Rebetol .Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby

Leki, wskazania, działanie, skutki uboczne, interakcje leków.Leki zalecane do leczenia.Środki spożywcze bezglutenowe
admin. med.

Rebetol .Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby

Post autor: admin. med. »

Rebetol .Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C u dorosłych, dzieci >3 lat oraz młodzieży.
Wskazania
Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C u dorosłych, dzieci ≥ 3 lat oraz młodzieży. Lek może być stosowany tylko jako część schematu leczenia skojarzonego z peginterferonem alfa-2b lub interferonem alfa-2b. Nie wolno stosować preparatu w monoterapii. Brak danych o bezpieczeństwie i skuteczności stosowania preparatu z innymi postaciami interferonu (tj. nie alfa-2b). Pacjenci wcześniej nieleczeni. Dorośli: preparat w skojarzeniu z interferonem alfa-2b lub peginterferonem alfa-2b jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z przewlekłym, wirusowym zapaleniem wątroby typu C, którzy nie byli wcześniej leczeni, bez cech dekompensacji czynności wątroby, ze zwiększoną aktywnością AlAT i obecnością HCV-RNA. W skojarzeniu z peginterferonem alfa-2b jest także wskazany w leczeniu pacjentów z wyrównaną marskością wątroby i (lub) współistniejącym zakażeniem wirusem HIV, z klinicznie stabilną postacią choroby. Dzieci w wieku ≥ 3 lat oraz młodzież: preparat jest wskazany, w schemacie leczenia skojarzonego z peginterferonem alfa-2b lub interferonem alfa-2b, w leczeniu dzieci w wieku ≥ 3 lat oraz młodzieży, chorych na przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C wcześniej nieleczonych, bez cech dekompensacji czynności wątroby i ze stwierdzonym HCV-RNA. Podejmując decyzję o nieodraczaniu leczenia do chwili osiągnięcia wieku dorosłego, należy wziąć pod uwagę, że leczenie skojarzone powodowało zahamowanie wzrostu. Nie ma pewności, czy zahamowanie wzrostu jest przemijające. Decyzję o rozpoczęciu leczenia należy podejmować w każdym przypadku indywidualnie. Pacjenci wcześniej leczeni. Dorośli: preparat w skojarzeniu z interferonem alfa-2b jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C, u których wcześniej uzyskano odpowiedź na leczenie interferonem alfa stosowanym w monoterapii (pod koniec leczenia stwierdzono normalizację aktywności AlAT), i u których następnie doszło do nawrotu choroby. Preparat w skojarzeniu z peginterferonem alfa-2b jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z przewlekłym, wirusowym zapaleniem wątroby typu C, u których wcześniej stosowane leczenie interferonem alfa (pegylowanym lub niepegylowanym) w monoterapii lub w skojarzeniu z rybawiryną zakończyło się niepowodzeniem.
Skład
1 kaps. zawiera 200 mg rybawiryny. Lek zawiera laktozę.
Działanie
Rybawiryna jest syntetycznym analogiem nukleozydowym, który w warunkach in vitro wykazuje aktywność przeciwko niektórym wirusom RNA i DNA. Mechanizm działania preparatu stosowanego w skojarzeniu z peginterferonem alfa-2b lub interferonem alfa-2b na wirusa HCV jest nieznany. Monoterapia preparatem nie ma wpływu na eliminację wirusa zapalenia wątroby (HCV-RNA) lub poprawę w badaniu histologicznym wątroby po 6 do 12 mies. leczenia i 6 mies. po jego zakończeniu. Po jednorazowym, doustnym podaniu rybawiryna szybko wchłania się z przewodu pokarmowego. Całkowita biodostępność wynosi około 45% - 65%, co wydaje się, że jest spowodowane efektem pierwszego przejścia. Pokarm wysokotłuszczowy zwiększa biodostępność rybawiryny. Rybawiryna nie wiąże się z białkami osocza; ma dwie drogi metabolizmu: odwracalna fosforylacja i droga rozkładu, w której dochodzi do odłączenia rybozy i hydrolizy amidowej w wyniku czego powstaje metabolit - triazolowy kwas karboksylowy. Zarówno rybawiryna, jak i jej metabolity pochodne karboksyamidu triazolu i triazolowego kwasu karboksylowego są wydalane przez nerki. Stan równowagi osiągany jest mniej więcej w ciągu 4 tyg. Po przerwaniu leczenia, okres półtrwania wynosi około 298 h.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciąża (nie wolno rozpoczynać leczenia preparatem do czasu uzyskania negatywnego wyniku testu ciążowego bezpośrednio przed rozpoczęciem leczenia). Okres karmienia piersią. Ciężka choroba serca w wywiadzie, w tym niestabilna lub niepoddająca się leczeniu choroba serca w ciągu ostatnich 6 mies. Ciężkie, wyniszczające choroby zasadnicze. Przewlekła niewydolność nerek, klirens kreatyniny < 50 ml/min. i (lub) hemodializa. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby (B lub C wg Child-Pugh) lub zdekompensowana marskość wątroby. Hemoglobinopatie (np. talasemia, niedokrwistość sierpowatokrwinkowa). Rozpoczęcie leczenia peginterferonem alfa-2b jest przeciwwskazane u pacjentów jednocześnie zakażonych wirusem HCV i HIV z marskością wątroby i liczbą ≥ 6 punktów wg skali Child-Pugh. Dzieci i młodzież: występujące obecnie lub w wywiadzie ciężkie zaburzenia psychiczne, szczególnie ciężka depresja, myśli samobójcze lub próby samobójcze. Przeciwwskazania wynikające z jednoczesnego stosowania peginterferonu alfa-2b lub interferonu alfa-2b: autoimmunologiczne zapalenie wątroby lub choroba autoimmunologiczna w wywiadzie. Patrz także przeciwwskazania dotyczące stosowania interferonu alfa-2b lub peginterferonu alfa-2b we właściwej dla każdego z tych leków ChPL.
