączkowania, wtórny brak miesiączki, niepłodność męska, hiperandrogenizm, moczenie nocne u dzieci. Nieprawidłowe wyniki badań czynności tarczycy o nieznanym znaczeniu klinicznym. Niedokrwistość, zmniejszenie liczby leukocytów, limfocytów, małopłytkowość, pancytopenia, agranulocytoza, zmniejszenie stężenia fibrynogenu, wydłużenie czasu krzepnięcia. Bardzo rzadko, zwłaszcza u małych dzieci, może wystąpić zapalenie trzustki. Rzadko może także wystąpić osłabienie słuchu. Zapalenie naczyń. Zaburzenia czynności wątroby. W rzadkich przypadkach stosowania kwasu walproinowego wystąpić może ciężkie uszkodzenie wątroby, prowadzące niekiedy do zgonu.Zwiększenie stężenia amoniaku we krwi bez zmian w badaniach czynnościowych wątroby. Zwiększenie stężenia amoniaku we krwi z objawami neurologicznymi. Obrzęk naczynioruchowy, zespół ciężkiej nadwrażliwości obejmujący w szczególności wysypkę polekową z eozynofilią oraz objawami ogólnymi, reakcje alergiczne. Istnieją pojedyncze doniesienia o przemijającym zespole Fanconiego podczas leczenia walproinianem. W bardzo rzadkich przypadkach donoszono o zaburzeniu czynności nerek. Istnieją doniesienia o zmniejszeniu gęstości mineralnej kości, osteopenii, osteoporozie oraz złamaniach u osób długotrwale stosujących lek. W przypadku ciężkiego przedawkowania: śpiączka, zmniejszenie napięcia mięśniowego, hiporefleksja, zwężenie źrenic i zaburzenia oddychania. Opisywano przypadki zwiększenia ciśnienia wewnątrzczaszkowego związanego z obrzękiem mózgu. Leczenie powinno obejmować płukanie żołądka oraz monitorowanie czynności układu sercowo-naczyniowego i oddechowego. W bardzo ciężkich przypadkach konieczna może okazać się hemodializa lub hemoperfuzja. Niekiedy skuteczne może być zastosowanie naloksonu.
Ciąża i laktacja

Kategoria D. Ograniczone dane wskazują na zwiększenie częstości występowania wad wrodzonych u noworodków matek leczonych w okresie ciąży kwasem walproinowym. Stosować wyłącznie w razie zdecydowanej konieczności. Wskazane jest wówczas stosowanie leku w monoterapii, w możliwie najmniejszej dawce. Nie należy przerywać skutecznego leczenia przeciwpadaczkowego walproinianem sodu u kobiet w ciąży. Szczegółowe informacje dotyczące stosowania walproinianów u kobiet w ciąży – patrz: zarejestrowane materiały producenta i aktualne zalecenia. Lek nie powinien być stosowany u kobiet z padaczką planujących ciążę, poza przypadkami, w których inne leczenie jest nieskuteczne lub nie jest tolerowane; kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczne metody antykoncepcji. U kobiet z padaczką, planujących ciążę, ponownie rozważyć wskazania do leczenia przeciwdrgawkowego, natomiast u kobiet z chorobą afektywną dwubiegunową, planujących ciążę, powinno się rozważyć zaprzestanie leczenia walproinianem.Lek w małych ilościach przenika do pokarmu kobiecego. Nie zaobserwowano działań niepożądanych u dzieci karmionych piersią przez matki stosujące pochodne kwasu walproinowego. Należy zachować szczególną ostrożność u kobiet w okresie karmienia piersią, zwykle jednak nie zachodzi konieczność jego przerwania. Amerykańska Akademia Pediatryczna dopuszcza stosowanie kwasu walproinowego w okresie karmienia piersią.
Dawkowanie

