Rodzaje schorzeń oczu oraz ich leczenia

Choroby, schorzenia i leczenie oczu.
admin. med.

Rodzaje schorzeń oczu oraz ich leczenia

Post autor: admin. med. »

Podwinięcie powieki jest zaburzeniem, które najczęściej dotyczy powieki dolnej. Brzeg powieki podwija się w kierunku gałki ocznej, co przyczynia się do podrażnienia rogówki rzęsami oraz do stałego występowania uczucia ciała obcego. Objawia się również zaczerwienieniem oka oraz nadmiernym łzawieniem. W nieleczonych przypadkach może dojść do owrzodzenia i przymglenia rogówki, czego efektem jest trwałe pogorszenie widzenia. Operacje, w zależności od przypadku, przeprowadza się metodami: Jonesa, Wiesa, Quickerta.


Odwinięcie powieki to sytuacja, w której powieka odstaje od powierzchni gałki ocznej. Głównym objawem jest nadmierne łzawienie, skłonność do zapalenia spojówek i chorób rogówki. Operacje odwiniętej powieki przeprowadza się metodami: plastyki więzadeł powiekowych, skrócenia poziomego powieki, LAZY-T.


Opadnięcie powieki dotyczy powieki górnej i jest najczęściej związane z procesem starzenia się tkanki. Charakterystyczną cechą jest niskie ustawienie powieki, które powoduje czasami znaczne ograniczenie pola widzenia. Opadnięcie powiek nadaje twarzy smutny wygląd i wymusza specjalne ustawienie głowy, które umożliwia lepsze widzenie. Operacje opadniętej powieki przeprowadza się metodami: skrócenia rozcięgna mięśnia dźwigacza powieki górnej lub wycięcia części mięśnia Mullera.


Guzy powiek – w większości przypadków są zmianami łagodnymi lub o ograniczonej złośliwości. Wykonujemy wycięcie zmiany z rekonstrukcją okolicznych tkanek i badaniem histopatologicznym nowotworu. W zależności od wyniku badania morfologicznego guza, wdrażamy odpowiednie postępowanie terapeutyczne.


Niedomykalność powiek jest spowodowana porażeniem nerwu twarzowego. Głównymi objawami są: przewlekłe zapalenia spojówek, skłonności do erozji i owrzodzeń rogówki. Porażenie nerwu twarzowego jest z reguły trwałe i dlatego występuje duże ryzyko pogorszenia widzenia, a w skrajnych przypadkach nawet utraty oka. Jedną z bardziej skutecznych metod leczenia jest wszczepienie w powiekę górną implantu wykonanego ze złota bądź platyny. Celem tego zabiegu jest dociążenie powieki, a przez to przywrócenie funkcji zamykania szpary powiekowej przy jednoczesnym zachowaniu zdolności otwierania oka. Nie skutkuje to jednak przywróceniem funkcji uszkodzonego nerwu twarzowego. Implanty występują w różnym ciężarze od 1 do 2 gramów. Indywidualnie dobrany implant, umieszczany wewnątrz powieki górnej po wygojeniu rany, jest praktycznie niedostrzegalny dla otoczenia. Zabieg jest całkowicie odwracalny, może być połączony z jednoczesną plastyką odwiniętej powieki dolnej. Wszczepiane implanty posiadają atest medyczny, co powoduje, że nie ma przeciwwskazań do wykonywania rezonansu magnetycznego.


Retrakcja powieki górnej to zaburzenie występujące jako powikłanie po chorobie tarczycy, np. Graves-Basedowa. Oprócz niekorzystnego wyglądu, który stwarza wrażenie twarzy zdziwionej lub przestraszonej, występują objawy związane z zespołem suchego oka. Uczucie piasku pod powiekami, pieczenie, kłucie i zaczerwienienie oczu są typowymi objawami związanymi z retrakcją powiek. Zabieg przywraca ich prawidłową funkcje i właściwe ustawienie.



Wiotkość skóry powiek jest najczęściej wykonywanym zabiegiem plastycznym, głównie ze względów kosmetycznych. Nadmiar skóry może powodować lub imitować opadanie powieki oraz stwarzać wrażenie ciągle opuchniętych i „zmęczonych oczu”. Wycięcie nadmiaru skóry nie tylko odmładza wygląd oczu, ale jednocześnie, poprzez „odchudzenie” powiek z ciężaru skóry, poprawia ich funkcję.