Środki ostrożności
Należy także zapoznać się z ChPL dla peginterferonu alfa-2b lub interferonu alfa-2b. U pacjentów ze współistniejącym zakażeniem HCV i HIV należy zapoznać się także z ChPL dla leków przeciwretrowirusowych, które są stosowane jednocześnie z rybawiryną i peginterferonem alfa-2b lub interferonem alfa-2b.
Podczas leczenia preparatem w skojarzeniu z peginterferonem alfa-2b lub interferonem alfa-2b, a nawet po jego zakończeniu obserwowano ciężkie objawy ze strony o.u.n. oraz zaburzenia stanu psychicznego. Zaleca się uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują jakiekolwiek objawy przedmiotowe i podmiotowe zaburzeń psychicznych. Jeżeli wystąpią takie objawy niepożądane, lekarz prowadzący rozważy konieczność odpowiedniego postępowania leczniczego. Jeżeli objawy zaburzeń psychicznych utrzymują się lub nasilają lub stwierdzi się myśli samobójcze, zaleca się przerwanie leczenia preparatem, a pacjenta należy poddać leczeniu psychiatrycznemu, jeśli to konieczne. Jeśli stwierdzono konieczność leczenia preparatem w skojarzeniu z peginterferonem alfa-2b lub interferonem alfa-2b u dorosłych pacjentów z ciężkimi stanami psychicznymi występującymi aktualnie lub w wywiadzie, leczenie należy rozpocząć tylko po upewnieniu się, że wykonano właściwą indywidualną diagnostykę i wdrożono odpowiednie postępowanie medyczne tego stanu psychicznego. Stosowanie preparatu w skojarzeniu z interferonem alfa-2b lub peginterferonem alfa-2b u dzieci i młodzieży z występującymi aktualnie lub w wywiadzie ciężkimi stanami psychicznymi jest przeciwwskazane. U pacjentów zakażonych HCV, u których występują zaburzenia związane z nadużywaniem substancji psychoaktywnych jest podwyższone ryzyko rozwoju nowych lub zaostrzenie już istniejących zaburzeń psychicznych podczas leczenia interferonem alfa; jeśli u tych pacjentów zastosowanie interferonu alfa uzna się za konieczne, przed rozpoczęciem leczenia należy określić, czy u pacjenta nie występują choroby psychiczne i uważnie ocenić możliwość używania innych substancji psychoaktywnych oraz wdrożyć odpowiednie postępowanie, należy ściśle monitorować tych pacjentów. W trakcie leczenia skojarzonego interferonem (standardowym i pegylowanym) z rybawiryną, trwającego do 48 tyg. u pacjentów w wieku 3-17 lat, często stwierdzano zmniejszenie masy ciała i zahamowanie wzrostu u dzieci. Przed rozpoczęciem leczenia należy przeprowadzić indywidualną ocenę stosunku korzyści do ryzyka u dzieci. Zagrożenie należy rozważyć w świetle cech choroby występującej u dziecka, takich jak: objawy progresji choroby (szczególnie włóknienie), choroby współistniejące, które mogą mieć niekorzystny wpływ na postęp choroby (takie jak równoczesne zakażenie wirusem HIV), a także czynniki prognostyczne odpowiedzi (genotyp HCV i miano wirusa). Jeśli jest to tylko możliwe, dziecko należy leczyć po zakończeniu okresu pokwitania, aby zmniejszyć ryzyko zahamowania wzrostu. Brak danych na temat długotrwałego wpływu na dojrzewanie płciowe. Rybawiryna nie wywiera bezpośredniego wpływu na układ sercowo-naczyniowy, jednak niedokrwistość związana z podawaniem preparatu może być przyczyną niewydolności serca lub zaostrzenia objawów choroby wieńcowej, albo wystąpienia obu tych objawów. Dlatego należy zachować szczególną ostrożność stosując preparat u pacjentów z chorobą serca w wywiadzie - jeżeli wystąpi pogorszenie, leczenie należy przerwać. Pacjentów z zastoinową chorobą serca, zawałem serca i (lub) zaburzeniami rytmu serca stwierdzonymi obecnie lub w wywiadzie należy dokładnie monitorować. Zaburzenia rytmu serca (głównie nadkomorowe) odpowiadają zazwyczaj na konwencjonalne leczenie, ale mogą wymagać zaprzestania leczenia. Brak danych o dzieciach i młodzieży z chorobą serca w wywiadzie. W razie wystąpienia ostrych reakcji nadwrażliwości (np. pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli, wstrząs anafilaktyczny) należy natychmiast przerwać podawanie preparatu i zastosować odpowiednie leczenie. U pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami okulistycznymi (np. w przypadku retinopatii cukrzycowej lub nadciśnieniowej) powinno przeprowadzać się okresowe badania kontrolne w czasie leczenia skojarzonego z interferonami alfa. Leczenie skojarzone z interferonami alfa powinno być przerwane u pacjentów, u których wystąpią zaburzenia okulistyczne lub dojdzie do pogorszenia wcześniej istniejących zaburzeń. Należy przerwać leczenie u pacjentów, u których wartości wskaźników krzepnięcia zwiększą się, ponieważ może to wskazywać na dekompensację czynności