Powiększenie węzłów chłonnych szyi

Leczeniem chorób ucha, nosa, krtani, gardła, narządów głowy i szyi.
admin. med.

Powiększenie węzłów chłonnych szyi

Post autor: admin. med. »

Powiększenie węzłów chłonnych szyi.Szyja obrzęknięta i stwardniała, skóra czerwona obrzmiała
OBRZMIENIA W OBRĘBIE SZYI
Lymphadenopathia cervicalis (powiększenie węzłów chłonnych szyi). Cechy. Powiększenie węzłów powstaje w różnych warunkach, z których każdy po­siada specyficzne cechy. Carbunculus (czyrak mnogi). Cechy. Kark jest jednym z najczęstszych umiejscowień tego schorzenia. Powstaje twarde obrzmienie zapalne z licznymi krostami, które na dziesiąty dzień pękają, uwalniając nekrotyczne tkanki i ropę podbarwioną krwią. Cystis sebácea. Cechy. Ta odmiana torbieli znajdowana jest w przedniej i tylnej okolicy szyi, lecz rzadziej niż na głowie. Waha się ona w rozmiarach od ziarnka prosa do wielkości pomarańczy. Guz ten narasta powoli, jest miękki, gładki, okrągły lub owalny, przesuwalny, lecz przytwierdzony w jed­nym punkcie do skóry, a jego zawartość stanowi treść serowata względnie o wyglądzie mlecznym. Panniculitis. Cechy. Szyja jest obrzęknięta i stwardniała, skóra czerwona obrzmiała. Niekiedy pojawia się chełbotanie i przebijanie na zewnątrz. W specjalnej, bardzo ciężkiej odmianie, zwanej anginą Ludwiga, powstaje brązowawe obrzmienie między żuchwą a kością gnykową. Ectasis bulbi inferioris venae jugularis. Cechy. Sinawe, tętniące lub drga­jące, wypełnione płynem obrzmienie pojawia się tuż powyżej mostkowego końca obojczyka, bardziej zaznaczone po stronie prawej i spowodowane nie­wydolnością zastawki trójdzielnej względnie zwiększonym ciśnieniem śród-piersiowym. Może być opróżnione przez wyciśnięcie treści w kierunku z góry do dołu. Lipoma (simplex, diffusum; intramuseularis). Cechy. Zwykły tłuszczak może występować w każdej okolicy szyi, jest on miękki, otoczony torebką i leży na podskórnej powierzchni powięzi; wykazuje tendencję do powiększania się. Tłuszczak rozlany rozwija się łącząc się z głęboką powięzią, nie jest otorbiony i zwykle występuje symetrycznie po obu stronach szyi. Tłuszczak śródmięś-niowy jest zbudowany jak tłuszczak zwykły, lecz rozwija się w powięzi mię-r'~v mięśniami. Abscessus superficialis. Cechy. Pod skórą szyi, zwykle w części tylnej po jednej stronie, stwierdza się miękkie, chełboczące obrzmienie. Pokrywająca je skóra jest ciemna i obrzmiała. Objawy są zwykle łagodne, a ropień poja­wia się często wtórnie w stosunku do powierzchownego zakażenia skóry po­krywy czaszki; zakażenie powstaje wskutek drapania w przypadku swędzenia wywołanego wszawicą. Parotitis epidemica (świnka). Cechy. Ciastowate, tkliwe na dotyk obrzmie­nie wypełnia boczną okolicę szyi między mięśniem mostkowo-obojczykowo--sutkowym a żuchwą i rozprzestrzenia się w kierunku ku górze na twarz i łuk jarzmowy w ten sposób, że środkiem guza jest zwykle płatek ucha. Inne śli­nianki mogą powiększać się równocześnie ze śliniankami przyusznvmi, lecz najczęściej jedna strona jest zaatakowana o 1—2 dni wcześniej niż druga. Ból zwykle poprzedza powstanie obrzęku; narasta on przy ruchach żuchwy, przy ucisku, a czasem w obecności kwaśnych substancji w jamie ustnej. Występowanie zwykle między 5 a 15 rokiem życia, prze­ważnie zimą i wiosną; okres wylęgania 14 do 21 dni; samopoczucie nieznacz­nie obniżone; łagodny stan gorączkowy; względna limfocytoza; czasem roz­wija się Orchitis