Niedrożność dróg łzowych – cechuje się występowaniem nadmiernego łzawienia i jest najczęściej powodem przewlekłego stanu zapalnego. W przypadku ostrego zapalenia woreczka łzowego występują duże dolegliwości bólowe, silne zaczerwienienie skóry, obrzęk, wzrost temperatury ciała, a także złe samopoczucie. Taki stan wymaga pilnej konsultacji okulistycznej i podjęcia natychmiastowego leczenia. Są to objawy związane z powstaniem ropnia woreczka łzowego.

Charakterystycznym objawem jest pojawienie się w „kąciku oka” twardego, bolesnego „guzka”. Nieleczony ropień woreczka łzowego może „przebić” skórę i ewakuować się samoistnie, towarzyszy temu najczęściej zmniejszenie dolegliwości bólowych. Nie zapobiega to jednak możliwości wystąpienia powtórnego zapalenia.

Najbardziej skutecznym leczeniem niedrożności dróg łzowych jest leczenie operacyjne. Polega ono
na wykonaniu przetoki łączącej woreczek łzowy z jamą nosową. Operacja ma na celu ominięcie miejsca niedrożności, usunięcie patologicznych złogów, polipów, zrostów, itp. Zabieg przeprowadzany jest w znieczuleniu ogólnym. Nacięcie skóry wykonywane jest na bocznej stronie nosa i wynosi około 20 mm długości.

W czasie operacji w drogach łzowych umieszcza się specjalne sondy silikonowe, które zabezpieczają przetokę przed zarośnięciem. Fragment tych sond (około 3–4 mm) pozostaje na zewnątrz w kącie przyśrodkowym oka. Sondy łączące górny i dolny punkt łzowy są przeźroczyste i praktycznie niewidoczne. Nie powodują z reguły żadnych dolegliwości bólowych. Usuwa się je najczęściej 3 miesiące po operacji.


Zwężenie punktu łzowego drogi odprowadzającej łzy. Za sprawne odprowadzanie łez z worka spojówkowego odpowiadają punkty i kanaliki łzowe, woreczek łzowy i przewód nosowo-łzowy. Z gromadzeniem się nadmiaru łez w worku spojówkowym wiąże się skłonność do wielu patologii, m.in.: nawracających infekcji spojówkowych, przewlekłego zapalenia brzegów powiek, patologii rogówkowych, pogorszenia ostrości widzenia. Blisko 30% przypadków nadmiernego łzawienia związanych jest ze zwężeniem punktu łzowego. Skuteczną metodą leczenia tego schorzenia jest implantacja specjalnych zatyczek perforowanych do punktów łzowych.

Zabieg przeprowadza się w gabinecie okulistycznym w znieczuleniu kroplowym. Wszczepione do punktu łzowego dwumilimetrowe implanty mają na celu poszerzenie punktu łzowego i przywrócenie jego funkcji. „Zatyczki” pozostawione w punkcie łzowym nie powodują żadnych dolegliwości, są niewidoczne dla otoczenia i od razu zmniejszają nadmierne łzawienie. Pełny efekt leczenia otrzymujemy po 3 miesiącach od usunięcia implantu z punktu łzowego.


Zespół suchego oka – to obecnie jedno z najczęstszych schorzeń okulistycznych, na które uskarża się coraz więcej pacjentów. Nie jest to pojedyncza jednostka chorobowa, ale zespół objawów prowadzących do zaburzeń na powierzchni gałki ocznej. Zespół suchego oka związany jest z nieprawidłowym jego nawilżeniem przez film łzowy, co powoduje złuszczanie się nabłonka rogówki oraz spojówki, doprowadzając do zaburzenia bariery immunologicznej, a w konsekwencji do rozwoju zakażeń i procesów zapalnych. W przypadku, gdy zespół suchego oka spowodowany jest niewystarczającą produkcją łez, leczenie odbywa się poprzez wszczepienie do punktów łzowych zatyczek z hydrożelu. Mają one na celu zatrzymanie łez na powierzchni gałki ocznej i zmniejszenie uciążliwych objawów. Zabieg przeprowadzany jest w znieczuleniu kroplowym, jest bezpieczny, odwracalny i bezbolesny.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post