wątroby. Jeśli u pacjentów w trakcie leczenia występują zaburzenia czynności tarczycy, leczenie można kontynuować tylko wówczas, gdy możliwe jest utrzymanie stężenia TSH w zakresie wartości prawidłowych, stosując odpowiednie leczenie farmakologiczne. Należy unikać stosowania peginterferonów alfa i rybawiryny w skojarzeniu z azatiopryną z uwagi na zwiększone ryzyko mielotoksyczności. Należy zachować ostrożność u pacjentów zakażonych jednocześnie wirusem HIV i HCV, którzy otrzymują leki z grupy nukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NRTI, szczególnie ddI i d4T) i jednocześnie są leczeni interferonem alfa-2b i rybawiryną. U pacjentów zakażonych wirusem HIV, otrzymujących leki z grupy NRTI, lekarz powinien w czasie stosowania rybawiryny dokładnie monitorować wskaźniki świadczące o toksyczności mitochondrialnej oraz kwasicy mleczanowej (nie zaleca się jednoczesnego stosowania preparatu z dydanozyną lub stawudyną). U pacjentów zakażonych jednocześnie wirusem HCV i HIV z zaawansowaną marskością wątroby, poddawanych intensywnej terapii przeciwretrowirusowej (HAART), może występować zwiększone ryzyko dekompensacji czynności wątroby i zgonu. Dołączenie samego interferonu alfa lub w skojarzeniu z rybawiryną może zwiększać to ryzyko w tej podgrupie pacjentów. Do innych czynników, które mogą zwiększać ryzyko dekompensacji czynności wątroby u pacjentów z HCV i HIV należą leczenie dydanozyną oraz podwyższone stężenie bilirubiny w surowicy krwi. Pacjenci z współistniejącym zakażeniem wirusem HCV i HIV, którzy jednocześnie otrzymują leczenie przeciwretrowirusowe (ARV) oraz przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby powinni być dokładnie monitorowani poprzez ocenianie stopnia nasilenia niewydolności wątroby wg skali Child-Pugh. U pacjentów, u których następuje zwiększenie dekompensacji czynności wątroby należy natychmiast przerwać leczenie przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby i ponownie rozpocząć leczenie ARV. U pacjentów otrzymujących jednocześnie leczenie peginterferonem alfa-2b i rybawiryną oraz HAART, może istnieć zwiększone ryzyko wystąpienia nieprawidłowości hematologicznych (takich jak neutropenia, małopłytkowość, niedokrwistość) w porównaniu z grupą pacjentów zakażonych tylko wirusem HCV. Pomimo, że większość tych zaburzeń może być korygowana poprzez zmniejszenie dawki, w tej grupie pacjentów powinno być prowadzone dokładne monitorowanie parametrów hematologicznych. U pacjentów leczonych rybawiryną i zydowudyną występuje zwiększone ryzyko wystąpienia niedokrwistości - nie zaleca się jednoczesnego stosowania rybawiryny i zydowudyny. Należy zachować ostrożność przy leczeniu pacjentów z HCV i HIV z liczbą limfocytów CD4 < 200 komórek/µl, ze względu na ograniczony zasób danych o skuteczności i bezpieczeństwie leczenia w tej grupie pacjentów. Z powodu hemolizy, w czasie leczenia preparatem może zwiększać się stężenie kwasu moczowego. Dlatego pacjentów predysponowanych należy dokładnie monitorować ze względu na możliwość wystąpienia dny moczanowej. Preparat zawiera laktozę i nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą wrodzoną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zaburzeniem wchłaniania glukozy-galaktozy.
Ciąża i laktacja
Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane w czasie ciąży. W badaniach na zwierzętach rybawiryna ma przemijający wpływ na spermatogenezę, ma znaczące działanie teratogenne i embriotoksyczne po podaniu dawek 20-krotnie mniejszych od zalecanych u ludzi, indukuje działanie genotoksyczne. Nie wolno rozpoczynać leczenia preparatem do czasu uzyskania negatywnego wyniku testu ciążowego bezpośrednio przed rozpoczęciem leczenia. Kobiety w wieku rozrodczym i ich partnerzy muszą stosować skuteczne środki zapobiegania ciąży w czasie leczenia preparatem i przez 4 mies. po jego zakończeniu. W tym okresie należy wykonywać rutynowe, comiesięczne testy ciążowe. Pacjenci oraz ich partnerki w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczne środki zapobiegania ciąży w czasie leczenia preparatem i przez 7 mies. po jego zakończeniu. Mężczyźni leczeni preparatem, których partnerki są w ciąży, muszą zostać poinstruowani, aby w czasie stosunku stosowali prezerwatywy dla zminimalizowania ryzyka przekazania rybawiryny partnerce. Nie wiadomo, czy rybawiryna wydalana jest z mlekiem matki. Ze względu na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych u niemowląt karmionych piersią, należy przerwać karmienie piersią przed rozpoczęciem leczenia rybawiryną.