Padaczka. P.o. Należy indywidualnie ustalać dawkowanie, najlepiej pod kontrolą stężenia leku we krwi, w zależności od wieku, masy ciała i stanu klinicznego chorego. Leczenie rozpoczyna się od 5–15 mg/kg mc./d, a następnie zwiększa się dawkę co 3–7 dni o 5–10 mg/kg mc. do dawki optymalnej.10–15 mg/kg mc./d, Convulex syrop 2010/2013 W leczeniu skojarzonym z innymi lekami przeciwpadaczkowymi dawka kwasu walproinowego wynosi najczęściej tyle, ile w monoterapii, niekiedy należy dawkę optymalną zwiększyć o 5–10 mg/kg mc. Dorośli i młodzież: 20–30 mg/kg mc./d, dawka maks. 60 mg/kg mc./d. Niemowlęta i dzieci 30 mg/kg mc./d, u dzieci do 1. rż. w 2 daw. podz.; u chorych po 1. rż. – w 3 daw. podz. Leczenie kwasem walproinowym u chorych przyjmujących inne leki przeciwdrgawkowe należy wprowadzać stopniowo, osiągając optymalną dawkę leku w ciągu 2 tyg., a następnie stopniowo zmniejszać dawki innych leków przeciwdrgawkowych. U chorych nieprzyjmujących innych leków przeciwdrgawkowych dawkę kwasu walproinowego należy zwiększać co 2–3 dni, aby osiągnąć optymalną dawkę w ciągu ok. tygodnia. Postaci o przedłużonym uwalnianiu: w padaczce reagującej na leczenie podaje się 1–2 ×/d. Zaleca się zastosowanie dawek jak w przypadku podawania leku w postaci konwencjonalnej. U chorych z niewydolnością nerek lub hipoproteinemią, w razie konieczności należy zmniejszyć dawkowanie. Pełny efekt terapeutyczny można zaobserwować dopiero po 4–6 tyg. stosowania leku. I.v. U chorych leczonych dotychczas z powodzeniem doustnym preparatem walproinianu można stosować aktualną dawkę jako ciągły wlew i.v. lub wielokrotne wstrzyknięcia. Pozostałym chorym początkowo jako powolne wstrzyknięcie i.v. (>3 min), zwykle 15 mg/kg mc., następnie kontynuować jako wlew i.v., zwykle z szybkością 1–2 mg/kg mc./h, dostosowując ją do odpowiedzi klinicznej. Oznaczanie stężenia kwasu walproinowego w surowicy konieczne jest wówczas, gdy kontrola kliniczna napadów jest niedostateczna lub wystąpiły działania niepożądane. Skuteczne stężenie wynosi zwykle 50–120 mg/l (375–840 μmol/l). Gdy tylko stanie się to możliwe, leczenie kontynuować preparatem p.o. Profilaktyka zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. P.o. Dorośli. Początkowo 600–900 mg/d w kilku daw. podz., następnie dawkę zwiększać co 2–4 dni, monitorując stężenie leku w osoczu, do uzyskania zadowalającej poprawy klinicznej lub wystąpienia działań niepożądanych. Dawka podtrzymująca wynosi zwykle 1–2 g. Leczenie epizodów maniakalnych w chorobie afektywnej dwubiegunowej. P.o. Dorośli. Początkowo 750 mg/d (w badaniach klinicznych uzyskano zadowalający profil bezpieczeństwa przy dawce początkowej 20 mg/kg mc./d); dawka podtrzymująca wynosi zwykle 1–2 g/d i powinna być najmniejszą dawką skuteczną. Powinno się ściśle obserwować osoby otrzymujące >45 mg/kg mc./d. W leczeniu epizodów maniakalnych lek w postaci tabletek dojelitowych i roztworu doustnego podaje się 2–4 ×/d, natomiast w postaci o przedłużonym uwalnianiu 1–2 ×/d. Najmniejszą skuteczną dawkę należy ustalić indywidualnie. Podczas leczenia należy monitorować stężenie leku we krwi.
Uwagi

W trakcie leczenia nie zaleca się spożywania alkoholu. Podczas przyjmowania leku należy wziąć pod uwagę ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, takich jak zawroty głowy, zmęczenie i senność, mogących negatywnie wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn; ryzyko jest zwiększone podczas jednoczesnego stosowania kilku leków przeciwdrgawkowych, jak również w przypadku jednoczesnego stosowania innych leków (np. pochodnych benzodiazepiny), mogących także wywoływać senność.
Preparaty na rynku polskim zawierające kwas walproinowy

Convulex
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post