lub Oophoritis; choroba trwa 7 do 10 dni. Parotitis purulenta (ropne zapalenie przyusznicy). Cechy. Jednostronne obrzmienie jest zlokalizowane w tej samej okolicy jak obrzmienie w śwince. W połączeniu z obrzmieniem występuje ból, zaczerwienienie i obrzmienie skóry. Występowanie w przebiegu chorób zakaźnych względnie stanów ropnych; ciężkie objawy ogólne; intensywny ból; leukocytoza. Tumor glandulae parotis (guz przyusznicy). Cechy. Ucho jest przesunięte w kierunku do góry oraz do tyłu przez ruchomy, nieregularny, guzowaty twór, twardy w niektórych miejscach, miękki w innych (zwykle guzy mieszane zło­żone z chondroma, fibroma, myxoma i adenoma). Jeśli guz ma złośliwy cha­rakter (sarcoma, Carcinoma, endothelioma), jest nieprzesuwalny, bolesny, wzrasta szybko oraz ma tendencję wywoływania porażeń twarzy i powiększe­nia węzłów chłonnych. Fibroma. Cechy. Pod skórą szyi wyczuwa sią powoli wzrastający, przesu­wamy, wrzecionowaty lub owalny guz. Oedema colli. Cechy. Obrzmienie szyi spowodowane obrzękiem występuje jako wynik różnych stanów i jest prawie zawsze związane z obrzmieniem twarzy. Cystis colli mediana congenita. Cechy. Przedmiotowo stwierdza się małe, napięte, niebolesne obrzmienie w linii środkowej szyi w części przedniej, zwy­kle w sąsiedztwie kości gnykowej lub ponad chrząstką tarczową, spowodo­wane przetrwaniem przewodu tarczowo-językowego. Torbiel ta, o zawartości śluzowej lub skórzastej, może pęknąć i przeistoczyć się w niezupełną przetokę szyi środkową. Cystis colli lateralis congenita. Cechy. Torbiele te występują zwykle w górnej części okolicy trójkąta szyi przedniego, tuż poniżej kąta żuchwy. Guzy rozwijają się powoli, mogą osiągać wielkość doprowadzającą do prze­sunięcia mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego i wypuklają się na dnie jamy ustnej. Mimo początkowo łagodnego charakteru mogą z czasem ulegać zezłośliwieniu. Uważa się je za twory powstające z nie zarośniętych części kieszonki skrzelowej, która, jeśli pozostaje, przeistacza się w przetokę szyi wrodzoną boczną. Czasem w wywiadzie — obciążenie dziedziczne; zmiany chorobowe pojawiają się zwykle w kilka lat po urodzeniu; czasem jeden względnie kilka otworów w skórze, połączonych z przetokami, zawsze ułożo­nych wzdłuż przebiegu przedniego brzegu mięśnia mostkowo-obojczykowo--sutkowego, często pokrytych w okolicy ujścia zewnętrznego nieregularnie ukształtowanym kawałkiem skóry lub chrząstki (ucho szyjne); w okresie póź­niejszym może rozwinąć się nabłoniak. Cystis dermoidalis (-torbiel skórzasta). Cechy. Badaniem stwierdza się małe guzy w linii środkowej szyi, które zwykle pojawiają się pod brodą, lecz mogą układać się również w pobliżu wyrostka sutkowatego lub wypuklać się do dołka szyjnego nadmostkowego. Abscessus frigidus (zimny ropień). Cechy. Ropień zagardłowy, powstający w gruźlicy kręgosłupa, zwykle przebija się w kierunku na zewnątrz i prze­chodząc za dużymi naczyniami ukazuje się poza zewnętrznym brzegiem mięś­nia mostkowo-obojczykowo-sutkowego jako niezapalny, chełbocący guz. Obrzmienie może być dość duże, rozciągając się prawie od jednego ucha do drugiego, tworząc jakby wyraźny kołnierz. Ropień pochodzący z górnych kręgów piersiowych w rzadkich przypadkach może uwidaczniać się u podsta­wy szyi. Powyższe zmiany może czasem naśladować ropień wywodzący się ze zmienionych gruźliczo węzłów chłonnych. Obecność gruźlicy w obrębie kręgów