Efekty uboczne
Dorośli. Działania niepożądane występujące podczas leczenia rybawiryną w skojarzeniu z peginterferonem alfa-2b lub interferonem alfa-2b. Bardzo często: zakażenie wirusowe, zapalenie gardła, niedokrwistość, neutropenia, jadłowstręt, depresja, lęk, labilność emocjonalna, bezsenność, ból głowy, zawroty głowy, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zaburzenia koncentracji, duszność, kaszel, biegunka, wymioty, nudności, bóle brzucha, łysienie, świąd, suchość skóry, wysypka, ból stawów, ból mięśni, ból kostno-mięśniowy, zapalenie w miejscu wstrzyknięcia, odczyn w miejscu wstrzyknięcia, zmęczenie, dreszcze, gorączka, objawy grypopodobne, astenia, drażliwość, zmniejszenie masy ciała. Często: zakażenia bakteryjne (w tym posocznica), zakażenia grzybicze, grypa, zakażenie dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli, opryszczka, zapalenie zatok, zapalenie ucha środkowego, zapalenie błony śluzowej nosa, zakażenia dróg moczowych, nieokreślone nowotwory, niedokrwistość hemolityczna, leukopenia, trombocytopenia, limfadenopatia, limfopenia, niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, hiperglikemia, hiperurykemia, hipokalcemia, odwodnienie, zwiększenie łaknienia, myśli samobójcze, psychoza, zachowanie agresywne, splątanie, pobudzenie, gniew, zmienność nastroju, niewłaściwe zachowanie, nerwowość, zaburzenia snu, osłabienie popędu seksualnego, apatia, niezwykłe sny, płaczliwość, amnezja, osłabienie pamięci, omdlenia, migrena, ataksja, parestezje, dysfonia, utrata smaku, osłabienie wrażliwości na bodźce, nadwrażliwość na bodźce, wzmożone napięcie, senność, zaburzenie uwagi, drżenia, zaburzenie smaku, zaburzenie widzenia, niewyraźne widzenie, zapalenie spojówek, podrażnienie oka, ból oka, nieprawidłowe widzenie, zaburzenia czynności gruczołów łzowych, suche oko, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, upośledzenie lub utrata słuchu, szum w uszach, ból ucha, kołatanie serca, tachykardia, niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze, uderzenia gorąca, krwawienia z nosa, zaburzenia oddychania, przekrwienie dróg oddechowych, przekrwienie zatok, przekrwienie błony śluzowej nosa, wodnisty wyciek z nosa, zwiększenie wydzieliny z górnych dróg oddechowych, ból gardła i krtani, suchy kaszel, wrzodziejące zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, owrzodzenie jamy ustnej, zapalenie okrężnicy, ból w prawym górnym podżebrzu, dyspepsja, refluks żołądkowo-przełykowy, zapalenie języka, zapalenie warg, rozdęcie brzuszne, krwawienia z dziąseł, zapalenie dziąseł, luźne stolce, zaburzenia dotyczące zębów, zaparcia, wzdęcia, powiększenie wątroby, żółtaczka, hiperbilirubinemia, łuszczyca, zaostrzenie łuszczycy, wyprysk, nadwrażliwość na światło, wysypka grudkowo-plamkowa, wysypka rumieniowata, poty nocne, nadmierne pocenie się, zapalenie skóry, trądzik, czyrak, rumień, pokrzywka, zaburzenia dotyczące skóry, wybroczyny, nadmierna potliwość, zaburzenia struktury włosów, zaburzenia dotyczące paznokci, zapalenie stawów, ból pleców, skurcze mięśni, ból w kończynach, częste oddawanie moczu, wielomocz, zmiany w moczu, kobiety: brak miesiączki, krwotok miesiączkowy, zaburzenia miesiączkowania, bolesne miesiączki, bóle piersi, zaburzenia dotyczące jajników, zaburzenia dotyczące pochwy; mężczyźni: impotencja, zapalenie gruczołu krokowego, zaburzenia erekcji, zaburzenie czynności seksualnych (nieokreślone); ból w klatce piersiowej, uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, obrzęki obwodowe, złe samopoczucie, ból w miejscu wstrzyknięcia, nieprawidłowe odczuwanie, pragnienie, szmer sercowy. Niezbyt często: zakażenie w miejscu wstrzyknięcia, zakażenie dolnych dróg oddechowych, nadwrażliwość na leki, cukrzyca, hipertrójglicerydemia, próby samobójcze, napady paniki, omamy, neuropatia, neuropatia obwodowa, zawał mięśnia sercowego, zapalenie trzustki, ból w obrębie jamy ustnej, ból kości, osłabienie mięśni, obrzęk twarzy. Rzadko: zapalenie płuc, sarkoidoza, reumatoidalne zapalenie stawów (świeżo rozpoznane lub zaostrzenie objawów), zaburzenia afektywne dwubiegunowe, napady padaczkowe (drgawki), krwotoki siatkówkowe, retinopatie (włączając obrzęk plamki żółtej), zamknięcie światła tętnicy siatkówki, zamknięcie światła żyły siatkówki, zapalenie nerwu wzrokowego, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, utrata ostrości widzenia lub pola widzenia, wysiękowe zapalenie siatkówki, kardiomiopatia, arytmia, zapalenie naczyń, niedokrwienne zapalenie okrężnicy, sarkoidoza skórna, rabdomioliza, zapalenie mięśni, uszkodzenie nerek, niewydolność nerek, martwica w miejscu wstrzyknięcia. Bardzo rzadko: niedokrwistość aplastyczna, samobójstwo, krwawienie mózgowe, niedokrwienie naczyniowomózgowe, encefalopatia, polineuropatia, niedokrwienie mięśnia sercowego, niedokrwienie obwodowe, nacieki w płucach, zapalenie płuc, śródmiąższowe zapalenie płuc, wrzodziejące zapalenie okrężnicy, hepatotoksyczność (w tym zakończona zgonem), zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, rumień wielopostaciowy, zespół nerczycowy. Częstość nieznana: aplazja czerwonokrwinkowa, idiopatyczna plamica małopłytkowa, zakrzepowa plamica małopłytkowa, Zespół Vogta-Koyanagiego-Harady, toczeń rumieniowaty układowy, zapalenie naczyń, ostre