ForumMedyczne.edu.pl

Psychoterapia behawioralna została opracowana w oparciu o prawa uczenia się, zwłaszcza zasady warunkowania. Wywodzi się z behawioryzmu.

Opiera się ona na technikach treningowych, takich jak np. trening relaksacji, wykorzystywany w systematycznej desensytyzacji (odwrażliwianiu) pomocnej w leczeniu fobii, czy trening asertywności.

W psychoterapii behawioralnej wykorzystuje się także technikę Float REST, polegającą na ograniczeniu stymulacji środowiskowej.

Psychoterapia behawioralna skupia się wyłącznie na zachowaniu człowieka, jako jego naturalnej reakcji na wpływy otoczenia. Ważne jest tu i teraz, natomiast nieistotne są wydarzenia z przeszłości.

Pomoc w zmianie niepożądanego zachowania odbywa się bez analizy jego nieświadomych przyczyn, których istnienia behawioryzm nie uznaje. Terapeuta w tym rodzaju psychoterapii pełni funkcję aktywną i dyrektywną - wyjaśnia, proponuje, doradza, wspiera, motywuje i wyznacza zadania. Pacjent natomiast jest kimś w rodzaju ucznia - oczekuje się od niego przede wszystkim gotowości do aktywnych zmian.

Wyróżnia się m.in następujące odmiany psychoterapii poznawczo-behawioralnej. Są to:

terapia racjonalno-emotywna - Alberta Elisa - podstawą terapii jest odkrywanie nieracjonalnych przekonań, które mogą prowadzić do negatywnych emocji oraz na zastępowaniu tych przekonań na te bardziej produktywne i racjonalne.
terapia poznawcza - Aarona Becka - podstawą terapii jest identyfikacja automatycznych myśli, budzących lęk doznań somaty­cznych oraz na uczeniu pacjenta korygowania błędów logicznych w tych automa­tycznych myślach
metoda autoinstrukcji - Donalda Meichenbauma - podstawą tej metody jest stwierdzenie, iż osoby znajdujące się w sytuacjach trudnych prowadzą ze sobą wewnętrzny dialog pobudzający do dzia­łań konstruktywnych lub ochrony własnego „ja”, bądź wyzwalający lęk i powodujący dezorganizację działania.
koncepcja D. M. Clarka - David M. Clark - podstawą tej koncepcji jest przekonanie, iż zespół paniki wynika z błędnej interpretacji doznań cielesnych

W procesie terapii behawioralnej, niezależnie od rodzaju leczonych zaburzeń, wyodrębnia się cztery fazy:

diagnostyczną - przeprowadzenie wywiadu, zidentyfikowanie zaburzenia, ustalenie sposobu ukształtowania się zaburzenia oraz poziomu motywacji pacjenta do zmiany.
wzbudzania motywacji - wzbudzeniu w pacjencie pozytywnych oczekiwań wobec leczenia a także doprowadzenie pacjenta do przejęcia odpowiedzialności za psychoterapię.
zastosowania określonej procedury terapeutycznej;
utrwalania zmian powstałych podczas psychoterapii - ustalenie zadań, które pacjent wykonuje sam bądź przy pomocy członków rodziny mające utrwalić pożądane zachowania.

Psychoterapia tego rodzaju zawsze ogranicza się do konkretnych problemów (np. klaustrofobia) i zwykle obejmuje 10 spotkań odbywających się raz w tygodniu.
źródło: wikipedia