szyjnych; badanie aspirowanej ropy; zmiany w obrazie radiologicznym. Abscessus retropharyngeus (idiopathicus; samoistny ropień zagardłowy). Cechy. Zwykle* widoczne jest niewielkie obrzmienie bezpośrednio poniżej kąta żuchwy i do przodu od mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego. Wyjąt­kowo może ono być bardziej wypuklone niż obrzmienie skierowane do we­wnątrz.. Gumma (kilak). Cechy. We wczesnym okresie rozwoju kilak może być od­czuwany jako stwardnienie lub nacieczenie wielkości ziarnka grochu, powoli lub szybko wzrastające i osiągające pełnię rozwoju w ciągu 1—1 tygodni do kilku miesięcy. Po zwiększeniu rozmiarów kilaka leżąca nad nim skóra staje się lekko napięta i przyjmuje różowe lub ciemnoczerwone zabarwienie. Guz może rozrosnąć się do wielkości orzecha włoskiego lub jeszcze bardziej i mocno wypuklać się na zewnątrz. Początkowo twardy, staje się stopniowo miękki i ciastowaty oraz wykazuje tendencję do przebijania i zropienia, wy­twarzając otwarte owrzodzenia z ciągnącą się ropną wydzieliną. W innych przypadkach nacieczenie kilakowe jest bardziej rozlane, skóra i tkanki są przebite w różnych miejscach, wytwarzając kilka nieregularnych, otwartych wrzodów. Zmiany te są rzadziej spotykane na szyi w porównaniu z innymi miejscami i znajdują się zwykle w mięśniu mostkowo-obojczykowo-sutkowym lub pod nim.W wywiadzie — kiła lub jej dowody (trzeci okres), dodatni wynik odczynów serologicznych; test terapeutyczny. Haematoma muscull sterno-cleido-mastoidei. Cechy. Badaniem stwierdza się zbite, okrągłe niebolesne obrzmienie umiejscowione w mięśniu; u dzieci, u których spotyka się je najczęściej, jest ono wielkości wiśni lub agrestu. Tego rodzaju obrzmienie widuje się czasem przy urodzeniu lub wkrótce po nim, jako następstwo ciężkiego porodu. Lymphangioma cysticum (torbiel limfatyczna). Cechy. W bocznej okolicy szyi powstaje duże torbielowate obrzmienie, stwierdzane już bezpośrednio po urodzeniu, które może się rozrastać do olbrzymich rozmiarów, rozciągając się nawet od obojczyka do żuchwy i od linii środkowej szyi do kręgosłupa. Nie­które z nich uchodzą do węzłów pachowych, inne do węzłów w przedniej części śródpiersia. Zawierają one treść surowiczą lub śluzową. Actinomycosis (promienica). Cechy. Pierwszym klinicznym objawem jest często twarde guzowate obrzmienie w okolicy ucha lub szczęki, zajmujące następnie górną część szyi i żuchwę. Zajęta skóra ulega uniesieniu i zaczer­wienieniu, a w niej pojawiają się guzki wielkości grochu lub orzecha wło­skiego, które po pewnym czasie rozmiękają i przebijają na zewnątrz, wyda­lając treść surowiczą i surowiczo-ropną. Zawiera ona duże ilości małych, łatwo rozsypujących się, żółtych, podobnych do rybiej ikry grudek, zbudowanych z konglomeratu grzybni. Występowanie u pracowników rolnych; rozwój powolny; pojawianie się przerzutów w jelitach, płucach i w innych okolicach ciała; rzadko powstają ciężkie objawy ogólne lub powiększenie węzłów chłonnych; 'przejrzysta ropa z grudkami wielkości główki od szpilki; identyfikacja nitko­watych lub maczugowatych grzybni promieniowca. Anthrax (wąglik). Cechy. Wąglik lub czarna krosta (złośliwa) występuje czasem na karku, kark oraz twarz i ręce są najczęstszymi okolicami umiej­scowienia wąglika w 90% przypadków zachorowań. W ciągu 3 dni od chwili zakażenia tworzą się plamki, które szybko przekształcają się w pęcherzyki, zawierające krwisty płyn i otoczone