reakcje nadwrażliwości obejmujące pokrzywkę, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli, anafilaksję, wyobrażenia zachowań zagrażających życiu ludzi, mania, zmiana stanu psychicznego, porażenie nerwu twarzowego, mononeuropatie, wysięk osierdziowy, zapalenie osierdzia, zaburzenia okołozębowe, zaburzenia dotyczące zębów. U pacjentów zakażonych jednocześnie wirusem HCV i HIV, otrzymujących preparat w skojarzeniu z peginterferonem alfa-2b, do innych działań niepożądanych (których nie obserwowano u pacjentów zakażonych tylko wirusem HCV), opisywanych z częstością występowania > 5%, należały: kandydoza jamy ustnej, nabyta lipodystrofia, zmniejszenie liczby limfocytów CD4+, zmniejszenie łaknienia, zwiększenie aktywności gamma-GT, ból pleców, zwiększenie aktywności amylazy w surowicy krwi, zwiększenie stężenia kwasu mlekowego w surowicy krwi, cytolityczne zapalenie wątroby, zwiększenie aktywności lipazy, bóle kończyn. Opisywano występowanie cytotoksyczności mitochondrialnej i kwasicy mleczanowej u pacjentów zakażonych wirusem HIV, otrzymujących leczenie NRTI w skojarzeniu z rybawiryną, stosowaną w leczeniu jednoczesnego zakażenia wirusem HCV. Dzieci i młodzież. Profil działań niepożądanych u dzieci i młodzieży był zazwyczaj zbliżony do działań niepożądanych obserwowanych u osób dorosłych, chociaż u dzieci może wystąpić zahamowanie wzrostu. Nie jest pewne, czy zahamowanie wzrostu jest przemijające. Działania niepożądane występujące podczas leczenia skojarzonego rybawiryną i interferonem alfa-2b lub peginterferonem alfa-2b. Bardzo często: zakażenie wirusowe, zapalenie gardła, niedokrwistość, neutropenia, niedoczynność tarczycy, jadłowstręt, zwiększenie łaknienia, zmniejszenie łaknienia, depresja, bezsenność, labilność emocjonalna, ból głowy, zawroty głowy, bóle brzucha, bóle w nadbrzuszu, wymioty, biegunka, nudności, łysienie, wysypka, ból stawów, ból mięśni, ból kostno-mięśniowy, zapalenie w miejscu wstrzyknięcia, odczyn w miejscu wstrzyknięcia, rumień w miejscu wstrzyknięcia, ból w miejscu wstrzyknięcia, zmęczenie, dreszcze, gorączka, choroba grypopodobna, osłabienie, złe samopoczucie, drażliwość, zmniejszenie wskaźnika wzrostu (zmniejszenie wzrostu i (lub) lub masy ciała w stosunku do wieku). Często: zakażenia grzybicze, zakażenia bakteryjne, zakażenia płuc, zapalenie jamy nosowo-gardłowej, paciorkowcowe zapalenie gardła, zapalenie ucha środkowego, zapalenie zatok, ropień okołozębowy, grypa, opryszczka warg, opryszczka, zakażenia dróg moczowych, zapalenie pochwy, zapalenie żołądka i jelit, nieokreślone nowotwory, trombocytopenia, limfadenopatia, nadczynność tarczycy, wirylizm, hipertrójglicerydemia, hiperurykemia, myśli samobójcze, agresja, splątanie, labilność emocjonalna, zaburzenia zachowania, pobudzenie, somnambulizm, lęk, zmiany nastroju, niepokój, nerwowość, zaburzenia snu, niezwykłe sny, apatia, hiperkineza, drżenia, dysfonia, parestezje, osłabienie wrażliwości na bodźce, nadwrażliwość na bodźce, zaburzenia koncentracji, senność, zaburzenia uwagi, obniżona jakość snu, zapalenie spojówek, bóle gałek ocznych, nieprawidłowe widzenie, zaburzenia czynności gruczołów łzowych, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, tachykardia, kołatanie serca, bladość, zaczerwienienie, duszność, przyspieszenie oddechu, krwawienia z nosa, kaszel, przekrwienie błony śluzowej nosa, podrażnienie błony śluzowej nosa, wodnisty wyciek z nosa, kichanie, bóle gardła i krtani, owrzodzenie ust, wrzodziejące zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, aftowe zapalenie jamy ustnej, dyspepsja, zapalenie kącików ust, zapalenie języka, refluks żołądkowo-przełykowy, zaburzenia dotyczące odbytnicy, zaburzenia dotyczące żołądka i jelit, zaparcia, luźne stolce, ból zębów, zaburzenia dotyczące zębów, dyskomfort w żołądku, bóle jamy ustnej, nieprawidłowa czynność wątroby, świąd, nadwrażliwość na światło, wysypka grudkowo-plamkowa, wyprysk, nadmierna potliwość, trądzik, zaburzenia dotyczące skóry, zaburzenia dotyczące paznokci, odbarwienia skóry, suchość skóry, rumień, siniaki, bóle kończyn, bóle pleców, skurcze mięśni, mimowolne oddawanie moczu, zaburzenia dotyczące oddawania moczu, nietrzymanie moczu, białkomocz, kobiety: brak miesiączki, krwotok miesiączkowy, zaburzenia miesiączkowania, zaburzenia dotyczące, pochwy; mężczyźni: ból jąder; ból w klatce piersiowej, obrzęk, dolegliwości bólowe, świąd w miejscu wstrzyknięcia, wysypka w miejscu wstrzyknięcia, suchość w miejscu wstrzyknięcia, uczucie zimna, zwiększenie stężenia tyreotropiny, zwiększenie stężenia tyreoglobuliny, uszkodzenia skóry. Niezbyt często: zapalenie płuc, glistnica, owsica, półpasiec, zapalenie tkanki podskórnej, nietypowe zachowania, obniżenie nastroju, zaburzenia emocjonalne, uczucie strachu, koszmary senne, nerwoból, letarg, pobudzenie psychoruchowe, krwotoki spojówkowe, świąd oka, zapalenie rogówki, nieostre widzenie, światłowstręt, niedociśnienie tętnicze, świsty, dyskomfort w nosie, zapalenie dziąseł, powiększenie wątroby, zaburzenia pigmentacji, atopowe zapalenie skóry, złuszczanie skóry, kobiety: bolesne miesiączkowanie; dyskomfort w klatce piersiowej, bóle twarzy, stwardnienie w miejscu wstrzyknięcia, dodatni wynik badania w kierunku przeciwciał przeciwko tarczycy, stłuczenia.
Interakcje
Należy unikać stosowania pegylowanych interferonów alfa i rybawiryny jednocześnie z azatiopryną. W indywidualnych przypadkach, w których korzyści z podawania rybawiryny jednocześnie z azatiopryną uzasadniają potencjalne ryzyko, zaleca się ścisłą kontrolę hematologiczną podczas jednoczesnego stosowania azatiopryny, aby rozpoznać objawy mielotoksyczności i w razie ich wystąpienia zakończyć leczenie tymi lekami. Nie stwierdzono występowania interakcji farmakokinetycznych pomiędzy rybawiryną a peginterferonem alfa-2b lub interferonem alfa-2b po podaniu wielokrotnym. Leki zobojętniające sok żołądkowy (zawierające magnez, glin oraz symetykon) mogą nieznacznie zmniejszać biodostępność rybawiryny; być może zmniejszenie biodostępności jest wynikiem opóźnienia pasażu rybawiryny lub zmiany wartości pH (interakcja ta nie jest uważana za klinicznie istotną). Rybawiryna zwiększa stężenie fosforylowanych metabolitów nukleozydów purynowych; działanie to może zwiększyć ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej wywołanej stosowaniem analogów nukleozydów purynowych (np. dydanozyny czy abakawiru). Nie zaleca się jednoczesnego stosowania preparatu i dydanozyny z powodu zwiększonego ryzyka toksyczności mitochondrialnej, w szczególności kwasicy mleczanowej oraz zapalenia trzustki. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania rybawiryny i zydowudyny, z powodu zwiększonego ryzyka wystąpienia niedokrwistości; należy rozważyć zastąpienie zydowudyny, jeśli zdecydowano o skojarzonym leczeniu przeciwretrowirusowym, szczególnie u pacjentów, u których stwierdzono w wywiadzie niedokrwistość wywołaną stosowaniem zydowudyny. Należy unikać jednoczesnego stosowania rybawiryny ze stawudyną w celu ograniczenia ryzyka wystąpienia toksyczności mitochondrialnej. Nie ma dowodów, że rybawiryna wchodzi w interakcje z nienukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy czy inhibitorami proteaz. Niektóre dane sugerują, że pacjenci jednocześnie zakażeni wirusem HCV i HIV, przyjmujący abakawir z ART mogą wykazywać mniejszą odpowiedź na terapię zawierającą pegylowany interferon i rybawirynę (w takiej sytuacji należy zachować ostrożność). Ze względu na długi okres półtrwania rybawiryny ryzyko interakcji występuje jeszcze przez 2 miesiące po zakończeniu leczenia.
Dawkowanie
Leczenie powinno być rozpoczynane i kontrolowane przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C. Preparat należy stosować z peginterferonem alfa-2b lub interferonem alfa-2b. Należy zapoznać się także z informacjami zawartymi w ChPL dla peginterferonu alfa-2b lub interferonu alfa-2b.
Dorośli: preparat musi być stosowany w skojarzeniu z peginterferonem alfa-2b (1,5 µg/kg mc./tydz.) lub interferonem alfa-2b (3 mln j.m. 3 razy w tyg.). Kapsułki z rybawiryną podaje się codziennie, doustnie, w dwóch dawkach podzielonych (podawanych rano i wieczorem) z posiłkiem. Dawkę preparatu ustala się w zależności od masy ciała pacjenta: mc. do 65 kg - 800 mg (400 mg rano i 400 mg wieczorem); mc. 65-80 kg - 1000 mg (400 mg rano i 600 mg wieczorem); mc. 81-105 kg - 1200 mg (600 mg rano i 600 mg wieczorem); mc. >105 kg - 1400 mg (600 mg rano i 800 mg wieczorem). Leczenie skojarzone z peginterferonem alfa-2b - czas trwania leczenia - pacjenci wcześniej nieleczeni: u pacjentów z wirusem o genotypie 1, u których brak oznaczalnego HCV-RNA lub nie wystąpiła odpowiedź wirusologiczna w 4. lub 12. tyg. leczenia, jest bardzo małe prawdopodobieństwo uzyskania trwałej odpowiedzi wirusologicznej - należy rozważyć przerwanie leczenia. U pacjentów z wirusem o genotypie 1, u których po 12 tyg. brak oznaczalnego HCV-RNA, należy kontynuować leczenie przez dalsze 9 mies. (tj. łącznie 48 tyg.). U pacjentów z wirusem o genotypie 1, u których po 12 tyg. leczenia będzie oznaczalne HCV-RNA, ale wystąpi zmniejszenie HCV-RNA o ≥ 2 log w porównaniu z wartością wyjściową, należy poddać pacjentów ponownej ocenie w 24. tyg. leczenia; jeżeli w tym punkcie czasowym HCV-RNA będzie nieoznaczalne, należy u takiego pacjenta zastosować pełen kurs leczenia (tj. w sumie 48 tyg.); natomiast, jeżeli w 24. tyg. leczenia, HCV-RNA będzie w dalszym ciągu oznaczalne, należy rozważyć przerwanie leczenia. W podgrupie pacjentów zakażonych wirusem o genotypie 1 i niskim mianie wirusa (< 600 000 j.m./ml), u których w 4. tyg. leczenia wynik oznaczenia HCV-RNA jest ujemny i którzy mają ujemny wynik oznaczenia HCV-RNA w 24. tyg., leczenie można przerwać po 24 tyg. terapii lub przedłużyć o kolejne 24 tyg. (tj. całkowity czas terapii wyniesie 48 tyg.); jednakże, leczenie trwające 24 tyg. może być związane z większym ryzykiem nawrotu choroby niż leczenie trwające 48 tyg. Pacjentom z wirusem o genotypie 2 lub 3 zaleca się, aby byli