przez nacieczony obszar; natomiast tkanki wokół uszkodzenia stają się obrzmiałe, zaczerwienione i stwardniałe. Pęcherzyk pęka i wysycha, jego podstawa ulega obrzmieniu i powiększeniu; w okolicy powstają nowe pęcherzyki i rozwija się obrzękowa postać wąglika, która przedstawia się jako czarna lub purpurowa wyniosłość z centralnie leżącym zagłębieniem. Otaczające tkanki stają się purpurowe i mocno obrzęk­nięte, przy czym obrzęk ten może się szeroko rozprzestrzenić. W wywiadzie chory podaje pracę przy skórach zwierzę­cych, sierści lub importowanej wełnie, rzadziej pracę w rzeźni; powiększenie węzłów chłonnych; wysoka gorączka, ból zwykle niewielki; brak ropy; cięż­kie objawy ogólne proporcjonalnie do wielkości miejscowych zmian; obec­ność P.aciiius anihiacis w rozmazie. Crelinismus (matołectwo). Cechy. W okolicy nadobojęzykowej stwierdza się duże pokłady tłuszczu. Costa cervicalis (żebro szyjne). Cechy. Gdy żebro jest dostatecznie duże dla wywołania zaburzeń w przepływie żylnym lub w ścianach naczyń, powo­duje powstanie wyniosłości przy podstawie szyi, która może być brana za tętniak, jeśli przesunie ono tętnicę podobojczykową w kierunku do przodu i góry. Tumor glomeris carotici. Cechy. Guz jest zlokalizowany przy rozdwojeniu tętnicy szyjnej wspólnej pod mięśniem mostkowo-obojczykowo-sutkowym, jest twardy, przesuwalny w kierunku poprzecznym, lecz nie pionowym i prze­wodzi tętnienie; mruk i szmer z tętnicy szyjnej. Pojawia się zwykle między 20 a 30 rokiem życia; może być obustronny i występować rodzinnie, wzrasta bardzo powoli i może ulec zezłośliwieniu. Jeśli guz wzrasta, zwykle otacza tętnicę szyjną wspólną. Fractura ossis hyoidei et cartilaginis thyreoideae. Cechy. Powstaje obrzmie­nie, a często i wybroczyny w okolicy ponad uszkodzoną częścią szyi. W wywiadzie — uraz w postaci powieszenia, duszenia lub bezpośredniego uderzenia; subiektywne odczucie złamania czegoś; czasem krwawienie z ust; ból nasilający się przy otwieraniu szczęk lub poruszaniu głową albo językiem; trudności w połykaniu; przytłumiony chrypliwy głos lub bezgłos; bywa kaszel, duszność, zniekształcenie lub trzeszczenie; zmiany w obrazie radiologicznym. Einphysema pulmonum interstitiale (odma płuc śródmiąższowa; emphysema mediastinale). Cechy. Pojawia się szybko narastające obrzmienie tkanek pod skórą, które przy dotyku trzeszczy. Powstaje ono w różnych okolicznościach, które pozwalają na ucieczkę powietrza z dróg oddechowych do tkanek. Są to: gwałtowny silny wydech, jak przy kaszlu kokluszowym, dychawicy oskrze­lowej, ciele obcym w drogach oddechowych; rany drążące, kłute, tracheo­tomia, złamanie żebra; patologiczne procesy prowadzące do pęknięcia płuc, jak ropień, zgorzel, gruźlica; naprężenie jak przy porodzie. Czasem w przy­padkach rozedmy płuc pęcherzykowej istotnej spotyka się nad obojczykiem wypuklenie. Diverticulum oesophagi e pulsione. Cechy. W odmianie gardłowo-przeły-kowej przy wypełnieniu pożywieniem uchyłek może być widoczny jako obrzmienie w głębi szyi lub tylko wyczuwalny przy palpacji, umiejscawiając się z tyłu i boku krtani lub tchawicy, zwykle po stronie lewej. Występowanie zwykle w starszym wieku; pogłębiające się utrudnienie połykania; głośne bulgotanie przy połykaniu; czasem zwracanie pokarmu samoistne lub przy ucisku; zanik guza przy ucisku; zmiany w obra­zie radiologicznym. Aneurysma arteriae subclaviae (tętniak tętnicy podobojczykowej). Cechy. Jest