leczeni przez 24 tyg., z wyjątkiem pacjentów jednocześnie zakażonych wirusem HCV i HIV, którzy powinni otrzymywać leczenie trwające 48 tyg. Uważa się, że pacjentów z wirusem o genotypie 4 jest trudniej leczyć, a ograniczone dane wskazują, że czas leczenia jest porównywalny z czasem leczenia dla genotypu 1. Zalecany czas trwania leczenia pacjentów jednocześnie zakażonych wirusem HCV i HIV wynosi 48 tyg., niezależnie od genotypu. Leczenie skojarzone z peginterferonem alfa-2b - czas trwania leczenia - ponowne leczenie: wszyscy pacjenci bez względu na genotyp, u których w 12. tyg. leczenia miano HCV-RNA w surowicy jest poniżej granicy oznaczalności, powinni otrzymać terapię 48-tygodniową. U pacjentów z nawrotem choroby (HCV-RNA poniżej granicy oznaczalności) w 12 tyg. leczenia, jest mało prawdopodobne uzyskanie trwałej odpowiedzi wirusologicznej po 48 tyg. terapii. Nie badano terapii skojarzonej pegylowanym interferonem alfa-2b i rybawiryną, stosowanej powtórnie, dłużej niż 48 tyg., u pacjentów z wirusem o genotypie 1, u których nie uzyskano odpowiedzi wirusologicznej. Leczenie skojarzone z interferonem alfa-2b - czas trwania leczenia. Na podstawie wyników badań klinicznych, zaleca się leczyć pacjenta przez co najmniej 6 mies. W czasie badań klinicznych, w których pacjentów leczono przez 1 rok, pacjenci, u których nie stwierdzono odpowiedzi wirusologicznej po upływie 6 mies. leczenia mieli małą szansę, aby uzyskać stałą odpowiedź wirusologiczną. U pacjentów z wirusem o genotypie 1, u których stwierdza się ujemny wynik badania HCV-RNA po 6 mies. leczenia, leczenie należy kontynuować prze kolejnych 6 mies. (tj. łącznie 1 rok). U pacjentów z wirusem o genotypie nie-1, u których stwierdza się ujemny wynik badania HCV-RNA po 6 mies. leczenia, można wydłużyć leczenie do 1 roku, decyzja taka powinna być oparta o inne czynniki prognostyczne (np. wiek > 40 lat, mężczyźni, włóknienie z powstawaniem mostków). Dzieci w wieku ≥ 3 lat oraz młodzież: pacjenci o masie ciała < 47 kg lub niemogący połknąć kapsułek, patrz ChPL dla rybawiryny 40 mg/ml w postaci roztworu doustnego. Dawkowanie peginterferonu (interferonu) alfa-2b jest uzależnione od powierzchni ciała, dawkowanie rybawiryny - od masy ciała. Zalecana dawka peginterferonu alfa-2b wynosi 60 µg/m2 pc./tydz., podskórnie. Zalecana dawka interferonu alfa-2b wynosi 3 mln. j.m./m2 pc. 3 razy w tyg. Zalecana dawka rybawiryny wynosi 15 mg/kg mc./dobę (podawana w 2 dawkach podzielonych, rano i wieczorem, z posiłkiem). U dzieci o mc. > 65 kg dawkowanie jak u dorosłych. Czas trwania leczenia u dzieci i młodzieży: zalecany czas trwania leczenia u pacjentów z wirusem o genotypie 1 wynosi 1 rok. U pacjentów z wirusem o genotypie 1, u których nie stwierdzono odpowiedzi wirusologicznej po upływie 12 tyg. leczenia, jest bardzo małe prawdopodobieństwo uzyskania trwałej odpowiedzi wirusologicznej. Zaleca się, aby u dzieci i młodzieży leczenie odstawić, jeżeli w 12. tyg. wartość HCV-RNA spadnie o < 2 log10 w porównaniu z wartością przed leczeniem, bądź w przypadku wykrycia HCV-RNA w 24. tyg. leczenia. U pacjentów z wirusem o genotypie 2 lub 3 zalecany czas trwania leczenia wynosi 24 tyg. U pacjentów z wirusem o genotypie 4 zalecany czas trwania leczenia wynosi 1 rok. Zaleca się, aby w tej grupie pacjentów leczenie odstawić, jeżeli w 12. tyg. wartość HCV-RNA spadnie o < 2 log10 w porównaniu z wartością przed leczeniem bądź w przypadku wykrycia HCV-RNA w 24. tyg. leczenia. W przypadku wystąpienia ciężkich działań niepożądanych lub nieprawidłowych wyników badań laboratoryjnych w czasie leczenia preparatem w skojarzeniu z peginterferonem alfa-2b lub interferonem alfa-2b, w razie potrzeby, zmodyfikować dawkowanie każdego z leków, aż do ustąpienia działań niepożądanych. Zasady modyfikowania dawkowania. Stężenie hemoglobiny: Hb < 10 g/dl - zmniejszyć tylko dobową dawkę rybawiryny; stężenie Hb < 8,5 g/dl - przerwać leczenie skojarzone. Stężenie hemoglobiny u dorosłych pacjentów ze stabilną chorobą serca w wywiadzie: zmniejszenie stężenia hemoglobiny o ≥ 2 g/dl w ciągu dowolnego, 4-tyg. okresu w trakcie trwania leczenia (stałe zmniejszenie dawki) - zmniejszyć dawkę dobową rybawiryny i dawkę peginterferonu (lub interferonu) alfa-2b; Hb < 12 g/dl po 4 tyg. od zmniejszenia dawki - przerwać leczenie skojarzone. Liczba leukocytów: < 1,5 x 109/l - zmniejszyć tylko dawkę peginterferonu (lub interferonu) alfa-2b; < 1,0 x 109/l - przerwać leczenie skojarzone. Liczba neutrofilów: < 0,75 x 109/l - zmniejszyć tylko dawkę peginterferonu (lub interferonu) alfa-2b; < 0,5 x 109/l - przerwać leczenie skojarzone. Liczba płytek krwi: < 50 x 109/l (dorośli) lub < 70 x 109/l (dzieci i młodzież) - zmniejszyć tylko dawkę peginterferonu (lub interferonem) alfa-2b; < 25 x 109/l (dorośli) lub < 50 x 109/l (dzieci i młodzież) - przerwać leczenie skojarzone. Stężenie bilirubiny związanej: 2,5 x GGN (górna granica normy) - przerwać leczenie skojarzone. Stężenie bilirubiny niezwiązanej: > 5 mg/dl - zmniejszyć tylko dobową dawkę rybawiryny; > 4 mg/dl (dorośli), > 5 mg/dl (dzieci i młodzież leczeni interferonem alfa-2b) lub > 4 mg/dl (dzieci i młodzież leczeni peginterferonem alfa-2b) przez > 4 tyg. - przerwać leczenie skojarzone. Stężenie kreatyniny w surowicy: > 2,0 mg/dl - przerwać leczenie skojarzone. Klirens kreatyniny: < 50 ml/min - przerwać leczenie rybawiryną. Aktywność AlAT (lub AspAT): 2 x wartość początkowa i > 10 x GGN - przerwać leczenie skojarzone. U pacjentów dorosłych dawka preparatu zostanie pierwszy raz zmniejszona o 200 mg/dobę (z wyjątkiem pacjentów otrzymujących preparat w dawce 1400 mg; w takim przypadku zmniejszenie dawki powinno wynosić o 400 mg/dobę). W razie potrzeby dawka preparatu może być zmniejszona po raz drugi o kolejne 200 mg/dobę. Pacjenci, u których dawka preparatu zostanie zmniejszona do 600 mg/dobę, otrzymują 1 kaps. 200 mg rano i 2 kaps. 200 mg wieczorem. U dzieci i młodzieży leczonych preparatem i peginterferonem alfa-2b, dawkę preparatu najpierw zmniejsza się do 12 mg/kg mc./dobę, a następnie do 8 mg/kg mc./dobę. U dzieci i młodzieży leczonych preparatem i interferonem alfa-2b, dawkę preparatu zmniejsza się do 7,5 mg/kg mc./dobę. U pacjentów dawka peginterferonu alfa-2b zostanie pierwszy raz zmniejszona o 1 µg/kg mc./tydz. W razie potrzeby dawka peginterferonu alfa-2b może być po raz drugi zmniejszona o 0,5 µg/kg mc./tydz. U dzieci i młodzieży dawkę peginterferonu alfa-2b najpierw zmniejsza się do 40 µg/m2 pc./tydz., a następnie do 20 µg/m2 pc./tydz. U pacjentów dorosłych oraz dzieci i młodzieży dawkę interferonu alfa-2b zmniejsza się o połowę. Stosowanie w niewydolności nerek: farmakokinetyka rybawiryny zmienia się u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek z powodu zmniejszenia klirensu kreatyniny. Zaleca się, aby u wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem leczenia preparatem ocenić czynność nerek. Nie wolno stosować preparatu u pacjentów z klirensem kreatyniny < 50 ml/min. Osoby z zaburzoną czynnością nerek należy ściśle monitorować ze względu na możliwość wystąpienia niedokrwistości. Jeżeli stężenie kreatyniny w surowicy zwiększa się > 2 mg/dl, należy przerwać leczenie. Stosowanie w niewydolności wątroby: nie stwierdzono zmian w farmakokinetyce rybawiryny u pacjentów z niewydolnością wątroby, dlatego nie ma konieczności dostosowania dawki preparatu u pacjentów z niewydolnością wątroby. Stosowanie rybawiryny jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub zdekompensowaną marskością wątroby. Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku (≥ 65 rż.): przed rozpoczęciem podawania preparatu należy ocenić czynność nerek.
Uwagi
Przed rozpoczęciem leczenia u wszystkich pacjentów należy wykonać standardowe badania morfologii krwi i badania biochemiczne (morfologia z rozmazem, liczba płytek, elektrolity, stężenie kreatyniny w surowicy, testy wątrobowe, kwas moczowy). Poniższe wartości mogą być uważane za początkowe dla rozpoczęcia leczenia: stężenie hemoglobiny ≥ 12 g/dl u dorosłych kobiet, ≥ 13 g/dl u dorosłych mężczyzn, ≥ 11 g/dl u dziewcząt, ≥ 12 g/dl u chłopców; płytki krwi ≥ 100 000/mm3; neutrofile ≥ 1500/mm3. Badania laboratoryjne należy wykonać po upływie 2 i 4 tyg. leczenia, a następnie okresowo, gdy jest to uzasadnione klinicznie. U dzieci i młodzieży czynność tarczycy należy badać co 3 miesiące w trakcie terapii. Podczas leczenia należy okresowo oznaczać wiremię HCV-RNA. Przed rozpoczęciem leczenia wszyscy pacjenci powinni zostać poddani badaniu okulistycznemu. Zaleca się okresowe badanie wzroku w czasie leczenia preparatem. U pacjentów z występującymi wcześniej zaburzeniami czynności serca zaleca się wykonywanie badań ekg przed i w trakcie leczenia. U pacjentów otrzymujących preparat w skojarzeniu z rybawiryną obserwowano zaburzenia zębów i przyzębia. Pacjenci powinni dokładnie myć zęby dwa razy na dobę i poddawać się regularnym badaniom stomatologicznym. Ponadto, w przypadku wystąpienia wymiotów, należy zalecić pacjentowi dokładne wypłukanie jamy ustnej po wymiotach. Preparat nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu, jednakże zdolność tę mogą zaburzać peginterferon alfa-2b lub interferon alfa-2b, które stosowane są w leczeniu skojarzonym. Dlatego należy ostrzec pacjentów, u których w czasie leczenia wystąpi zmęczenie, senność lub splątanie, żeby nie prowadzili pojazdów i nie obsługiwali urządzeń mechanicznych w ruchu.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post