on umiejscowiony najczęściej przy trzecim rozgałęzieniu naczynia po stronie prawej i przedstawia się jako tętniące obrzmienie w prawym dole nadobojczykowym w okolicy trójkąta tętnicy podobojczykowej. Myositis ossificans progressiva. Cechy. Pojawiają się napady bólu oraz obrzmienia mięśni szyi i grzbietu, ustępujące po kilku tygodniach. Napad cofa się, pozostawiając zapalenie tkanki łącznej włóknistej z wytwarzaniem miejscowych guzów. Po następnych napadach rozwija się w tych guzach pro­ces kostnienia, a powstające nieregularne twory stopniowo łączą się, przyj­mując postać podobną do korali. Zmiany są początkowo ruchome w stosunku do głębiej leżących tkanek, lecz później ulegają zrośnięciu i stają się nie-przesuwalne. Występowanie we wczesnym dzieciństwie; powstawanie częściej u osób płci męskiej; zwykle obecność mikrodaktylii pierwszego palca rąk i stóp, rozwój drogą powtarzania się ostrych napadów; badanie radiologiczne. Sialoadenitis submaxillaris. Cechy. Powiększenie ślinianek podżuchwowych może wystąpić u dzieci bez uchwytnych przyczyn, rozwijając się często syme­trycznie i wywołując ból średniej intensywności, lekką gorączkę oraz pewne zaburzenia ogólne. Przy sialodochitis, rozwijającym się z powodu obecności w przewodach ślinowych obcych ciał, infekcji lub kamieni ślinowych, czasem ślinianka podżuchwowa może również powiększyć się. Obrzmienie może ustępować i ponownie się pojawiać, prowadząc do trwałego powiększenia i stwardnienia gruczołu. Morbus Mikuliczi. Cechy. Powstaje przewlekłe, symetryczne (czasem nie­symetryczne) powiększenie gruczołów ślinowych (podżuchwowych, podjęzy-kowych, przyusznych) oraz gruczołów łzowych. Przedstawia się ono jako brą­zowawe niezapalne obrzmienie, bezbolesne, lecz czasem tkliwe na dotyk, a niekiedy o zmiennych rozmiarach. Występowanie w każdym wieku powyżej 4 lat; zniekształ­cenie twarzy (poszerzenie policzków i opadnięcie powiek); suchość w ustach; czasem utrudnienie mowy i żucia; zmniejszenie objawów po arszeniku, jodku potasu lub napromienieniu promieniami rentgenowskimi. Mniej częste przyczyny. Abscessus peritonsillaris; haemangioma cysticum colli (uchyłek jednej z dużych żył, zmniejszający się przy ucisku i zmienia­jący swą wielkość podczas oddychania); eystis bursae retrohyoideae sive bur-sae infrahyoideae; abscessus mediastini (nad wcięciem szyjnym mostka może być pulsujący i chełboczący guz); ránula; oedema angioneuroticum; myxo-edema; chloroma; cystis echinococcica; perichondritis purulenta; abscessus Bezoldi (ropniak w okolicy wierzchołka wyrostka sutkowatego); hyperplasia thymi (guz palpacyjnie wyczuwalny w okolicy nadmostkowej podczas wy­dechu); empyema necessitatis; stomatitis mercurialis (powiększenie ślinianek podżuchwowych); avitaminosis C (czasami powiększenie ślinianek podżuch­wowych); neoplasma glandulae submaxillaris; adenoma glandułae para-thyreoideae; pneumocoele; sialolithiasis; syndroma Mikuliczi; uveoparotitis; neurofibromatosis (morbus Recklinghausen!); haemangioma; myxoma athe­roma; cystadenoma primarium (powstające z węzłów chłonnych oraz torbie­lowato zmienionego gruczołu tarczowego); perichondritis syphilitica; emphy­sema subcutaneum (z powodu zakażenia Clostridium perfringens przy zabiegu chirurgicznym); myxoedema (nagromadzenie tkanki tłuszczowej przy podsta­wie szyi); infekcje gardła, szczęk i tkanek szyi.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post